Met heel veel fascinatie keek ik vroeger wel eens naar De wereld van Boudewijn Büch en het boek Eenzaam, zijn tweede Eilanden-boek, heb ik met veel plezier gelezen en wakkerde toen mijn leeshonger heel sterk aan.
Nu heb ik, in uitgesteld relais, gekeken naar de documentaire Boudewijn Büch : de dichter, de dodo en het demasqué (hier te bekijken), waarin de mystificatie van zijn leven door hemzelf uitgebreid wordt gedissecteerd. Eerder gebeurde dat -zo las ik- al in het boek Boudewijn Büch, verslag van een mystificatie door Rudie Kagie.
Wat me vooral greep in het hele verhaal, is de grote eenzaamheid die het allemaal uitstraalt. Voor mij zit er heel veel herkenbaars in deze documentaire : ik ken de drang om steeds verder op zoek te gaan dat bepaalde boek (of die bepaalde plaat), ik ken het verlangen om in een geliteratuurd leven te schuilen en jezelf meer glans te geven, ik ken de onmogelijkheid tot troost in eenzaamheid,...
Deze documentaire lijkt mij met heel veel liefde en mededogen voor Boudewijn Büch gemaakt, en ook wie niets heeft met deze schrijver, kan erin iets universeels ontdekken, vooral met betrekking tot eenzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten