Xander De Rycke houdt het voor bekeken 2017-2018

Gisterenavond zag ik samen met mijn lief, mijn kinderen en de hare de comedian Xander De Rycke met Houdt het voor bekeken 2017-2018, zijn eindejaarsconference over film en tv. Vorig jaar zagen we de eerdere editie ook al in Eeklo, nu kozen we voor het mooie pluche en de majesteitelijke zaal van de Gentse Vooruit.
De comedian fileert daarin het aanbod van films en tv-programma's van het afgelopen jaar, maar heeft daarbij vooral ook oog voor achterliggende concepten (dit keer lag de nadruk bijvoorbeeld ook sterk op promotie en plaatsing) of structuren (vorig jaar ging het o.a. over de grote mediaspelers). Uiteraard moeten de usual suspects het ontgelden (James Cooke, De Buurtpolitie, FC De Kampioenen, Niels Destadsbader, Gert Verhulst, Lieven Van Gils,...) maar soms gebeurt dat met een mildheid die je niet meteen zou verwachten, zoals wanneer hij vertelt over de manier waarop Karen Damen opgebrand werd door de mensen rondom haar die haar het schabouwelijk idee ...maakt een plaat aanpraatten. Bovendien heeft Xander aandacht voor het bredere plaatje: hij brengt trends voor het voetlicht en maakt vergelijkingen met de Amerikaanse markt. En hij heeft het over #MeToo en Bart De Pauw.
Daarbij vergeet hij uiteraard niet om grappig te zijn, héél grappig vaak zelfs. Dat maakt deze eindejaarsconference nét zo leuk en zo boeiend en dus een echte aanrader. Haast u snel naar de website waar je kan zien waar je de voorstelling nog kan meepikken.

Twintig parels per maand: oktober 2018

Omdat de kou ons dit jaar wel heel plots overviel (eerst duurt de zomer tot eind oktober en dan is er ineens bijna vrieskou en smeltende sneeuw), gaan we ons -zoals altijd op het einde van de maand- verwarmen aan de door mij gekozen twintig parels. Dit zijn ze:

1. Zion's blood - Lee "Scratch" Perry: we starten met wat dub van de grootmeester zelve
2. Keep their heads ringin' - Dr. Dre: Dr. Dre is dan weer de grootmeester van de westcoast hiphop. Lekker relaxt dit nummer
3. Where the hood at - DMX: nog meer vroege hiphop, lekker opzwepend
4. For heavens sake - Wu-Tang Clan: maar dit is toch de band die de hoogste toppen scheert, het collectief met zoveel getalenteerde mensen dat elk van hen al een discografie heeft om fier op te zijn...
5. Bonfire - Knife Party: Knife Party leerde ik eerder deze maand kennen van hun bijdrage aan het nieuwe album van Tom Morello en uit hun eigen oeuvre is deze met dub doorspekte song zeker de moeite waard
6. Smoke bomb - Datsik featuring Snoop Dogg: dit huwelijk tussen hiphop en dubstep klinkt dan weer erg geslaagd
7. Make it bun dem - Skrillex featuring Damian Marley: dubstep past ook goed samen met reggae, zo blijkt
8. 20th century boy - T-Rex: een beetje bruusk, wellicht, deze overgang naar een rockklassieker uit de jaren zeventig
9. Well did you evah! - Iggy Pop and Debbie Harry: dit liedje ken ik uit de compilatie Red, hot + blue met covers van door Cole Porter geschreven nummers en het kon me toen al meteen bekoren
10. I let love in - Nick Cave And The Bad Seeds: uiteraard hou ik van zowat alles wat Nick Cave ooit maakte, maar wat ik zo geniaal vind in deze song is die ene (halve) zin: "Despair and deception, love's ugly twins"
11. When the generals talk - Midnight Oil: ooit vond ik in de bib, ten tijde van hun doorbraaksingle Beds are burning, een oudere plaat van Midnight Oil. Ik leende ze uit en er bleken best ook wel interessante songs op te staan. Dit is de opener van dat album, Red sails in the sunset, een plaat die ook jouw oor waard is
12. Great southern land - Icehouse: ook deze, minder bekende, Australische band verdient het om af en toe uit de vergetelheid opgevist te worden
13. Boys in town - Divinyls: met I touch myself hadden ze een dikke hit te pakken maar ook dit nummer is een heel aangename song, met dat typische jaren tachtig geluid
14. Opus 21 - Dustin O'Halloran: op Piano solos vol. 2, de plaat waarmee ik Dustin O'Halloran leerde kennen, brengt de Amerikaan elf prachtige songs met enkel piano. Dat klinkt misschien wat saai maar is het allerminst
15. Iconography - Max Richter: sinds enkele jaren is Max Richter toegevoegd aan mijn lijstje favoriete hedendaagse componisten
16. Mama (nowo homme hon) - Flip Kowlier: ik plaatste nog maar pas een retro review van zijn solodebuut (Ocharme ik) maar wou jullie dit vrolijk deuntje toch ook niet onthouden
17. Owl - She Keeps Bees: toevallig stootte ik op dit toffe duo uit New York dat blues rock brengt
18. Sometimes - My Bloody Valentine: My Bloody Valentine zijn dan weer één van de pioniers van de shoegaze
19. Let me get there - Hope Sandoval And The Warm Inventions featuring Kurt Vile: deze samenwerking leidt tot een warme song, ideaal om te koesteren in deze koude dagen
20. Stairs - Emily Jane White: ten slotte breng ik graag Emily Jane White nog eens ten tonele, wiens plaat Victorian America, me tot op vandaag weer helemaal in zijn ban krijgt bij elke beluistering

Geniet hieronder van de volledige playlist:

Retro review: Flip Kowlier

't Hof Van Commerce vond ik vanaf de eerste single (Dommestik en levrancier) niet alleen geinig maar ook gewoon goed. Het mocht dus niet eens zo veel verwondering wekken dat Ocharme ik, het solodebuut van frontman Flip Kowlier, in 2001 het bewijs werd van het muzikaal kunnen. Dit keer tapte hij immers uit andere vaatjes en toch hoorde je meteen dat hij stand hield.
Er zijn natuurlijk de singles die genoegzaam bekend zijn: Welgemeende is een schop tegen de edele delen waar toen velen even van moesten bekomen en de ode aan de vriendschap (Min moaten) klinkt tegelijk zo oervlaams (die bombardon, dat walsritme,...) en toch zo hartverwarmend dat het al tot in den treure gebruikt werd door niet zo bijster originele tv-makers nog op zoek naar een deuntje onder hun visueel werk. Kwestie van organisatie is bedrieglijk eenvoudig. 
Grasduinen door de rest van de plaat levert echter nog pareltjes op. Zo is er het grappige begin van Ik ben moe: "Otter nen nieuwe hype is / Moei zeggen dazzu vuorprogramma in gespeeld / da werkt wel". Kowlier klinkt hier moe, wellicht van het moeten antwoorden op steeds dezelfde vragen.  Het superkorte Slichte mins is pretpunk die bij meerdere luisterbeurten pas prijsgeeft meer om het lijf te hebben dan je op het eerste gehoor denkt. Barabas sleept zich tangogewijs voort, alsof je danspartner een lijk is maar je niettemin het beste van jezelf geeft in So you think you can dance. En ik hoor de geest van Johnny Cash in Ti woa: het ritme bepaalt de song.
Soms moet een mens eens durven nieuwe richtingen in te slaan. Deze intussen in Gent wonende Westvlaming deed het bij het begin van het nieuwe millenium. Waarom zou jij dus ook niet de sprong wagen?

Beluister hieronder het volledige album:

The LVE

Popmuziek kan een vluchtig wegwerpproduct lijken en als ik de hitparade dezer dagen beluister, verlang ik hevig naar een aardbeving is die welke grunge ooit teweegbracht, één die de muziekindustrie op haar grondvesten doet daveren. Een eindeloze opeenstapeling van clichés en formules die hun werkzaamheid bewezen hebben, bevolken immers al te veel van deze songs. Nochtans is er ook goed gemaakte pop, van The Beatles over ABBA tot The LVE, zo blijkt, want wat zij brengen op hun nieuwe album, Heartbreak hi, verkent zo mooi alle hoeken van de pop dat je voelt dat ze zelfs nog een stap vooruit gezet hebben sinds hun titelloos debuut uit 2015.
Zes songs lang weet de band te betoveren op een manier die geruisloos de playlists van Radio 1, Studio Brussel en MNM hoort te veroveren (in een ideale wereld). Zonder dissonantie of moeilijkdoenerij laveert het Antwerpse zestal doorheen gitaren, drums, zuivere popmelodieën en catchy hooks. Sad songs mag dan niet dezelfde melancholie van Love if you don't want it (uit hun debuut) tot volle was brengen, ik denk dat hier en daar toch een traantje geplengd zal worden door jonge meisjes die terugdenken aan hun verloren vakantieliefde. Letters kent ook een droeve snik in de gitaar terwijl de song zelf ook een road movie verbeeldt. En herkennen we daar hoop en wanhoop als een onontwarbaar kluwen van gemengde gevoelens in de titelsong. Zeker is dat de tristesse van het gemis het gewone gebroken hart overstijgt en een bijna filosofische, ja zelfs existentiële vorm aanneemt.
Go bad with you had een zomerhit kunnen worden als schoonheid en niet de crowdpleasers de populariteitspolls wonnen want ik hoorde deze zomer amper een song die beter in elkaar zit dan dit. Ook Slo-mo zit tjokvol details die er voor zorgen dat alles nét goed zit en het is een plezier zo'n liedje tot mijn vrienden te mogen rekenen nu de kou ineens genadeloos (nu ja, enige overdrijving is mij niet vreemd) toeslaat.
Afsluiter Dreams and memories roept herinneringen op aan speelgoedgeluidjes uit mijn kindertijd (en dus ook aan Fireflies van Owl City) en is een bubblegumbel die Bubbliciousgewijs elk moment kan openspatten in je gezicht, tot groot jolijt van de omstaanders. Tegelijk is het zo zalvend dat je je kindertijd ver genoeg achter je moet gelaten hebben om niets dan mooie herinneringen over te houden en alle wonden inderdaad op magische wijze als door een kus van de knappe juf genezen.
The LVE mag nog vele plaatjes maken als deze. Misschien valt hen nooit het succes te beurt dat ze verdienen, maar ik alvast zal hen altijd blijven koesteren.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 43 - 2018

The gypsy faerie queen - Marianne Faithfull featuring Nick Cave

Marianne Faithfull heeft een typisch stemgeluid, waar je of van houdt, of dat je tegenstaat. Zelf verdraag ik die in kleine porties, een heel album lang is teveel opdat ze niet op mijn zenuwen zou beginnen werken. De doorrookte stem zet elke song zo herkenbaar naar haar hand dat die songs ook altijd een beetje op elkaar beginnen te lijken. Maar een single, zoals deze, die kan me wel bekoren. En al helemaal als Nick Cave meedoet...

Deze single is de voorloper van het album Negative capability.

Lyrics:

[Marianne Faithfull]
I'm known by many different names
My good friend Will
Calls me Puck and Robin Goodfellow
I follow the gypsy faerie queen
I follow the gypsy faerie queen
She walks the length and breadth of England
Singing her song, using her wand
To help and heal the land
And the creatures on it
She's dressed in rags of moleskin
And wears a crown of Rowan berries on her brow

[Marianne Faithfull and Nick Cave]
And I follow, follow, follow
The gypsy faerie queen
We exist, exist, exist
In the twilight in-between

[Marianne Faithfull]
She bears a blackthorn staff
To help her in her walking
I only listen to her sing
But I never hear her talking
Anymore
Though once she did
Though once she did

[Marianne Faithfull and Nick Cave]
And I follow, follow, follow
My gypsy faerie queen
We exist, exist, exist
In the twilight in-between
And I follow, follow, follow
My gypsy faerie queen
We exist, exist, exist
In the country in-between

[ Marianne Faithfull]
Me and my gypsy queen

Sarah Davachi

Het is valavond. Je bent net een donkere, schemerige kerk binnengestapt. De godslamp brandt (uiteraard) om Gods aanwezigheid zichtbaar te maken. In donkere hoekjes rond heiligen- en Maria-beelden branden kaarsen die de devotie van hun kopers en ontstekers een tastbare vorm moeten geven. Voor een beeltenis van een maagdelijk witte Maria, met een baby in haar armen die zal uitgroeien tot de Heiland, zit een oud vrouwtje op haar knieën, zoals oude vrouwtjes dat ooit nog aangeleerd kregen, te bidden. Prevelend, misschien zelfs met een paternoster in haar hand, richt ze haar smeekbeden tot de vurigste advocaat die ze zich kan wensen om haar zaak bij het Opperwezen te bepleiten. Ergens klinkt het gekraak van nieuwe schoenen op de harde kerkvloer. Het is, in een dialoog met het prevelen, het enige geluid dat die gewijde stilte doorbreekt. Nu ja, doorbreken is niet echt het woord, want in feite wordt de stilte er enkel door versterkt.
In deze religieuze ervaring past Gave in rest, de zeven songs tellende en nog geen drie kwartier durende zestiende (!) release al van Sarah Davachi. Deze muzikante uit Los Angeles lijkt een verdwaalde ziel in de hedendaagse wereld en we mogen God in de hierboven beschreven setting danken dat ze er is en ons haar muziek schenkt.

Beluister hieronder het album, dat je hier kan kopen op haar Bandcamp-pagina:

Lied van de week: week 42 - 2018

Orange walk - Uncle Wellington

Ook deze Gentse band heeft, net als Grand Blue Heron vorige week, Westvlaamse roots. Uncle Wellington heeft net weer een nieuwe single uitgebracht, gedragen door de herkenbare stem van zangeres Frie Mechele. Het hoge tempo verleent de song een gejaagdheid die in combinatie met die vocalen onrust door ons brein jaagt.

Manon Meurt

Dat Manon Meurt op MMXVIII verschroeiende shoegaze brengt, hoor je nog niet meteen op opener Circle, een rustige, wat makke song. Het volstaat de plaat verder te beluisteren om bovenstaande zin alsnog te geloven. Want wat ze tentoonspreiden in bijvoorbeeld We are laveert weliswaar tussen enerzijds datzelfde engelachtig geluid en dus anderzijds ook gitaren die het luchtruim scheuren als de vermaledijde en intussen verguisde F-16's van het Belgisch leger.
Manon Meurt is geen zangeres met Franse allures maar een Tsjechisch viertal uit Rakovnik, een Boheemse stand waarvan ik nog nooit eerder had gehoord maar die blijkens wat opzoekwerk op het internet meer dan de moeite waard is om eens te bezoeken. Tippen aan Praag of Plzen, waartussen het ligt, kan het dan wel niet, maar als je toch tussen beide steden reist, is een stop ter plekke vooral de moeite omwille van het stadsplein met enkele markante gebouwen.
Maar u leest deze blog niet om de toeristische tips en wil dan ook weten wat mijn muzikale inschatting is van dit album. Wat we in de eerste nummers te horen kregen, zet enigszins de toon. Het kwartet weet immers goed te bewegen tussen de twee uitersten op hun muzikale spectrum en die wisselende tempowisselingen voeren ze niet alleen met verve uit, ze smeden die ook tot geloofwaardige en interessante songs. Zo ontsploft An excuse to hurt pas na de helft, maar de ravage is enorm. Ook LXXVIII weet de ingehouden spanning voldoende lang vol te houden om je een bevredigd gevoel te bezorgen eens de gitaren toch hun gang mogen gaan. Na het betoverend mooie (en kalme) Lighthouse klinkt Song of the sea dan ook als de perfecte apotheose.
Tsjechische bands weten zelden onze oren te bereiken maar gun dit viertal de kans en je zal het niet berouwen...

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op haar Bandcamp-pagina:

Tom Morello

Tom Morello kende ik vooral als gitarist van Rage Against The Machine (en later Audioslave), maar hij heeft net een interessante plaat uit onder eigen naam. Op The atlas underground laat hij zich weliswaar bijstaan door een hele stoet bekende en minder bekende artiesten en zo verzamelt hij op deze ene plaat een collectie muzikanten om jaloers van te worden.
Die gasten geven het album een wending richting menige stijl waar Toms gitaar uitstekend blijkt bij te passen. Knife Party voegt dubstep toe aan Battle sirens, GZA en RZA (beiden Wu-Tang Clan) zorgen voor de opwindende hiphoptoets op Lead poisining (ook hier is dubstep weer prominent aanwezig trouwens). Portugal. The Man drukt een onmiskenbare stempel op Every step that I take en de harde techno van Steve Aoki spat zo van How long. Toegegeven, niet elke song is een schot in de roos (ik zou ook kunnen leven zonder Lucky one of Vigilante nocturno) maar de plaat bevat genoeg interessants om een luisterbeurt meer dan waard te zijn.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 41 - 2018

Come again - Grand Blue Heron
 

Grand Blue Heron is een viertal met thuisbasis gespreid over Kortrijk en Gent, en dan denk je vast "ja, dat ken ik". Wat deze band zo leuk maakt, is dat ze zowel in de jaren zeventig als negentig van de vorige eeuw gaan ploegen zijn om met wat opdoken, een eigen sound te vormen. En die hoor je terug op deze single.

Je vindt dit nummer op het gelijknamige album dat je hier kan kopen.

Marissa Nadler

Wie wil weten welke misdaden Marissa Nadler begaan heeft, legt zijn oor aandachtig te luisteren voor For my crimes, het achtste album al van deze zangeres uit Boston. 
Wat me meteen opvalt bij het wonderschone titelnummer (dat ook de plaat opent), is hoe dicht ze Emily Jane White (ten tijde van Victorian America) benadert. Meteen voel ik weer het enthousiasme dat die laatste bij me opriep toen ik kennismaakte met haar muziek. Deze Marissa Nadler kende ik al, en toch lijkt het alsof ik haar vorige platen nooit goed beluisterde want haar wereld opent zich nu pas helemaal voor me. Haar stem klinkt zo indringend en de muzikale omlijsting van haar vocalen klinkt zo diep dat je erin dreigt te verdrinken als in de koele meren des doods.
I can't listen to Gene Clark anymore is behalve een wonderbaarlijk schone titel ook een lied dat zoveel kwaliteiten heeft dat ik in een impuls het bijna De Tijdloze heb in gestemd. En het mooiste is nog dat de kwaliteit niet eens echt daalt op deze plaat. En dus mag Nadler zich opmaken om prijzen te ontvangen, bakken lof te oogsten en wierook rond haar hoofdje te mogen verwelkomen.

Je kan dit album hier kopen op haar Bandcamp-pagina en hieronder alvast beluisteren:

Kikagaku Moyo

Een sitar opent Masana temples van Kikagaku Moyo, een psychedelisch vijftal uit Tokio. Daarmee is de toon meteen gezet voor deze plaat: zweverige muziek waarvan je tot hun zanger zijn vocalen aanwendt in Dripping sun nooit zou vermoeden dat ze afkomstig is uit het land van de rijzende zon. Zelfs bij een hoger tempo (zoals in Fluffy kosmisch) bewaren de Japanners een cool die niet zou misstaan bij een broedende pinguïn putje winter op de Zuidpool. Dit is een plaat die we daarom alleen al moeten koesteren.
Heb ik dan geen sprankel kritiek? Jawel: Orange peel en (in mindere mate) Amayadori zijn eerder slaapverwekkend en gelukkig word je erna wakker geschud door Gatherings. In Amayadori mag dan al de spielerei zitten van geluidjes die doen denken aan slaapliedjes, de grap is minder geslaagd als je je halverwege al begint te vervelen.
Toch is deze plaat in zijn geheel een niet te versmaden ontdekking. Doe daar uw voordeel mee bij uw hipstervrienden...

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:

Phosphorescent

Met C'est la vie voegt Phosphorescent een mooi nieuw hoofdstuk toe aan hun discografie. Deze zevende reguliere plaat van Matthew Houck, de man die achter deze prachtige naam schuilgaat, bevat het soort muziekjes dat soms troost, soms tot nadenken stemt, maar bovenal als hemels in mijn oren klinkt. Houck mag dan alles zelf doen, hij klinkt als een (h)echte band en tovert een glimlach op de mond met New birth in New England, mijmert in de titelsong en betovert met het ingetogen These rocks. In amper negen songs omspant hij een universum waarin we bij wijze van spreken alle hoeken van de emotionele kamer zien. Hiermee katapuleert hij zichzelf ongetwijfeld weer menig eindejaarslijstje in.

Beluister hieronder de volledige plaat:

Lied van de week: week 40 - 2018

Murderboys - Static Party Poses

Wie houdt van Sparklehorse, zal zeker blij zijn met deze Gentse band. Static Party Poses is een vijftal, opgericht door de broertjes De Prez (Vincent en Rembert) die hun liefde voor indierock uit de jaren negentig gestalte wilden geven met eigen muziek. Over hun debuutplaat schreef Indiestyle dat als ze hun muziek wat ongewoner maken en de veilige paden meer durven verlaten, ze een predikaat dat verder gaat dan "fijne plaat" verdienen.

Je vindt dit nummer dus op debuut Climbing, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Picking daisies in the thunderstorm
They will show you how it's done
To put your life on a stick
Legal standing in the evil row
The murderboys from Flower Lane
Are slowly losing their kicks

And they say 
It's okay
To keep me in a jar over time
Just put some holes in the lid
And they say
It's okay
To keep me from my petty crimes
Just like when I was a kid

We learn to forget
We learn to forget
But I don't belong inside cause baby
I wanna go
Back to the wild side
Hiking through the evergreens
We're gonna make it baby
We're on the go
Pure as the white pines
Driving throught these diamond scenes
I've got some dirt on the backseat of my heart
The psycho says it's doing good
We gotta fill in the blanks 
That felt wrong from the start
Don't you know
It's all around the neighbourhood

That's right

Picking daisies in the thunderstorm
They will show you how it's done
To put your life on a stick

Legal standing in the evil row
The murderboys from Flower Lane
Are slowly losing their kicks

And they say 
It's okay
To keep me in a jar over time
Just put some holes in the lid
And they say
It's okay
To keep me from my petty crimes
Just like when I was a kid

We learn to forget
We learn to forget
But I don't belong inside cause baby
I wanna go
Back to the wild side
Hiking through the evergreens
We're gonna make it baby
We're on the go
Pure as the white pines
Driving throught these diamond scenes
I've got some dirt on the backseat of my heart
The psycho says it's doing good
We gotta fill in the blanks 
That felt wrong from the start
Don't you know
It's all around the neighbourhood

I've dropped my coffe-flavoured ice cream dreams
It's been such a scene
But where will all the ants go
And all the answers, I don't know
But you know it's allright
Now picking daisies still gives me my kick
As I got my life on a stick
But where will all the ants go
And all the answers, I don't know
But you know it's allright 

My beliefs will make it 
When we're down the evergreens
Will shake it when we're down the diamond fiels
Will make it till it's allright
My beliefs will make it 
When we're down the evergreens
Will shake it when we're down the diamond fiels
Will make it till it's all so goddamn good on the inside

Loretta Lynn

Bijna was ze eind vorig jaar gestorven. Loretta Lynn kreeg toen een beroerte. Intussen zou het beter gaan met haar en de vorig jaar geplande release van haar eenenveertigste (!) plaat werd uitgesteld maar intussen kunnen we het album dus wel beluisteren.
De zangeres volg ik sinds Jack White meewerkte aan haar album Van Lear rose in 2004. En ik kan de nieuwe plaat best pruimen. Opener en titelsong Wouldn't it be great laat een countryzangeres horen diede kracht van haar stem goed kent en ten volle benut. Ook in het slepende I'm dying for someone to live for hoor je dat de wenende gitaar perfect past bij haar getaande stem.
Als het tempo omhoog gaat, zoals in Ruby's stool of zelfs Don't come home a drinkin', klinkt ze onweerstaanbaar en zou ik zelfs bijna in line dancing uitbreken. Bijna hé, er zijn grenzen... Verdere hoogtepunten zijn zeker het godvruchtige God makes no mistakes, dat nogmaals de verwevenheid van religiositeit en country bewijst, en afsluiter Coal miner's daughter, op zijn beurt weer de perfecte illustratie van de vaardigheid verhalen te vertellen die de grootmeesters van het genre bezitten.
Net als wijn lijkt Loretta Lynn met de jaren beter te worden. Wij wensen haar dan ook nog een lang leven toe, met af en toe nog eens een plaat.

Beluister hieronder het volledige album:

The Bony King Of Nowhere

Ik heb altijd al een zwak gehad voor de lange, slungelige, verlegen Bram Vanparys, die zich door het leven musiceert als The Bony King Of Nowhere. En met zijn nieuwste album, Silent days, slaagt hij er alvast in om mijn hernieuwde interesse op te wekken. Het drie jaar geleden uitgebrachte Wild flowers had me immers minder kunnen bekoren dan de drie voorgaande platen. Maar nu staat hij er weer, en hoe!
Opener Going out laat een man horen die nog steeds weet hoe ruimte op te roepen tussen alle gespeelde noten. Bijna zeven minuten lang schept Bram een sfeer die hij vasthoudt als een hond aan een leiband. Every road neemt je verder de ingeslagen weg op, al ligt het tempo nu al iets hoger. En zo groeit deze plaat naar een eerste hoogtepunt. De titelsong (en single) draagt een hint van het speelse van Beck in zich ondanks de melancholische inslag die er altijd wel is bij The Bony King Of Nowhere. 
Wat een prachtige stem Vanparys heeft, komt goed tot uiting op Whenever we meet again, een song die als een klepperend paard (die drums!) rondhost in de wei der "emosies". Het korte (iets meer dan anderhalve minuut lang slechts) Now that I know is een folky tussendoortje dat meer om het lijf blijkt te hebben dan je eerst zou denken. 
Het volgende hoogtepunt dient zich dan aan met Waiting for your sign, een nummer dat bijna tranen in mijn ogen brengt omdat je een onuitspreekbaar verdriet voelt vanaf de eerste noot. Elk instrument ademt verlies uit, de zang klinkt als een vruchteloze poging tot troost en na bijna zes minuten blijf ik achter met het besef dat sommige smart niet anders dan altijd meegedragen wordt. Het is dan ook een beetje vreemd om erna meegenomen te worden doorheen Through the night, hoewel ook niet meteen de vrolijkste song. Toch voelt het na de intensiteit van het vorige nummer als een wat braaf, doordeweeks melancholisch liedje, niet veel meer. Wellicht door dat contrast slaagt het er niet in zijn volle kracht te ontwikkelen.
Like lovers do is vintage Bony King: een sterke melodie, instrumenten die eromheen de juiste accenten leggen en Bram die zingt met een vakkundigheid waarbij elk woord precies op de juiste plaats gemikt werd. Afgesloten wordt er met het rustige, alt.country-aandoende Still around, waarin de samenzang een extra troef vormt.
De Gentenaar mag van mij platen als deze blijven maken en dan zal ik ze blijven bejubelen. Wat kan een mens nu eenmaal anders met zo'n prachtig album?

Beluister hieronder het volledige album:

Richard Thompson

Wie Richard Thompson nog niet kent, moet dringend eens zijn muziekcollectie uitbreiden met de 24 reguliere albums en 5 liveplaten van de Brit. 13 rivers mag je er ook meteen bij aanschaffen, want de jubileumplaat (nummer 25) bevat weer tal van prachtige songs en het is alweer genieten van 's mans typisch stemgeluid.
Soms dweept hij de luisteraars op (The rattle within), soms ontroert hij (Do all these tears belong to you?) en bij momenten zoekt hij zelfs de poprand op (Trying). Geen enkele song blijft ondermaats, integendeel, hoewel Thompson intussen toch al bijna 70 is, weet hij nog steeds heel vitale platen te maken.

Beluister hieronder het volledige album: