Boekenbeurs 2010

Vandaag heb ik de Boekenbeurs bezocht, en het blijft toch moeilijk om binnen een vooraf vastgesteld budget te blijven als je al die mooie, interessante, uitnodigende boeken ziet (maar het is me wel gelukt).

Behalve trends als Geronimo Stilton (is dat nu nog niet over?) en de hype van de kookboeken, viel me vooral op dat er een grote diversiteit is, groter dan je in eender welke boekenwinkel vindt. Stands als die van Johannes (een boekhandel gespecialiseerd in soft-religieuze en esoterische boeken) of van gespecialiseerde boekhandels met muziekboeken of strips (en graphic novels), beiden met heel veel import ook, maken het aanbod rijker dan je anders op één locatie vindt.

En ik heb uiteindelijk 5 artikelen gekocht : een boek uit professionele overwegingen (over een model van sociaal-emotionele ontwikkeling, dat bij ons op het werk ook stilaan geïntroduceerd raakt) ; een boek dat ook tot de categorie psychologie en pedagogiek behoort, maar dat ik toch vooral om persoonlijke redenen kocht (het gaat over de band tussen vaders en zonen) ; een voor kinderen bedoelde adaptatie van een bekend sprookjesachtig verhaal uit de wereldliteratuur dat ik als verrassing voor mijn dochter meebracht (en ik ga dus nog niet verklappen wat het is, misschien leest ze deze blog stiekem als ze bij haar mama is...) ; een vegetarisch kookboek (dat heel overzichtelijk en duidelijk is en daarom een aanvulling op mijn collectie kookboeken) en tenslotte de DVD van de reeksen I en II van Dag Sinterklaas (ja, daar kon ik echt niet aan weerstaan...)

Nieuw gedicht Ramsey Nasr

Meestal houd ik me op mijn blog ver weg van politiek. Het is niet zo dat ik daar geen mening over heb (die heb ik zeker, en het is volgens sommigen zelfs een zeer uitgesproken mening) en het is ook niet dat ik dat niet belangrijk vind (politiek raakt het wezen van de samenleving, en dus ook van ons leven). Maar op het internet wordt het allemaal zo openbaar, dat ik me meestal op de achtergrond wens te houden...

De aanleiding om vandaag toch ook iets over politiek te schrijven, is het nieuwe gedicht dat Ramsey Nasr, in Nederland benoemd tot Dichter des Vaderlands, publiceert op zijn website en waarover hij in Pauw & Witteman helder toelichting komt geven. Hij schreef het gedicht namelijk ter gelegenheid van het nieuwe Nederlandse kabinet, zoals bekend een CDA-VVD-regering met gedoogsteun van Geert Wilders en diens PVV (de coalitie beschikt immers niet over een meerderheid in het Nederlands parlement). Door die gedoogsteun is Wilders de facto de puppetmaster geworden van die regering, die dan ook kiest voor een beleid dat de verharding in de maatschappij (een fenomeen waar we in Vlaanderen ook niet omheen kunnen) bestendigt en goedkeurt, want ze verschaft de verharding op de straat legitimatie door ze (onder het mom van het "dichten van de kloof tussen politiek en burger") in beleid om te zetten.
Dat is volgens mij (en gelukkig ben ik lang niet de enige die er zo over denkt) een zeer onrustwekkende evolutie, en smalend doen over onze noorderburen is zeker niet aan de orde in dit Vlaanderen dat iedereen die anders is, brandmerkt en veroordeelt (in sommige gevallen zelfs letterlijk, zonder bewezen schuld).
Gelukkig bewijst Nasr dat kunst een maatschappelijke relevantie heeft die Schauvliege en co maar al te snel vergeten...
Je mag hier zijn gedicht downloaden.

Lied van de week : week 43 - 2010

Hands - The Ting Tings

Ze wisten me vroeger al te bekoren met That's not my name, Great DJ en Shut up and let me go, en hun nieuwe single blijft ook ongelooflijk plakken. The Tings Tings klinken weer ongegeneerd eighties en daar is absoluut niks mis mee ! Dit nummer zal op hun tweede album staan, Kunst, waarvan de releasedatum nog niet bekend is.

Lyrics :

Two hands
I wanna play the piano with two hands
Shoulda learned
To ask of many it's the way of the world
Boy who you wanna here to me
You gave me a piano with all 88 keys
But two hands
What's it gonna do
With two hands
To make the money like the richest of man
What's a guy to do
With two hands
I can make you be so good to me
Give me all the time with my sexuality

So clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
And the beat's so hard, you're workin' workin'

Two hands
What you're supposed to do with two hands
To get the life of the richest of man
Where you supposed to go with two hands
I can not but something in between
When I'm breaking my back and I'm on my knees

So clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
And the beat's so hard, you're workin' workin'

And I can't escape from the work in LA
And I can't sleep in my bed and you're gay

And clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard

You see life and its falling awayayay
You're slow down and the rest makes you payayay
I see you lookin up
You want to think about it

Clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard
And the beat's so hard, you're workin' workin'

And I can't escape from the work in LA
And I can't sleep in my bed and you're gay

And clap your hands if you're working to hard
Clap your hands if you're working to hard

Zelfvertrouwen

Met het zelfvertrouwen van mijn kinderen zit het goed. Echt goed...
Dat mag blijken uit :

- mijn zoon (bijna 5 jaar) kijkt naar het WK turnen en zegt : "Dat kan ik ook zenne... behalve diene salto op 't einde"
- mijn dochter (8 jaar) repliceert op mijn opmerking dat ze iets wat ik éénmaal terloops gezegd had een week ervoor, wel écht goed onthouden had : "ja... ik ben wel slím hé papa"
- als ik mijn dochter zeg dat het leven zonder haar veel minder plezant zou zijn (ze had gezegd dat als ik niet verliefd was geweest ooit op haar moeder, zij er nooit zou zijn geweest), antwoordt ze droogweg : "ja, da's waar"

Wat voelt het goed, zo'n vanzelfsprekend vertrouwen in zichzelf te zien bij je kinderen.

Ledebergs huisconcert : Buysta

Begin dit jaar (en eigenlijk ook al eens eerder) berichtte ik al over mijn collega die als Buysta (of toen als Abuyst) solo muziek maakt. Hij trad toen op in De Nauwe Zak in Gent.
Zaterdagavond speelde hij het eerste huisconcert in mijn eigen huiskamer. Het valt moeilijk te zeggen wie het meest zenuwachtig was vooraf : hij of ik. Ook mijn kinderen (mijn achtjarige dochter kweet zich van de kassa, de vijfjarige zoon nam zijn rol als ober heel serieus) hadden zich al de hele dag opgepept voor deze spannende gebeurtenis.



Vanaf de aftrap met Lief klein konijn werd duidelijk dat hij met een mix van verlokkelijke melodieën en grappige teksten het publiek op zijn hand zou krijgen. Vooral de nederlandstalige nummers deden het erg goed en oogsten de meeste lof. Behalve humor heeft Buysta immers ook ontroering en vertedering in de aanbieding. Halfweg de set zat zelfs een nummer dat hij geschreven had ter gelegenheid van een herdenking voor overledenen. Doodgaan zorgde voor een rustpunt met verstilling onder het publiek. Daarna werd het roer volledig omgegooid met Drank, waarin de nadelen van zaterdagavonddrankgebruik treffend in kaart gebracht werden. Ook met Vrouwen (een "ode aan de vrouwen" die niet zonder knipoog gebracht werd) en het oproepen van vervlogen herinneringen, zonder weemoed en met aanvaarding, in Meisjes uit het verleden, wist Buysta een glimlach te ontlokken aan het aandachtige publiek.
De zenuwen bleken af en toe de bindteksten te beïnvloeden (bij het vorige concert kwam hij ongedwongener uit de hoek), maar Buysta had als bisnummer nog More in de aanbieding dat hij aankondigde als het lied dat hij geschreven had omdat iedereen altijd "we want more" vroeg...
Na het welgemeende applaus van het publiek werd nog druk nagepraat en zo sloten we het allereerste eigen huisconcert met een meer dan goed gevoel af.


Wie muziek van Buysta wil beluisteren kan dit hier of hier, en je krijgt alvast mijn persoonlijke favoriet mee : Ik ben liever traag (mp3)

Setlist :


1. Lief klein konijn
2. Supporter
3. Being with you
4. When I look at you
5. Ik ben liever traag
6. Blauw van de ijskou
7. Doodgaan
8. Drank
9. Be aware of the bomb
10. Vrouwen
11. The meaning of life
12. De wereld is een dorp
13. Fly, butter, fly
14. Meisjes uit het verleden


Bis : More

Meer foto's vind je hier

Lied van de week : week 42 - 2010

Zorbing - Stornoway

Het heeft een tijd geduurd, maar ik ben volledig gevallen voor dit nummer van Stornoway, dat je nu ook dagelijks meerdere keren kan horen op de radio. Eerst vond ik het wel best aardig, maar niet meer dan dat. Intussen blijkt het een aangenaam lied geworden te zijn, en betrap ik mezelf erop dat ik het vaak inwendig aan het zingen ben.

Je vindt het nummer op het debuutalbum Beachcomber's windowsill, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Conkers shining on the ground,
The air is cooler
And I feel like I just started uni
Walking backwards to my van
You're at your window,
And I'm tripping every time I think of

Lying in your attic
I can feel the static
The storm has broken,
Heavens open

Send my body out to work
But leave my senses
In orbit over South East London
Wind the window down and pinch
Me on the shoulder
Whilst I'll be driving off to dream of

Lying in your attic
I can feel the static
The storm has broken,
Heavens open
So electrifying,
Oh I'm nearly flying
Lost my heart between the sheets of lightning

I've been singing you this song,
Inside a bubble,
Been Zorbing through the streets of Cowley,
We were always meant to be,
Zorbing together,
And I think it's high time we started

Lying in your attic
I can feel the static
The storm is breaking, windows shaking
So electrifying,
Oh I'm nearly flying
Lost my heart between the sheets of lightning

Lying in your attic
I can feel the static
The storm has broken,
Heavens open
So electrifying,
Oh I'm nearly flying
Lost my heart between the sheets of lightning

No Angry Young Man

Het trio No Angry Young Man heeft net zijn eerste, titelloze album uit. Dat is een heuglijk feit, kan ik u nu al melden. Gelardeerd met cello en piano naast de traditionelere gitaar heeft deze groep immers een plaatje gemaakt dat moeiteloos de brug slaat tussen wat iedereen stilaan duystermuziek noemt en goeie ouwe pianojazz en swing.

Bij sommige nummers (“Song for suicide”, “Mary -Jane”, “Rosie”,...) waan je je in een rokerige bar, dan weer in een saloon (“Sister cute”) en daarna in een achterafzaaltje met gedimd licht, waar nachtbrakers, melancholici en verlopen dichters samendrommen rond een klein podiumpje (“Skip the plan”, “Generation failure”,...). Die stemmingswisselingen vertonen geen manisch-depressief patroon, maar vloeien mooi in elkaar over, verrassend genoeg vaak door intro's die van Wim Mertens afgekeken zijn, Ja, u leest het goed : Wim Mertens. Enkele keren verwachtte ik halvelings een film te zien te zullen krijgen van Peter Greenaway, maar dat straatje lopen ze net niet in...
Op “Wine and candles” voel je je dan weer geneigd het refrein mee te zingen. En wil alstublieft eens iemand de muziekzenders wijzen op “Generation failure”, dat zelfs met onhippe instrumenten als barokke viool (of is het barokviool), hobo en klarinet een anthem voor al die Duyster-fans kan worden. En passant zullen ze overigens nog heel wat anderen overtuigen, want het nummer staat als een huis !
Ik verdenk No Angry Young Man ervan vaker te lachen dan te huilen. Welke band zou anders in de credits vermelden dat de backing vocals onder meer verzorgd worden door een “half drunk choir”. En dus durf ik te gokken dat hun optredens zelfs in aanwezigheid van de toetsen melancholie en weltschmerz die sommige liedjes overgieten, ontaarden in plezante dronkemansfeestjes in de late uren. Je hoort het gewoon aan dit album...
“You tell me that it's easy”, klinkt het in slotnummer “Shake on”. Zo klinkt het inderdaad soms, en dat is nu eens net een kenmerk van goeie muziek : 't lijkt makkelijk, maar er is deftig aan gewerkt, geschaafd,... tot alles goed zat.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Gezien : Smoorverliefd

Hilde Van Mieghem, die zelf bij de voorstelling deze morgen te gast was, bevestigde dat haar film Smoorverliefd een romantische komedie is. Dat vond ik vreemd (al merk ik overal op internet dat iedereen consequent hetzelfde doet), want al is de film bij wijlen grappig (bedoeld grappig zelfs...), het voelt een beetje (niet helemaal) alsof je "De helaasheid der dingen" ook een komedie zou noemen (wat sommigen misschien wel doen).

De film wist me bij momenten te raken. Thema doorheen het hele verhaal is natuurlijk hoe je je beweegt in relaties en hoe je daar anders naar kijkt als je 13 à 14 bent, als je rond de 20 bent en als je rond de 40 bent. Het was bij momenten pijnlijk herkenbaar, en daar veranderen de inderdaad vaak grappige situaties en complicaties op zich niets aan. En deze film lijkt ook niet op wat ik associeer met romantische komedies zoals we die vaak uit Hollywood voorgeschoteld krijgen (Hugh Grant iemand?) en waar ik meestal de zenuwen van krijg.

Nee, deze film sprak me wel aan. Ik zou het nu ook niet meteen een meesterwerk van de Vlaamse cinema noemen, maar hij is meer dan genietbaar. En ook sluimert er dat ander thema van Hilde Van Mieghem vaak in door (dat ik al ken van De suikerpot, haar mooie kortfilm, en De kus) : de relaties tussen ouders en kinderen en hoe problematisch die kunnen zijn. Vooral de relatie tussen Bert (Koen de Bouw) en Michelle (Marie Vinck) verraadt een grondige kennis van wat ouder-kindrelaties kan bezwaren en zelfs beschadigen, zelfs al valt het in deze film allemaal nog heel erg mee uiteindelijk.

Giveaway : waardebon 40 euro voor Koekepeertje

Niet bij mezelf, maar wel hier kan je een waardebon winnen voor Koekepeertje. Doe zeker mee (maar ook niet massaal, want dan maak ik zelf minder kans natuurlijk...)

Het belang van spreken

Het komt vast door mijn opleiding, en door mijn werk, maar ik ben zeer sterk overtuigd dat het belangrijk is om veel uit te spreken. Zeker in relaties heb ik geleerd hoezeer het nodig is om dingen met elkaar te bespreken en duidelijk te maken hoe je denkt, wat je voelt,... Eenvoudig is dat nochtans niet, want uiteindelijk ben ik toch wel vrij gesloten, en mijn openheid kan gerust een graadmeter van vertrouwen genoemd worden.
Soms kom je mensen tegen uit een heel andere wereld : een heel ander beroepenveld, een heel andere levensgeschiedenis, een heel andere leefwereld. Voor sommigen is het niet zo evident dat alles (of veel in ieder geval) uitgesproken wordt. Het is ook niet altijd even makkelijk uit te leggen waar het belang voor mij precies zit, en het vraagt vertrouwen van de ander dat je met wat hij of zij zegt, niets gaat doen dat hen kan kwetsen of kan neerhalen. Dat begrijp ik natuurlijk wel. Tegelijk merk ik dat ik me niet kan voorstellen om met iemand om te gaan (behalve binnen een oppervlakkige relatie -en met relatie bedoel ik nu even elk soort relatie hé, niet alleen liefdes- of partnerrelaties -) met wie ik niet kan praten. Het verklaart vast waarom ik doorgaans meer met vrouwen dan met mannen omga...
En zo af en toe is er iemand die me doet stilstaan bij waarom ik spreken zo belangrijk vind. Die me er terug doet over nadenken, die mijn diepgewortelde, rotsvaste overtuiging in vraag stelt, niet verwerpt, maar er even een vraagteken achter plaatst : is spreken echt zo fundamenteel belangrijk ? Moet alles gezegd worden ?
Ik blijf ervan overtuigd, en ik ben tegelijk ook zeer benieuwd naar wat andere mensen hierover denken. Waar ligt de grens ? Wat moet gezegd worden en wat mag gezegd worden ? En waarover zwijg je beter ?

Lied van de week : week 41 - 2010

Self machine - I Blåme Coco

Er zijn wellicht heel wat redenen te bedenken waarom dit nummer niet bijster veel aandacht zou verdienen, maar desondanks blijkt I Blåme Coco (zoals iedereen intussen weet, met de dochter van Sting) met dit nummer een onweerstaanbaar popnummer gemaakt te hebben, dat deze week is komen logeren in mijn hoofd en er met geen stokken te verjagen valt...

Je vindt het nummer op debuutalbum The constant, dat op 8 november zijn release kent maar hier alvast kan voorbesteld worden.

Lyrics :

I saw the mirror starin’ back at me
And it told me I’m a self machine
I saw the mirror starin’ back at me
And it told me I’m a self machine

It said I gave you these scars
And I gave you these wounds
I told you the false
And I showed you the truth

I saw the mirror staring back at me
And it told me I’m a self machine

Lonely robot in a wasteland
Rusting in a lonely harbor
Lonely robot in a wasteland
Rusting in the harbor’s water
I’m not a human if you say I’m not
I’m not a human if my hinges lock
And this motor that you call my heart
Is another machine that will stop

And the impression of my self machine
The word was spoken and it was foreseen
Now are we two worlds apart or in between
A pixel lost on a computer screen

Lonely robot in a wasteland
Rusting in a lonely harbor
Lonely robot in a wasteland
Rusting in the harbor’s water
I’m not a human if you say I’m not
I’m not a human if my hinges lock
And this motor that you call my heart
Is another machine that won't stop

Wait harbor, wait
Water still, water still
And shake, the ground will shake
Out stand still, out stand still

Lonely robot in a wasteland
Rusting in a lonely harbor
Lonely robot in a wasteland
Rusting in the harbor’s water
I’m not a human if you say I’m not
I’m not a human if my hinges lock
And this motor that you call my heart
Is another machine that won't stop
Won't stooooooop

I’m not a human if you say I’m not
I’m not a human if my hinges lock
And this motor that you call my heart
Is another machine that won't stop

Dan Mangan

Een CD op endless repeat beluisteren gedurende een hele avond werken, blijkt een heel goede methode om de parels eruit te vissen. De liedjes die er telkens opnieuw uitspringen, en je even van je werk afleiden met een zalig gevoel van herkenning en een lichte uitnodiging om stilletjes mee te zingen, zijn wellicht de nummers die het op de radio goed zouden doen, in hitlijsten en hotlists weken zouden blijven staan en die iedereens zomer, herfst, winter of lente kunnen kleuren.

Het tweede album van Dan Mangan (het eerste dat in Europa ook uitgebracht wordt) bevat zulke parels. Op “Nice, nice, very nice” is “Robots” het meest opvallende nummer waarvan het refrein me telkens opnieuw uitdagend toelachte (“robots need love too / they want to be loved by you” : zalig zinnetje, uitermate geschikt voor allerlei Facebook-en andere profielen). Ook “The indie queens are waiting” en “Tina's glorious comeback” scheren hoge toppen. We vallen ook voor “Some people” waarin verstilling afgewisseld wordt met hossende hillbillies. Jammer genoeg levert de luistertest ook op dat een aantal nummers na zelfs de zoveelste herhaling ongemerkt voorbij gaat...
Dan Mangan blijkt een voorliefde te hebben voor kleine vertellingen, waarin eenvoudige zinnen zoveel herkenning oproepen dat je je meteen zielsverwant voelt en met de man rond de open haard wil praten over de dingen des levens. De zachtheid en het mededogen, de ingehouden melancholie ook waarmee hij zinnen zingt als “she says : if you're not here make sure at least you miss me” (in “You silly git”), tonen een man met een peperkoeken hart, in een geblokt houthakkershemd met in de ene hand een blikje bier en in de andere hand een stok met marshmallows boven het kampvuur. De vrouwen vallen bij bosjes...
Het is je misschien al opgevallen dat hier nog geen enkele naam van een andere artiest gevallen is ? Dat heeft alles te maken met het allesoverheersende gevoel van herkenning dat de luisteraar treft. De gitaar, de blazers, de stem : ze klinken zo vertrouwd als honderden singer-songwriters op een singer-songwriting congres, maar tegelijk kan je nergens een naam op plakken. There's only one Dan Mangan... is dan ook een logisch besluit.


Door je in te schrijven op de mailinglijst, krijg je het nummer "Road regrets" gratis als mp3. Het album kan je hier kopen.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Huisconcert: Peter Broderick + Tsukimono

In de Sint-Elisabethkerk in het Groot Begijnhof in Gent komen sommige artiesten die uitgenodigd worden voor een "huisconcert" nu eenmaal nog beter tot hun recht, en ik veronderstel dat dit zeker geldt voor Tsukimono, dat woensdag de avond mocht openen.

Het begon nochtans niet zo veelbelovend. Gedraai aan knopjes, half weggedraaid van het publiek : het is niet meteen het meest boeiende schouwspel en bij zo'n concert wil het oog nu eenmaal ook wat. De soundscape die op ons losgelaten werd, was lang niet slecht, maar we hebben al betere en meer geschikte muziek gehoord. Ook het volgende nummer, waarop Tsukimono zichzelf met een wel heel simpel gitaarspel (dat ik, gezien de tijd tussen elk akkoord, met een klein beetje oefening ook zou kunnen naspelen) begeleidde, had te weinig om het lijf om te kunnen boeien. Gelukkig werd het beter en toen Tsukimono samen met hoofdact Peter Broderick uitlegde dat ze een project hadden waarin ze elk een song over elkaar schreven, en die vervolgens van elkaar gingen coveren, kregen we toch nog een mooie afsluiter van het voorprogramma.

Peter Broderick, een amper 23-jarige Amerikaan met een voorliefde voor zijn electronica waarmee hij muziek in een loop steekt en zodoende op z'n eentje muziek kan maken waarvoor je normaliter een hele band nodig hebt, speelt duidelijk in een hogere klasse, en wist met zijn liedjes te overtuigen. Hij bespeelde zaag, gitaar, viool en piano, zong en stak dat alles dus in een loop om zo stelselmatig nummers op te bouwen die perfect pasten in het prachtige decor op één van de eerste echte herfstavonden.

Lied van de week : week 40 - 2010

9000 - Fatih

Eerder al postte ik over het meer dan goede album van Fatih, een Gentenaar met Turkse roots. Contradictio in terminis is een Gentse hiphopplaat die tot ver buiten de stadsgrenzen een publiek moet kunnen bekoren, en nu de clip bij de eerste single, 9000, klaar is (en al tot het dreigen met een klacht leidde, natuurlijk vanwege de minst verdraagzame fractie die het multiculturele karakter van onze stad het liefst wil negeren en al zeker niet bejubeld wil zien dat de stad van iedereen is), breng ik dit nummer met plezier nog eens onder de aandacht. Klein woordje uitleg nog : 9000 is de postcode van Gent... En nu genieten maar, en voor wie kan, meezingen !

Je kan het album hier kopen.
En we geven nog eens de mp3 mee : 9000 (mp3)

Lyrics :

Al wa dak zeg is negenduusd
Al wa dak zie is negenduusd
Al wa dak doe is negenduusd
Elke straat elke steeg elken blok elke buurt elken hoek elke steen
Stad zone 09 represent negenduusd

Al wa dak zeg is negenduusd
Al wa dak zie is negenduusd
Al wa dak doe is negenduusd
Elke straat elke steeg elken blok elke buurt elken hoek elke steen
Stad zone 09 represent negenduusd

Recht van negenduusd
Stad gent negenduusd man
Steekt ui voast umhuug
Uver en tweer mee ouw uufd man
Ik ben negenduusd tja
Rap negenduusd tja
Spreek negenduusd tja
Leef negenduusd
Ben geboren in de stad van de - Buffalo! - Gantoise
Fieste lijk de bieste, djoeftes op de moale
Stad van Artevelde, Groavenstien en Kaazer Koarel
Nie neute nie pleuje moatse nie beginne zoage
Nie zievere Gent es uuk de plek van onze buurte
Rabot, Ledeberg, Nieuw Gent en Brugsepuurte
Meulestede Muide Sleepstroate Dampuurte
Wondelgem, Malem en de rest diede nie ghuurd het
Waar de koppen wit bruin rost ma vooral zwart zijn
De straten armoedig en de mensen vooral arm zijn
Waar iedereen zijn handen vol want iedereen zijn handel heeft
De jeugd 't spoor bijster is en 't leven nie in handen neemt
Kvertegenwoordig de quartiers chauds van de stropstad
Nodig u uit in mijn regionen, maakt u borst nat
Tes mijn grondgebied en noeit goak hier vuurt
Tes mijne coté a.k.a. niegenduusd

Al wa dak zeg is negenduusd
Al wa dak zie is negenduusd
Al wa dak doe is negenduusd
Elke straat elke steeg elken blok elke buurt elken hoek elke steen
Stad zone 09 represent negenduusd

Al wa dak zeg is negenduusd
Al wa dak zie is negenduusd
Al wa dak doe is negenduusd
Elke straat elke steeg elken blok elke buurt elken hoek elke steen
Stad zone 09 represent negenduusd

Ik ben vant land van tram één, tram vier en bus drie
Pitta Rabot, pitta Esra en pitta Yasmin
Welkom int land van Amir Moussa YasinAbdel Ahmet Nebil of Yessine
van sattelietschotels en een fles in elke wc
Mini-Ronaldinhos op de pleintjes in de cité
Drerie op de scooter, en Abi in de Golf 3
Half geblindeerd me uit de ruiten luiden r&b
Junks, cokepushers wiethusselers en dronkaards
Flikken agressief gelijk nen pitbull die ge loslaat
Dagelijkse clichés andermaal bevestigd
Ondervonden aan den lijve - toch er nog gevestigd
Want tis meer dan alleen da als ge leeft in negenduusd
Chill me Arkadas Arabada in negenduusd
Theetjes en chicha, cumada in de cami
Blaarmeersenzomers en cinema's gratis
Relax voor de McDo, fiesten in de CultureClub me de moatjes dikke Rwina in de Peugeot
Pocket vol op bayram, dabandan op dugun
Dagelijkse taferelen uit de negenduusd

Al wa dak zeg is negenduusd
Al wa dak zie is negenduusd
Al wa dak doe is negenduusd
Elke straat elke steeg elken blok elke buurt elken hoek elke steen
Stad zone 09 represent negenduusd

Al wa dak zeg is negenduusd
Al wa dak zie is negenduusd
Al wa dak doe is negenduusd
Elke straat elke steeg elken blok elke buurt elken hoek elke steen
Stad zone 09 represent negenduusd

AB Club concert : Luc De Vos

Vrijwel iedereen die dat wil, heeft Luc De Vos (en zijn groep Gorki) al ooit eens live aan het werk gezien. Wat kan je dus nog anders doen om je publiek te boeien?

Luc De Vos, die een solo-CD uitbrengt, gaat tijdelijk alleen de boer op, en hield gisteren halt in de ABClub. Enkele gitaren, een drumstel, een synthesizer en een boek zijn de attributen die hij nodig heeft om een bloemlezing te geven uit het intussen al uitgebreide repertorium van “het groepje Gorki” zoals hij dat noemt, aangevuld met 2 nieuwe solo-nummers.
Luc De Vos is een entertainer die zijn stiel intussen kent. Hoewel er zeker ook mensen zijn die hem maar niets vinden, heeft zijn mengeling van hoogsteigen humor, specifieke (wat klagerige) manier van zingen en zijn attitude tussen zelfrelativering en gespeelde grootheidswaan een brede aanhang. Zeker in een zaal als de AB Club kan De Vos algauw de aanwezigen volledig op de hand krijgen. Nu ja, als je champagne bestelt en die deelt met (een deel van) het publiek, heb je al gauw een streepje voor. Ook zijn uitleg over Asterix en de vier Romeinse garnizoenen rond het dorpje (Petitbonum, Aquarium, Laudanum en Babaorum) aan een 14-jarige (ter inleiding van “Ik Ben Erbij”), het uitdelen van plectrums en zijn spontane reacties op wat het publiek tussendoor roept, dragen hiertoe bij.
En de muziek? Wel, ook daar kunnen we lovend over zijn. Geplukt uit de hele Gorki-periode en met een logische opbouw naar de bekendere nummers (en op het einde dus ook die 2 nieuwe solo-nummers), viel er op de setlist weinig aan te merken. Luc De Vos kent zijn liedjes en zingt ze zoals ze bedoeld zijn: als schetsen van het leven, als muzikale tegenhangers van zijn columns. Twee zulke columns las hij trouwens tussendoor voor: over de zeldzaamheid van sex en over het ereburgerschap van de stad Gent. Die rustpunten vol humor werken uitstekend.
Luc De Vos relativeert zichzelf: hij integreert de Raf Coppens-variant “veel te kleine pyama” in afsluiter “Lieve, Kleine Piranha” of kondigt “Ons Brave Wonderkind” aan als een nummer over zichzelf, met zoveel ironie dat niemand hem dit soort grootspraak ooit kwalijk kan nemen. Ook is hij “vereerd een nummertje te mogen brengen van het groepje Gorki”. Hij speelt de intro van “Enter Sandman” van Metallica (“ik had in dat persdingske voor in de gazetten beloofd één cover te spelen, maar de rest van het lied kan ik niet”) en laat een jongen meedrummen bij zijn drumsolo's voor en na “Gezopen Als Een Beest”. Zijn soms wat vervelende gewoonte te vervallen in onnozelheden (dit keer eigenlijk niet, hij blijft de hele avond écht grappig) of maniërismen (eventjes, in de eerste nummers, zingt hij de r en eind-t overdreven gearticuleerd) heeft hij intussen goed onder controle.
Zo toont de Gorki-frontman dat zijn concerten altijd méér zijn dan de som van de liedjes. Natuurlijk mag “Mia”, in de gitaarversie duidelijk nog lang niet afgezaagd, als bisnummer de zeer geslaagde avond afsluiten...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be, waar je trouwens ook foto's vindt van het optreden.

Huisconcert : The Catatonics + Murder

De regen maakte het organiseren van dit huisconcert iets moeilijker, want anders staat het publiek vóór het eerste optreden meestal nog even buiten te wachten, maar nu zocht iedereen natuurlijk de warmte en droogte binnen op. Bovendien hadden The Catatonics keyboards bij, die ook nog een deel van de zo al krappe ruimte innamen.

Uiteindelijk deerde het allemaal niet, want de eerste noten van The Catatonics, die deze zomer nog hadden meegedaan aan De Beloften, luidde het begin in van een mooie, zelfs memorabele avond. De groep trad aan in een driemansbezetting, waarbij vooral de zanger-gitarist een hoofdrol opeiste. Rustige ondersteuning op de keyboards (afgewisseld met wat meer distortion) en begeleidende samenzang van de keyboardspeelster en een achtergrondzanger (die af en toe ook eens mee keyboard speelde) gaven wat hij bracht extra kracht. Deze band beschikt over een stel goeie songs (waarvan ik helaas geen titels meer ken), en heeft zeker toekomst...

Murder is een Deens duo dat de strijkers en bas en drums die op de binnenkort te verschijnen tweede cd hun muziek nog meer body geven (naar het schijnt) had thuisgelaten, en ons overtuigde met enkel 1 zanger en 1 gitarist-zanger. Maar overtuigen deden ze ! En hoe ! Ik heb natuurlijk niet alle 30 huisconcerten gezien, maar van degene die ik wel meemaakte, was dit het strafste. De mature mannenstem van de zanger, soms met een toets heesheid raspend, bleek bijzonder complementair met de jongere stem van zijn kompaan, en het gitaarwerk zat helemaal goed. Met vooral songs uit het nieuwe album en ook wat ouder werk (en zelfs een nummer dat ze nog nooit opgenomen hebben) riepen ze echo's op van katoenvelden en van bedompte Amerikaanse kerkjes. Hun songs zijn weliswaar niet religieus, maar muzikaal zijn ze wel doordrenkt van een religieuze sfeer zoals we die kennen uit Amerikaanse folk, country,... In tegenstelling tot wat ze eerder hadden gezegd ("we have only one up-tempo song, so this is our fast song..."), eindigden ze met een tweede up-tempo nummer als bis. Al is up-tempo bij deze mannen wel heel relatief...