Het komt vast door mijn opleiding, en door mijn werk, maar ik ben zeer sterk overtuigd dat het belangrijk is om veel uit te spreken. Zeker in relaties heb ik geleerd hoezeer het nodig is om dingen met elkaar te bespreken en duidelijk te maken hoe je denkt, wat je voelt,... Eenvoudig is dat nochtans niet, want uiteindelijk ben ik toch wel vrij gesloten, en mijn openheid kan gerust een graadmeter van vertrouwen genoemd worden.
Soms kom je mensen tegen uit een heel andere wereld : een heel ander beroepenveld, een heel andere levensgeschiedenis, een heel andere leefwereld. Voor sommigen is het niet zo evident dat alles (of veel in ieder geval) uitgesproken wordt. Het is ook niet altijd even makkelijk uit te leggen waar het belang voor mij precies zit, en het vraagt vertrouwen van de ander dat je met wat hij of zij zegt, niets gaat doen dat hen kan kwetsen of kan neerhalen. Dat begrijp ik natuurlijk wel. Tegelijk merk ik dat ik me niet kan voorstellen om met iemand om te gaan (behalve binnen een oppervlakkige relatie -en met relatie bedoel ik nu even elk soort relatie hé, niet alleen liefdes- of partnerrelaties -) met wie ik niet kan praten. Het verklaart vast waarom ik doorgaans meer met vrouwen dan met mannen omga...
En zo af en toe is er iemand die me doet stilstaan bij waarom ik spreken zo belangrijk vind. Die me er terug doet over nadenken, die mijn diepgewortelde, rotsvaste overtuiging in vraag stelt, niet verwerpt, maar er even een vraagteken achter plaatst : is spreken echt zo fundamenteel belangrijk ? Moet alles gezegd worden ?
Ik blijf ervan overtuigd, en ik ben tegelijk ook zeer benieuwd naar wat andere mensen hierover denken. Waar ligt de grens ? Wat moet gezegd worden en wat mag gezegd worden ? En waarover zwijg je beter ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten