Nas

Er wordt stilaan een constante zichtbaar in de albums waar Kanye West een hand in heeft. Die worden steevast beperkt tot 7 songs. Het is niet anders op Nasir van Nas.
Ooit (in 1996) zong hij nog "If I ruled the world…", het leek er enige tijd op dat hij tenminste binnen de hiphop aan de top zou regeren, maar intussen is hij één van de weliswaar grote namen, maar niet langer behoren tot het select clubje van genredefiniërende grootheden. Kanye hoort daar uiteraard daar wel bij en diens samenwerking voor deze plaat beloofde dan ook een album dat de wereld zou verbazen. Helaas is verbazing niet het juiste woord voor wat Nasir teweegbrengt bij me, al is dit lang geen slechte plaat natuurlijk.
Opener Not for radio lost nochtans de verwachtingen niet in. Ja, Nas rapt dan wel een controversiële mening (dat Lincoln niet de slaven bevrijdde, maar dat dat een proces was waarin zwarten zelf het grootste aandeel hadden). Hij wijst op wat zwarten in Amerika deden, tegen de stroom in, verwezenlijkingen die al te gauw onder de mat geveegd werden. Maar ik had wellicht iets sprankelenders verwacht, iets dat nog meer beklijft, iets dat als een mokerslag binnenkomt. 
Gelukkig is dat al wat meer het geval voor Cops shot the kid, dat begint met een quote van Richard Pryor die in de jaren zeventig ageerde tegen de avondklok voor zwarte tieners. De manier waarop de titel als een hard mantra voortdurend herhaald wordt op de achtergrond verleent deze song een "sense of urgency" die tegemoetkomt aan mijn verwachtingen. Slimme samples maken ook van White label een meer dan goeie song. 
Helaas zakt de kwaliteit soufflé-gewijs wat in op Bonjour, dat ik niet meer dan een "gewone" song zou noemen. Dit keer worden we niet vergast op slimme hooks, verrassende samples of in het oog springende details, maar enkel Nas' maatschappijkritische raps over een soulvolle ballad. Everything heeft dan alvast veel meer om het lijf, met een duidelijke aanwezigheid van Kanye (die nog eens de autotune bovenhaalt) en The-Dream. Die laatste maakt ook van Adam and Eve, een song die dan weer wel stikt van de intelligente samples (toch echt wel het handelsmerk van West). Het enige wat dit nummer nog mist, is een punchline die je vol in het gezicht raakt, een refrein dat je hoofd niet meer verlaat en de song optilt tot een geheide hit. 
Dit album sluit af zoals het begonnen is, met een niet meer dan goeie song, zelfs enigszins aanschurkend tegen het predicaat "matig": Simple things. Nas bewijst na een lange stilte (zijn vorige plaat is al zes jaar oud) dat hij nog steeds een politieke woordvoerder is voor zwarte Amerikanen die het politieke debat niet schuwt. En Kanye weet in deze periode waarin elke week wel een album uitkomt waaraan hij meewerkte, te tonen dat hij erin slaagt zelf iets te voegen zonder de eerste viool uit de handen te snokken van de artiest die hij bijstaat. Die klinken (en dat geldt dus ook voor Nas op deze plaat) telkens toch nog heel erg als zichzelf.

Beluister hieronder het volledige album: