We verdwalen graag in de laatste halve minuut van opener Sequential circuits op de nieuwe plaat van Noah Benjamin Lennox. In onze koptelefoon horen we een bos waarin we kunnen schuilen voor de overprikkelende shots muziek die de muzikant ons toedient. Op één of andere wijze is het een schuiloord temidden al het psychedelische geweld.
Panda Bear is de naam waaronder deze Amerikaan solowerk uitbrengt. In zo’n vijftien jaar tijd bracht hij veertien albums uit, de meeste met zijn band Animal Collective. Het vijfde studio-werk onder het in Pairi Daiza wellicht gretig onthaald pseudoniem werd voorafgegaan door een ep, Mr Noah. De titelsong daaruit keert ook terug en geeft in die zin een voorsmaakje van wat je mag verwachten op deze ...meets the grim reaper. De herkenbare dromerige stem van Noah Lennox bepaalt in sterke mate de sfeer en muzikaal zwermt het alle kanten op.
In Butcher baker candlestick maker ligt een elektronica tafelkleedje onder de zorgvuldige geschikte ingrediënten. Dan volgt de niet minder dan fantastische single Boys latin: een feest voor gretige oren die psychedelica en tribale ritmes in dubmodus graag gemixt horen met stemcapriolen die eerder stemoefeningen dan echte teksten lijken. Hoe knotsgek het ook klinkt als we het proberen te beschrijven, in zijn geheel is het onweerstaanbaar en werkt het. Je krijgt als luisteraar het gevoel rond een exotische poel te staan (de clip kan dat beeld mee opgeroepen hebben) terwijl de lucht alle pastelkleuren uitslaat en er ergens uit de wolken een engelenkoor je van alle kanten bestookt.
Met Come to your senses belandt ineens een heel andere hap op ons bord. Grote kruimels pop werden door de muzikale yoghurt gedraaid. Tropic of cancer begint achtereenvolgens als iets van Beirut, Devendra Banhart en Bon Iver met een riedeltje dat Joanna Newsom met plezier eindeloos op haar harp zou herhalen. Ineens wanen we ons in een verlaten kathedraal, enkel verlicht door devotiekaarsen en met een strenge kijkende Heiland op ons neerziend vanop één van de pilaren. In Lonely wanderer eist de piano de hoofdrol op zonder de kans te krijgen capsones te ontwikkelen. Het zijn immers de eromheen gedrapeerde instrumenten en stem die haar boven zichzelf verheffen. Met alweer een brok popmuziek in Principe real kan je zonder blikken of blozen al eens een discotheek binnenkomen en Selfish gene plaveit de weg naar festivalsucces.
Veelzijdigheid is in nogal wat gevallen een tweesnijdend zwaard dat de artiest de das omdoet wanneer die zich verliest in geëxperimenteer om het experiment. Het is een val die Panda Bear met verve vermijdt en ons luistergenot wordt bij elke beluistering gevoed door nieuwe details waardoor we nog een hele poos hongerig blijven.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten