Lied van de week : jaaroverzicht 2008

Omdat ik pas later dit jaar (begin juli) startte met deze rubriek, is dit slechts een gedeeltelijk jaaroverzicht, maar niettemin...

Driving this road until death sets you free - Zombie Zombie
Paper planes - M.I.A.
Signatune - DJ Mehdi featuring Thomas Bangalter
Hollereer - De Jeugd Van Tegenwoordig
I go to the doctor (CSS remix) - Tetine
Killer - Sons And Daughters
Time - A Brand
Lotuk - Arsenal
Beggin - Madcon
Molten light - Chad VanGaalen
Off the record - My Morning Jacket
Sex on fire - Kings Of Leon
Estupendo - Arsenal
Kids - MGMT
Sexy boy - Air
Five years time - Noah And The Whale
Many shades of black - The Raconteurs
Every morning breaks out - Freaky Age
Human - The Killers
Sway - The Kooks
Heart's a mess - Gotye
Living the way you should - Tim Vanhamel
Love lockdown - Kanye West
Use somebody - Kings Of Leon
Inni mér syngur vidleysingur - Sigur Ros

And the ass saw the angel

Mijn engelstalige muziekblog zal ik vanaf 1 januari integreren in deze blog. Ik merk immers dat het teveel moeite kost om in het Engels iets kwijt te kunnen over mijn liefde voor muziek, én bovendien werd ik met allerlei problemen geconfronteerd in verband met de muziek die ik postte. In een gewijzigde vorm zal ik echter blijven over muziek schrijven, in het Nederlands, en als een integraal onderdeel van deze blog.

Ook andere lichte wijzigingen zijn te verwachten komend jaar, maar je zal het wel zien als het zover is...

Muzikaal jaaroverzicht 2008

Het moeilijke aan lijstjes maken is dat je soms appelen met citroenen moet vergelijken. Is een geweldige dansplaat beter dan een fantastisch rockalbum ? Kan je een Afrikaanse plaat vol zomerse vibes en met traditionele instrumenten eigenlijk wel rangschikken tegenover een dubstepmijlpaal ? Over de zin en onzin van lijstjes kan je uren doorgaan, en toch... ook hier probeer ik -gedeeltelijk in lijstjesvorm- een overzicht te geven van hoe het muzikale jaar 2008 eruitzag voor mij.

Eerst nog enkele bijzondere categorieën :

• Opmerkelijkste instrumentale nummer : Driving this road until death sets you free - Zombie Zombie (mét een heerlijke video)


• Opvallendste binnenlandse trend : pubers aan de macht : Freaky Age, Steak Number Eight,...


• Beste terug-onder-de-aandacht-gebrachte artiest : Roy Orbison met de prachtige verzamelaar The Soul of Rock 'n Roll


• Beste concert gezien (toegegeven, veel concerten heb ik niet gezien dit jaar) : Shearwater in Vooruit (Gent)


• Muziek-DVD van het jaar : Part of the weekend never dies (Soulwax)


• Single van het jaar : Kids - MGMT (werkelijk onweerstaanbaar nummer én niet kapot te krijgen...)

En dit waren voor mij de 60 beste albums van het jaar :

Lotuk - Arsenal

Devotion - Beach House

A certain feeling - Bodies Of Water

Carried to dust - Calexico

Conor Oberst - Conor Oberst

In ear park - Departement Of Eagles

Crystal Castles - Crystal Castles

Waiting for the sunrise - David Vandervelde

Useless trinkets - Eels

Antidotes - Foals

Friendly fires - Friendly Fires

Glasvegas - Glasvegas

Hurricane - Grace Jones

Fordlandia - Jóhann Jóhannsson

Only by the night - Kings Of Leon

OH (Ohio) - Lambchop

Here we go again - Lady Linn And Her Magnificent Seven

Finally - Mark Kozelek

Snowflake midnight - Mercury Rev

Surfing - Megapuss

Evil urges - My Morning Jacket

No age - Nouns

Night must fall - Padded Cell

I was raised on Matthew, Mark, Luke and Laura - PAS/CAL

Censored colors - Portugal The Man

Gossip in the grain - Ray LaMontagne

Cardinology - Ryan Adams & The Cardinals

Santogold - Santogold

Alpinisms - School Of Seven Bells

Lookout mountain lookout sea - Silver Jews

Cipher - Slim Cessna's Auto Club

This gift - Sons And Daughters

April - Sun Kil Moon

Domkirke - Sunn O)))

The '59 sound - The Gaslight Anthem

Saturnalia - The Gutter Twins

No bye no aloha - The Ideal Husbands

Doing the dishes - The Nits

Consolers of the lonely heart - The Raconteurs

Moonwink - The Spinto Band

Post-apocalyptic love - The Very Sexuals (gratis te downloaden op hun site)

Knock on wood - The Young Gods

The hungry saw - Tindersticks

Dear science - TV On The Radio

Vampire weekend - Vampire Weekend

Object 47 - Wire

All hour cymbals - Yeasayer

Women as lovers - Xiu Xiu

Futuristically speaking... never be afraid - Yo Majesty

Visiter - The Dodos

en mijn persoonlijke top 10 :

10. III - Ignatz : Op het bijzondere en experimentrijke label K-R-AA-K verscheen intussen al het derde album van de Brusselaar die met een korrelige sound onaards mooie, in blues en folk gedrenkte nummers maakt. Elke nieuwe plaat lijkt een enorme stap voorwaarts, met herkenbare sound én toch nieuwe horizonten die verkend worden. Echt een plaatje voor melancholische zielen op melancholische dagen... Verdwaal gerust in de mist...

9. 13 blues for thirteen moons - Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band : veel nieuws viel er dan wel niet te rapen op dit uur muziek, verdeeld over 4 nummers, maar Silver Mt Zion (dat zijn groepsnaam de voorbije jaren heeft uitgebreid) beheerst de eigen stijl nu wel tot in de perfectie en dat maakt dit nieuwe album toch tot hun beste. De afwisseling tussen rustige samenzang en energieke uitbarstingen met veel noise verloopt naadlozer dan ooit.

8. Sunshine, joy and happiness : a tragic tale of death, despair, and other silly nonsense - Get Set Go : eindelijk nog eens een popalbum met genoeg inhoud om de aandacht vast te houden. Zo winters als Silver Mt Zion en Ignatz waren, zo zomers is dit... (en ze verdienen ook een prijs voor de lange titel, is het niet ?)

7. Dig, Lazarus, dig !!! - Nick Cave & The Bad Seeds : geen enkele artiest weet zo mijn goedkeuring weg te dragen als Nick Cave. Ik geniet telkens opnieuw van haast elk nummer dat hij uitbracht, verslond zijn boek (en noemde er zelfs een muziekblog naar...) en heb hem al enkele keren live gezien. En nu hij er weer stevig tegenaan gaat, bewijst hij nog eens waarom hij al zolang meedraait. Deze man kan songs schrijven, en zijn strakke band beheerst de uitvoering ervan tot in de perfectie. Na meerdere platen waarin hij zich van zijn rustigste kant liet zien, deed het ook deugd om dit soort Cave-nummers geserveerd te krijgen...

6. London zoo - The Bug : mijn trip naar Londen deze zomer blijft wellicht voor eeuwig verbonden met deze plaat, die ik op Luisterpaal ontdekte de avond voor ik vertrok. Ook in Londen zelf bleek men in de Rough Trade muziekwinkel gek van deze plaat, en ik begrijp heel goed waarom. Alles wat de voorbije jaren gebeurde aan drum 'n bass, dubstep en andere "obscure" dance-genres, komt samen in dit krachtige recept voor stramme benen.

5. The age of the understatement - The Last Shadow Puppets : branie spreidde Alex Turner al ruimschoots tentoon bij Arctic Monkeys, en met zijn maatje Miles Kane van The Rascals en een heus orkest voegt hij daar nu ook grandeur aan toe. Het levert songs op die aan het epische van Mercury Rev doen denken, én toch zeer Engels klinken... Naar het schijnt bleef dit alles ook live overeind, en dit is zeker en vast een concert waarvan ik het betreur dat ik het gemist heb. Alex Turner wordt stilaan de Midas van de Engelse muziekscene, die alles wat hij aanraakt in écht goud verandert.

4. Third - Portishead : ja, ze kunnen het nog steeds ! Waar Tricky teleurstelt en Massive Attack nét iets te wisselvallig geworden is (hoewel nog steeds doorgaans uitstekend), haalt Porthishead zonder veel moeite nog steeds hun oude niveau, al klinken ze natuurlijk ook wel een beetje geëvolueerd. Machine gun is een machtig nummer, zoals we er maar zelden één te horen krijgen, en het nummer is géén eenzaam hoogtepunt...

3. Fleet foxes - Fleet Foxes : harmonische samenzang waarbij je meteen aan The Beach Boys moet denken, en een sound die ook klinkt alsof de plaat écht in de jaren zestig of begin jaren zeventig is opgenomen, en tóch allesbehalve gedateerd klinken : je moet het maar doen. Voor velen, zo merk ik, is dit dé plaat van het jaar, en ik kan heel goed begrijpen waarom. In de meeste jaren zou dit bovenaan mijn lijstje gestaan hebben, maar hey, er waren nu eenmaal nog 2 straffere platen

2. Med sud í eyrum vid spilum endalaust - Sigur Rós : intussen is hun muziek wat toegankelijker geworden, wat poppier, maar vergis u niet : engelachtig en feeëriek zullen ze altijd blijven klinken (dat komt wellicht ook doordat ze hardnekkig Ijslands blijven zingen, een mooie taal die zo mysterieus klinkt, nét omdat je hier en daar iets meent te herkennen...). Ik hoop van harte dat ze volgend jaar nog eens ons land aandoen voor een concert (bij voorkeur Pukkelpop, waar ik normaal gezien opnieuw naartoe ga), want dat ik dit gemist heb, doet me heel veel verdriet... Ik geniet intussen nog heel dikwijls van dit fijne schijfje...

1. Rook - Shearwater : het was een close call, en eigenlijk is het bijna niet te zeggen wie nu het beste album van het jaar maakte, Sigur Rós of Shearwater. Dat deze plaat het gehaald heeft, hebben ze te danken aan hun schitterende concert in de Vooruit (ongelooflijk dat je dit gratis kan bekijken in 2008) en aan het feit dat uiteindelijk hun plaat hier ten huize het meest gedraaid werd. Gewonnen op punten, heet zoiets... Laat je helemaal betoveren, wegzinken, opnemen in deze songs (ze doen ook al aan Mercury Rev denken eigenlijk...) en geniet van de prachtige stem, de meeslepende instrumenten en de sfeer die doorheen elke noot geademd wordt... Hoe kan het dat Studio Brussel hier zo doof voor gebleven is ? Lezen ze geen muziekblogs ? Volgen ze de muziek nog op de voet ? Deze groep verdient een groter publiek... (luister meteen ook eens naar hun vorige Palo Santo).

Gelezen (23)

Intussen al een hele tijd geleden las ik Minding van Chris Paling. Het is een boek over een zwaar thema (bijzondere jeudzorg / pleegplaatsing, zij het in Groot-Brittanië), maar gelukkig vermeed de auteur de clichés voldoende om dit niet te laten verwateren tot een "ontroerend-aangrijpend waargebeurd verhaal". Goed uitgewerkte personages met reliëf en een plot die stevig genoeg staat, zorgen voor echt leesplezier. Een boek om te koesteren eigenlijk...

Eerder al las ik enkele Tony Hill-thrillers van Val McDermid, met behoorlijk wat enthousiasme. Ook de recentste thriller rond deze profiler, De wrede hand, heb ik met plezier gelezen. Ditmaal blijft de "relatie" tussen Tony Hill en Carol Jordan voldoende op de achtergrond om het verhaal niet al te veel te hinderen en zelfs de plots opdagende moeder van Tony Hill leidt niet teveel af van de zaak waaraan gewerkt dient te worden. Niet alleen vergiftiging, maar ook een bomaanslag zorgen voor het nodige speurwerk, dat opnieuw met klasse beschreven wordt. Het dvd-tje bij het boek, met daarop een aflevering van Wire in the blood, bekijk één van de komende avonden wel eens op het gemak...

Vooruit Caféconcert : Shearwater

Zoals eerder aangekondigd, zag ik afgelopen donderdag het Texaanse Shearwater aan het werk in de Gentse Vooruit.
Prachtig ! Indrukwekkend ! Meeslepend ! Geen noot te veel !
Hoewel zanger Jonathan Meiburg niet meteen de meest communicatieve performer is, wist hij samen met de andere bandleden het publiek meteen bij de keel te grijpen en mee te nemen op een trip van meer dan een uur, waarop je het muzikale universum tussen Coldplay, Talk Talk en Arcade Fire verkende in alle uithoekjes. Nu eens haast verstild met niet meer dan piano en stem, dan weer stevig rockend om vervolgens een post-rocktrip aan te vatten tussen uitwaaierende akkoorden en fuzz en feedback, bleek Shearwater telkens de juiste toon te treffen om het publiek te betoveren. Vrijwel alle nummers van de recentste CD (Rook) passeerden de revue, en de voorbije dagen luisterde ik haast onophoudelijk naar dit onderschatte meesterwerkje en kropen de nummers in mijn hoofd om niet meer te gaan vliegen...

Plooien en balansen

Na de hectische weken die (deels, zo lijkt me) achter me liggen, kan ik sinds vandaag opnieuw gewoon op internet zonder te moeten terugvallen op anderen of snel even mijn "werk"-account te gebruiken.
In heel korte tijd is mijn leven ingrijpend veranderd. Ik besloot bij mijn vrouw weg te gaan, zie mijn kinderen nu slechts (ongeveer) de helft van de tijd, woon in de buurt waar mijn roots liggen, tracht mijn nieuw leven vorm te geven met mensen om me die om me geven en startte bovendien in een nieuwe job...
Druk is het alleszins, alles moet nog een beetje in zijn juiste plooi vallen en de balans is nog niet helemaal terug in evenwicht, maar ik heb er vertrouwen in dat ik stilaan weer zal vinden wat ik nodig heb, en het doet alvast deugd dat ik opnieuw kan bloggen (wat duurt het soms toch hemeltergend lang eer "formaliteiten" in orde geraken...)

Sommige dingen...

Mijn zoon van bijna 3 jaar vraagt bij zowat alles "waarom?". Ik probeer daar meestal een antwoord op te geven, maar ja, elk antwoord wordt steevast beantwoord met "waarom?" en dan loop je al eens vast op het feit dat je verder geen "daarom"-antwoorden meer hebt.
Meestal zeg ik daar dan op : "Sommige dingen zijn gewoon zo..."
Deze week, in de auto, antwoordde hij daarop : "...andere dingen niet".
Schitterend gewoon !

Elk lied gaat over mij...

Als ik me goed herinner (correct me if I'm wrong) vertelt het hoofdpersonage in High fidelity van Nick Hornby (ook magistraal verfilmd trouwens...) ergens in het begin van het boek, terwijl hij filosofeert over de vraag of liedjes over gebroken harten je ongelukkig maken dan wel of je daar naar luistert omdat je ongelukkig bent : "elke liedje gaat dan over mij, beschrijft nét wat ik voel, lijkt wel geschreven met mij voor ogen, mijn verdriet, mijn breuk,..."

Het is een gevoel dat ik al vaak heb herkend, en waar ik zelfs aan wil toevoegen dat je het ook als je verliefd wordt, kan hebben : het lijkt wel alsof iemand ooit wist dat nét jij nét zo verliefd zou worden op nét die fantastische persoon...

In deze turbulente tijden (voor mij persoonlijk bedoel ik hier nu even...) is dat gevoel in alle hevigheid terug. In elk liedje zit wel iets dat verwijst of naar mijn gelukzalig gevoel of naar mijn verdriet, de twee emoties die zich momenteel (soms in rotvaart) afwisselend van me meester maken.

Het is zelfs zo dat er liedjes zijn die zo mooi over verdriet gaan, dat ze zelfs bij mijn geluk de perfecte soundtrack vormen op één of andere, niet uit te leggen manier... (maar daar postte ik elders ook al over...)

Maar bovenal ben ik blij met alle mooie, echte muziek, die ergens over gaat (tekstueel én muzikaal), omdat ze mij helpen ver voorbij waar ik dat kan uitleggen...

PS Ik heb het boek zelf niet, dus als iemand letterlijk kan citeren uit het boek (de passage waarnaar ik verwijs), dan mag dat gerust in de "bijgedachten"...

Gelezen (22)

Boeken van Hanif Kureishi dragen altijd mijn interesse weg, en als in De Morgen dan nog een heel uitgebreide recensie verschijnt van dit boek, geschreven door Paul Verhaeghe, de psycho-analyticus die net voor de eeuwwende zowaar een boektopper schreef (Liefde in tijden van eenzaamheid : drie verhandeling over drift en verlangen), en van wie ik nog les kreeg, dan is mijn nieuwsgierigheid helemaal geprikkeld.

In Dit moet je weten maken we kennis met de Londense psycho-analyticus Jamal, voor wie geheimen zijn broodwinning zijn. In een verhaal waarin gewisseld wordt tussen zijn jeugdherinneringen in de jaren '70 en zijn huidig leven, blijkt hijzelf echter ook een groot geheim mee te dragen. Kureishi slaagt erin om in dit verhaal rake observaties over het leven en van Freudiaans-Lacaniaanse psycho-analyse doordrenkte doordenkers rond te strooien, in zijn gekende vlotte, vaarthoudende stijl. Het maakt dat ik van dit boek minstens zo genoten heb als destijds van The black album. Met volle voeten staan Kureishi en hoofdpersonage Jamal in London (dat op het eind van het verhaal opgeschrikt wordt door de aanslagen op de metro en de bus), in de Pakistaanse gemeenschap aldaar en in de twintigste en eenentwintigste eeuw.

Vierhonderd en zestig bladzijden lang valt er te genieten van de verhaallijnen en de prachtige stijl... Ik kijk nu al uit naar het volgende boek van Hanif Kureishi...

Festival van het amateurtheater : Bloed en Liefde

Na een infovergadering voor kandidaat-vrijwilligers bij het Gentse Cultuurcentrum Circa, mocht ik een voorstelling op het festival van het amateurtheater (in de Minardschouwburg) meepikken.

Het gezelschap Klokke speelde een "dolkomisch, middeleeuws drama", Bloed & Liefde, geschreven door Godfried Bomans. In dit stuk probeert Philips van Bourgondië zijn geliefde gravin Jacoba van Beieren te heroveren nadat ze geschaakt werd door de Spaanse koning Karel V. Hij wordt bijgestaan door zijn vrienden, waaronder een (valse) Iwan de Verschrikkelijke, tsaar van Rusland, en keizer Maximiliaan van Oostenrijk. Een heleboel historische figuren passeren aldus de revue, zich er terdege van bewust dat ze in de Middeleeuwen te situeren zijn. Dat de historische werkelijkheid van ondergeschikt belang is, mag blijken uit het feit dat de figuren niet eens in dezelfde tijd leefden, en dat ze voortdurend refereren naar gebeurtenissen die nog moeten plaatsvinden (vanuit middeleeuws perspectief dan toch...)

Er wordt trouwens duchtig gespeeld met de verhouding tussen werkelijkheid en toneel (op het eind beklagen de resterende overlevenden zich erover dat het aangerichte bloedbad eigenlijk de schuld is van het publiek en dat zij zich aan hun lot niet kunnen onttrekken, aangezien de auteur hen al tot deze woorden heeft veroordeeld). Ook de verteller, die het stuk "inleidt", speelt met dit gegeven.

Gelachen hebben we wel, en wat is het toch vermakelijk om sappig Gents uit Spaanse monden te horen weerklinken en "Roessisch" te horen debiteren... Het was een bijzonder vermakelijke voorstelling, met veel en dikke knipogen. De enscenering (met heel wat wielerattributen en -kostuums) verhoogde het ietwat bevreemdende effect en de klassiek aandoende koren (die in het begin zichzelf mits een plakkaat kenbaar maken als "novemberwind") verhullen op prachtige wijze het ontbreken van toneelknechten om het decor tussen de bedrijven (die in elkaar overlopen) aan te passen.

Deze voorstelling verdiende een groter publiek !

Gezien : Los

Deze voormiddag was ik uitgenodigd om de nieuwste film van Jan Verheyen, Los, in avant-première te gaan bekijken.

De regisseur gaf in zijn inleiding (jaja, hij was hoogstpersoonlijk aanwezig !) al aan dat hij in de film het boek van Tom Naegels zo trouw mogelijk heeft verfilmd qua sfeer. Inderdaad zag je in het verhaal enkele actualiseringen, maar zoals beloofd, bleef de sfeer van het boek, dat ik enkele jaren geleden las, goed bewaard.

Verschillende thema's (de multiculturele samenleving, racisme, euthanasie,... maar ook het wezen van liefde, keuzes maken, vriendschap, het spanningsveld tussen idealen en actie,...) kwamen behoorlijk expliciet aan bod, en een verdienste van deze film is zeker dat het (verhaal van het) boek toegankelijk gemaakt wordt voor een groter publiek.

We volgen Tom Naegels, die op de redactie werkt voor de grootste krant uit Antwerpen, en reportages maakt waarin hij meestal portretten mag maken van opmerkelijke figuren (een éénmanscomité TEGEN een speelstraat, een man die per se met zijn ezel de Ring op wil,...). Tijdens een reportage over een inburgeringscursus leert hij een mooie Pakistaanse vrouw kennen. Dat maakt zijn leven wat ingewikkelder, want hij staat op het punt met zijn vriendin een huis te kopen. In dezelfde periode belandt zijn bompa in het ziekenhuis : wat eerst een maagzweer leek, blijkt kanker. De man wordt weliswaar van zijn kanker genezen verklaard, maar het leven in het ziekenhuis blijkt een ware beproeving te zijn en hij vraagt euthanasie. Intussen staat in Antwerpen ook Jamal op, een nieuwe leidersfiguur voor de allochtonen. Rellen in de stad werpen ook hier een zware schaduw over het leven van de personages in de film...

De film snijdt dan wel -zoals gezegd- "zware" thema's aan, maar de toon blijft afwisselend grappig, ontroerend, af en toe wat ingetogen en bevat ook enkele rake observaties. Een zekere luchtigheid blijft bewaard, en nét dat maakt de film "publieksvriendelijk"...

Zowel het boek als de film vind ik een aanrader. Het boek vind je in de boekhandel of je bibliotheek, de film loopt vanaf komende woensdag in heel wat zalen...

Proeven van poëzie

In samenwerking met het Poëziecentrum biedt Vormingplus een vorming aan, gespreid over 5 zaterdagvoormiddagen, waarin kennis kan gemaakt worden met (nederlandstalige én ook een beetje Zuid-Afrikaanse) poëzie.

Morgen start ik deze vormingsreeks. Wat mij immers vooral interesseert, is wat een gedicht nu precies goed maakt. Waar moet je als lezer op letten ? Wat helpt om ten volle te kunnen genieten van gedichten ? En ik ben ook wel wat benieuwd naar welke hulpmiddelen je hebt om als lezer "binnen te geraken" in een gedicht, wat me soms niet zo makkelijk lijkt.

Ik heb wel wat affiniteit met gedichten (heb hier verscheidene bloemlezingen staan, van individuele dichters, maar ook de bloemlezingen die Gerrit Komrij maakt... ; ik put graag uit gedichten voor klik de gedachte ; ik lees mijn kinderen graag gedichten voor ; ...). Maar toch merk ik dat er obstakels zijn die moeten overwonnen worden om echt thuis te raken in poëzie, en ik hoop dat deze vorming me een stuk op weg zal helpen.

Twee boeken van Gerrit Komrij bieden ook een beetje wat ik van een vorming als deze verwacht : in In Liefde Bloeyende en Trou Moet Blycken bespreekt hij gedichten en legt zowel globaal als soms regel per regel of alinea per alinea (behoorlijk) precies uit waarom dit gedicht zo goed wérkt...

Ik geloof dat een goede leraar, die je de weg wijst, soms nodig is om ten volle te kunnen genieten van iets, ergens enthousiast voor te raken of ergens kennis over te verwerven... Zowel Komrij als (hopelijk) deze vorming zouden voor mij de goede leraars moeten worden voor de poëzie...

Gratis Caféconcerten in Vooruit

Dankzij de nieuwsbrief van Vooruit werd ik deze week op de hoogte gesteld van enkele interessante (en bovendien gratis) concerten die op stapel staan in Kunstencentrum Vooruit in Gent.

Het meest in het oog springende concert is op donderdag 20 november. Dan speelt het Amerikaanse Shearwater om 22u in het Vooruit Café. Shearwater is op de blog-o-sfeer een populaire indie-rockband, die dit jaar het mooie Rook uitbracht, hun vijfde album intussen al. De band treedt dit jaar ook nog op op De Nachten en het Crossing Border Festival. Bovendien mogen ze touren in het voorprogramma van Coldplay... Je kan enkele songs beluisteren op hun site en op hun MySpace.

Enkele concertdata in de lage landen op een rijtje :

• 10 september : Paradiso - Amsterdam
• 7 november : Botanique - Brussel
• 8 november : De Nachten - Antwerpen
• 9 november : Tivoli - Utrecht
• 20 november : Vooruit - Gent
• 21 november : Crossing Border Festival - Den Haag

Tracht hen zeker op één van deze data te zien : het zal je niet spijten...

Andere Caféconcerten in Vooruit :

• 16 september : Bowerbirds
• 16 oktober : Austin Lace
• 30 oktober : Barbie Bangkok
• 6 november : Cocoon

Bijlokefestival

Op 6 september opent het Muziekcentrum De Bijloke haar werkjaar met het (gratis) Bijlokefestival. Een heel divers programma moet zo veel mogelijk mensen laten proeven van het aanbod van dit muziekcentrum, met naast (uiteraard) klassieke muziek ook wereldmuziek. Ook voor de kinderen is er een muzikale smaakmaker voorzien.

Het programma :

Doorlopend instrumentententoontstelling en atelier instrumentenbouw

15u en 17u : Abrikoosje, het Appelflapje (familievoorstelling)

18u, 19u, 20u, 21u en 21u30 : InterInterInter

19u : Frescamente (Darius Milhaud, Igor Stravinsky, Charles Camilleri)

20u : Les Muffatti (brengen muziek van Händel en Corelli)

20u : Spectra Ensemble (Karel Goeyvaerts, György Kurtag)

20u30 : Spiegel Spring Quartet (Alexander Borodin, Guillaume Lekeu)

21u : Ghada Shbeir en Osama Abdulrasol (liederen uit de Armeens-Syrische traditie)

21u30 : Blindman [4x4] strings (Zoltan Kodaly, duo voor viool en cello)

22u : Ronald Brautigam (Chopin, balladen en walsen)

22u : Scherzi Musicale (Monteverdi, arie & duetti)

22u45 : Spectra Ensemble (Julius Eastman)

23u : Gran Septeto La Academia (tango)

Het Bijlokestival is gratis voor iedereen. Reserveren is echter aangeraden. Dat kan via de website www.debijloke.be, e-mail tickets@debijloke.be of op 09/269.92.92

Gezien : Palindromes

Net zoals in Happiness en Storytelling brengt Todd Solondz een bonte stoet personages ten tonele in het wrang-poëtische Palindromes.

De film is prachtig geconstrueerd als een palindroom (een woord dat achterstevoren gespeld precies hetzelfde blijft, zoals lepel), met een hoofdrol (Aviva, niet toevallig een palindroom-naam) vertolkt door verschillende meisjes, die terugkeren op het ritme van een palindroom.

Net als in Happiness is het thema pedofilie sterk aanwezig, op een bizarre, haast terloopse en toch integrale manier in het verhaal verweven. Ook de fundamentalistische christenen (het gezin van Mama Sunshine) wordt op een wrange manier geportretteerd, die hen toont als hypocrieten die zweven tussen naïeviteit en arrogantie.

Ook in deze film slaagt de regisseur erin om haast ongrijpbare humor te hanteren, waarbij het fundamentalistisch-christelijk gezin een soort boysband-muziek maakt en Aviva als ze wegloopt van huis, een gigantische Fischer Price boot vindt aan de oever van de rivier.

Bevreemdend is deze film (net als Solondz andere films) zeer zeker, mooi -op een heel bijzondere, bizarre manier- is hij ook...

Gezien : Some kind of monster

Ik zag deze week de "rockumentary" Some kind of monster, die een blik biedt achter de schermen van Metallica, in de periode na het vertrek van Jason Newsted, de bassist, tot het begin van de tour na de release van St. Anger.

Nu is dat album zeker niet het grootste meesterwerk van de band, maar wat deze documentaire zo boeiend maakt, is dat we een blik gegund worden op de moeilijkheden die zich (kunnen) voordoen in een supersuccesvolle band. De ruzies en interne spanningen, de moeilijke keuzes die muzikaal gemaakt moeten worden, de onderlinge verhoudingen en de geschiedenis die de band en de bandleden meedragen krijgen allemaal een plaats in dit portret. De rol van de ingehuurde psychotherapeut die dag en nacht (aan 40.000 dollar per maand) klaarstaat voor de groep, verandert doorheen het jarenlange proces, en het is grappig en schrijnen te zien hoe hij zichzelf een beetje als bandlid gaat beschouwen en hoe moeilijk het hem valt als de groep een einde aan de samenwerking wil maken.

Wat me vooral opviel in de gesprekken die de bandleden met elkaar hebben, is de taal die ze gebruiken. Het klinkt voor mij -als psycholoog- heel erg vertrouwd in de oren, als "hulpverlenerstaal". Misschien is dat een gevolg van de voortdurende aanwezigheid van een psychotherapeut over een langere periode, misschien is dat gewoon een taal die men zich makkelijk eigen maakt in een Californische setting...

Je hoeft niet van Metallica te houden om te kunnen genieten van deze documentaire, die heel wat meer te bieden heeft dan de muziek alleen (hoewel ik ze zeker ook niet zou aanraden die dit soort muziek echt niet verdraagt...)

Gelezen (21)

De voorbije maanden heb ik heel wat boeken gelezen (waarvan enkele begonnen en vrijwel meteen weer weggelegd wegens toch niet my cup of tea).

Van Val McDermid las ik 4 boeken uit de Tony Hill-reeks (die de basis vormen voor de tv-serie Wire in the blood). Het waren 4 spannende detectives, met elk hun eigen plotwendingen en kwaliteiten. Literair is dit zeker niet het beste wat er is (Mo Hayder's boek was op dat vlak een stuk beter), maar de belangrijkste criteria zijn spanning, geloofwaardigheid, voldoende twists in het verhaal,... en daarop scoorden deze boeken goed tot zeer goed. De love interest met Tony en Carol werkt na een tijdje wat minder, maar dat stoort niet al te veel. Ik blijf toch benieuwd wat het vijfde deel (De wrede hand), dat ik nog niet heb gelezen, te bieden heeft.

Genaaid (verfilmd onder de originele Franse titel Baise-moi) van Virginie Despentes had ik enkele jaren geleden al eens gelezen, maar heb ik nu toch met behoorlijk wat plezier herlezen. De fucked-up personages en de rauwe-onderkant-van-de-maatschappij context worden neergezet zoals weinigen dat kunnen, en het verhaal boeit voldoende om het boek uit te willen lezen. Manu en Nadine, twee chicks waar je geen ruzie mee wil (en waar de meeste mensen met een boog zouden omheen lopen), raken per ongeluk met elkaar opgescheept. De basis van hun vreemde vriendschap is hun gedeelde "belangstelling" voor sloten drank, extreem geweld en harde seks. Met hun tweeën maken ze de straten van menige Franse stad onveilig, daarbij een eigen logica volgend die hen voor menigeen vooral onbetrouwbaar maakt. Het nihilisme waarvan dit boek doordrenkt is, maakt het wellicht geen pretje voor wie het leven van de zonnige kant wil blijven bekijken, maar ik heb niet de indruk dat de auteur daar heel erg om bekommerd is...

Het prachtige The powerbook van Jeanette Winterson is opnieuw een pareltje van deze op en top vrouwelijke schrijfster. Als geen ander slaagt ze er immers in om het vrouwelijk perspectief op soms verrassende wijze binnen te brengen. In dit boek biedt het hoofdpersonage mensen de kans om een rol te spelen in een verhaal. Zij vertelt en construeert de verhalen, waarin liefde een belangrijke rol speelt, en de afloop is vooraf onbekend. Fictie en realiteit (voor zover aanwezig in het kader van een boek natuurlijk) lopen voortdurend door elkaar en zijn onontwarbaar met elkaar verweven. Winterson slaagt erin (alweer) briljant te vertellen. Dit boek hoort thuis in het rijtje werkelijk uitstekende boeken die ik van haar al las : Oranges are not the only fruit, Lighthousekeeping en nu dus ook The powerbook.

Nick Hornby is één van mijn favoriete auteurs. Met High fidelity kwam zo'n schok van herkenning dat het boek meteen in mijn persoonlijke top helemaal bovenaan belandde (mede dankzij de voortreffelijke, erg Britse humor) en About a boy (veel beter dan de film !), Fever pitch (over Hornby's liefde voor Arsenal), 31 songs (over zijn liefde voor muziek), How to be good (een tikje serieuzer en een tikje moraliserend) en The long way down (ingenieus met de 4 vertellers) vond ik ook stuk voor stuk pareltjes. Met heel veel verwachting begon ik dan ook aan Slam (in het Nederlands vertaald als Smak) en die verwachtingen werden méér dan ingelost. In dit boek over een tienerzwangerschap, dat naar het schijnt ook nogal gericht is op tieners, hervindt Hornby helemaal de humoristische toon van About a boy en vooral High fidelity. Toch lijkt het boek iets te lang geworden, want hoofdstuk 13 (van 20) kondigt zichzelf aan als een soort epiloog ("So you know everything. There's nothing more for me to say.") Nochtans krijgen we dan nog 86 bladzijden die kwalitatief niet echt moeten onderdoen voor de eerste 207, maar het haalt toch een beetje de vaart uit het leesgenot. Het is een jammer detail in een schitterend, grappig boek, dat ik iedereen zou aanraden. In mijn persoonlijke Nick Hornby-top komt dit boek alvast met stip binnen op nummer 2 !

Ledeberg

Eigenlijk ben ik afkomstig van Ledeberg, en daar heb ik meer dan 25 jaar gewoond. Doorheen de jaren is deze Gentse deelgemeente enorm veranderd, maar ik blijf toch heel wat sympathie (en nostalgie) koesteren voor mijn hometown.
Diezelfde gevoelens kwamen heel erg bovendrijven toen ik enkele maanden geleden Aanrijding in Moscou zag, samen met een vriendin die ook in Ledeberg gewoond heeft. Het verhaal mag zich dan wel aan de andere kant van Ledeberg afspelen (amper scènes te zien in de buurt van Moscou, maar ik begrijp wel dat op deze manier de titel méér aanspreekt...), het gevoel van herkenning was bijzonder groot, en ik vind dat de makers van deze film er heel goed in geslaagd zijn om de charme van Ledeberg te vatten.

Op vrijdag 29 augustus zal deze film (gratis) vertoond worden in open lucht, op het Ledebergplein (waar zich onder andere het café - de Communal in het echt - bevindt waar zich heel wat scènes afspelen), vanaf 21u30. Meer info over het programma (want er zijn ook optredens van Ledebergse artiesten) vind je hier.

De stad Gent heeft trouwens heel veel (stadsvernieuwings)plannen met Ledeberg, en daaraan wordt een tentoonstelling gewijd in de Ledebergse bibliotheek. Er zijn ook rondleidingen en je vindt daarover ook alle informatie hier.

Ledeberg leeft !

Gezien : Happy-go-lucky

In London zag ik de nieuwste film van Mike Leigh : Happy-go-lucky. Het is een vrolijke, optimistische, grappige, ontspannende en bijzonder mooi gemaakte film. Omdat ze daar natuurlijk geen ondertitels geven bij de film, was het niet altijd makkelijk om alles goed te verstaan, en ik ben er zeker van dat ik sommige grappen gemist heb, maar gelukkig is mijn Engels goed genoeg om het meeste te kunnen volgen, en aan deze film heb ik enorm veel plezier beleefd.

We volgen Poppy, een onderwijzeres met een wel heel optimistische en vrolijke ingesteldheid. Ze ziet overal het goede van in, heeft plezier en maakt zich weinig zorgen. Zelfs de diefstal van haar fiets brengt haar niet echt uit evenwicht. Ze besluit wel rijlessen te volgen, en de rij-instructeur die haar zal voorbereiden op haar rij-examen, is in alles het tegendeel van haar : verbitterd, zwartgallig, altijd ernstig en duidelijk getekend door het leven. Die combantie zorgt voor hilarische toestanden, maar eigenlijk zijn alle belevenissen van Poppy in deze film hartverwarmend en soms ook ontroerend (want het gaat heus niet allemaal goed in deze film). Maar -om het met Poppy te zeggen- het leven is soms best lastig, maar dat maakt er allemaal deel van uit, niet ?
Naar het einde van de film kan het immer goede humeur een beetje op de zenuwen gaan werken (zó rooskleurig is het leven nu ook weer niet...), maar wie zich durft overgeven aan de flow van de film, zal toch genieten. Het verhaal is gesitueerd in London, en gezien de context waarin ik de film zag (tijdens mijn allereerste bezoek ooit aan de stad, op de avond van mijn eerste dag daar), gaf dat een extra dimensie aan het geheel (ik herkende af en toe plaatsen in de film).
Bij ons komt de film pas op 27 augustus in de bioscoop (in Engeland is hij vanaf volgende week al op DVD beschikbaar!), en voor wie houdt van een goeie film én zich lekker wil ontspannen, kan ik deze film heel erg aanbevelen ! Nooit gedacht dat een Mike Leigh film zo grappig kon zijn, trouwens...

Gentse Feesten : Arid

Ze werden aangekondigd als de Vlaamse Coldplay, en na het concert zag ik inderdaad een parallel...
Arid trad op bij Sint-Jacobs, op het grote podium. Zanger Jasper Steverlinck herinnerde er ons aan dat ze 10 jaar geleden nog in de tent aan de rand van datzelfde plein stonden (een tent die al vele jaren verdwenen is). Hun set bevatte weliswaar enkele nieuwe nummers, maar leek toch vooral op een Best Of, met heel veel nummers van de eerste plaat (Too late tonight, Believer, Elegy, Life) en ook enkele nummers die Jasper solo (met de hulp van de Kolacny broers) had opgenomen (To make her feel my love, Life on Mars). De nieuwe nummers pasten perfect in de set, en daarin lag de parallel met Coldplay : de band heeft een heel herkenbaar geluid, weinig nieuws dus, maar het blijft natuurlijk goed !
De stem van Jasper blijft imponeren, de rock en powerballads van de groep blijven bekoren en als Jasper het publiek induikt en het halve plein afschuimt, al zingend, dan kan de vreugde bij het publiek natuurlijk niet op...

Gentse Feesten : Hors service + Reuzeninstrumenten

Miramiro, het vroegere Straattheaterfestival, brengt 4 dagen lang (vandaag is de laatste dag) allerlei voorstellingen. De meeste zijn te zien op de groene Sint-Baafssite en op het Spaanskasteelplein even verderop.


Vrijdagavond zag ik de wondermooie voorstelling Hors service van de Franse groep Joe Sature et ses joyeux osselets. Vier obers (drie mannen en een vrouw) halen allerlei grappige en muzikale toeren uit. Je moet slechts een beetje Frans begrijpen om goed te kunnen volgen, en de meeste humor is eigenlijk visueel (en dus ook voor Frans-onkundigen). De voorstelling duurt toch al gauw een uur, maar verveelt op geen enkel moment. Integendeel, de vaart blijft erin zitten, de structuur zit goed en de afwisseling is groot genoeg. Bovendien zit de voorstelling vol knipogen naar bekende situaties, die nét een beetje anders gebracht worden. Er wordt ook met de tegenstelling man/vrouw gespeeld en het type van de pineut wordt, gelukkig sober genoeg, gebruikt om niet alleen vreugde, maar ook ontroering te brengen. Er is ook enige interactie met het publiek, en dat is bij straattheater ook altijd leuk natuurlijk...
De voorstelling is niet meer te zien in Belgïe, maar wel nog op 30 juli in het Franse Barneville-Carteret en op 31 juli in Falaise. Mocht je vakantie je daar (regio Basse-Normandie) toevallig in de buurt brengen, ga gerust eens kijken... !
Het gezelschap staat overigens ook nog op Theater op de Markt in Hasselt op 7 en 8 augustus.


Een tentoonstelling van reuzeninstrumenten van het Franse Structures Musical nodigt iedereen uit om aan het musiceren te slaan. Het lijken wel instrumenten die een handige kleuterleidster zo voor haar klas zou kunnen gebruiken. Met eenvoudige middelen (blokfluiten, laarzen, pannen,...) allerlei constructies gemaakt die geluid en muziek produceren. Heel leuk, ook voor de allerkleinsten, want je kan alles zelf doen ! Jammer genoeg was dit enkel donderdag en vrijdag te zien... Ik denk dat de hele collectie (of een deel ervan) te bezichtigen is in de thuisbasis van het gezelschap, in Le Grand Bornand.

Gentse Feesten : Los De Abajo + Transglobal Underground

Dinsdagavond stonden 2 groepen geprogrammeerd op het Polé Polé festival die ik wel heel graag wou zien. Transglobal Underground ken ik al jaren (ik heb 2 platen van de groep, International times uit 1994 en Psychic karaoke uit 1996) en Los De Abajo (wat zoiets zou betekenen als die van vanonder) stond in de krant als een absolute tip genoteerd vanwege hun legendarisch Polé Polé concert in 2006.

Los De Abajo hadden de avond voordien ook al gespeeld op ditzelfde podium, maar toen was ik er niet geraakt, dus hun concert op dinsdag om 20u30 was een herkansing die ik met beide handen greep. Een uitgebreide bende dolenthousiaste Mexicanen besteeg het unieke podium boven het water aan de Korenlei en Graslei, maar slaagde er bij de eerste nummers nog niet meteen in mij (en bij uitbreiding het gehele publiek) mee te nemen op een wilde fiesta. Maar zie, na enkele nummers van die aanstekelijke mix van Mexicaanse muziekjes met vooral veel ska, kregen ze steeds meer publiek op de handen. Vooral de punkerige, ska-doorlopen nummers maakten het onmogelijk de benen stil te houden en een verkleedact met blauwe en witte maskers waarmee ze (onbedoeld?) Slipknot belachelijk maakten, verhoogde de hilariteit. Drie blazers, een zanger en een zangeres, veel percussie : de ingrediënten voor een geslaagd optreden, dat groeide naarmate de tijd verstreek.

Om 22u30 was het dan de beurt aan de Londense groep Transglobal Underground. Zij brengen een mix van Oosterse, Afrikaanse en westerse muziek, een soort etno-techno. Ook hun set had tijd nodig om te groeien. De bevallige Natacha Atlas danste en zong uitbundig mee, de ritmes waren bijzonder dansbaar en op het einde van de set passeerden nogal wat nummers de revue waarin drum 'n bass een belangrijke plaats innam. Ik herkende geen oudere songs en blijkbaar hebben ze een nieuw album uit, maar dat drukte de pret niet echt. En zo bezorgden zij dit tweeluik een passend slot.

Gezien : Estomago + 3:10 to Yuma

De Braziliaanse film Estômago (A Gastronomic story) laat ons zien hoe Raimundo Nonato, een man met talent voor koken, de keukenladder opklimt en hoe hij in de gevangenis opnieuw van de onderste sport in de pikorde opklimt dankzij zijn culinaire talenten. Beide verhalen krijgen we door elkaar gepresenteerd en pas op het einde van de film wordt duidelijk hoe hij in de gevangenis belandde. Het is een prachtig verhaal geworden met mooie beelden, met veel liefde voor voedsel en sexualiteit in beeld gebracht en met een mooie opbouw met flashbacks en/of flashforwards (afhankelijk van hoe je het bekijkt...)

In de western 3:10 to Yuma mogen Russell Crowe en Christian Bale hun ongelooflijke acteertalenten ten volle benutten om ons op het puntje van de stoel te houden. Dan Evans en zijn gezin moeten proberen het hoofd boven water te houden om de schulden die de rancher heeft uitstaan te kunnen betalen en op hun land te blijven wonen. Daarom besluit hij tegen een fikse premie mee te helpen om de gevatte bendeleider Ben Wade naar Contention te brengen, naar de trein van 3u10 naar Yuma. De prachtige vertolkingen, de intense sfeer, de mooie plotwendingen (al is het einde misschien nog net dat tikkeltje minder geloofwaardig, in deze film neem je dat graag voor lief) en de prachtige cinematografie maken van deze film een absolute aanrader, in een jaar waarin al enkele parels te zien waren in de bioscoop.

Gent Jazz : The Herbaliser + Erykah Badu

Vroeger viel het Gent Jazz festival (dat toen nog Blue Note Festival heette) samen met de Gentse Feesten, nu is het geprogrammeerd in de week ervoor (met een kleine overlap). Ik was er nog nooit naartoe geweest, hoewel jazz ruim gehanteerd wordt en er altijd wel artiesten kwamen die ik ook graag hoor.
En zie, dit jaar won ik een vrijkaart voor één dag (gisteren), zodat ik kon genieten van optredens van Buscemi Big Band featuring Michel Bisceglia, The Herbaliser en Erykah Badu.
Eigenlijk ging ik vooral voor The Herbaliser, een groep op het Ninjatune label. Ninjatune vind ik een fantastisch label, dat heel wat goeie muziek uitbrengt (Coldcut, DJ Food, DJ Vadim, Kid Koala, Amon Tobin, The Cinematic Orchestra, Animals On Wheels, Jaga Jazzist,...) en ik ben ooit eens naar hun fantastische label night geweest in de Ancienne Belgique. Met heel wat verwachting ging ik dan ook naar hun optreden, dat inderdaad heel swingend en heel veelbelovend startte. Echt goeie muziek, met live trompet, saxofoon en dwarsfluit en Ollie Teeba achter de draaitafels, en af en toe een zangeres (Jessica Darling) in een zwarte, van gaten voorziene jurk brachten opzwepende nummers, en het publiek reageerde heel enthousiast. Maar na bijna een uur zakte de set verbazingwekkend snel als een pudding ineen, vooral door het stijgende gevoel van toch iets te veel herhaling en de slappere nummers (die vooral in de nogal lange bisronde bovengehaald werden). Mijn aandachtsboog verslapte, en ik had het gevoel dat ik niet de enige was, te merken aan het stijgende geroezemoes rondom mij.

Omdat ik meestal met een grote boog om r'n'b heenloop (ik bedoel niet goeie ouwerwetse rhythm en blues, maar het moderne slapgekookte, aan (weliswaar slappe) hiphop verwante en blijkbaar heel populaire genre, waarbij smooth zo'n typische eigenschap geworden is dat je naadloos van het ene nummer in het andere en in weer een ander glijdt), kende ik nog niets (maar dan ook helemaal niets) van Erykah Badu. Ik had ooit een recensie gelezen waarin haar muziek beschreven werd als uitstijgend boven 99 % van wat geproduceerd wordt binnen het genre, maar ik was er nog nooit toe gekomen om eens naar haar te luisteren. Maar kom, ik was er toch (met een vrijkaart), dus kon ik maar eens de gok wagen, en viel het tegen, dan kon ik nog altijd gewoon naar huis gaan.
Het begon nochtans onheilspellend, want toen alles klaarstond, de aankondiging gemaakt was en het concert zou starten, was er een technisch probleem met één van de computers van de band, waardoor we nog meer dan tien minuten moesten wachten vooraleer de show dan toch begon.Anderhalf nummer duurde het vooraleer Erykah ook zelf tevoorschijn kwam en zong (het eerste nummer was volgens iemand naast mij van Al Green en het was volgens diezelfde bron diens stem die we hoorden). Maar mijn God, het was het wachten (méér dan) waard...
Wat een vrouw ! Wat een stem ! En wat een band had ze meegebracht ! En wat een muziek ! Bijna twee uur (een half uur langer dan voorzien) duurde het optreden, en hoewel ik echt waar niet één nummer (her)kende, bleef ze me bijna de hele tijd boeien. Er zat enorm veel vaart in het optreden, zeker het eerste anderhalf uur, o.m. doordat liedjes vaak afgebroken werden vooraleer ze uitgezongen waren om zich meteen in een volgend nummer te storten, en door de vele korte instrumentale of vocale intermezzo's in de show. Er zat heel wat afwisseling in de nummers en Erykah Badu leek zelf ook intens te genieten (hoe langer hoe meer zelfs) van het optreden, en tijdens één van de laatste nummers dook ze zelfs de frontstage in om heel dicht bij de fans te gaan zingen en handjes te schudden. De show (want dat was het ook, niet alleen een optreden) eindigde met hetzelfde hiphopfragment dat al het eerste nummer van het optreden had ingeleid, en omdat het publiek zo enthousiast reageerde, bleef de man achter de draaitafels nog wat langer en was nog zo'n 10 minuten de DJ met nog meer echt goeie hiphop !
Het meest beklijvende, intense nummer van de avond was wel The healer, dat je hieronder live kan zien...

En zo werd het optreden waarvan ik niets verwachtte, oneindig veel beter dan datgene waarvoor ik eigenlijk gekomen was...