Lied van de week : week 44 - 2011

Lonely boy - The Black Keys

Soms weet je al in het begin van de week welk lied die week (en soms zelfs de daaropvolgende weken) zal beheersen, gewoonweg omdat het zo'n schitterende, onweerstaanbare single is. En als The Black Keys een single als deze uitbrengen, katapulteren ze die meteen in de bovengenoemde categorie. Bovendien hebben ze er een grappig lo-fi clipje bij gemaakt, wat je helemaal verovert voor deze voorloper van hun in december (de 6e, dus ideaal voor op het verlanglijstje voor de Sint!) te verschijnen album El Camino.

The Black Keys - Lonely Boy by The Black Keys

Je krijgt de single als je het album hier alvast bestelt.

Lyrics :

Well I'm so above you
And it's fine to see
But I came to love you anyway
So you tore my heart out
And I don't mind bleeding
Any old time to keep me waiting
Waiting, waiting

Chorus:
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
I'm a lonely boy
I'm a lonely boy
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting

Well your mama kept you but your daddy left you
And I should've done you just the same
But I came to love you
Any old time you keep me waiting
Waiting, waiting

Chorus:
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
I'm a lonely boy
I'm a lonely boy
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting

Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
I'm a lonely boy
I'm a lonely boy
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting

The Walkabouts

Chris Eckman hield zich een tijdje bezig in Slovenië en wat Carla Torgerson uitspookte, weten we niet, maar samen hebben ze -na zes jaar- hun schouders gezet onder een nieuw Walkabouts-album. Acetylene is alweer zes jaar oud, en het duo riep de andere bandleden samen voor een songcyclus (Travels in the dustland) die zich afspeelt in een verzonnen plaats in Amerika. Dustlands wordt bevolkt door het soort figuren dat je eigenlijk altijd wel een beetje verwacht in dit Nick Cave-achtige universum.

De verwijzing naar Nick Cave is niet toevallig gekozen. Ooit coverden ze zijn Loom of the land (op het gelijknamige album). Soul thief had net zo goed een Cave-song kunnen zijn. The Walkabouts klinken als The Bad Seeds op hun dreigends en rock-'n-rollst, enkel de stem van Chris Eckman valt wat licht uit in vergelijking met Nick Cave.

Verder horen we op deze plaat vooral vertrouwde songs, hoe nieuw ze ook mogen zijn en hoezeer de band op hun website ook beweert dat ze nieuwe paden wilden inslaan. Zowel rustige nummers (They are not like us, Horizon fade, Wild sky revelry), niet toevallig vooral gedragen door de stem van Carla Torgerson, als de meer up-tempo songs (Thin of the air en No rhyme, no reason) klinken zoals we het van deze groep gewoon zijn, en daar hoor je ons niet over klagen. Ook het openingsduo klinkt al binnen de eerste vijf seconden onmiskenbaar als The Walkabouts, en daarmee zetten My diviner en The Dustlands meteen de toon.

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we niet van élk nummer weg zijn. Every river will burn is niet onverdienstelijk, maar beklijft toch duidelijk het minst. En Long drive in a slow machine is in hetzelfde bedje ziek. Hier leidt vertrouwdheid algauw tot de vergeetput.

The Walkabouts op hun best blijven echter een niet te versmaden hapje, en volledig in de traditie van platenlabel Glitterhouse Records, is er zorg besteed aan het artwork en het tekstboekje binnenin. Uitgebreide info, de songteksten, passend vage foto's en een fraai getekende kaart van Dustlands, met daartussen citaten die de religieuze sfeer van het Amerikaanse binnenland uitwasemen (zoals we die ook kennen van Sixteen Horsepower) vormen een uitstekende opwaardering voor de fysieke CD.

En zo doen The Walkabouts hun reputatie alle eer aan. Je krijgt van hen altijd waar voor je geld...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Lied van de week : week 43 - 2011

Lesson No. 7 - Clock Opera

Clock Opera - Lesson No. 7 (Full Version) by clockopera

Er hoort bij de vierde single van Clock Opera een kortfilm over zinloos geweld (nu ja, alsof geweld ooit zinVOL is), en die is de moeite erg waard. Net als deze remix door Tom Vek trouwens :

Clock Opera - Lesson No.7 (Tom Vek's Tripping Mix) by modularpeople

Je kan het nummer hier kopen.

Lyrics :

You crouch like a hunter
Seconds from a kill
But still an empty vessel, impossible to fill
One fold in the future, one fold in the past
Shitting on present, and you lashed to the last

Believe and seeing up all thoughts move on
And once I believe in you
One rule for the weak and one rule for the strong
But neither has nothing to loose
[ Lyrics from: http://www.lyricsmode.com/lyrics/c/clock_opera/lesson_no_7.html ]
I wanna be persuaded,
I wanna be... down
Wanna be... I want to be rub around
But you only talk in capitals
Oh come...
Lesson no. 7 is the right one to you

Believe and see it I pull faster on
And once I believed in you
One rule for the weak and one rule for the strong
Neither has nothing to loose

Every one of the heartbeat, is a... of the dawn
The... of blood flowing, it can't come back anymore
Hear the people calling, calling out for you
A bliss just... after... you

Believe and see it I pull faster on
And once I believed in you
One rule for the weak and one rule for the strong
Neither has nothing to loose

De fanpagina

Om deze blog nog beter te promoten, heb ik op Facebook een fanpagina aangemaakt. Voorlopig wil het nog niet echt lukken om ook in de rechterkolom hier een "Vind ik leuk"-knop te installeren, maar dat probleem hoop ik binnenkort opgelost te krijgen...
De fanpagina is trouwens een voorbereiding op wat ik moet realiseren voor VTVO : een Facebook- en Twitter-account, zodat onze leden bijblijven en zich vermenigvuldigen.

Lied van de week : week 42 - 2011

Lucky now - Ryan Adams

De nieuwe plaat van Ryan Adams (Ashes & fire) schijnt geweldig te zijn, maar die heb ik nog niet gehoord. Deze single daaruit, Lucky now, laat alvast het beste vermoeden.

Lucky Now by ryanadams

Je kan het nieuwe album hier kopen.

Lyrics :

I don’t remember were we wild and young
All that faded into memory
I feel like somebody I don’t know
Are we really who we used to be
Am I really who I was

The lights will draw you in
And the dark will bring you down
And the night will break your heart
But only if you’re lucky now

Waiting outside while you find your keys
Like bags of trash in the blackening snow
City of neon and toes that freeze
We’ve got nothing and nowhere to go
We’ve got nothing and nowhere

And the lights will draw you in
And the dark will take you down
The night will break your heart
But only if you’re lucky now

And if the lights draw you in
And the dark can take you down
And love can mend your heart
But only if you’re lucky now

I don’t remember were we wild and young
All that’s faded into memory
I feel like somebody I don't know
Are we really who we used to be
Am I really who I was

Noel Gallagher's High Flying Birds

Het debuutalbum van de nieuwe band van ex-Oasis Noel Gallagher is volledig te beluisteren via Soundcloud

Je kan het album hier alvast bestellen.

Gelezen (41)

Pigeon English - Stephen Kelman

Harrison Opoku is een elfjarige jongen die in een torenflat woont in Londen. Samen met zijn moeder en oudere zus is hij uit Ghana naar Groot-Brittanië gekomen. In de wijk waar hij woont, wordt een jongen neergestoken. Niemand durft echter op de oproep tot getuigen van de politie in te gaan, en Harrison besluit samen met zijn vriend Dean zelf op onderzoek te gaan. Doorheen dit alles, becommentarieert hij zijn leven als elfjarige in de grote stad, en sluit hij vriendschap met een duif.
Stephen Kelman slaagt erin om het verhaal op een amusante en bijwijlen street-wise wijze te brengen, hij gebruikt jongerentaal ("asweh" : I swear) en geeft heel goed de sfeer weer in zo'n torenblokkenwijk. De personages worden met veel liefde geportretteerd en ondanks het aanwezige geweld ademt het boek vooral een sfeer van levendigheid en optimisme uit. Enkel de korte stukjes waarin de duif aan het woord is, vallen tegen, maar voor de rest is dit een aanradenswaardig boek...

School Is Cool

Er zijn gevallen bekend van bands die toen ze onverwacht succesvol werden, alsnog spijt kregen over de naam die ze hadden gekozen, omdat ze daar nu verder mee moesten. Het begon ooit als een grap, of als een soort interim-naam tot ze iets beter vonden, maar het kwam er nooit van om die te wijzigen in een serieus klinkende naam waarmee je trots de wereld kon veroveren. In onze fantasie gebeurt dat dezer dagen ook met School Is Cool, een naam waarmee je hoongelach en spot dreigt op te wekken, en die straks misschien tot ver buiten onze landsgrenzen bekend zal worden.

Winst vorig in Humo's Rock Rally, enkele fijne singles en nu dus een debuutalbum: dat alles kan er voor zorgen dat dit een blijvertje is. Want we zullen u niet langer in spanning houden: het debuutalbum Entropology is het meest recente bewijs dat deze band een eigen sound heeft, goeie nummers kan schrijven en uitvoeren en consistent is in haar muziek.

Opener The world is gonna end tonight is al wekenlang vaak te horen op de radio en klinkt ons dus al bekend in de oren, maar bovenal bevat het enkele elementen die doorheen het hele album zo kenmerkend zullen blijken te zijn: strijkers die mee het ritme van de songs dragen, sowieso een groot gewicht bij de percussie en melodieuze arrangementen. Het meezinggehalte ligt hoog, en dat is niet voor het laatst op dit album. Niet alleen de andere singles, In want of something en New kids in town, maar ook songs als The road to Rome en Warpaint kunnen we na een drietal luisterbeurten meefluiten, meezingen en meeneuriën alsof het classics zijn uit onze jeugd.

Consistentie valt hier trouwens niet te verwarren met eentonigheid of meer-van-hetzelfde. De variatie is immers binnen die consistentie erg hoog, met rustige noten in Of delusions, Algorithms en het eerste deel van slotnummer (Entropology), en heerlijke synthpop in Car, backseat, parking lot (dat nog eens hernomen wordt in een akoestische kampvuurversie) en Trouble in the engine room. En wat te denken van tweelingbroertjes Dawn, and a newly hatched damselfly en On the beach of Hanalei (niet toevallig na elkaar op deze plaat) die voortdrijven op snelle ritmes (en in het tweede nummer zelfs een echo van Ravi Shankar op speed): pure klasse en live ongetwijfeld overrompelend energiek!

Tweemaal plaatst het viertal een Interlude tussen de nummers, een kort instrumentaal tussendoortje dat niet stoort, maar ook niet onmisbaar is.

Zwakke nummers staan er niet op dit album, enkele goeie zeker, en zeer goeie zelfs en meerdere uitstekende: zo haalt een goede student een grote onderscheiding en dat is dan ook wat School Is Cool verdient met hun debuut.

Je vindt deze recensie ook hier op het vernieuwde Indiestyle.

Lied van de week : week 41 - 2011

Burden - No Angry Young Man

Al een hele tijd geleden (ongeveer een jaar zelfs) besprak ik voor Indiestyle het debuutalbum van No Angry Young Man. Ik was er aangenaam door verrast, en kijk, deze week maakten ze bekend dat ze een video gemaakt hebben bij het nummer Burden. Sindsdien loop ik het nummer door mijn huis en op de fiets te zingen, en bovendien is het een prachtige video geworden. Hoog tijd dus om hier ook eens te figureren...

05 - No Angry Young Man - Burden by Noangryyoungman

Je kan het titelloze debuutalbum nog steeds hier kopen.

Lyrics :

Listen to me
I’m trying hard
I reached my limits
I’m tasting clouds

Lay your trust in me
I’m trying hard
Not to see you, see my heart
And deceive

It’s a burden
Don’t try to hard to understand me
I’m barely touching
Floating so high

It’s a burden
Don’t try too hard to count my footsteps
One in dreams, one in thoughts and one for real
You'll see

So listen to me
you don't think I'm sound, appear to be ice-bound
I can feel the fire

And it might be, of no use
to seek the truth
let it haunt me, I can always
tell you what's inside

It’s a burden
Don’t try too hard to count my footsteps
One in dreams, one in thoughts and one for real
You'll see

that I’m a fool
Psychologically unstable
Anyone can see

That it’s you
Raised by the rules

Other Lives

Uit Oklahoma komt de fantastische band Other Lives, die na een titelloos debuut dit jaar het prachtige Tamer animals uitbracht, en op vele muziekblogs de hemel in geprezen wordt. Dat is niet onterecht, getuige onderstaande titeltrack :



En nu, in de door Windows gesponsorde Me Series, hebben ze alweer een prachtig nummer uitgebracht, dat ze laten horen in het met hun Windows Phone gefilmde tour-dagboek(je). Je kan het gratis downloaden :

Song Song by Other Lives by WindowsPhoneMeSeries


Je kan het album Tamer animals hier kopen.

Ritme

Eenvoudig is het nooit, om het juiste ritme te vinden in je leven. Er zijn zoveel dingen te doen, zoveel mooie dingen te zien, zoveel boeken te lezen en zoveel films te zien, en dan zwijg ik nog over al die prachtige muziek die er bestaat, en waar nooit genoeg tijd voor is om ernaar te luisteren, laat staan alles te herbeluisteren. En dus zoekt iedereen zijn eigen ritme in zijn leven, van rustig tot gejaagd, meestal tussenin, en meestal ook wisselend.
Een standvastig ritme houdt ook mijn hart niet aan. Als gevolg van de aangeboren hartafwijking waarvoor ik op tweejarige leeftijd geopereerd werd, heb ik al heel lang hartritmestoornissen. Dat klinkt akeliger dan ik het tegenwoordig vind, maar ik ben het dan ook al lang gewoon. En dus stel ik de mensen om me heen om wie ik geef en die om mij geven, telkens vooral gerust omdat zij steevast bezorgder zijn dan ik. De ergste hartproblemen (toen ik opgenomen was in het ziekenhuis) heb ik eigenlijk niet zo heel bewust meegemaakt, of beter: ik herinner me er maar een deel van. Ik herinner me vooral de waanvoorstellingen die ik door slaapgebrek had tijdens mijn opname, en die ik nog steeds behoorlijk verwarrend vind.
Maar dit weekend was ook ikzelf niet helemaal gerust. Zondag kreeg ik hartkloppingen, zomaar, na het eten. Nu ja, ik had die nacht niet veel geslapen, en het was weer behoorlijk druk de voorbije weken en maanden, dus daar schrok ik niet eens van. Uiteindelijk overkomt dit me wel vaker, als ik vermoeid ben. Maar zelfs na drie uren slaap was er geen enkele verbetering, en dat was toch wel vreemd. En zelfs na een rustige avond en reeds om negen uur in bed, ging het niet helemaal over.
Een bezoek aan de huisarts (die belde naar de cardioloog), een onverwachte consultatie bij de cardioloog en een afspraak voor een holterregistratie later is alle last weg, maar zijn er toch wel enkele bezorgdheden bijgekomen. Want mijn hart lijkt de volgende fase in te gaan in het door follow-up onderzoek gedetecteerde pad bij dit soort hartafwijkingen en dit soort ingrepen, en dat is niet fijn. Want een volgende stap brengt de stappen nadien dichterbij, en die houden dingen in als (de mogelijkheid van) een pacemaker of een harttransplantie...
Vandaag houd ik een rustig ritme aan, en mijn hart volgt...

Gelezen (40)

Naakte lunch - William S. Burroughs

Het gebeurt niet zo vaak, maar dit boek heb ik niet uitgelezen. Slecht was het nochtans niet, maar omdat ik het te verspreid in de tijd moest lezen, lukte het me niet om bij de zaak te blijven. Het verhaal is immers warrig, meer een drugtrip dan een echte verhaallijn, en in die zin deed het me heel erg denken aan de film Fear and loathing in Las Vegas (het boek waarop die film gebaseerd is, schijnt nog meer alle kanten uit te stuiteren). Het boek staat ook vol homo-erotische fantasieën, en dat vermengd met de wanen en hallucinaties van een drugverslaafde : het is niet echt mijn ding. Al ben ik de eerste om te zeggen dat William S. Burroughs kan schrijven...

Amsterdam - Ian McEwan

Ian McEwan kan zeker en vast schrijven. Dat bewees hij al meer dan voldoende, en ik heb al van heel wat van zijn boeken genoten : Aan Chesil Beach, De cementen tuin, Solar,... In Amsterdam laat hij 2 vrienden, beide minnaars van eenzelfde pas overleden vrouw, de ene componist en de ander hoofdredacteur van een krant, elkaar een dure eed zweren. Wanneer hun leven echter verandert en betekenissen veranderen, komt hun vriendschap onder druk en verandert ook de betekenis die de eed voor hen heeft. McEwan vertelt meesterlijk, aan een tempo dat zichzelf niet voorbijholt maar ook niet te traag voorbijglijdt (wat ik bij Atonement, dat ik nog niet uitlas, storend vond). Hij fileert ook meesterlijk de menselijke natuur, die net als bij Houellebecq niet al te fraai blijkt...

Short cuts - Raymond Carver

Bijna 20 jaar geleden zag ik de prachtige film Short cuts, van Robert Altman en met een bijrol voor Tom Waits. De film vervlocht verscheidene kortverhalen van Raymond Carver tot een geweldige mozaïek zoals daarna enkel Magnolia ook wist te bereiken. En nu las ik dus de verzameling kortverhalen waarop die film gebaseerd is. Stuk voor stuk zijn het prachtige verhalen, soms met een héél open einde, en het is niet bij elk verhaal goed duidelijk waar de auteur nu eigenlijk naartoe wil, maar hij weet je wel altijd mee te nemen in de belevenissen van de personages, en toont een palet dat tegelijk erg Amerikaans en toch erg universeel aandoet.

65daysofstatic

Op 14 november brengt 65daysofstatic een nieuw album uit : Silent running. Het is een soundtrack bij de gelijknamige film uit 1972, met 11 nummers, én een EP bij met nog 4 extra nummers.
In februari speelde de band live muziek bij deze film. Een astronaut krijgt de opdracht om de laatste planten op Aarde te vernietigen (alles speelt zich af in een toekomst waarin vrijwel alle flora reeds verdwenen is).
Via Soundcloud kan je alvast dit nummer gratis downloaden : Burial scene

Burial Scene by 65daysofstatic

Het album kan je intussen al hier bestellen.

Lied van de week : week 40 - 2011

Sorry with a song - Josh T. Pearson

Begin deze week liet Josh T. Pearson op Facebook weten dat hij een nieuwe single uit heeft. Sorry with a song komt uit het album Last of the country gentlemen, dat ik hier al eens helemaal bejubelde, en dat ik nog steeds het beste album vind dat ik dit jaar al hoorde. En dus mocht hij ook in deze categorie zeker niet ontbreken (al vind ik sommige andere nummers op de plaat eigenlijk nog beter). Maar toch... het is een pracht van een nummer hoor !


Je kan de plaat hier kopen.


Lyrics :


This time you asked where I rested my head last night

Last time you left I got my drunk ass whupped in a fight
My whole life’s been one cliched country unfinished line after line after line after line
It's been the curse of my crazy koo-kooed up clocks most all of my lifes time after time after time

From the start I told you of my dark colourful chequered past, ya had to ask and how I ruined the lives of those I loved without so much as a bass ackwards glance
And the long winding roads buried down and blacked out towards recovery
And how it took the great god Jehovah His self to re-uncover me

I said sometimes it’s better just not to ask
But your love stood strong and pressed hard-on through that

Maybe I should've lied but my two wrongs wouldn't a made it right.
And however pathetic it sounds upon it’s hearing it’s true I have been tried
and have tried, and god knows I’ve asked him why

So do you want me back or to back pack up all of my things
Maybe If I had not drank
All of my money behind the bars I just coulda bought you a ring
And from the last doin' time I got those walkin’ papers bailed up and outta your jail I’d barely been unpacked and that makes twice now in four to six months that I’ve had to ask your ass back

Sweetheart you just gotta let me know
Should I stay and if not, where the hell you reckon I oughta go?
I know it’s backass thinkin’ but please forgive what I do when I've been drinkin’ when I’m down and out so lost, lonesome and alone

You know I ain’t the letter writin’ kind print or type but then back when we started this romancingly stoned little adventure bitch I done told your ass now twice
And I know, that I know, that I know, no one knows more that than I, that I was wrong and still I can barely say I’m sorry with the fuckin’ song

And If you don’t want it that I should stay, just say
I’ll understand your needs either way, come what may

I know it's all my fault and the bloody marriage to the deep alco-hole
I know it’s sad to say but right now these shots keep me sane, sober and alive

I love you more humanly possible than mere earthly words could describe and if I tried even in the heavenly tongues it’s purity mere language would still simply just pervert

And what little I am able to know of love I know that it hurts, it’s sick, it’s sick, it’s sick
It’s a sickness unto death and it’s a hell and at it’s best well hell there just ain’t nothin’ worse

I ain’t strung out or playing games stringin that lovely sass along and I’ve tried and I’ve tried and I’ve tried to explain myself, my sins, my heart, and my oh so very wrongs

Believe me babe it ain’t you hell knows why I do the dumb shit I do-do or think but dammit, heaven knows my heart It has been tried and has tried and god knows I’ve asked him why

And I know it don’t make it right singin’ a simple lullaby
But please accept my humble song.

It ain’t got shit to do with you and by god that’s god’s honest truth
There’s more in a man than the liquor and the lust that can make him anything but strong

And your the guiding light for which I live and I have nothing else that I could give and so I sing to you my song
And no, it’s not an excuse when I confess my love to you
And say I'm sorry with a song.

And woman when you know that I’m still runnin’, but your love if it keeps on comin’
I’m bound to circle round, line up, staring straight back into you.

And I know it don't make it right singing a simple lullaby
But please accept my sorry with a song

Richmond Fontaine

Vrolijk is het verhaal niet waarmee Deborah Kelly de nieuwe plaat van Richmond Fontaine (The high country) opent. De muziek die eronder broeit, draagt het drama van het hoofdpersonage, een jonge vrouw die van het ene ongeluk in het andere terechtkomt en op een dag spoorloos verdwijnt. De toon lijkt gezet, want ook het quasi-instrumentale The girl on the logging road borduurt verder op de sfeer van de opener.
Gelukkig slaagt de band uit Portland erin op dit tiende album genoeg variatie te brengen, en daarmee schipperen ze voortdurend tussen alt.country en rock. The chainsaw sea is zo'n song die bewijst dat ze potente rock diepgang weten te geven. Die diepgang zit trouwens ook in het verhaal dat de 17 nummers, waaronder enkele korte instrumentale intermezzi, proberen te vertellen.
Na hun goed onthaalde vorige plaat, We used to think the freeway sounded like a river, bevestigt deze opvolger dat de 4 muzikanten, af en toe aangevuld met een zorgvuldig gekozen gastvocaliste, de muziek weten ten dienste te stellen van het verhaal dat ze in klank en woord willen vertellen. Daarmee schrijven ze zich overigens in in een lange traditie van folk en country waarin hedendaagse troubadours een soort zingend dagblad vormen voor de bewoners van kleine, in wouden en op bergflanken verscholen dorpjes. Je waant je bij beluistering ook meermaals in een diep, donker bos, guur in de winterse omgeving waarin voorbij de bomen besneeuwde pieken opdoemen als dreigende gestaltes die een eigen, oneindig leven leiden. Het leven is er hard, en zelfs wanneer The mechanic falls in love with the girl, is dat weinig reden tot vreugde, maar maken spaarzame drum- en gitaartoetsen duidelijk dat het onheil al op de achtergrond klaarstaat om met een tijgersprong haar weerloze prooi te overweldigen.
Mede door de sterke samenhang valt geen enkel nummer eruit. Op zich zit er trouwens geen zwakke song tussen, maar het is bijna onmogelijk om de liederen op zichzelf staand te beluisteren. Meerdere luisterbeurten dwingen je het hele verhaal te absorberen, en de organische volgorde van de songs te respecteren. Immers, net als een roman is de plaat ingenieus opgebouwd en worden spanningsbogen opgezet, rustpunten ingelast en climaxen afgewisseld met anti-climaxen. Het is wachten op de film waarvan deze plaat de soundtrack vormt, maar in ons hoofd ziet hij er prachtig uit...




Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.