In 2006 oogstten The Decemberists op muziekblogs en in de vakpers tonnen lof voor The crane wife. De opvolger werd op gemengde kritieken onthaald en nadien brachten ze werk uit dat, zoals wel vaker met dit soort groepen gebeurt, stilaan op de achtergrond verdween en vergeten leek te worden. Met What a terrible world, what a beautiful world hopen de mannen uit Portland het tij weer te keren.
We moeten toegeven dat we aanvankelijk niet zo enthousiast werden van Make you better. De single is goed, maar overschreed de spreekwoordelijke muzikale kiesdrempel niet om te kunnen blijven hangen in ons hoofd. Herbeluistering na herbeluistering raakten we echter overtuigd van de kwaliteiten van de song, en eigenlijk geldt hetzelfde voor een groot deel van What a terrible world, what a beautiful world. Wat we de eerste keer horen is een verzameling liedjes met verdiensten, ergens tussen Luka Bloom en The Waterboys in. Wild werden we er niet van, maar het was wel aangenaam toeven met deze plaat op de achtergrond. Daarna verleiden de songs je om steeds beter te luisteren en raak je verslingerd aan wat de Amerikanen aan de opname-apparatuur toevertrouwden.
Zo moet Cavalry captain amper onderdoen voor het beste van Pulp en blijkt Philomena alsnog een oorwurm van jewelste. Bovendien is het bijwijlen megalomane en (over)ambitieuze van werk als The crane wife, ‘The hazards of love en de ep-cyclus Always the bridesmaid opzij gezet voor aardsere ijkpunten als Belle And Sebastian en The Divine Comedy. Misschien is het je al opgevallen dat we vaak met Britten vergelijken en dat is geen toeval: het vijftal uit Oregon klinkt alsof ze slechts de Noordzee moeten bevaren om bij ons aan te meren, al is die twang in Easy come, easy go zo Amerikaans als wat.
Ondanks het hobbelig parcours hebben we altijd een zwak gehad voor de Portlanders en What a terrible world, what a beautiful world (met alweer prachtig artwork) overtuigt ons van ons gelijk hen niet uit het oog te verliezen. Je zal wellicht niet bij een eerste beluistering overtuigd zijn, maar geef hen de kansen en herkansingen die ze verdienen en je eindigt met het in je hart sluiten van een parel van een band, die weliswaar geen blinkende diamant afleverden, maar toch een intrigerende robijn.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten