In de Sint-Elisabethkerk in het Groot Begijnhof in Gent komen sommige artiesten die uitgenodigd worden voor een "huisconcert" nu eenmaal nog beter tot hun recht, en ik veronderstel dat dit zeker geldt voor Tsukimono, dat woensdag de avond mocht openen.
Het begon nochtans niet zo veelbelovend. Gedraai aan knopjes, half weggedraaid van het publiek : het is niet meteen het meest boeiende schouwspel en bij zo'n concert wil het oog nu eenmaal ook wat. De soundscape die op ons losgelaten werd, was lang niet slecht, maar we hebben al betere en meer geschikte muziek gehoord. Ook het volgende nummer, waarop Tsukimono zichzelf met een wel heel simpel gitaarspel (dat ik, gezien de tijd tussen elk akkoord, met een klein beetje oefening ook zou kunnen naspelen) begeleidde, had te weinig om het lijf om te kunnen boeien. Gelukkig werd het beter en toen Tsukimono samen met hoofdact Peter Broderick uitlegde dat ze een project hadden waarin ze elk een song over elkaar schreven, en die vervolgens van elkaar gingen coveren, kregen we toch nog een mooie afsluiter van het voorprogramma.
Peter Broderick, een amper 23-jarige Amerikaan met een voorliefde voor zijn electronica waarmee hij muziek in een loop steekt en zodoende op z'n eentje muziek kan maken waarvoor je normaliter een hele band nodig hebt, speelt duidelijk in een hogere klasse, en wist met zijn liedjes te overtuigen. Hij bespeelde zaag, gitaar, viool en piano, zong en stak dat alles dus in een loop om zo stelselmatig nummers op te bouwen die perfect pasten in het prachtige decor op één van de eerste echte herfstavonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten