De Schotten van The Twilight Sad weten al enkele albums lang een intensiteit op te roepen die ergens schippert tussen de post-rockhelden en landgenoten van Mogwai en de rocknevenprojecten (à la Tomahawk) van Mike Patton (ex-Faith No More). De bron waar ze die vandaan halen, draaide duidelijk overuren tijdens het maken van It won't be like this all the time.
Die intensiteit komt wellicht het duidelijkst naar voren in opener [10 good reasons for modern drugs]. Verder valt me vooral op hoe verwant dit vijftal klinkt aan de Britse gitaarbands van voor (of naast) de Britpopgolf die met Oasis, Blur en Pulp ons overspoelde. Ik hoor echo's van The House Of Love, The Lilac Time, Hard-Fi, An Emotional Fish, New Fast Automatic Daffodils en vroege Manic Street Preachers. In The arbor voegen ze daar een snuifje The Smiths aan toe, altijd een goeie smaakmaker. En zo klinkt deze plaat als een throwback naar de vroege nineties, vooraleer de alternatieve scene (kortstondig) de hitlijsten zou overnemen maar er voor wie goed luisterde, al voldoende parels te vinden waren.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten