In een ver verleden, zo herinner ik me nog vaag, ging ik naar een evenement in de Gentse Vooruit waar allerlei experimentele nieuwe elektronische muziek geprogrammeerd stond naast één of twee headliners (waarvan ik echter de naam allang vergeten ben). Verspreid over de verschillende ruimtes kon je luisteren naar artiesten en DJ's die de mogelijkheden van elektronica demonstreerden en vierden dat je met soms vrij elementaire middelen ook al muziek kan maken. Als ik me niet vergis, speelde ook Legowelt er (een naam die ik nog wel eens hier en daar lees) maar het meeste indruk maakte toch een soort installatie waarop je je eigen, meegebrachte Gameboy kon op aansluiten en de al die geluiden van de spelers, aangesloten op de installatie, werden live door de DJ gemixt tot een geheel van opwindende experimentele songs.
Daaraan moest ik meteen denken toen ik Be up a hello hoorde, het nieuwste album van Squarepusher, waarop de meeste nummers klinken alsof ze met het geluidenarsenaal van die Gameboys en andere consoles zijn gemaakt. Maar deze plaat verdient meer dan de reputatie van gimmick. Gemaakt op oudere hardware (waaronder zelfs een Commodore-computer uit de jaren tachtig) werden alle tracks opgenomen als een vloeiende stroom en dat geeft deze plaat een flow die je soms mist bij IDM-artiesten. Terwijl zijn generatiegenoten Aphex Twin en Autechre stilaan (relatieve) faam genieten bij een groter publiek, is Tom Jenkinson (de echte naam van de man achter het project) vooral altijd ergens aanwezig geweest: hij komt nu niet door de voordeur binnen, simpelweg omdat hij al jaren stilletjes in je huisje woont.
Putten doet Squarepusher uit diverse subgenres waaronder een aanzienlijke hap drum 'n bass. In Vortrack groeit hij zelfs naar een hoogtepunt zoals ik dat vroeger vooral bij Ed Rush en Optical hoorde, of Bad Company (niet de rockgroep!). Het zal vast een schok zijn voor wie de naam op het spoor kwam via de meditatieve muziek voor kinderen die hij maakte voor CBeebies (een BBC-kinderprogramma) maar wie goed luistert, ontdekt ook dat aspect van zijn muzikaal kunnen. Want hoe hard de beats ook soms uit de bol gaan, vaak worden ze gecombineerd met iets meer zweverige tonen. Zo begint Terminal slam best wel rustig voor dit soort muziek om langzaam uit te groeien tot springerige drum 'n bass.
We zitten op dat moment in de plaat al een eind van het vrolijke, Japans-aandoende popdancegeluid van Hitsonu of Oberlove, maar vergis je niet: ook daar is voor de goede luisteraar al een wegwijzer te horen richting wat later op de plaat volgt.
Daarmee is Be up a hello één van de meest interessante platen uit zijn recente oeuvre en grijpt hij in zekere zin terug naar de opwinding die hij in 1996 en 1997 veroorzaakte met Hard normal daddy en Big loada. Niet voor niets was hij toen één van de wonderboys van het Warp-label en misschien hebben vele van zijn toenmalige fans gaandeweg wat afgehaakt maar met deze plaat bewijst hij alvast nog steeds uw oor meer dan waard te zijn.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten