De Canadees Ben Caplan kan sinds ik hem live zag in een huiskamer in Middelburg en op de Gentse Feesten amper nog iets verkeerd doen voor mij. Groot was mijn enthousiasme dan ook toen ik toevallig zag dat hij een nieuwe plaat uit heeft. Old stock hoort bij een theaterproductie die hij mee schreef, een liefdesverhaal tussen vluchtelingen en migranten.
Alweer weet de zanger in zijn songs folk en Joodse volksmuziek te vermengen tot een hoogst aanstekelijke mix, tot een goed in het gehoor liggend geheel waarin zijn diepe en gekraakte stem de perfecte kers op de taart vormt. You've arrived begint als een ballad maar verandert in een meezingbare stamper en menig kampvuur en open haard wordt nog leuker als iedereen samen Truth doesn't live in a book zou zingen. Wie goed naar de tekst luistert, krijgt niet alleen waardevolle levenslessen maar ook een proeve van 's mans humor.
De Jiddische geest komt pas helemaal uit de fles op songs als The happy people en Widow bride. De plaat eindigt met triestiger nummers (en helaas zijn die niet zijn sterkste punt) zoals Lullaby (een slow waarop je zo traag moet schuifelen dat je de indruk krijgt stil te staan), Fledgling en What love can heartbreak allow (met mooie samenzang). Geef mij dan maar mijn persoonlijke favoriet op dit album: Minimum intervals start als een folkverhaaltje waarin het tempo doorheen de song opgevoerd wordt (denk aan Zorba the greek) en dat eindigt in schijnbaar complete chaos alvorens Ben Caplan met een eenvoudig gitaarakkoord de rust herstelt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten