Joe Henry is zo'n artiest die (alvast door mij, maar vermoedelijk door velen) onderschat en ondergewaardeerd wordt. Hij maakte volgens zijn Wikipedia-pagina al 15 reguliere albums (waaronder één samenwerking met Billy Bragg). In mijn platenkast zal je enkel Short man's room terugvinden, één van zijn vroegere platen. Nu heeft hij opnieuw een nieuwe plaat uit, Thrum, en die is een grondige luisterbeurt (of meerdere) meer dan waard.
Zo begint de plaat al met het rustige, innemende Climb waarin een saxofoon meandert door het refrein. Je hoort gewoon dat de muzikanten hun stiel meer dan beheersen. De zang van Joe Henry grijpt je bij de keel en weet je gefascineerd te houden. Persoonlijke favorieten zijn Dark is light enough (met een randje dreiging) en Now and never (dat heerlijke samenzang bevat). Nooit zakt het niveau onder "goed" en die constante kwaliteit en de grote muzikale samenhang tussen de songs maakt dat deze plaat een coherent geheel vormt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten