Over "dwerghammertjes" en konijnen

In augustus verhuizen we. Dit huis is te klein geworden voor ons drietjes. Mijn twee kinderen en ik moeten er één slaapkamer delen, die meteen ook hun speelkamer is, en dat ging een tijdlang, maar nu zijn we er stilaan aan het uitgroeien, als een spin of slang uit haar vel.


In het nieuwe huis mogen we een huisdier houden. De eerste keuze was een kat, maar omdat hun moeder allergisch is aan katten, besloten we maar om een ander dier te kiezen. Als ze telkens vol kattenhaar naar hun moeder zouden gaan, zou dat uiteindelijk voor niemand leuk zijn.
En zoals er al vooraf veel gediscussieerd wordt over wie de "grote" en de "kleine" kinderkamer zal krijgen (in feite zijn ze wellicht ongeveer even groot, maar omdat de tweede kamer smaller is -en dieper-, oogt ze kleiner), is de keuze van een huisdier hier een hot item tegenwoordig.
Helemaal aan kop in de race ligt het "dwerghammertje" (zoals Mirko het diertje consequent noemt, en intussen heeft zijn zus die grappige naam al wat overgenomen). Een dwerghamstertje, zo redeneren ze, is zo klein, dat er gerust TWEE in ons huis kunnen (voor elk één). Bovendien krijg ik al enkele weken te horen hoe voordelig zo'n dwerghamstertje wel niet zou zijn in huis : hij vraagt amper werk, de kinderen zullen er zo dol op zijn dat zij hem helemaal gaan verzorgen en hij kan makkelijk in elke kamer een onderkomen krijgen...
Een konijn kan -als een dwerghammertje onverhoopt toch niet zou mogen- ook nog, zo vinden ze. Zo'n konijn is ook zacht en aaibaar, weliswaar groter en dus iets moeilijker (jaja, papa, knoop dat maar goed in je oren...). Maar eventueel is dat dus ook nog een mogelijkheid.
Ik heb mijn kinderen al duidelijk gemaakt dat we niet meteen vanaf de eerste dag een huisdier nemen. Eerst gaan we onszelf comfortabel voelen in het huis, en dan pas kan er een bewoner bij.
Ik vermoed dat ze na drie dagen (maximaal) al helemaal klaar zullen zijn voor gezinsuitbreiding...