- Opmerkelijkste instrumentale nummer : Driving this road until death sets you free - Zombie Zombie (mét een heerlijke video)
- Opvallendste binnenlandse trend : pubers aan de macht : Freaky Age, Steak Number Eight,...
- Beste terug-onder-de-aandacht-gebrachte artiest : Roy Orbison met de prachtige verzamelaar The Soul of Rock 'n Roll
- Beste concert gezien (toegegeven, veel concerten heb ik niet gezien dit jaar) : Shearwater in Vooruit (Gent)
- Muziek-DVD van het jaar : Part of the weekend never dies (Soulwax)
- Single van het jaar : Kids - MGMT (werkelijk onweerstaanbaar nummer én niet kapot te krijgen...)
En dit waren voor mij de 60 beste albums van het jaar :
A certain feeling - Bodies Of Water
In ear park - Departement Of Eagles
Crystal Castles - Crystal Castles
Waiting for the sunrise - David Vandervelde
Friendly fires - Friendly Fires
Fordlandia - Jóhann Jóhannsson
Only by the night - Kings Of Leon
Here we go again - Lady Linn And Her Magnificent Seven
Snowflake midnight - Mercury Rev
Evil urges - My Morning Jacket
I was raised on Matthew, Mark, Luke and Laura - PAS/CAL
Censored colors - Portugal The Man
Gossip in the grain - Ray LaMontagne
Cardinology - Ryan Adams & The Cardinals
Alpinisms - School Of Seven Bells
Lookout mountain lookout sea - Silver Jews
Cipher - Slim Cessna's Auto Club
This gift - Sons And Daughters
The '59 sound - The Gaslight Anthem
No bye no aloha - The Ideal Husbands
Consolers of the lonely heart - The Raconteurs
Post-apocalyptic love - The Very Sexuals (gratis te downloaden op hun site)
Knock on wood - The Young Gods
Dear science - TV On The Radio
Vampire weekend - Vampire Weekend
Futuristically speaking... never be afraid - Yo Majesty
en mijn persoonlijke top 10 :
10. III - Ignatz : Op het bijzondere en experimentrijke label K-R-AA-K verscheen intussen al het derde album van de Brusselaar die met een korrelige sound onaards mooie, in blues en folk gedrenkte nummers maakt. Elke nieuwe plaat lijkt een enorme stap voorwaarts, met herkenbare sound én toch nieuwe horizonten die verkend worden. Echt een plaatje voor melancholische zielen op melancholische dagen... Verdwaal gerust in de mist...
9. 13 blues for thirteen moons - Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band : veel nieuws viel er dan wel niet te rapen op dit uur muziek, verdeeld over 4 nummers, maar Silver Mt Zion (dat zijn groepsnaam de voorbije jaren heeft uitgebreid) beheerst de eigen stijl nu wel tot in de perfectie en dat maakt dit nieuwe album toch tot hun beste. De afwisseling tussen rustige samenzang en energieke uitbarstingen met veel noise verloopt naadlozer dan ooit.
8. Sunshine, joy and happiness : a tragic tale of death, despair, and other silly nonsense - Get Set Go : eindelijk nog eens een popalbum met genoeg inhoud om de aandacht vast te houden. Zo winters als Silver Mt Zion en Ignatz waren, zo zomers is dit... (en ze verdienen ook een prijs voor de lange titel, is het niet ?)
7. Dig, Lazarus, dig !!! - Nick Cave & The Bad Seeds : geen enkele artiest weet zo mijn goedkeuring weg te dragen als Nick Cave. Ik geniet telkens opnieuw van haast elk nummer dat hij uitbracht, verslond zijn boek (en noemde er zelfs een muziekblog naar...) en heb hem al enkele keren live gezien. En nu hij er weer stevig tegenaan gaat, bewijst hij nog eens waarom hij al zolang meedraait. Deze man kan songs schrijven, en zijn strakke band beheerst de uitvoering ervan tot in de perfectie. Na meerdere platen waarin hij zich van zijn rustigste kant liet zien, deed het ook deugd om dit soort Cave-nummers geserveerd te krijgen...
6. London zoo - The Bug : mijn trip naar Londen deze zomer blijft wellicht voor eeuwig verbonden met deze plaat, die ik op Luisterpaal ontdekte de avond voor ik vertrok. Ook in Londen zelf bleek men in de Rough Trade muziekwinkel gek van deze plaat, en ik begrijp heel goed waarom. Alles wat de voorbije jaren gebeurde aan drum 'n bass, dubstep en andere "obscure" dance-genres, komt samen in dit krachtige recept voor stramme benen.
5. The age of the understatement - The Last Shadow Puppets : branie spreidde Alex Turner al ruimschoots tentoon bij Arctic Monkeys, en met zijn maatje Miles Kane van The Rascals en een heus orkest voegt hij daar nu ook grandeur aan toe. Het levert songs op die aan het epische van Mercury Rev doen denken, én toch zeer Engels klinken... Naar het schijnt bleef dit alles ook live overeind, en dit is zeker en vast een concert waarvan ik het betreur dat ik het gemist heb. Alex Turner wordt stilaan de Midas van de Engelse muziekscene, die alles wat hij aanraakt in écht goud verandert.
4. Third - Portishead : ja, ze kunnen het nog steeds ! Waar Tricky teleurstelt en Massive Attack nét iets te wisselvallig geworden is (hoewel nog steeds doorgaans uitstekend), haalt Porthishead zonder veel moeite nog steeds hun oude niveau, al klinken ze natuurlijk ook wel een beetje geëvolueerd. Machine gun is een machtig nummer, zoals we er maar zelden één te horen krijgen, en het nummer is géén eenzaam hoogtepunt...
3. Fleet foxes - Fleet Foxes : harmonische samenzang waarbij je meteen aan The Beach Boys moet denken, en een sound die ook klinkt alsof de plaat écht in de jaren zestig of begin jaren zeventig is opgenomen, en tóch allesbehalve gedateerd klinken : je moet het maar doen. Voor velen, zo merk ik, is dit dé plaat van het jaar, en ik kan heel goed begrijpen waarom. In de meeste jaren zou dit bovenaan mijn lijstje gestaan hebben, maar hey, er waren nu eenmaal nog 2 straffere platen
2. Med sud í eyrum vid spilum endalaust - Sigur Rós : intussen is hun muziek wat toegankelijker geworden, wat poppier, maar vergis u niet : engelachtig en feeëriek zullen ze altijd blijven klinken (dat komt wellicht ook doordat ze hardnekkig Ijslands blijven zingen, een mooie taal die zo mysterieus klinkt, nét omdat je hier en daar iets meent te herkennen...). Ik hoop van harte dat ze volgend jaar nog eens ons land aandoen voor een concert (bij voorkeur Pukkelpop, waar ik normaal gezien opnieuw naartoe ga), want dat ik dit gemist heb, doet me heel veel verdriet... Ik geniet intussen nog heel dikwijls van dit fijne schijfje...
1. Rook - Shearwater : het was een close call, en eigenlijk is het bijna niet te zeggen wie nu het beste album van het jaar maakte, Sigur Rós of Shearwater. Dat deze plaat het gehaald heeft, hebben ze te danken aan hun schitterende concert in de Vooruit (ongelooflijk dat je dit gratis kan bekijken in 2008) en aan het feit dat uiteindelijk hun plaat hier ten huize het meest gedraaid werd. Gewonnen op punten, heet zoiets... Laat je helemaal betoveren, wegzinken, opnemen in deze songs (ze doen ook al aan Mercury Rev denken eigenlijk...) en geniet van de prachtige stem, de meeslepende instrumenten en de sfeer die doorheen elke noot geademd wordt... Hoe kan het dat Studio Brussel hier zo doof voor gebleven is ? Lezen ze geen muziekblogs ? Volgen ze de muziek nog op de voet ? Deze groep verdient een groter publiek... (luister meteen ook eens naar hun vorige Palo Santo).
1 opmerking:
interessant lijstje.
veel gehoord en goedgekeurd;
en de rest ga ik zeker ook eens checken!
merci
Een reactie posten