Laten we hier maar meteen duidelijk over zijn: Queens is, hoe goed ik Wayward wind ook vind, de beste plaat die Matt Watts al maakte. De folk die zo overheerste op de vorige platen van de in ons land wonende Amerikaan is verruild voor een rijker geluid en de singer-songwriter klinkt, ondersteund door zijn groep met o.a. (ex-)leden van Zita Swoon, Die Anarchistische Abendunterhaltung, Dez Mona en Guido Belcanto, vooral volwassener.
Dat hoor je onder meer in een song als Smoke all around my brain, een muzikaal gelaagd nummer dat zich naadloos invoegt in decennia rock- en popgeschiedenis alsof het er altijd al geweest is, of het heerlijk uitwaaierende Penniless carpenters dat zijn country-toetsen spaarzaam genoeg uitspeelt om het beste van twee werelden te verzoenen. Gastvocalen worden ingezet waar ze het lied naar een hoger niveau tillen: With every healing mile begint al als een verhaal over een man die zijn eigen liefde vreest en niet in het gezicht durft te kijken en dan verlenen de vrouwenstemmen op de achtergrond extra dramatiek. Op There I have come for you, een heerlijke country-meestamper (maar dan van het soort dat niet de clichés omhelst maar de essentie van het genre), horen we Jim White meezingen als was hij de "wing-man" op de weg van het leven. Sandy Dillon levert dan weer haar bijdrage aan Song for James, dat de vergankelijkheid van roem omarmt en door Dillon's bijna smachtend zingen nog triester en fatalistischer klinkt.
Maar er is meer: de cover van Billie Jean (van Michael Jackson) zegt vaarwel tegen de dansbare productie van Quincy Jones en knuffelt de kwetsuren die het drama de hoofdrolspelers heeft laten oplopen. Niet langer worden we weggeleid van het verhaal door dansmoves en blitse pop maar worden we gedwongen écht te luisteren naar de tekst. En ook de twee bonustracks zijn zeer de moeite waard. I don't know where my baby is is een vertaalde versie van Ik weet niet waar mijn meisje is van Guido Belcanto, die hier in duet gaat met Matt Watts. Hier wordt het bewijs geleverd dat Belcanto door het beperkte bereik van zijn taal (en taalgebied) belemmerd wordt om erkend te worden als de grote songwriter die hij toch is. En Eriksson Delcroix wiegen lekker mee op het lome Rachel, een song die je meeneemt naar Amerikaanse weidsheid vanuit je schommelstoel.
Matt Watts bewijst op deze plaat dat hij nog steeds een fantastische verhalenverteller is en doet dat met een muzikaal palet dat door de jaren heen gevarieerder, rijper en minder aan één genre gebonden is. Zijn debuut destijds met The Calicos (die tegenwoordig hun eigen weg gaan) kreeg jammer genoeg niet de aandacht die het verdiende dus ik smeek u: maak niet dezelfde fout en laat de eer en lof die Matt Watts met deze plaat toekomen, eindelijk zo groot zijn als hij verdient.
Je kan deze plaat hier kopen via Starman Records en alvast hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten