Het is heerlijk toeven in de wereld van Northumbria. Nu ja, wat het voormalige koninkrijk in het noorden van Engeland en het zuidoosten van Schotland betreft, zou ik het eigenlijk niet kunnen zeggen, want daar ben ik nog nooit geweest. In de wereld die de Canadese gelijknamige band schept op Bring down the sky daarentegen verbleef ik al meermaals.
Vanaf de soundscape die gespreid wordt in Transcendence word ik in de plaat gezogen. Vijf songs lang, net geen drie kwartier, overweldigen de drones. The ocean calls us home zindert lang na de bijna acht minuten nog door onder mijn hersenpan. De rust van Ostara is welkom en laat toe de batterijen opnieuw op te laden vooraleer The silver forest dreigt uit te barsten als een hevig zomers onweer. De dreiging waait over en net als vaak bij dit soort muziek is de dreiging de kern van de zaak, niet het uitbarsten. Dat geldt ook voor afsluiter en titelsong Bring down the sky al is de spanning die de gitaren nu oproepen amper houdbaar. Het maakt de meer dan elf minuten ook wat vermoeiend, alsof je de hele tijd de boog moet opspannen om tenslotte de pijl toch opnieuw op te bergen.
Je kan het album hier kopen. Beluister het hieronder alvast:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten