Het is heerlijk toeven in het muzikaal universum dat Warpaint schept. Dat bewees de band reeds op bejubelde albums The fool en Warpaint. Drie jaar na de vorige plaat weet het vrouwelijke viertal ons wederom te charmeren met muziek die lekker pretentieloos de oren inpalmt. Ze kijken daarbij niet op een aanstekelijke melodie meer of minder. Intussen klinken de vrouwen wel een pak volwassener.
Maar laten we dit album eens nader onder de loep nemen. Openingsnummer White out herbergt zowel naar The Cure neigende eightiesklanken als zang die als een kabbelend beekje rond de voeten spoelt. Dit is het soort song dat lange autoritten een aura van mysterie en voorbijflitsende lantaarnpalen verleent. By your side klinkt eigentijdser, al valt de hang naar een fin-de-sièclegevoel niet te ontkennen. De vier leden van Warpaint lijken in een eindeloze staat van ennui te verkeren. Deze eeuw mag dan amper begonnen zijn, ze lijken de uitzichtloosheid ervan al duchtig beu te zijn. Verrassend genoeg volgt dan New song dat bruist van levenslust en zo opgewekt klinkt dat we spontaan onze buurvrouw in de armen nemen om ermee door de straat te dansen. Haar verwonderde blik blijft terwijl The stall al door de boxen schalt. “But I won’t give up on you” zingen ze terwijl de noten onverschillig hun eigen pad inslaan, of je nu volgt of niet.
Dat Warpaint niet vies is van een simpel popdeuntje, valt goed te horen in So good. Het zou een uitstekende radiosingle zijn, die elk moment van de dag kan boeien, in de file of in de keuken, aan de schoolpoort of op het kot van een vriendin. En dan, naarmate het lied vordert, voegt Warpaint net dat tikkeltje extra toe dat alles interessanter maakt (maar waardoor het behang-gehalte van het nummer keldert). Voor Don't wanna volstaat schouderophalen, Don't let go verdient daarentegen meer je aandacht. Opnieuw bekruipt een onbehaaglijk gevoel als sluipend gif de song. In Dre neigt dat gevoel zelfs naar een lichte imitatie van The xx, al houden deze dames het waakvlammetje der genoeglijkheid steeds net voldoende brandend.
Heads up, de titelsong, groeit na meerder luisterbeurten uit tot een persoonlijke favoriet. Alles waar het kwartet zo goed in is, komt hier mooi samen: eighties aandoende muziek, speelsheid en een onmiskenbaar gevoel voor aanstekelijke melodieën. Ook Above control onderscheidt zich op dat vlak, al kan het niet tippen aan het vorige nummer. De cirkel wordt rondgemaakt met het smachtende Today dear waarin een lieflijk betokkelde gitaar de hoofdrol opeist.
De lijn die de band uitzette met de vorige platen wordt verdergezet op Heads up. Gelukkig maar: er is te weinig pretentieloze kwaliteit op deze planeet. De aspiraties van deze vier vrouwen lijken niet verder te reiken dan het veroveren van muurbloempjesslaapkamers, en daar gedijen ze goed. Toch verraadt de uiterste zorg waarmee de songs gearrangeerd zijn, de slimme melodie-opbouw en de harmonieuze samenzang dat deze chicks van aanpakken weten en verdomd goed weten waarmee ze bezig zijn.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten