Het is vandaag precies één jaar geleden dat ik een operatie aan mijn hart onderging. Om een lang verhaal kort te maken: toen ik twee was, werd ik voor een aangeboren hartafwijking geopereerd maar die ingreep leidde op termijn wel tot hartritmestoornissen en enkele andere problemen. Vorig jaar werd in één operatie o.m. iets gedaan aan die hartritmestoornissen (door het plaatsen van een pacemaker) en werd een lek aan een klep gedicht.
De eerste week na de operatie ging mijn herstel verrassend vlug, in het ziekenhuis. Ik slaagde er al snel in om de doelstelling m.b.t. beweging (wandelen, trappen lopen,...) te halen en ik mocht zelfs iets vroeger naar huis dan ik gedacht had. Met goede moed en vol vertrouwen ging ik dus naar huis. Daar bleek het herstel toch zwaarder dan gedacht. Maanden kon ik niet gaan werken en moest ik revalideren: 3 maal per week naar de kine (in het UZ), op het einde gewoon thuis. Waar vooraf gesteld werd dat ik na enkele maanden beter zou zijn en meer conditie zou hebben dan in de periode voorafgaand aan de ingreep, bleek dat ferm tegen te vallen. Meer zelfs, in maart ging ik terug werken maar viel nog regelmatig ziek uit omdat het te zwaar was. Een infectie die ook effect had op mijn lever zorgde ervoor dat ik alle geboekte conditionele winst weer verloor en het is pas sinds enkele weken dat het eindelijk in stijgende lijn gaat. Voordien was het toch vooral een soort processie van Echternach: drie stappen vooruit en twee achteruit... (en bij momenten zelfs omgekeerd).
In al die tijd was er gelukkig wel mijn fantastisch lief, dat tijd maakte voor me, me steunde, me hielp, me aanspoorde, mijn geklaag aanhoorde en een beetje mee triest werd toen ik deze zomervakantie stilaan moedeloos werd van het gebrek aan vooruitgang. Zonder haar en zonder de steun van mijn vrienden en familie zou ik wellicht weggezakt zijn in lethargie en wanhoop.
Ook op het werk ging het moeilijk: mijn steeds terugkerende afwezigheden maakten me onbetrouwbaar en hoewel mijn collega's natuurlijk wel begrepen hoe het kwam (of toch deels), was het voor ieder van hen erg lastig om niet op mij te kunnen rekenen. Momenteel werk ik even in een ander team en die frisse start maakt het vast makkelijker om daarna eventueel terug samen te werken en die vervelende periode achter ons te laten.
De voorbije weken ging het eindelijk beter. Behalve dat de ritmestoornissen meteen weg waren na de operatie (niet onbelangrijk maar lange tijd zowat de enige winst die ik ondervond), was mijn conditie nog slechter dan voorheen, waar ik gehoopt had (en waar dat me ook was voorgehouden) dat ik eindelijk terug meer fysieke inspanningen zou kunnen leveren en meer dingen met mijn kinderen zou kunnen doen. Maar kijk, nu geraak ik weer zonder volledig buiten adem te zijn een brug over met de fiets en kan ik min of meer zoals vroeger naar het werk fietsen, zij het aan een iets lager tempo. Ik heb mijn inspanningen leren doseren en ik voel nu wel dat mijn conditie aan het groeien is. Daar gaan we blijven aan werken dus.
Ook voor mijn kinderen was het geen makkelijke periode. Hoewel ze er zelden iets van zeggen, merk ik toch dat ze bezorgd zijn en ze hebben het afgelopen jaar ook meer dan eens een beetje voor zichzelf moeten zorgen omdat ik moest rusten/slapen of vroeg in bed kroop. Ook kon ik totnogtoe amper dingen doen met hen die fysiek een inspanning vroegen, maar ook daar komt stilaan verandering in.
Het was een roetsjbaan (en ik hou daar sowieso niet van, ook niet in pretparken of op de kermis), maar stilaan wordt het precies een rustige wandelweg naar boven, richting top van de heuvel (berg is nog wat veel gezegd). Hout vasthouden dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten