Lucy Wainwright Roche, dochter van Loudon Wainwright III, mocht onlangs in de AB haar nieuwe album voorstellen als voorprogramma voor haar vader. Dat debuutalbum, dat er kwam na 2 ep's, bevat 11 songs en een bonus, Say Yes, een duet met Ira Glass.
Wat meteen opvalt bij Lucy Wainwright Roche is dat ze een hele heldere stem heeft, die haar nummers een warme folkgloed geeft. Ze klinkt helemaal als de “woman next door”. Ook in haar teksten weerspiegelt ze het alledaagse leven en de alledaagse liefde, met al haar problemen.
Absoluut hoogtepunt van de plaat is The Worst Part, een lied waarin Lucy zingt over hoe ze van de man die ze liefheeft niet krijgt wat ze wil en hoort te krijgen, maar desondanks niet kan stoppen hem te beminnen (lied van de week in week 23). Breekbaar als ze klinkt, bezingt ze hoe de ruïnes van die liefde niet los te laten zijn. De zangeres is een nuchtere vrouw met liefde te geef, zoveel is duidelijk. De arrangementen zijn sober gehouden, en daarmee omzeilt ze met verve de pathos die vele anderen in zulk een lied zouden leggen.
Op haar debuut wordt Lucy overigens bijgestaan door The Indigo Girls (in October), door Girlyman én haar vader Loudon Wainwright III (Early train) en The Roches, een trio zussen, waaronder de moeder van Lucy. Die laatsten zingen mee in de prachtige, rustige cover van America, dat we natuurlijk allemaal kennen van Simon & Garfunkel. Wat deze cover zo mooi maakt, zijn alweer die heldere stem en het sobere arrangement, alsook de subtiele samenzang met de drie dames.
Ook het extraatje is allerminst een afleggertje: dezelfde ingrediënten die we hierboven al roemden vormen de hoofdbestanddelen van dit alleraardigst liedje. Ira Glass, presentator van de radio- en tv-show This American Life, is niet bepaald de beste zanger, maar de combinatie met de mooie zangstem van Lucy Wainwright Roche geeft het nummer cachet.
Het siert Lucy Wainwright Roche, die co-producer was van dit album, dat ze haar gasten niet te prominent in de etalage zet, maar hun medewerking in dienst van de nummers stelt. Haar eigen stem, en daarmee bedoelen we niet alleen haar voornaamste instrument, maar ook haar figuurlijke stem, komt zo helemaal tot zijn recht, en maakt van dit debuut een plaatje dat misschien niet noodzakelijk is in elke zichzelf respecterende platencollectie, maar dat er anderzijds allerminst zal misstaan en dat de moeite meer dan waard is. Een streepje rust tussen al het muziekgeweld dat ons bereikt kan deugddoend zijn, en dan is dit een prima keuze.
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten