Ik denk niet dat ik Feist al kende in 2004, het jaar waarin ze Let it die uitbracht. Leslie Feist, die onder haar familienaam platen maakt, is tevens lid van Broken Social Scene, eveneens een band die ik pas later heb leren kennen.
Mijn kennismaking met haar kwam er door de single Mushaboom (afkomstig van dit album) en haar bijdrage aan Sesame Street (een herwerking van haar eigen 1, 2, 3, 4). Deze plaat kabbelt lekker weg bij momenten en bevat enkele leuke deuntjes (Gatekeeper is lekker relaxt en jazzy qua sfeer). Toch kan ik me niet meer voorstellen, nu ik zovele jaren later het album herbeluister, waarom ik toen zo begeesterd werd. Ja, het is een goeie plaat, maar opvallend goed is ze nu ook weer niet. Ja, Feist heeft een heel mooie stem maar zo zijn er veel. Zelfs Mushaboom kan niet meer dan goedkeurend geknik krijgen tegenwoordig.
Wat maakt dan toch dat ik vroeger zo blij was toen ik dit ontdekte en er nu bijna lauw op reageer? Is het dat ik intussen al wel veel meer muziek gehoord heb die dit niveau behaalt? Klinkt de plaat dan op zo'n manier tijdloos dat ze geruisloos verdrinkt in de jaarlijkse stroom aan goeie platen die zich van de mode niets aantrekken en gewoon op hun eigen kwaliteit teren? Is het doordat sommige nummers (zoals When I was a young girl en Now at last) eigenlijk niet veel meer dan schouderophalen kunnen teweegbrengen en dat ik het gevoel krijg dat het geheel al bij al te wisselvallig is om er nog uit te springen?
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten