In 1973, het geboortejaar van mijn broer, bracht Bob Dylan een plaat uit met enkel zijn familienaam als titel. De meeste songs op deze plaat zijn covers. Tot de bekendste liedjes die Dylan hier naar zijn hand zet, behoren Can't help falling in love en Big yellow taxi. Die eerste cover is slepender dan de versie die we kennen van Elvis Presley en van een Spaanse gitaar voorzien. Maar mijn voorkeur gaat toch meer uit naar die andere cover, van het nummer van Joni Mitchell. Het lijkt wel of er voortdurend getwijfeld wordt om het tempo te verhogen, maar dat de muzikanten zich op het laatste nippertje toch wat inhouden.
Eén van mijn favorieten is alvast opener Lily of the west. De gitaar rammelt lekker op een jakkerend ritme dat aan Johnny Cash had kunnen toebehoren. Dat is vast geen toeval, aangezien sommige releases van het album als extra de duetten bevat die Dylan met Cash opnam. Ook Sarah Jane swingt lekker. Beide songs tonen meteen aan dat dit een meer rockende Dylan is dan we doorgaans van hem gewoon waren.
The ballad of Ira Hayes vertelt het verhaal van één van de soldaten die de Amerikaanse vlaag hesen na de slag bij Iwo Jima (zie ook de film Letters from Iwo Jima die Clint Eastwood maakte). Eén van de bekendste versies van dit lied is trouwens ook al van Johnny Cash. Daarna volgt Mr. Bojangles en nu weet ik eindelijk waar Annelies Moons haar kat en haar muzikaal project naar vernoemde... Er zijn slechtere songs denkbaar om je door te laten inspireren.
A fool such as I voert het tempo opnieuw lekker op, maar de afsluiter Spanish is the loving tongue klinkt dan weer lekker loom en behoorlijk Elvisachtig. Bijna halfweg verandert het in een regelrechte tango. Leuk en verrassend is dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten