Wat heb ik al genoten van de documentaire Searching for the wrong-eyed Jesus, waarin regisseur Andrew Douglas zanger Jim White volgt door het zuiden van de V.S. met een beeld (of op zoek naar een beeld) van Jezus waarbij de ogen nogal raar geschilderd zijn. Artiesten als Johnny Dowd, The Handsome Family en Sixteen Horsepower komen langs en doorheen de verhalen krijgen we een interessant maar ook grimmig verhaal van een land in verval, waarin godsdienst een heel belangrijke rol speelt. Aanleiding was het album The mysterious tale of how I shouted "Wrong-eyed Jesus", een plaat die ik nog steeds koester.
White brengt alt.country met een stevige religieuze twist, waarin de banjo vaak de eerste noot speelt. Dat is niet anders op Waffles, triangles and Jesus, zijn nieuwe album. Het begint al meteen met Drift away, een song waarin de geluiden die je op de achtergrond hoort zulk een sfeerzetting waarmaken dat wanneer de banjo invalt, je al helemaal weg van je beslommeringen bent. Opvallend is hoe bedachtzaam en spaarzaam de muzikale toetsen deze song spankracht geven. Long long day klinkt vrolijker en de samenzang geeft het nummer het gevoel van een bende vrienden die op het einde van deze blijkbaar lange dag samen rond het kampvuur vertoeven en toch nog hun bed (in hun tent) niet willen opzoeken.
Na de dreigende climax van het vorige lied maakt Playing guitars me vrolijker dan een kleuter die een handvol snoep toegestopt krijgt op de jaarlijkse kermis. Wat een contrast met het eerder droevige Far beyond the spoken world. Dan volgt het lange en beklijvende Silver threads.
Prisoner's dilemma is een muzikaal buitenbeentje dat zich niet schikt naar welomlijnde songstructuren maar een injectie van jazzy instrumenten en parlando loslaat. Het valt trouwens op dat Jim White een muzikale rijkdom etaleert die vaak in de details zit. Dat hoor je ook goed bij de aanvang van Reason to cry.
Wash away a world grijpt terug naar de spaarzame, bedachtzame arrangementen die ook al opener Drift away kenmerkten. Het is zo'n song waar je wil IN kruipen, waarin je wil verdwalen, die je als een warm dekentje helemaal om je heen wil wikkelen en genoegzaam genieten van de troost die hij biedt. "I wish it would storm," zingt Jim White en bijna zou je dat met hem hopen... En dan komt Earnest T. Bass at last finds the woman of his dreams. Niet alleen de titel is geweldig, dit duet is ook een verhaaltje in de beste folktraditie. Niets maakt mij gelukkiger dan zulke muzikale "storytelling".
Daarna lijkt Here I am in eerste instantie wat tegen te vallen, tot je deze song op zijn eigen merites gaat beoordelen en niet vergelijkt met zijn voorganger op het album. Al blijft het de minste beklijvende song van de plaat, Jim White toont ook hier dat hij een goeie song uit zijn mouw schudt met het gemak waarmee een goochelaar een wit konijn uit zijn hoed tovert. Met Sweet bird of mystery sluit de Amerikaan ingetogen af. Daarvoor neemt hij ruim de tijd, bijna zeven minuten.
Hoewel How I shouted... om meerdere redenen mijn favoriet album blijft, valt er amper een onvertogen woord uit te spreken over Waffles, triangles and Jesus. Het universum van Jim White blijft altijd een beetje aan de rand van de (muziek)maatschappij en de zanger bewijst dat dat niet erg is. Schoonheid ligt soms ook te rapen langs de kant van de weg.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten