Vroeger viel het Gent Jazz festival (dat toen nog Blue Note Festival heette) samen met de Gentse Feesten, nu is het geprogrammeerd in de week ervoor (met een kleine overlap). Ik was er nog nooit naartoe geweest, hoewel jazz ruim gehanteerd wordt en er altijd wel artiesten kwamen die ik ook graag hoor.
En zie, dit jaar won ik een vrijkaart voor één dag (gisteren), zodat ik kon genieten van optredens van Buscemi Big Band featuring Michel Bisceglia, The Herbaliser en Erykah Badu.
Eigenlijk ging ik vooral voor The Herbaliser, een groep op het Ninjatune label. Ninjatune vind ik een fantastisch label, dat heel wat goeie muziek uitbrengt (Coldcut, DJ Food, DJ Vadim, Kid Koala, Amon Tobin, The Cinematic Orchestra, Animals On Wheels, Jaga Jazzist,...) en ik ben ooit eens naar hun fantastische label night geweest in de Ancienne Belgique.
Met heel wat verwachting ging ik dan ook naar hun optreden, dat inderdaad heel swingend en heel veelbelovend startte. Echt goeie muziek, met live trompet, saxofoon en dwarsfluit en Ollie Teeba achter de draaitafels, en af en toe een zangeres (Jessica Darling) in een zwarte, van gaten voorziene jurk brachten opzwepende nummers, en het publiek reageerde heel enthousiast. Maar na bijna een uur zakte de set verbazingwekkend snel als een pudding ineen, vooral door het stijgende gevoel van toch iets te veel herhaling en de slappere nummers (die vooral in de nogal lange bisronde bovengehaald werden). Mijn aandachtsboog verslapte, en ik had het gevoel dat ik niet de enige was, te merken aan het stijgende geroezemoes rondom mij.
Omdat ik meestal met een grote boog om r'n'b heenloop (ik bedoel niet goeie ouwerwetse rhythm en blues, maar het moderne slapgekookte, aan (weliswaar slappe) hiphop verwante en blijkbaar heel populaire genre, waarbij smooth zo'n typische eigenschap geworden is dat je naadloos van het ene nummer in het andere en in weer een ander glijdt), kende ik nog niets (maar dan ook helemaal niets) van Erykah Badu. Ik had ooit een recensie gelezen waarin haar muziek beschreven werd als uitstijgend boven 99 % van wat geproduceerd wordt binnen het genre, maar ik was er nog nooit toe gekomen om eens naar haar te luisteren. Maar kom, ik was er toch (met een vrijkaart), dus kon ik maar eens de gok wagen, en viel het tegen, dan kon ik nog altijd gewoon naar huis gaan.
Het begon nochtans onheilspellend, want toen alles klaarstond, de aankondiging gemaakt was en het concert zou starten, was er een technisch probleem met één van de computers van de band, waardoor we nog meer dan tien minuten moesten wachten vooraleer de show dan toch begon.
Anderhalf nummer duurde het vooraleer Erykah ook zelf tevoorschijn kwam en zong (het eerste nummer was volgens iemand naast mij van Al Green en het was volgens diezelfde bron diens stem die we hoorden). Maar mijn God, het was het wachten (méér dan) waard...
Wat een vrouw ! Wat een stem ! En wat een band had ze meegebracht ! En wat een muziek !
Bijna twee uur (een half uur langer dan voorzien) duurde het optreden, en hoewel ik echt waar niet één nummer (her)kende, bleef ze me bijna de hele tijd boeien. Er zat enorm veel vaart in het optreden, zeker het eerste anderhalf uur, o.m. doordat liedjes vaak afgebroken werden vooraleer ze uitgezongen waren om zich meteen in een volgend nummer te storten, en door de vele korte instrumentale of vocale intermezzo's in de show. Er zat heel wat afwisseling in de nummers en Erykah Badu leek zelf ook intens te genieten (hoe langer hoe meer zelfs) van het optreden, en tijdens één van de laatste nummers dook ze zelfs de frontstage in om heel dicht bij de fans te gaan zingen en handjes te schudden. De show (want dat was het ook, niet alleen een optreden) eindigde met hetzelfde hiphopfragment dat al het eerste nummer van het optreden had ingeleid, en omdat het publiek zo enthousiast reageerde, bleef de man achter de draaitafels nog wat langer en was nog zo'n 10 minuten de DJ met nog meer echt goeie hiphop !
Het meest beklijvende, intense nummer van de avond was wel The healer, dat je hieronder live kan zien...
En zo werd het optreden waarvan ik niets verwachtte, oneindig veel beter dan datgene waarvoor ik eigenlijk gekomen was...
En zie, dit jaar won ik een vrijkaart voor één dag (gisteren), zodat ik kon genieten van optredens van Buscemi Big Band featuring Michel Bisceglia, The Herbaliser en Erykah Badu.
Eigenlijk ging ik vooral voor The Herbaliser, een groep op het Ninjatune label. Ninjatune vind ik een fantastisch label, dat heel wat goeie muziek uitbrengt (Coldcut, DJ Food, DJ Vadim, Kid Koala, Amon Tobin, The Cinematic Orchestra, Animals On Wheels, Jaga Jazzist,...) en ik ben ooit eens naar hun fantastische label night geweest in de Ancienne Belgique.
Met heel wat verwachting ging ik dan ook naar hun optreden, dat inderdaad heel swingend en heel veelbelovend startte. Echt goeie muziek, met live trompet, saxofoon en dwarsfluit en Ollie Teeba achter de draaitafels, en af en toe een zangeres (Jessica Darling) in een zwarte, van gaten voorziene jurk brachten opzwepende nummers, en het publiek reageerde heel enthousiast. Maar na bijna een uur zakte de set verbazingwekkend snel als een pudding ineen, vooral door het stijgende gevoel van toch iets te veel herhaling en de slappere nummers (die vooral in de nogal lange bisronde bovengehaald werden). Mijn aandachtsboog verslapte, en ik had het gevoel dat ik niet de enige was, te merken aan het stijgende geroezemoes rondom mij.Omdat ik meestal met een grote boog om r'n'b heenloop (ik bedoel niet goeie ouwerwetse rhythm en blues, maar het moderne slapgekookte, aan (weliswaar slappe) hiphop verwante en blijkbaar heel populaire genre, waarbij smooth zo'n typische eigenschap geworden is dat je naadloos van het ene nummer in het andere en in weer een ander glijdt), kende ik nog niets (maar dan ook helemaal niets) van Erykah Badu. Ik had ooit een recensie gelezen waarin haar muziek beschreven werd als uitstijgend boven 99 % van wat geproduceerd wordt binnen het genre, maar ik was er nog nooit toe gekomen om eens naar haar te luisteren. Maar kom, ik was er toch (met een vrijkaart), dus kon ik maar eens de gok wagen, en viel het tegen, dan kon ik nog altijd gewoon naar huis gaan.
Het begon nochtans onheilspellend, want toen alles klaarstond, de aankondiging gemaakt was en het concert zou starten, was er een technisch probleem met één van de computers van de band, waardoor we nog meer dan tien minuten moesten wachten vooraleer de show dan toch begon.
Anderhalf nummer duurde het vooraleer Erykah ook zelf tevoorschijn kwam en zong (het eerste nummer was volgens iemand naast mij van Al Green en het was volgens diezelfde bron diens stem die we hoorden). Maar mijn God, het was het wachten (méér dan) waard...Wat een vrouw ! Wat een stem ! En wat een band had ze meegebracht ! En wat een muziek !
Bijna twee uur (een half uur langer dan voorzien) duurde het optreden, en hoewel ik echt waar niet één nummer (her)kende, bleef ze me bijna de hele tijd boeien. Er zat enorm veel vaart in het optreden, zeker het eerste anderhalf uur, o.m. doordat liedjes vaak afgebroken werden vooraleer ze uitgezongen waren om zich meteen in een volgend nummer te storten, en door de vele korte instrumentale of vocale intermezzo's in de show. Er zat heel wat afwisseling in de nummers en Erykah Badu leek zelf ook intens te genieten (hoe langer hoe meer zelfs) van het optreden, en tijdens één van de laatste nummers dook ze zelfs de frontstage in om heel dicht bij de fans te gaan zingen en handjes te schudden. De show (want dat was het ook, niet alleen een optreden) eindigde met hetzelfde hiphopfragment dat al het eerste nummer van het optreden had ingeleid, en omdat het publiek zo enthousiast reageerde, bleef de man achter de draaitafels nog wat langer en was nog zo'n 10 minuten de DJ met nog meer echt goeie hiphop !Het meest beklijvende, intense nummer van de avond was wel The healer, dat je hieronder live kan zien...
En zo werd het optreden waarvan ik niets verwachtte, oneindig veel beter dan datgene waarvoor ik eigenlijk gekomen was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten