Woensdag zagen we een "huisconcert" in een mooie Gentse kerk. En zo'n locatie vraagt ook om wat andere muziek. De akoestiek is er immers helemaal anders en de sfeer ook. Het prachtige decor van de mooie, verlaten kerk brengt iets stemmigs teweeg dat je in een huiskamer natuurlijk nooit kunt benaderen.
Annelies Monseré had enkel orgels en haar stem ter beschikking om ons met enkele liedjes, die iets onbestemds uit de renaissance in zich droegen (en daarmee een beetje klinken als een kalere versie van Dead Can Dance ten tijde van Aion), te overtuigen. Jammer genoeg was ze een beetje ziek, waardoor haar stem haar bovendien af en toe in de steek liet. De eerste twee liedjes leken te veel op elkaar, maar het derde nummer was wél een schot in de roos en de korte set kwam alsnog op dreef. Waarom Annelies haar eigen nummers probeerde weg te relativeren, is ons een raadsel, want als ze bij stem is, heeft ze toch wel enkele songs waarmee ze de aandacht kan pakken en vasthouden.
Wixel grossiert in het soort stemmige, desolate, electronische soundscapes dat in een decor als dit volledig tot zijn recht komt. Hij bracht één langgerekt nummer (of liet verscheidene nummers naadloos in elkaar overvloeien, moeilijk te zeggen...). In zijn aankondiging zei hij dat hij tegenwoordig vooral geïnteresseerd is in muziek om bij in slaap te vallen en hij hoopte op gesnurk (no kidding). Hij nodigde ons ook uit tijdens zijn set rond te lopen en te genieten van de akoestiek van de kerk op verschillende plaatsen in het gebouw : niemand ging op de uitnodiging in (niemand snurkte ook trouwens...) Misschien klinkt het allemaal niet zo veelbelovend, maar de set van Wixel was wél van een pracht waar je niet immuun voor kan blijven.
Greg Haines had een violiste meegebracht, alsook een laptop, een cello, een xylofoon en gebruikte bovendien vooral het orgel waarop we ook al Annelies Monseré het beste van zichzelf hadden horen geven. Zijn composities groeien echt doordat hij de instrumenten die bespeeld worden, meteen samplet en zo met amper twee personen uiteindelijk toch tot een mini-orkestje groeit. Ook hier gold dat wat op papier wellicht velen zou wegjagen, in de praktijk bijzonder mooi en meeslepend klonk. Terwijl het steeds donkerder werd buiten en de sfeer in de kerk met de veranderende lichtinval anders werd, kregen we o.m. een stuk te horen dat hij ooit als composer in residence in een prestigieuze school had geschreven, maar toen omwille van verkleumde vingers niet kon spelen. En met viool erbovenop had hij de compositie sowieso nog nooit gespeeld, dus we kregen een primeur, die bijzonder mooi meeviel trouwens.
Bijzondere muziek in een bijzondere omgeving : de organisator verdient een pluim dat hij het risico nam...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten