10. Do to the beast - The Afghan Whigs
Greg Dulli en zijn kompanen hebben dit jaar nieuw materiaal uitgebracht en ik vond, zoals je hier kan lezen, dat het een haast perfecte synthese geworden is van hun vroegere kwaliteiten en de muzikale invloeden die ze sindsdien hebben opgeslorpt.
9. Music for undays - Various Artists
Ongeveer een jaar geleden interviewde ik in zijn huis, niet zo ver van waar mijn lief woont, Tim Beuckels, die aan het hoofd staat van Unday Records. Aanleiding was de compilatie die in februari zou verschijnen van het label. Daarop staan geen afleggertjes, maar juist haast allemaal songs die in opdracht voor de verzamelaar geschreven werden, door bands die al getekend waren door het label of waarvoor interesse bestond. Naast het feit dat vrijwel alles de hoge kwaliteit haalt die Unday Records nastreeft, duikt er een grote consistentie op tussen nochtans uiteenlopende artiesten. Hier kan je mijn recensie van deze compilatie nog eens herlezen.
8. Long sleeves cause accidents - Yuko
Eén van de bands die op die compilatie stonden en daarna nog een eigen album uitbrachten, is Yuko. Hun derde plaat wist uitstekend te overtuigen en is voor mij dé beste Belgische plaat van dit jaar. Wat ik ervan vind, kan je hier uitgebreider lezen.
7. Lament - Einstürzende Neubauten
Al sinds ik hen leerde kennen, ben ik in hoge mate geïntrigeerd geraakt door de Duitse band Einstürzende Neubauten. De plaat waarmee ik hen leerde kennen, is voor mij als muziekluisteraar één van de invloedrijkste geweest (zoals je hier kan lezen) en ze gaven het beste concert (eigenlijk 2 avonden na elkaar concerten) dat ik ooit zag in mijn leven (totnogtoe). Ook dit jaar zag ik hen opnieuw een superconcert geven toen ze Lament voorstelden, in opdracht geschreven naar aanleiding van de herdenkingen van 100 jaar W.O. I. Het levert een geweldig goed album op, één van hun beste van de laatste jaren. Wat en hoe vertelde ik onlangs al uitgebreider.
6. Heal - Strand Of Oaks
Zelden zag ik een dankbaarder artiest dan Timothy Showalter, de man achter Strand Of Oaks, tijdens zijn concert in Trix in Antwerpen eerder dit jaar. Hij was ook niet vergeten hoe Studio Brussel het eerste radiostation was dat een nummer van hem draaide ooit. Dit jaar bracht hij Heal uit, een plaat waarop hij er met hulp van J. Mascis (van Dinosaur Jr) in slaagde boven het niveau van zijn vorige, beloftevolle platen uit te stijgen, nét voor hij dreigde te verworden tot een eeuwige belofte. Mijn recensie van het album lees je hier.
5. Fuck off get free we pour light on everything - Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra
Ik las de voorbije jaren meerdere boeken die me meer inzicht verschaften bij wat er misgaat in onze huidige wereld en de soundtrack bij alle kwaadheid (en zelfs echt woede) die dat opwekt, werd dit jaar uitstekend geleverd door Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra zoals je hier kan herlezen. Een krachtige post-rock orkaan met intelligente teksten die onverbloemd de woede etaleren ten aanzien van graaiende bankiers en van een hebberige cultuur, overspoelt je, ondanks of misschien nét omwille van de schaarse rustpunten.
4. Royal blood - Royal Blood
Er was natuurlijk al de verschroeiende single Figure it out, maar er staat nog veel meer lekkers op deze plaat van Royal Blood, die gitaren weer laten schuren zoals The White Stripes en The Black Keys dat voorheen zo goed konden: Out of the black, Little monster, Careless en misschien wel het beste nummer van de hele plaat, Ten tonne skeleton.
3. To be kind - Swans
In 2012 zorgden Swans al voor de op één na beste plaat van het jaar en ook dit jaar scheelde het niet veel. Net als The seer is To be kind één lange sneer, één lange woede-uithaal, één lange aanklacht. Toch krijg je geen langgerekte schreeuw, maar weten de heren van deze band perfect te doseren en op te bouwen, waardoor je werkelijk van je sokken geblazen wordt. Ik kocht de vinylversie, omdat het grotere oppervlak van de hoes die nog krachtiger maakt en om te horen hoe songs die een half uur duren, daarop klinken. Want dan wordt het nummer gewoon over twee zijden verspreid, en onderbreek je dus halverwege om de plaat om te draaien. Dat is een heel bijzondere ervaring eigenlijk...
2. Lese majesty - Shabazz Palaces
Naar het schijnt gebeuren de spannendste dingen in muziekland tegenwoordig in de hiphop. Niet bij die artiesten die zweren bij de "bitches en ho's" en die opscheppen over hun piemel en hun bankrekening, maar bij de avontuurlijke crews die muzikale vernieuwing opzoeken. Nadat Kanye West vorig jaar met Yeezus zo hoog scoorde (maar dat album heb ik nog niet zo vaak beluisterd, eerlijk gezegd), leerde ik dit jaar als beste voorbeeld Shabazz Palaces kennen. Ooit had ik hun vorig album al wel eens enkele malen beluisterd, maar de intensievere luisterbeurten die ik Lese majesty gunde, openbaarden dat hiphop op zijn best een smeltkroes is van het beste uit alle mogelijke muziekgenres.
1. Syro - Aphex Twin
Hier kon je al uitgebreid lezen wat ik van het nieuwste album van Aphex Twin vond en eigenlijk heb ik daar amper iets aan toe te voegen. Tot mijn eigen verbazing moest ik zowaar vaststellen dat van alle platen die ik dit jaar beluisterde, het dit wel zeer atypische schijfje is dat het meest indruk maakte. En tot mijn plezier merk ik dat zelfs vrienden waarvan ik niet eens vermoedde dat ze dit een luisterbeurt waardig zouden keuren, versteld staan van zoveel onverwachte pracht.
Beluister hieronder uit elk album (met uitzondering van Lament, dat niet op Spotify te beluisteren valt) één song:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten