Twintig parels per maand: juni 2018

Intussen is het volop zomer, dat hebben we al gemerkt aan de temperaturen. En voor wie wil, is er nu ook weer de maandelijke lijst van twintig parels, die je kan opzetten tijdens een barbecue of gewoon als je ligt te luieren in je zetel of tuin...

1. Bad reputation - Freedy Johnston: we starten met dit poppareltje van Freedy Johnston, een begenadigd singer-songwriter uit Kansas wiens albums me eigenlijk nooit tegenvallen
2. Dyslexic heart - Paul Westerberg: ooit was Paul Westerberg de zanger van The Replacements, maar ik leerde hem eigenlijk kennen via wat solowerk, waaronder een bijdrage aan de soundtrack van Singles, zowat dé grungefilm waarop ook Screaming Trees te horen waren. En toen bleek hij ook de man te zijn van dit leuk singletje...
3. Are you drinkin' with me Jesus - Jello Biafra with Mojo Nixon: uit de Amerikaanse punkscene duikt Jello Biafra op, de frontman van de legendarische Dead Kennedys. Hier werkte hij samen met Mojo Nixon, op het album Prairie home invasion, een nogal bijzondere "country"-plaat
4. It's hard to be a saint in the city - Bruce Springsteen: momenteel lees ik de biografie Born to run van Bruce Springsteen en dus wou ik jullie hem niet onthouden in deze selectie
5. Walk this way - Run DMC with Aerosmith: dit is nog steeds één van de old school hiphopklassiekers uit mijn jeugd die ik nooit moe word
6. Feel the love - Kid Cudi, Kanye West and Pusha T: Kanye bleek heel productief de laatste maanden, met nu zowat wekelijks een release waarbij hij betrokken is, tot gevolg. Dit komt uit Kids see ghosts van Kid Cudi
7. Play with fire - Rolling Stones: iets minder bekend dan hun grootste hits, maar één van mijn favoriete oude(re) nummers van The Stones
8. I looked away - Derek And The Dominos: Eric Clapton maakte met deze groep natuurlijk Layla, maar er zijn nog meer pareltjes te ontdekken in hun oeuvre
9. Moonshake - Can: de krautrockers van Can blinken vaak uit in ellenlange songs, maar ik hou meer van de gevatheid van kortere nummers zoals dit, dat terug te vinden is op het album Future days uit 1973
10. I'm in world of trouble - The Sweet Things: deze soulsong van het trio uit Washington dat slechts enkele platen uitbracht, weet de luisteraar gelukkig meteen te raken
11. Oh pretty woman - Gary Moore: het was een nogal bruuske carrièreswitch die toenmalig metalzanger Gary Moore (Skid Row, Thin Lizzy) maakte toen hij in 1990 ineens koos voor de blues op Still got the blues. Dat hij een potje gitaar kan spelen, dat bewees hij ten overvloede op deze single, die in mijn collectie 45-toerenplaatjes af en toe eens gevist wordt om nog eens op te leggen
12. Since you asked kindly - BadBadNotGood: we maken zelf ook even een ommezwaai, muzikaal gezien, met dit nummer van BadBadNotGood uit hun plaat III uit 2014
13. Don't say no - Shlohmo featuring How To Dress Well: laat je meedrijven op de flow
14. Dark parts - Perfume Genius: onder de naam Perfume Genius maakt Mike Hadreas hele mooie, gevoelige, emotionele muziek over de liefde en hoe die (zeker voor niet-hetero's) vaak lastig en pijnlijk kan zijn
15. She's still suffering - Cass McCombs: een artiest waar ik veel te weinig naar luister, maar waarvan ik telkens versteld sta als ik het eens doe, is Cass McCombs. Zijn wat ijle stem kan wellicht niet iedereen bekoren, maar zijn songs hopelijk wel
16. Ride with me - The Lemonheads: net voor ze bekend zouden worden, brachten The Lemonheads het album Lovey uit (in 1990) en dat is ook best de moeite waard
17. Yr reign - Come: naar aanleiding van de heruitgave van hun album Eleven:eleven (dat twintig jaar oud was), zag ik samen met mijn lief en een bevriende muzikant Come in Amsterdam optreden. Het was een avond vol nostalgie waarop de helft van de zaal leek vol te staan met mensen die ik een beetje kende uit de Gentse muziekscene. Chris Brokaw had ik al eens live gezien in een huiskamer en later zou ik me ook meer verdiepen in de solocarrière van Thalia Zedek, maar het drietal toonde die avond toch vooral waarom het trio zoveel meer is dan de som van de drie afzonderlijke muzikanten
18. For all the cows - Foo Fighters: in 1995 kon ik me nooit inbeelden dat deze band van Dave Grohl van Nirvana, na de zelfmoord van Kurt Cobain dienst poging om dan maar zelf verder muzikaal zijn weg te vervolgen, zo succesvol zou worden. Ik heb het titelloze debuut op vinyl en soms vind ik dit stiekem eigenlijk nog steeds hun beste plaat...
19. The day the world went away - Nine Inch Nails: Trent Reznor en zijn band hebben een nieuwe plaat uit, maar ik grijp voor deze selectie graag nog eens terug naar iets uit The fragile, een plaat die toch ook al weer dateert van 1999
20. The humbling river - Puscifer: afsluiten doe ik deze maand met Puscifer, een supergroep met Maynard James Keenan (van Tool) en een keure aan steeds wisselende gastmuzikanten

Geniet van de volledige afspeellijst:

Retro review: Excessives

Begin jaren negentig hoorde ik toevallig op de radio How many times have we been sampled, een single van The Excessives. Ik heb echt heel lang moeten zoeken voor ik het album Disco Colorado, waarop deze song te vinden is, ergens kon vinden, maar nu staat de CD al enige jaren in mijn platenkast.
Even kort wat rockgeschiedenis: The Excessives waren een Mechelse garagerockband waarvan twee leden, na het uiteenvallen van de band, deel ging uitmaken van Dildo Warheads. Deze Disco Colorado is hun enige full-album. 
Nog steeds krijg ik kippenvel als ik How many times have we been sampled hoor. Het klinkt alsof Urban Dance Squad verbroedert met EMF. De song bevat vaart, goeie zang en gitaren en drums die je omver blazen terwijl nog ergens de bas Flea-gewijs ertussen komt piepen. 
Maar ook de andere songs op deze plaat mogen er zijn: in J. wordt een al bijna even hoog tempo aangehouden, in Transpacific sleept de grunge nog voor die bekend zou worden bij ons, zich voort en in Mosquito blijkt de band goed geluisterd te hebben naar Hüsker Dü. 
Ik ken niemand die The Excessives kent of van hen gehoord heeft en dat is jammer, dus al wie het gat in zijn cultuur wil vullen, krijgt nu de kans van zijn leven...

Beluister hieronder het volledige album:

Project 2018: een compilatiecassette voor Elke (6)

We zitten halfweg met de compilatie voor Elke en ik hoop dat ze ook deze maand mijn selectie weet te waarderen:

1. The wild rover - Dropkick Murphys: soms sta je versteld van de songs die je kinderen blijken te kennen ("iedereen kent dat toch?" zegt Elkes oudste dochter dan steevast), soms door wat ze NIET kennen. Dus Elke, laat je dochters dit kampvuurliedje maar veel horen, zodat ze het nooit meer vergeten
2. If I should fall from grace with God -The Pogues: gelukkig kennen ze wel The Pogues en het hoeft niet altijd Fiesta te zijn. Dit is het openingsnummer van hun allereerste album dat ik ooit ontleende uit de mediatheek (zo heette de aparte platenafdeling van de bibliotheek, zelfs gelegen op een andere locatie, toen nog)
3. The weight - The Band: dit is dan weer een song waarvan ik hoop dat Elke hem al kent en anders is dit het moment om hem te leren kennen. Hoewel ze zowat allergisch is voor Bob Dylan, is diens oude begeleidingsband zo goed dat hun eigen platen ook tot het kruim der muziekgeschiedenis behoren en dat doet dit liedje zeker
4. All I have to do is dream - The Everly Brothers: vroeger droomde Elke amper (althans, dat dacht ze, ik denk eerder dat ze wel droomde maar er zich niets van herinnerde), de laatste tijd wel. Die dromen zijn niet altijd even leuk, dus proberen we elkaar te stimuleren om van elkaar te dromen, want dat zijn nu eenmaal de mooiste dromen
5. Help! - The Beatles: als je nodig hebt, ben ik er voor je. Of zoals The Beatles zingen: "I'm feeling down and I do appreciate just being 'round". Daar mag je altijd op rekenen
6. Runaway - Del Shannon: nu we toch tussen de oude songs beland zijn, wil ik je dit prachtig nummer niet onthouden
7. I wanna be your man - Rolling Stones: naast de voor de hand liggende reden om deze song te kiezen, is er ook nog iets speciaals aan dat een illustratie vormt van wat ik je ooit eens vertelde over de zogenaamde "vete" tussen The Beatles en de Rolling Stones. Ze zongen namelijk gewoon songs van elkaar en hielpen elkaar ook. Dit is bijvoorbeeld een liedje geschreven door Lennon en McCartney dat de Stones met plezier als single hebben uitgebracht, als één van hun eerste singles zelfs
8. I'm falling apart - Red Zebra: Elke is een grote fan van Belpop uit de jaren tachtig en omdat ik ook wel eens wil kiezen voor een minder voor de hand liggend nummer, heb ik dit gekozen van Red Zebra
9. Die laughing - Therapy?: meer nog dan de eighties, is het begin van de jaren negentig onze gezamenlijke muzikale speeltuin, en daar hoort Therapy? zeker ook bij
10. Midlife crisis - Faith No More: ik denk niet dat wij veel last hebben van een midlife crisis, maar waar we het wel over eens zijn, is dat dit een geweldige song is die we met veel plezier meebrullen als hij nog eens op de radio passeert terwijl wij ergens heen rijden
11. Mojo - Peeping Tom: en dit is dan weer iets dat ik mijn lief wil laten ontdekken, één van de vele projecten waar Mike Patton (van Faith No More) zijn schouders onder zette, en ik ben er vrij zeker van dat ze dit nummer van Peeping Tom wel zal kunnen smaken
12. Pandemonium (Cybersank edit) - Killing Joke: ik weet niet goed meer of Elke mee was toen ik Killing Joke live zag in de Gentse Vooruit, maar ik weet wel dat ze hier een beetje in de buurt komen van dat unieke van Tool waar Elke zo gek op is
13. Last resort - Papa Roach: hoewel ik (en ik denk ook Elke) niet zo veel op heb met de nu metal van Linkin Park, Limp Bizkit en consoorten, zijn er toch enkele songs van deze bands die we wel graag horen en dit is zo één
14. Wonderwall - Oasis: mijn lief lacht zich steeds een kriek als ik het "vuile" Manchester-accent van Oasis probeer mee te zingen met o.a. Wonderwall, maar dat trek ik me allang niet meer aan
15. Shine on - The House Of Love: één van die groepen die nooit echt beroemd werden maar toch héél mooie platen maakten, zijn The House Of Love en van hun titelloze plaat uit 1990 pluk ik met plezier deze prachtsingle
16. Original sin - INXS: één van de favorieten van mijn lief uit de eighties
17. Just like heaven - The Cure: soms klonk The Cure erg donker (op A forest bijvoorbeeld), soms ook speels. Ik hou wel van dat speelse en dat zit hier ook in
18. Are you gonna go my way - Lenny Kravitz: waren er maar meer fuiven waarop de hits uit onze tijd gespeeld werden, de muziek die wij graag horen. Tegenwoordig moeten we al bijna zelf een fuif organiseren om nummers als dit nog eens te horen en er samen op te kunnen dansen...
19. Fifteen feet of pure white snow - Nick Cave And The Bad Seeds: Elke heeft haar oudste dochter op het hart gedrukt dat ze zeker het optreden van Nick Cave op Rock Werchter moet meepikken en ik kan haar alleen maar gelijk geven natuurlijk. En dit is één van de honderden redenen waarom...
20. Bathroom singer - Arno: ik vermelde al even dat mijn lief met mijn zangtalent *kuch kuch* meestal hard moet lachen maar we hebben gelukkig altijd samen veel plezier als ik zing (ze filmde me zelfs eens toen ik We are the world van USA For Africa meezong), al ben ik wellicht vooral een "bathroom singer" zoals Arno in dit liedje

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Lied van de week: week 26 - 2018

Humility - Gorillaz featuring George Benson

Gorillaz, de "fictieve" band van Damon Albarn, staat binnenkort op Rock Werchter. Hun single Humility is alvast een heel zomerse plaat, lekker relaxed, en de clip vat dat zomers gevoel perfect. De gastzang van George Benson (die je kan kennen van zijn hit uit 1980, Give me the night) voegt daar nog meer zon aan toe.

Je vindt dit nummer op het nieuwe album The now now, dat je hier kan kopen. 

Lyrics:

Calling the world from isolation
'Cause right now, that's the ball where we be chained
And if you're coming back to find me
You'd better have good aim
Shoot it true
I need you in the picture
That's why I'm calling you (calling you)

I'm the lonely twin, the left hand
Reset myself and get back on track
I don't want this isolation
See the state I'm in now?

Callin' the hunter with a rifle
'Cause right now that's the ball where we be chained
Shoot it true
I want you in the picture
That's why I'm calling you (calling you)

I'm the lonely twin, the left hand
Reset myself and get back on track
I don't want this isolation
See the state I'm in now?

If I pick it up when I know that it's broken
Do I put it back?
Or do I head out on to the lonesome track and let you go?

I'm the lonely twin, the left hand
I don't want this isolation
See the state I'm in now?
If I pick it up when I know that it's broken
Do I put it back?
Or do I head out on to the lonesome track and let you go?

Ben Caplan

De Canadees Ben Caplan kan sinds ik hem live zag in een huiskamer in Middelburg en op de Gentse Feesten amper nog iets verkeerd doen voor mij. Groot was mijn enthousiasme dan ook toen ik toevallig zag dat hij een nieuwe plaat uit heeft. Old stock hoort bij een theaterproductie die hij mee schreef, een liefdesverhaal tussen vluchtelingen en migranten. 
Alweer weet de zanger in zijn songs folk en Joodse volksmuziek te vermengen tot een hoogst aanstekelijke mix, tot een goed in het gehoor liggend geheel waarin zijn diepe en gekraakte stem de perfecte kers op de taart vormt. You've arrived begint als een ballad maar verandert in een meezingbare stamper en menig kampvuur en open haard wordt nog leuker als iedereen samen Truth doesn't live in a book zou zingen. Wie goed naar de tekst luistert, krijgt niet alleen waardevolle levenslessen maar ook een proeve van 's mans humor. 
De Jiddische geest komt pas helemaal uit de fles op songs als The happy people en Widow bride. De plaat eindigt met triestiger nummers (en helaas zijn die niet zijn sterkste punt) zoals Lullaby (een slow waarop je zo traag moet schuifelen dat je de indruk krijgt stil te staan), Fledgling en What love can heartbreak allow (met mooie samenzang). Geef mij dan maar mijn persoonlijke favoriet op dit album: Minimum intervals start als een folkverhaaltje waarin het tempo doorheen de song opgevoerd wordt (denk aan Zorba the greek) en dat eindigt in schijnbaar complete chaos alvorens Ben Caplan met een eenvoudig gitaarakkoord de rust herstelt.

Beluister hieronder het volledige album:

Soulwax

Gewone rockplaten moet je allang niet meer verwachten van Soulwax en zelfs gewone platen tout court lijken steeds zeldzamer te worden. Ja, er was From deewee vorig jaar, maar opvolger Essential is opgebouwd rond een concept en dat concept overstijgt ons traditioneel begrip van het woord "album". Het is immers een één uur durende mix geworden van nieuwe songs van Soulwax, die dus nooit als dusdanig zijn uitgebracht en hier meteen vermalen, geknipt, geplakt, aan elkaar gelijmd, door elkaar heen gemixt worden.
In Essential one wordt het concept nog eens goed uitgelegd door een computerstem. En daarna barst het feestje los: de twaalf songs variëren binnen het brede spectrum van de dance en allemaal draaien rond het thema "essential". Hoe creatief ze daarmee aan de slag gaan, kan je onder meer horen in Essential eleven, waarin allerlei synoniemen voor het woord "essential" worden voorgelezen terwijl een minimale beat en wat vocale geluidseffecten de rest van dit sober nummer vormen. Essential three is één van mijn persoonlijke favorieten dankzij het strakke ritme en de droge beats. Veel meer toeters en bellen (en je mag dat bijna letterlijk nemen) zijn te horen in Essential six. 
De broertjes Dewaele zijn er (maar weer eens) in geslaagd om een uur lang de muziekhonger te stillen, de aandacht vast te houden en een bescheiden feestje te bouwen. Het is niet de hele tijd uitbundig maar blij zal je je na beluistering ongetwijfeld toch voelen.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 25 - 2018

Better than that - James

Mo(hammed) Salah, de sterspeler van het Egyptische elftal en Liverpool, inspireerde voetbalfans om James' Sit down van nieuwe lyrics te voorzien en tot voetbalhymne uit te laten groeien. Die band zelf zal daar ongetwijfeld heel blij mee zijn, en al zeker in de aanloop naar hun nieuwe album, Living in extraordinary times, dat op 3 augustus uitkomt. Deze single gaat die plaat alvast vooraf.

Je kan het album Living in extraordinary times hier alvast bestellen.

Lyrics: 

Awake
This song has found you
Asleep at the wheel of your car
You're boring; bored; unengaged
Life comes to rattle your cage

You can do better than that
Hit me again and give it some impact
(Oh-oh-oh-oh-oh)
You can do better than that
(Oh-oh-oh-oh-oh)
Hit me again and show me where I crack

This naked ape
So out of shape
Sedated by hi-tech
Wants fame on a plate
Though water flows round rocks
Its path don't deviate

You can do better than that
(Oh-oh-oh-oh-oh)
Hit me again and give it some impact
(Oh-oh-oh-oh-oh)
You can do better than that
(Oh-oh-oh-oh-oh)
Hit me again and show me where I crack
(Oh-oh-oh-oh-oh)
You can do better than that

You're coming out of your way
Live like today's your last day

You can do better than that
Hit me again and give it some impact
(Oh-oh-oh-oh-oh)
You can do better than that
(Oh-oh-oh-oh-oh)
Hit me again and show me where I crack
(Oh-oh-oh-oh-oh)
You can do better than that 

Nas

Er wordt stilaan een constante zichtbaar in de albums waar Kanye West een hand in heeft. Die worden steevast beperkt tot 7 songs. Het is niet anders op Nasir van Nas.
Ooit (in 1996) zong hij nog "If I ruled the world…", het leek er enige tijd op dat hij tenminste binnen de hiphop aan de top zou regeren, maar intussen is hij één van de weliswaar grote namen, maar niet langer behoren tot het select clubje van genredefiniërende grootheden. Kanye hoort daar uiteraard daar wel bij en diens samenwerking voor deze plaat beloofde dan ook een album dat de wereld zou verbazen. Helaas is verbazing niet het juiste woord voor wat Nasir teweegbrengt bij me, al is dit lang geen slechte plaat natuurlijk.
Opener Not for radio lost nochtans de verwachtingen niet in. Ja, Nas rapt dan wel een controversiële mening (dat Lincoln niet de slaven bevrijdde, maar dat dat een proces was waarin zwarten zelf het grootste aandeel hadden). Hij wijst op wat zwarten in Amerika deden, tegen de stroom in, verwezenlijkingen die al te gauw onder de mat geveegd werden. Maar ik had wellicht iets sprankelenders verwacht, iets dat nog meer beklijft, iets dat als een mokerslag binnenkomt. 
Gelukkig is dat al wat meer het geval voor Cops shot the kid, dat begint met een quote van Richard Pryor die in de jaren zeventig ageerde tegen de avondklok voor zwarte tieners. De manier waarop de titel als een hard mantra voortdurend herhaald wordt op de achtergrond verleent deze song een "sense of urgency" die tegemoetkomt aan mijn verwachtingen. Slimme samples maken ook van White label een meer dan goeie song. 
Helaas zakt de kwaliteit soufflé-gewijs wat in op Bonjour, dat ik niet meer dan een "gewone" song zou noemen. Dit keer worden we niet vergast op slimme hooks, verrassende samples of in het oog springende details, maar enkel Nas' maatschappijkritische raps over een soulvolle ballad. Everything heeft dan alvast veel meer om het lijf, met een duidelijke aanwezigheid van Kanye (die nog eens de autotune bovenhaalt) en The-Dream. Die laatste maakt ook van Adam and Eve, een song die dan weer wel stikt van de intelligente samples (toch echt wel het handelsmerk van West). Het enige wat dit nummer nog mist, is een punchline die je vol in het gezicht raakt, een refrein dat je hoofd niet meer verlaat en de song optilt tot een geheide hit. 
Dit album sluit af zoals het begonnen is, met een niet meer dan goeie song, zelfs enigszins aanschurkend tegen het predicaat "matig": Simple things. Nas bewijst na een lange stilte (zijn vorige plaat is al zes jaar oud) dat hij nog steeds een politieke woordvoerder is voor zwarte Amerikanen die het politieke debat niet schuwt. En Kanye weet in deze periode waarin elke week wel een album uitkomt waaraan hij meewerkte, te tonen dat hij erin slaagt zelf iets te voegen zonder de eerste viool uit de handen te snokken van de artiest die hij bijstaat. Die klinken (en dat geldt dus ook voor Nas op deze plaat) telkens toch nog heel erg als zichzelf.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 24 - 2018

Four out of five - Arctic Monkeys

De tijd dat Arctic Monkeys een bende wilde jonge honden waren, lijkt nu wel definitief achter ons te liggen. Dat mag ook blijken uit deze single waarin de band een stuk gevarieerder maar ook rustiger klinkt dan op hun eerste platen.

Je vindt dit nummer ook terug op het album Tranquility base hotel and casino dat je hier kan kopen. 

Lyrics:

Advertise in imaginative ways
Start your free trial today
Come on in, the water's lovely
Look, you could meet someone you like
During the meteor strike
It is that easy
Lunar surface on a Saturday night
Dressed up in silver and white
With coloured old grey whistle test lights

Take it easy for a little while
Come and stay with us
It's such an easy flight
Cute new places keep on popping up
Since the exodus it's all getting gentrified
I put a taqueria on the roof
It was well reviewed
Four stars out of five
And that's unheard of

I'm Mr. Bridge and Tunnel on the Starlight Express
The head of special effects in my mind's eye
Okey cokey with the opposite sex
The things you try to forget
Doesn't time fly?
I'm in no position to give advice
I don't want to be nice
And you know that

Take it easy for a little while
Come and stay with us
It's such an easy flight
Cute new places keep popping up
Around Clavius
It's all getting gentrified
The information action ratio
Is the place to go
And you will not recognize
The old headquarters

All the nights that never happened
And the days that don't exist
At the information action ratio
Only time that we stop laughing
Is to breathe or steal a kiss
I can get you on the list for all the clubs
I can lift you up another semitone

Take it easy for a little while
(Take it easy for a little while)
Come and stay with us
It's such an easy flight
Cute new places keep on popping up
(Cute new places keep on popping up)
Since the exodus, it's all getting gentrified
The information action ratio
(The information action ratio) is the place to go
Four stars out of five

Take it easy for a little while
(Take it easy for a little while)
Come and stay with us
Now, it's such an easy flight
Cute new places keep on popping up
(Cute new places keep on popping up)
Around Clavius, it's all getting gentrified
I put a taqueria on the moon
(The information action ratio)
It got rave reviews
Four stars out of five

Take it easy for a little while
(Take it easy for a little while)
Come and stay with us
Four stars out of five
Take it easy for a little while
(Take it easy for a little while)
Come and stay with us
Four stars out of five
Take it easy for a little while
(Take it easy for a little while)
Come and stay with us
Four stars out of five
Take it easy for a little while
(Take it easy for a little while)
Come and stay with us
(Four stars out of five)
(Take it easy for a little while)
Four stars out of five

Get Well Soon

Ondanks de titel van de nieuwste plaat van Get Well Soon (The horror), begint dit album eigenlijk vooral heel ingetogen en prachtig en ben je meteen geneigd de band te omarmen. Band is misschien veelgezegd, want in wezen gaat het om een project van de Duitse muzikant Konstantin Gropper. Dat hij opgroeide in een (klassiek) muzikaal gezin en al vroeg de cello leerde bespelen, kan je horen in de composities. De leunen zwaar aan tegen het klassieke repertorium. En net als landgenoot Wagner is hij niet vies van wat bombast.
Die neemt soms Muse-achtige proporties aan, zoals in Martyrs, een song waar zijn diepe basstem wonderwel bij past overigens. Daarin doet hij overigens, net als in Nightjogging geen klein beetje denken aan The National. Meer klassieke geluiden horen we in A misty bay (at dawn) of in de titelsong.
Konstantin Gropper heeft heel goed begrepen dat de horror vaak niet in openlijk angstaanjagende situaties zit zoals je die kan zien in de klassiekers van het filmgenre, maar dat die vaak onderhuids zit en dan nog de meeste schade kan aanrichten. Hoedanook, de Duitser puurt er vooral een erg mooie plaat uit.

Beluister hieronder het volledige album:

Antidote

Antidote is het duo Alain Verdier en Khadija Othman, dat vanuit Nederland actief is maar zich profileert als een Frans-Belgische band. Verdier, een Franse muzikant en gereputeerd internationaal kunstfotograaf, woonde in de jaren zestig een tijdlang in België, waar hij ook deel uitmaakte van The Shakes, samen met Dany Lademacher (die je kan kennen van o.a. The Radios en Herman Brood And His Wild Romance). Khadija is een Antwerpse die rock, Afrikaanse muziek en hiphop op haar palmares heeft. Hun stemmen zorgen samen voor een aangename luisterervaring op debuutalbum Emotions singulières.
De voornamelijk in het Frans gezongen (en half gesproken) songs op deze plaat ademen een sfeer uit die je eerder in de jaren tachtig van de vorige eeuw had verwacht, een soort licht ünheimliche dreiging. Het is alsof je Frans chanson vermengt met een post-new wave geluid. De synthesizers spelen een prominente rol omdat zij meer dan welk ander element de sfeer bepalen, zoals bijvoorbeeld in Elle rêve. 
De tegenstelling tussen de donkere, wat vermoeid klinkende stem van de Fransman en het frisse, zomerse stemgeluid van de Antwerpse werkt jammer genoeg niet helemaal in de mate die je zou verwachten met zo'n potentieel. Wellicht is de Fransman daarvoor te prominent te horen en verdringt hij Khadija te vaak naar een bijrol, hoewel zij er net het meest in slaagt de songs wat meer diepgang en een rijker palet te schenken. 

Beluister hieronder het volledige album, dat verdeeld wordt via Starman Records:

Lied van de week: week 23 - 2018

Bubblin' - Anderson .Paak

Wat ik vond van Malibu van Anderson .Paak kan je hier nog eens nalezen en dan zal het je niet verwonderen dat ik opnieuw erg enthousiast ben over zijn nieuwe single, die ook een heerlijke videoclip meekreeg.

Je kan deze single hier kopen en/of beluisteren.

Lyrics:

Look at you go, okay, you bubblin'

Look, go, go, Look at you go

Okay you bubblin', look

Yeah, one in the hand, one in the bag, bubblin'

Look at the cash, look at the cash comin' in

Come get your man, this lil' nigga buggin' me

Did you see the bag? Quit all that jaw-jackery

Don't vevnn pass me that, I don't want none of it (yeah)

These niggas mad about it, they had enough of it

Woah, watch what you're sayin', how they're poppin' and shakin'

Got me hot as a laser, my posse deep and irate

And we act a fool for the paper, had a dream and I made it

El Camino on Dayton's, Vintage Guess over Bape

Put the bread on me bitch, bitch, you bet

I'ma bake it Piggy flat in a blanket, I might just roll out today

I might just roll out to Vegas, head back to my old ways

Cop a room full of Asian hoes and do blow all day

Look at me, baby, look at me, baby

Don't I look like a million? I'm 'bout to clean out the safe

D-don't I look like somebody that just be bodyin' everything

All that talkin' is great but I don't be talkin' I air it out

All the problems have gotten easy to bury

I'd rather drown in them Hendrick's, I'd rather kiss on my Mary

I been broker way longer than I been rich so until it levels out

Imma take your mama to the Marriott and wear it out

Took me so long to get it, gonna spread it out

Let 'em know all about me when I'm dead and gone

One in the hand, one in the bag, bubblin' (look at you go)

One in the hand, one in the bag, bubblin' (look at you go)

Look at the cash, look at the cash bubblin' (okay you bubblin')

Look at the cash (look)

Bubblin' (go)

One in the hand (look)

One in the hand (go)

One in the hand, one in the bag, bubblin' (look at you go)

Look at the cash, look at the cash, bubblin' (okay you bubblin')

Look at the cash (look)

Bubblin'

I'ma need all the fries you can give me

All the hot sauce, all the pie you can give me

Better be all or nothin', don't have me in the middle

You better be all you can, get higher than the limit

Simplify for the Dumbos, plenty slides, I could shuffle

Hit the cadence with my young bitch, Isaac Hayes, Billy Ocean

But the old hoe with the cane stick

Left my slippers at the function, it's hard to run in Gucci slides

Chick I thought you said you didn't have a husband

I'ma stud, no cuckold, Jackie Chan, no trouble

Can't kill up with the beat, blood drippin' from the cutthroats

No Lord, not me, I can never be the one you wanna stunt for

Money, money, the machine, guns, freak the Ferragamo store

R.I.P. to times that I was broke, hopped in like the 911 Porsche

Matte black, lookin' clean, dead prezi's in an envelope

Cookin up kanat, waitin' for the antidote, runnin' outta town

Patience thinner than her pantyhose

"Get over here and empty your pockets."

"I don't do that."

"You're my prisoner—you do what I tell you to do—get over here."

"Haha, he's gonna get nasty about it!"

"Fuckin' bitch!"

"Frank! Cool it, huh?"

"Stay the fuck outta this!"

One in the hand, one in the bag, bubblin' (look at you go)

One in the hand, one in the bag, bubblin' (look at you go)

Look at the cash, look at the cash bubblin' (okay you bubblin')

Look at the cash (look)

Bubblin' (go)

One in the hand (look)

One in the hand (go)

One in the hand, one in the bag, bubblin' (look at you go)

Look at the cash, look at the cash, bubblin' (okay you bubblin')

Look at the cash (look)

Bubblin' 

Frankie Cosmos

Een album met 18 nummers, daar wil je al eens zo'n 15 euro voor neertellen. De totale duur van 33 minuten valt weliswaar een beetje tegen maar laat dat je niet verhinderen Vessel van Frankie Cosmos aan te schaffen. Want het staat vol pretentieloze, kleine popliedjes. Soms zijn die niet langer dan een halve minuut maar vervelen zal je je alvast niet.
Frankie Cosmos is eigenlijk Greta Kline, dochter van acteur Kevin Kline (die ik me vooral herinner in zijn hilarische rol in A fish called Wanda). Vessel is haar derde album, tussendoor maakte ze ook nog een EP. Ze lijkt vooral gespecialiseerd in het uitbrengen van Bandcamp-exclusives, niet alleen onder deze naam maar onder talloze pseudoniemen en zelfs eens haar echte naam.
Haar belangrijkste troef is haar stem, die een beetje lijkt op die van Tanya Donelly (van Belly). Daarmee laat ze elk nummer zo licht klinken als een veertje. 

Je kan het album hier kopen via haar Bandcamp-pagina. Beluister het alvast hieronder volledig:

Wooden Shjips

Het is alsof je aan het verdrinken bent in een psychedelische zee, of nee: oceaan, en enkel Wooden Shjips je een kan redden door de reddingsboei die je ze toegooien door temidden het geklost van sterk stromende gitaren hun zang aan te bieden. Er kan dus weinig twijfel over bestaan: V. is een plaat geworden waarin je alles wat je weet over psychedelica samen kunt observeren in de kleine ruimte van slechts zeven songs.
Om elk gevoel van richting niet kwijt te raken, is Wooden Shjips zo goed geweest voor voldoende variatie te zorgen. Waar Eclipse en In the fall nog beginnen als typische psychrocksongs, merken we een lichtvoetige noot in Red line, wat ingebouwde rust in Already gone, start Staring at the sun met een lichte echo van Suspicion van Toy en is Ride on zelfs een ballad geworden waarop de zang galmt alsof je de laatste slow in een halflege trouwzaal meemaakt.
Het viertal uit San Francisco heeft een heel zomerse plaat afgeleverd waarin je, wanneer het zwembad afgesloten wordt, toch nog die verkoelende duik kan nemen die je nodig hebt om straks te kunnen slapen.  

Beluister hieronder het volledige album:

Kanye West

Volgens Last.fm is Kanye West de artiest die ik het meest heb gestreamd. Zijn voorsprong is daar immens en groeit nog elke dag, nu Ye uit is. Voorganger The life of Pablo werd nooit fysiek uitgebracht, dat verklaart natuurlijk waarom ik het album zo vaak heb gestreamd. Daarnaast is er het onmiskenbare feit dat die voorganger voor mij dé plaat van de afgelopen jaren is, een geniale trip in het universum van Kanye en een onomstotelijk bewijs van zijn muzikale genialiteit, die zijn ego en zijn (vaak) arrogantie zelfs moeiteloos weet te overstijgen. 
Na het ruim bemeten The life of Pablo is Ye met zijn zeven nummers die samen een schamele 23 minuten vullen kwantitatief misschien een tegenvaller, kwalitatief weet Kanye weer precies die muziek te maken die je grijpt, je nooit meer loslaat en die nu doorstoot naar de ultieme ereplaats in mijn virtuele jaarlijst. En ze zullen echt van héél ver moeten komen om daar nog over heen te gaan, denk ik...
Deze plaat is een opvallend persoonlijke plaat. Helemaal verwonderen hoeft dat niet, de Amerikaan bewees eerder al dat hij het graag over zichzelf heeft. Maar de openhartigheid van het openingsnummer I thought about killing you komt aan als een slag in het gezicht van wie gewoon hoopte op vooral flows en beats waarop je kan dansen. De bipolaire stoornis (manisch-depressieve stoornis in de volksmond) waarmee hij kampt, gooit hij meteen op tafel. "I love mysels way more than I love you and I thought about killing myself": ik weet nog steeds niet goed wat ik hiervan moet vinden. Is dit puberale navelstaarderij en egotripperij (daar is Kanye niet vies van) of is het de enige manier om de ernst duidelijk te maken van zijn depressieve kant, van zijn zelfmoordgedachten,...? Halfweg de song barst die ook nog eens open met geluidjes die op gemekker van geiten lijken maar die het nummer wel naar een nog hoger niveau tillen. Hier hoor je weer "Ye" op zijn best. 
Yikes begint alsof het op The life of Pablo had kunnen staan. Ik hoor heel wat parallellen met FML van dat album, en opnieuw horen we een Kanye op zijn best. Zijn raps klinken erg vertrouwd en de song die muzikaal daaronder schuilt, is weer een knap staaltje knip- en plakwerk waarmee hij iets totaal nieuws maakt. "Sometimes I scare myself", heet het, maar het bipolaire zit misschien ook wel in de mentale diepten en de muzikale hoogten die hij probleemloos combineert. Net als wel meer mensen met bipolaire stoornis beschouwt hij zijn ziekte ook als een "superpower", eerder dan als een beperking. Het is het gevaarlijk idee dat deze mensen vooral in hun manische episodes koesteren wanneer ze het gevoel hebben dat ze de ziekte nodig hebben om tot hun beste werk te komen, om professioneel goed te kunnen functioneren...
All mine is een slim opgebouwde song (zoals deze hele plaat overigens) en Wouldn't leave brengt wat rust op dit album. In dit nummer klinkt het alsof hij berouw heeft over wat hij soms doet en eert hij zijn vrouw Kim Kardashian die ondanks alles bij hem blijft. No mistakes is op zich een liedje dat wel ok is, maar het groeit vooral wanneer je het hoort als inleiding tot Ghost town. Die song begint dan weer met een sample uit een oud nummer (zoals hij dat ook al deed op Blood on the leaves, gebouwd rond Nina Simone's Strange fruit). Zonder twijfel kan je Ghost town uitroepen tot het hoogtepunt van deze plaat en het zou ook een uitstekende single zijn. Het meezinggehalte ligt erg hoog, de opbouw met ook een vrij prominente plaats voor de gitaren en het uitstekend gevoel voor wat er bij de luisteraar ingaat als zoete broodjes (zonder toe te geven aan een commerciële impuls) maken dit tot alweer een meesterwerk binnen zijn oeuvre.
Violent crimes sluit de plaat af en doet dat met een toegevoegde sample van een commentaar leverende Nicki Minaj die ook al tekstueel vernoemd wordt (en er wordt gespeeld met Minaj/ménage). In deze rustige song komt Kanye tot het besef dat het hebben van dochters je op een andere manier leert kijken, dat je bezorgd wordt om hoe zij door mannen behandeld (zullen) worden, zichzelf als een typische macho-man kennende. Het zelfinzicht haalt het beste van het vader-zijn in hem naar boven.
Kanye West is nog steeds een bijzonder controversiële man, die met zijn tweets waarin hij Trump steunt en slavernij een keuze noemde (zelfs al bedoelde hij mentale slavernij, hij gaat voorbij een eeuwen Afro-Amerikaanse geschiedenis en culturele beleving, aan hoe woorden zich cultureel kunnen vastzetten in betekenisverlening) en zichzelf de hemel in prijst, bij momenten onuitstaanbaar egocentrisch en arrogant is. Tegelijk rechtvaardigt de hoge kwaliteit van zijn muzikale output bijna zulk gedrag. Net zoals Diego Maradona toch vooral als een smeerlapke eerste klas dat toevallig zeer goed is wat hij doet (voetballen in het geval van Diego, muziek maken in het geval van Kanye), zo heeft Kanye ook die twee zijden. Ook Ye is weer een voltreffer en zal ook weer ontzettend veel beluisterd worden hier.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 22 - 2018

Us vs them - Spring King

Spring King is een Brits viertal dat rechttoe-rechtaan indierock maakt. Ze hebben in augustus een opvolger uit voor hun debuutalbum en daaruit komt alvast deze single, die je in je oren wurmt om ze niet meer te verlaten...

Je kan het album A better life waarop deze song zal terug te vinden zijn, hier alvast bestellen.

Lyrics:

[Verse 1]
I never thought
About the people we passed
Until we had to grow up
Until we had to stand tall
Did you believe
What they taught us as kids
Did you discover the joy?
Did it work out as you planned?

[Pre-Chorus]
Yeah I know
Yeah I know it’s started
Yeah I know
Yeah I know it’s started
Yeah I know
Yeah I know it’s started
Yeah I know
Yeah I know it’s started

[Chorus]
I can feel my whole world changing
Softly in the morning sun
I can feel my old life fading
Tell me now
Tell me now

[Verse 2]
The dirt on the walls
Behind the old cinema
We used to kiss in the dark
Before we knew what we were
Isn’t it strange
How it was us v them
When it was us on our own
When it was us all along

[Pre-Chorus]
Yeah I know
Yeah I know it’s started
Yeah I know
Yeah I know it’s started
Yeah I know
Yeah I know it’s started
Yeah I know
Yeah I know it’s started

[Chorus]
I can feel my whole world changing
Softly in the morning sun
I can feel my old life fading
Tell me now
Tell me now
Hey I’m nothing
No I really am nothing without you
Hey I’m nothing
No I really am nothing without you

[Bridge]
Ride with the devil

[Chorus]
I can feel my whole world changing
Softly in the morning sun
I can feel my old life fading
Tell me now
Tell me now
Hey I’m nothing
No I really am nothing without you
Hey I’m nothing
No I really am nothing without you