Twintig parels per maand: mei 2018

Mei laten we ook achter ons, maar uiteraard niet zonder nog eerst kwistig twintig muzikale parels rond te strooien. Geniet van de keuze van deze maand:

1. Humble (Skrillex remix) - Kendrick Lamar: Humble is op zich al een geweldig nummer en deze remix door Skrillex is anders maar zeker niet minder goed
2. Clique - Kanye West, Jay-Z and Big Sean: nog meer hiphopgrootheden met Kanye en Jay-Z
3. Biology 101 - Kool Keith and Sir Menelik: beetje meer old school, deze song van Kool Keith
4. Blue flowers - Dr. Octagon: één van de singles op de debuutplaat van Dr. Octagon, eigenlijk een alter ego voor Kool Keith, die ik in diverse versies (met meerdere remixen) heb op vinyl
5. Master hunter - Laura Marling: dit staat op Once I was an eagle, voor mij nog steeds het beste album dat Laura Marling al uitbracht
6. The future - The Van Jets: deze Oostendse band heeft al ettelijke goeie singles losgelaten op de wereld, dus er één uitkiezen is niet zo makkelijk
7. Ballad of pure thought - Millionaire: en wat dan te denken van deze Limburgse band, die hoge toppen scheert, vaak met ruige nummers, maar hier eens met een wat meer ingetogen song 
8. Give something - The Soft Moon: op Sacred Bones Records verschijnen heel vaak heel goeie releases, waaronder Criminal van The Soft Moon, dat nog dit jaar uitkwam. Ik koos voor dit nummer
9. Metal - Suuns and Jerusalem In My Heart: één van de meest interessante muzikale samenwerkingen van de afgelopen jaren was die tussen Suuns en Jerusalem In My Heart, die in 2015 een titelloze plaat uitbrachten
10. Cigarette - Marika Hackman: in de bib ontdekte ik vorige keer I'm not your man, een album uit 2017 van Marika Hackman, die me voordien onbekend was. De plaat bevat heel wat mooie lusiterliedjes, waaronder dus dit
11. Janitor of lunacy - Nico: Nico zal voor iedereen vooral bekend blijven van haar samenwerking met The Velvet Underground en Andy Warhol, die resulteerde in de beroemde plaat met de banaan op de hoes. Haar solo-werk is vaak bevreemdend, onder meer door haar onaardse, wat afstandelijke stem. Toch bewees ze op meer dan één plaat dat ze songs kan schrijven en vertolken die een heel eigen universum creëren
12. Working class hero - Marianne Faithfull: deze zangeres werd vooral bekend door haar connectie met de Rolling Stones, maar vooral op Broken English laat ze haar talent horen, met die doorrookte stem die haar zo herkenbaar maakt. Hier covert ze John Lennon
13. Matty Groves - Fairport Convention: deze song ontstond al in de 17e eeuw en vertelt het verhaal van een affaire tussen een man en een vrouw die eindigt wanneer haar echtgenoot het bedrog ontdekt en hen beiden vermoordt. Onder de muzikanten die een versie opnamen, vinden we namen terug als Joan Baez, John Wesley Harding, Kadril, James Yorkston, Alela Diane, Tom Waits, Johnny Logan en dus ook deze Fairport Convention
14. How much are they? - Holger Czukay: een bekende song van een muzikant die vooral het experiment opzocht
15. La bomba (Stop apartheid world-wide) - Neu!: ook krautrockcoryfeeën Neu! schuwen dat experiment niet en doen hier iets vreemds maar moois met La bamba
16. Kyrie - Popol Vuh: ook deze band wist in de jaren zeventig ook al uit een heel alternatief vaatje te tappen
17. Drunken sailor - Ferre Grignard: in het decennium ervoor toonde Ferre Grignard dat je als Belg ook internationaal geroemde muziek kon maken, natuurlijk met Ring, ring, I've got to sing maar ook met dit nummer
18. Unicorns - June Tabor and Martin Simpson: op een plaat met de lelijkste laarzen die ik ooit op een platenhoes zag, zingen June Tabor en Martin Simpson dit liedje dat ik zou opdragen aan mijn dochter als er ook maar een minieme kans bestond dat ze mijn blog leest, maar helaas...
19. On reflection - Herbert: onlangs sprak ik een collega nog over Herbert, die platen maakt vanuit een auditief thema (One pig is met samples van één varken en Bodily functions, waarop dit nummer terug te vinden is, bevat enkel gesamplede geluiden van een menselijk lichaam)
20. I got werk - Moodymann: eindigen doen we deze maand met deze funky song van Moodymann

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

A$AP Rocky vs Pusha T

Mijn eerste indruk was dat Testing van A$AP Rocky toch wel veel mist van wat Daytona van Pusha T zo spannend en goed maakt: tempo, gedrevenheid, punch,... Beide albums (al zou je Daytona met zijn 7 nummers die samen amper 21 minuten bestrijken, misschien beter een EP noemen) kwamen zowat gelijktijdig uit en naar beide keek ik verwachtingsvol uit.
Gaandeweg leerde ik ze allebei, zij het om andere redenen, waarderen, al blijf ik een lichte voorkeur houden voor het werkstuk van Pusha T...
Testing begint dan minder "hard" met Distorted records, de brommende bas erin schraagt de flow van de rapper zoals een steunbalk de muren van mijn huis draagt. If you know you know opent Pusha T's plaat met een hogere stem die ook al drijft op een fundament waarin elementen uit dubstep de boel bijeenhouden. De sample in The games we play is de sterkste schakel, al is de snedige manier waarop Pusha T zijn woorden soms uitspuwt en rondstrooit zeker ook één van de factoren die mijn lichte voorkeur rechtvaardigen. Verdere hoogtepunten zijn Hard piano (met een gastrol voor Rick Ross), Santeria dat middenin plots een twist krijgt met de latino achtergrondzang en de trommel en natuurlijk What would Meek do?, het duet met Kanye West.
Ook de gastenlijst bij A$AP Rocky oogt indrukwekkend met onder meer Moby (wiens Porcelain deel uitmaakt van A$AP forever remix), FKA Twigs (Fukk sleep), Skepta (Praise the lord (Da shine) ) en Frank Ocean (Purity). Vaak zijn de songs op deze plaat minder scherp dan bij Pusha T, hebben ze een meer relaxed flow en soms klinken er al eens songs lichtjes overbodig en wat inwisselbaar. Natuurlijk leent een EP zich beter voor gevatheid en slaagt dat format er beter in je als luisteraar het gevoel te geven van een korte, krachtige explosie. Een full album is dan toch iets meer een werk van lange(re) adem.

Beluister hieronder beide albums:

Testing - A$ASP Rocky

Daytona - Pusha T

Gelezen (115)

Aan zee. Taferelen uit de kinderjaren - Eric De Kuyper

In dit autobiografisch boek neemt Eric de Kuyper ons mee naar zijn kindertijd vlak na de tweede wereldoorlog, waarin hij elke zomer (maar ook een deel van de winter én de paasvakantie) naar zee ging in Oostende. In grappige, heel herkenbare stukjes strooit hij zijn herinneringen rond.

Prins Peper - Alain Mabanckou

Alain Mabanckou vertelt het verhaal van een weesjongen, Moses, uit Congo-Brazzaville, die zijn weg in het leven moet zoeken en daarbij opmerkelijke personen tegenkomt. Het verhaal sleept de lezer mee, al is het stuk over de geestziekte naar mijn mening wat te chaotisch. Toch heb ik dit boek met plezier gelezen.

Knielen op een bed violen - Jan Siebelink

JanSiebelink schreef een monumentale roman over zijn vader, een bloemenkweker die diepgelovig was en steeds meer en meer in de ban (en macht!) van een streng-calvinistische sekte terechtkwam. Als zoon spot hij er niet mee, veroordeelt hij niet eens zo erg, hij probeert vooral te begrijpen. Voor de lezen lijkt hoofdfiguur Hans Sievez een tragische, onmachtige man die door een geloof dat te zwaar is om door een mens gedragen te worden, verpletterd wordt, maar tegelijk schildert Siebelink hem ook af als iemand die nét daarin een vorm van vreugde en geluk vond, hoe onbegrijpelijk dat ook is voor buitenstaanders. Het maakt voor wie het geloof de rug heeft toegekeerd (zoals ik), datzelfde geloof ook tot iets heel erg fascinerend, iets dat je als rationele mens wil doorgronden terwijl je geen aanknopingspunten ziet om hier met je verstand bij te kunnen. Het boek roept veel vragen op en vat daardoor het mysterie van het geloof zelfs voor wie niet (meer) gelooft.

Posthipnotiese ingreep - Gust Gils

Voor iemand die niet echt bekend is met ander werk van Gust Gils, zijn deze fragmenten uit zijn enige en onvoltooide roman eerder amusante, behoorlijk absurde lectuur, maar veel meer is het ook niet. Ja, de "progressieve" spelling deed met denken aan het in dezelfde Belgica-reeks verschenen "Vijf grotesken" van Paul van Ostaijen en hoewel volgens de flap de vier verhalen te lezen zijn als losse kortverhalen, missen ze door de ietwat kunstmatige inbedding in een groter verhaal (waarop je toch niet echt goed zicht krijgt) een houvast voor de lezer.

Neither here nor there: travels in Europe - Bill Bryson

In zijn onnavolgbare stijl vertelt Bill Bryson over zijn reis doorheen Europa in 1990, nog voor de oorlog in (ex-)Joegoslavië en een jaar nadat ik zelf doorheen Italië reisde in het zesde middelbaar. Intussen ben ik zelf in een klein deeltje van de beschreven plaatsen geweest en de herkenning maakt dit boek nog amusanter dan de humor al deed... 

Lied van de week: week 21 - 2018

Amber hands - Lagüna

Lagüna werd tweede op Humo's Rock Rally 2018 en de single Amber hands bewijst waarom. De band uit Antwerpen keert helemaal terug naar het punt waarop de vroege Editors nog zo goed de geest van Ian Curtis en Joy Division wisten te vangen (op album The back room dus). Editors verwerd tot een soms pathetische stadionact, hopelijk houdt het Antwerpse vijftal de essentie van een song als deze lang genoeg vast om boeiend te blijven.

Project 2018: een compilatiecassette voor Elke (5)

We zijn al aan de vijfde maand (en aflevering) toe van deze compilatiecassette. Doorheen de liedjes die gekozen worden, leren jullie natuurlijk ook een beetje mijn lief kennen: wat haar interesseert, waarmee ze bezig is, thema's die (voor mij althans) verbonden zijn met haar,... Het wordt voor de aandachtige lezer (en voor de dataverzamelende en -analyserende medemens) dus weer een interessante episode:

1. I honestly love you - Juliana Hatfield: eerder dit jaar bracht Juliana Hatfield, die we vooral kennen uit de jaren negentig, een nieuw album uit met covers van Olivia Newton-John en deze albumopener past hier uitstekend
2. I want you - The Silencers: een vrij onbekend liefdesliedje, ooit (in 1991) een radiohitje op Studio Brussel, maar wel een heel mooi nummer
3. The A-Team title theme - Daniel Cane Orchestra: mijn lief heeft een Berlingo met schuifdeuren en als ik 's morgens instap en mijn rugzak achteraan leg, zing ik dit altijd voor haar, omdat zij tegelijk met mij de schuifdeur aan haar zijde opent, haar handtas in de auto legt en we dan samen voorin snel instappen om te vertrekken naar het station (of elders) en dan wanen we ons even ook The A-team
4. Dallas main theme - Toners: hoewel ik hier zelf nooit mocht naar kijken van mijn ouders, is Dallas toch één van die iconische tv-reeksen uit de jaren tachtig
5. Chariots of fire - Vangelis: op het strand durven we ons ook wel eens wagen aan het naar elkaar toerennen in slow-motion zoals in de film, maar wie doet dit niet met deze song in gedachten (of zoals wij: luidop zingend)?
6. Moments in love - Art Of Noise: dit instrumentaal nummer sluit voor mij ook altijd een beetje aan bij synthesizer classics als het vorige
7. My favorite things - Julie Andrews: toen we vorig jaar op reis gingen naar het zuiden van Duitsland (een deel van de tijd brachten we door in het uiterste zuiden van Beieren, dichtbij de Oostenrijkse grens), moesten we uiteraard ook naar Salzburg en daar wou mijn lief heel graag een soort Sound of music-toer doen (dat is er uiteindelijk niet van gekomen), want die film is toch wel écht een klassieker voor haar waar ze af en toe nog eens naar wil terugkijken (vooral in de kerstperiode)
8. Wind it up - Gwen Stefani: dus het is maar te hopen dat ze dit nummer van de zangeres van No Doubt kan pruimen, waarin ze The lonely goatherd gebruikt uit diezelfde film
9. Zobi la mouche - Les Négresses Vertes: Franse muziek zegt haar niet veel, maar dit is toch een duidelijke uitzondering
10. Human fly - The Cramps: en we kunnen het niet over vliegen hebben zonder ook deze erbij te halen
11. Bro hymn - Pennywise: (of zijn het The Pony Boys?) dit misverstand van haar dochter maakt ons nog af en toe aan het lachen
12. This corrosion - The Sisters Of Mercy: toen Elke nog in het middelbaar zat, was ze helemaal weg van The Sisters Of Mercy. Zelf leerde ik deze song vooral kennen door de (prachtige) cover van Lambchop maar voor haar kies ik toch maar het origineel
13. Apologia - Gavin Friday And The Man Seezer: dit leerde ik zelf eerst kennen via de 2 meter sessies maar het volledige album Each man kills the thing he loves werd mij ooit door een studievriend uitgeleend en die plaat liet een diepe indruk na op me. Ik ben er zeker van dat ook mijn lief dit heel mooi zal vinden
14. Sweet disposition - The Temper Trap: nog zo'n nummer (al is het recenter natuurlijk) waarvan ik zeker weet dat ze het zal weten te smaken
15. Feelin' - The La's: toen we onlangs de clip zagen van There she goes met daarin de nog heel jonge gastjes die The La's waren en na opzoekwerk bleek dat de groep al bijna tien jaar bestond toen ze die hit scoorden, waren we verbaasd: hoe jong moeten die wel niet geweest zijn toen ze de band oprichten? Ik vertelde Elke dat die hele debuutplaat vol mooie nummers staat en dit is er alvast één van
16. Love spreads - The Stones Roses: een andere Britse band die een debuutplaat afleverden die insloeg als een bom, waren The Stone Roses. Toen eindelijk hun opvolger uitgebracht werd (Second coming, in 1994), stond daar dit pareltje op
17. Fly - Machiavel: maar laten we toch maar eerst een terugkeren naar de eighties met deze Belpop-klassieker
18. Eurovision - Telex: het Eurosongfestival is zeker een "guilty pleasure" van Elke dat ik niet deel met haar, dus deze parodie is het perfecte compromis, nietwaar?
19. Promises of no man's land - Blaudzun: al heeft De buurtpolitie het imago van dit liedje géén goed gedaan, toch kiezen we er maar voor, want op zich is het natuurlijk wel een goed nummer van de Nederlander
20. Saudade, pt. 2 - Arsenal: deze band gaan we later dit jaar samen live zien (zij heeft hen al eerder gezien en vindt hen live fantastisch, ik zag hen eigenlijk nog nooit optreden). Bovendien keken we onlangs nog samen naar de Belpop-aflevering over deze band, dus het is niet onlogisch dat ik hiermee de selectie van deze maand besluit

Geniet hieronder van de volledige afspeellijst:

Belgian connection

Een album sampler in de vorm van een EP, als teaser voor het album dat later verschijnt, dat is zelden iets waar ik veel aandacht aan besteed. Maar één van de tweeps die ik volg maakte me hier attent op, ik luisterde ernaar en besloot deze keer een uitzondering te maken.
Drie songs zijn hier terug te vinden, Belgische drum 'n bass en het is (eindelijk) niet eens Netsky wat de klok slaat. Integendeel, de drie nummers zijn een stuk interessanter dan wat onze bekende landgenoot meestal loslaat op zijn publiek. En deze liedjes staan heel wat dichter bij de drum 'n bass die ik vroeger, in de jaren negentig, zo vaak beluisterde. 
Aversive teert in de beste Ed Rush- en Optical-stijl op een pulserend ritme, al laat Bredren de typische diepe bassen van voornoemde grootheden achterwege. Die zijn dan wel weer prominenter aanwezig bij M-Zine en Scepticz (Welter). Ietwat verrassender is Blitzkrieg van Lavance, dat heerlijk speels klinkt en een breder spectrum binnen het genre aanboort.
Deze EP maakt alvast benieuwd naar het volledige album, dat bij Lifestyle uitgebracht wordt op 31 mei.

Beluister de EP hieronder:

Gaz Coombes

In 1995 werd ik heel blij van Alright, de onweerstaanbare Britpop-hit waarmee Supergrass in de slipstream van bands als Blur, Oasis en Pulp zijn portie NME-aandacht en globale bewondering oogstte. Wat er van die band geworden is, heb ik moeten opzoeken op Wikipedia (ze splitten in 2010 toen hun zevende album bijna af was). Zanger en frontman Gaz Coombes maakt sinds 2012 dan maar soloplaten en zijn derde album ligt zopas in de winkelrekken van de betere platenzaak.
World's strongest man staat een heel eind af van bovengenoemde single en dat is verrassend voor iemand als ik, die eigenlijk tussen die single en deze plaat niet echt meer naar werk van de man (en zijn ter ziele gegane groep) heeft geluisterd. Dus misschien zijn er onderweg wel al heel wat liedjes gepasseerd die de afgelegde weg verklaren, maar eerlijk: ik zou het niet weten.
Eén song die alvast heel erg blijft beklijven bij mij, is het trage, uitwaaierende Slow motion life. Gaz zingt erin alsof hij alle tijd van de wereld heeft nu hij niet langer wereldberoemd is én tegelijk een heel dringende, heel persoonlijke boodschap heeft voor je. Het is overigens niet het enige liedje dat vele luisterbeurten waard is. Wounded egos zit al goed in elkaar en dan heb je halfweg nog plots die details nog die je bijna van je sokken blazen. In waves klinkt lekker luchtig en vrolijk, The oaks houdt dat gevoel een beetje vast terwijl de zang toch ook een beetje een andere kant opgaat (en vreemd genoeg moet ik bij deze song altijd aan Uncle Wellington denken). Vanishing act tenslotte voegt een snuifje punk toe aan het geheel. 
Misschien verdient Gaz Coombes wel dat ik zijn vorige platen (en die van Supergrass) alsnog wat aandacht schenk, want de derde langspeler van deze man uit Oxford heeft me aangenaam verrast.

Beluister hier het volledige album:

Arsenal

Arsenal klinkt in Amplify, de eind vorig jaar verschenen single, als een kruising tussen exotische bands en Arcade Fire. Je zou die song het tropisch broertje van Everything now kunnen noemen. Of ik daar zo gelukkig mee ben, is een andere vraag. Zoals je hier kan lezen was ik immers niet onverdeeld gelukkig met de recentste plaat van Arcade Fire en ik behoef dus niet echt een band die hetzelfde pad bewandelt. Ook in de recentste single, Whale, hoor je daar nog echo's van, maar gelukkig al iets minder.
In the rush of shaking shoulders, het nieuwe album, bevat nog meer aanstekelijke kandidaat-singles, zoals Bend in the river (even verslavend als een zak chips), Sometimes (met een heerlijk opzwepend ritme), het ietwat dromerige Jellyfish of het poppy Stick and groove. Toch valt deze band niet voor één gat te vangen en zoeken ze afwisseling in Afrikaanse ritmes en gezangen: het korte intermezzo The Babalawo at 5.30 AM, het voortstuwende en onweerstaanbare Afrodisia Lagos en het rustige, met parlando doorspekte A prayer for Olayinka.
Arsenal slaagt er op deze plaat in om die voor hen typische mix van westerse dance met niet-westerse, soms zelfs vrij traditionele muziek tot een heel interessant geheel te maken, dat ook nog eens afwisselend genoeg is om onze aandacht de volle 47 minuten vast te houden.

Beluister hieronder het volledige album:

Thomas Bryan Eaton

Ooit kreeg ik, ten tijde van mijn Engelstalige blog, een album toegestuurd van Thomas Bryan Eaton, zijn debuutplaat Dreams, demons and butterflies, met de vraag het te vermelden op mijn blog. Die blogpost kan je hier nalezen. We zijn vrienden op Facebook geworden, al zou ik het eerder als "vage kennissen" omschrijven". En zo zag ik dat hij een nieuwe plaat uitheeft: Been through this before. En toen ik ze beluisterde, gebeurden de vreemdste dingen...
Mijn dochter, die zowat alle muziek waar ik naar luister -er staat hier zo goed als constant muziek op- maar niks en "saai" vindt, stond zowaar te dansen op de songs. Meer zelfs: ze begon bijna luidop mee te zingen en genoot duidelijk van de aanstekelijke deuntjes. Dat zou me, gezien ik zelf deze plaat ook best wel kan pruimen, niet hoeven te verbazen, maar hey: MIJN DOCHTER????
De in Nashville residerende artiest maakt, zoals je daar mag verwachten, country. Gelukkig niet de cheesy versie die de Amerikaanse hitlijsten heeft ingenomen (à la Garth Brooks of Billy Ray Cyrus) maar de zuivere, authentieke en behoorlijk traditionele vorm komt ons aanwaaien in de negen songs die de plaat telt. Zo horen we op Loretta de viool die we van een fiedelende hillbilly verwachten en is Why won't you let me in your heart een countryballad van de puurste soort, met die haast wenende gitaar. Meer uptempo maar minstens even goed is Keep me coming back, een song waar niemands benen (ook niet die van mijn dochter dus) stil kunnen blijven... 
Thomas Bryan Eaton heeft een knappe plaat afgeleverd en al is hij in deze contreien schier onbekend, hij verdient ook Vlaamse luisteraars. Wat zeg ik, hij verdient luisteraars over de hele wereld. En nu de vingers kruisen dat hij ooit eens afzakt naar hier zodat ik hem ook eens live aan het werk kan zien...

Beluister hieronder het volledige album, dat je via zijn Bandcamp-pagina hier kan kopen:

Ray LaMontagne

Ray LaMontagne, het klinkt als een Canadees, maar deze singer-songwriter is wel degelijk geboren in New Hampshire in de VS. Hij heeft intussen al zeven albums afgeleverd, het nieuwe Part of the light meegerekend. Om één of andere reden heb ik zijn oeuvre niet zo gevolgd, hoewel ik Gossip in the grain tot de 60 beste albums van 2008 rekende.
Op Part of the light blijkt hij alvast muzikaal een zeer interessante man te zijn, die heel vaak teruggrijpt naar de sound van de seventies. Zo klinkt Paper man als een kruising tussen Pink Floyd (ik hoor er echo's van Comfortably numb in) en een band als America (hij zingt zoals hun zanger op A horse with no name). As black as blood is blue laat de rock langzaam aanslepen maar staat intussen wel als een huis en zou een prima single zijn. De lange afsluiter Goodbye blue sky doet me heel erg denken aan de rustige Neil Young en opener To the sea is een folkdeuntje zoals dat in het genoemde decennium vrij vaak gehoord kon worden.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 20 - 2018

Action road - Vacation

Vacation is een band uit Ohio die al behoorlijk wat muziek online zette, getuige hun Bandcamp-pagina. Eind juli brengen ze een nieuw album uit, Mouth sounds #2699, en de eerste single daaruit is zopas op de wereld losgelaten. Wie eens goed uit de bol wil gaan, is bij deze mannen duidelijk aan het juiste adres.

Retro review: The Sabres Of Paradise

Nadat grunge me de ogen opende voor goeie gitaarmuziek, bezorgen Underworld, Orbital, The Orb en The Chemical Brothers me een gelijkaardige ervaring met dance, en het was in de nasleep daarvan dat ik in de bib de cd Haunted dancehall van The Sabres Of Paradise ooit uitleende. Ook deze plaat liet me horen hoe inventief deze muziek kon zijn en hoe op een interessante wijze elektronische muziek gemaakt werd.
Van de dub in Duke of Earlsfield, vermengd met minimale techno, tot de triphopremix door Portishead van Planet D: het hele album varieert en laat klanken horen in een opeenvolging die je verrassen. Tow truck verheft het geluid van sirenes tot een instrument dat zijn plaats verdient in de songstructuur die erg sixties aandoet. Het futuristische geluid van Tempo 4 laat je je als in een zeepbel voelen. Waar Ballad of Nicky McGuire een eerder traditionele songstructuur volgt, lijkt Jacob Street 7am te freewheelen. De afsluitende titelsong lijkt zo weggelopen uit de soundtrack van een alleszins spannend klinkende film.
Hoewel de eerder vernoemde bands een grotere invloed hadden op mijn luistergedrag, is dit een plaat die ik eens per jaar bovenhaal om te beluisteren. 


Beluister hieronder het volledige album:

Ry Cooder

Toen Rock Werchter nog een dubbelfestival was met een editie in Torhout, zag ik op een Westvlaamse weide in 1990 Ry Cooder samen met David Lindley. Meer ongeïnteresseerd een concert beluisteren kan amper, zo'n tien tot vijftien jaar vooraleer ik de waarde van Ry Cooder en zijn oeuvre leerde te waarderen. Sinds ik het licht zag (of toch dàt licht), heb ik me dat al vaak beklaagd, maar ja, het verleden verander je niet meer.
Het verleden en dan vooral muzikale tradities, dat is precies hetgeen waarin Ry Cooder uitblinkt: hij weet het op te rakelen, interessant te maken, eigentijds te maken, al is tijdloos vaak een juistere omschrijving. En daar hoopte ik dus op bij alweer een nieuwe plaat, The prodigal son, die net uit is. Zes jaar zat er tussen de vorige (Election special) en deze.
En ja hoor, we worden opnieuw vergast op songs die zowel vertrouwd als fris klinken, die putten uit genres van de Amerikaanse muziekgeschiedenis die zulke sterke wortels hebben dat ze nooit meer weg te denken zijn uit mijn luisteruniversum. Zo is Everybody ought to treat a stranger right als een chain gang bluessong waarin Cooder de slide guitar hanteert zoals dat toch wel zijn handelsmerk geworden is. De titelsong houdt het midden tussen een bluessong, een gospel en een leuk folkrockdeuntje.
Op dit album vinden we naast nieuwe songs van de hand van Cooder zelf ook herinterpretaties van muziek van onder meer Blind Willie Johnson (Everybody ought to treat a stranger right en Nobody's fault but mine, ook bekend van Led Zeppelin), Blind Roosevelt Graves (I'll be rested when the roll is called) en The Stanley Brothers (Harbor of love). Wat Cooder ermee aanvangt, tart mijn verbeelding: nooit eerder klonk Nobody's fault but mine zo doordringend, zo doorspeend van wroeging, zo fatalistisch en defaitistisch. I'll be rested when the roll is called is heerlijke bluegrass waar je niet anders dan vrolijk van kan worden. You must unload (origineel van Blind Alfred Reed) krijgt een haast Ierse folktoets mee en klinkt als een oproep die je niet wil negeren omdat hij zo mooi geformuleerd wordt. 
Ry's zoon Joachim Cooder speelde net als bij vorige platen een grote rol in het meeschrijven en inspelen van de nummers. Vader en zoon zijn al sinds halfweg de jaren negentig partners in crime in het in leven houden van muziekstijlen die de mainstream moeilijk bereiken. Het begon voor hen samen met A meeting by the river (met de Indische muzikant V.M. Bhatt) en met Buena vista social club, dat Cubaanse muziek heel erg op de kaart zette. Ook hier leidt hun samenwerking weer tot heel wat moois.
Ik kan niet genoeg zeggen hoezeer de hele discografie van Ry Cooder het verdient vaak beluisterd en herbeluisterd te worden door al wie ook maar een greintje interesse heeft in de wortels van populaire muziek. Maar bovenal, en dat bewijst ook deze plaat weer, het is gewoon hemels mooie muziek die je mag absorberen als een spons.

Beluister hieronder het volledige album:

Mark Kozelek

Sinds Red House Painters er de brui aan gaven, heeft Mark Kozelek genoeg moois uitgebracht om zowel in mijn hart als dat van mijn lief gesloten te worden. Een deel ervan verscheen onder de naam Sun Kil Moon, andere platen waren echte solo-albums of samenwerkingen met bijvoorbeeld Ben Boye en Jim White (de drummer van Dirty Three en The Bad Seeds). Het is dan ook fijn om te merken dat er een nieuwe (titelloze) soloplaat uit is en na beluistering blijkt die ook nog eens van grote kwaliteit.
Opener This is my town is als een vertelling op sobere muziek en klinkt nooit perfect gezongen maar nét dat werkt zo goed: hier horen we een doorleefde blik op zijn woonomgeving. Ook Live in Chicago en de rest van de songs drijven op die combinatie van parlando en halfzang en een heel eenvoudige instrumentatie. 
In The banjo song klinkt de muziek al eens iets opgewekter, in Sublime eist de drummer de hoofdrol op om een sfeer te creëren van rokerige bars in de late uurtjes en de mooiste song is opgespaard voor het eind: I cried during Wall Street. In die song bezingt Kozelek wat de film met Charlie Sheen in de hoofdrol met hem deed.
Deze plaat is toegankelijker dan Benji, Kozeleks album uit 2014 met Sun Kil Moon dat hem een beetje van mijn persoonlijke radar bracht, en herinnert me eraan dat zoveel mooie muziek in zijn oeuvre te ontdekken valt dat ik hem nog meer mag en durf afvallen.

Beluister hieronder het volledige album:

Pinkshinyultrablast

Het Russische Pinkshinyultrablast is duidelijk niet voor één gat te vangen. Dat blijkt onder meer uit de wel heel diverse muziek die op hun derde album, Miserable miracles, te beluisteren valt. Waar het album begint met dromerige indiepop zoals we die vroeger vooral kenden van het 4AD-label (Dance AM, Triangles,...), pakken ze vanaf de vijfde song Blue hour zowaar uit met ambient. Met Taleidoscope nemen ze de draad van de dreampop weer op en zo krijgen we een plaat met twee gezichten. Dat zijn er eigenlijk minstens twee, want in songs als In the hanging gardens klinken ook duidelijk de eighties door.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 19 - 2018

Go bad with you - The LVE

Misschien herinner je je nog deze review van de plaat van The LVE? Ik was toen vol lof over de Antwerpenaren. Tweeëneenhalf jaar later is er een nieuwe single, als (verre) voorloper van de EP die in oktober zou moeten verschijnen. Go bad with you gaat over het meevoelen met het grote verdriet van iemand die je echt graag ziet.

Jan Jelinek

De Duitse muzikant Jan Jelinek heeft een album gemaakt waarop de songtitels langer lijken te duren om ze uit te spreken dan de muziek erachter. Zwischen is, als ik het goed voorheb, zijn twaalfde album. Zijn muziek wordt vaak microhouse of minimal techno genoemd, vermoedelijk omwille van de zeer sobere muzikale omlijsting van de geluiden en stemmen die te horen zijn. In feite is dit album voor een ongeoefende muziekluisteraar een beproeving die bij velen de uitroep "wat een pretentieuze muzikant" zou kunnen ontlokken. Toch vind ik de plaat zelf interessant, al was het maar om het experimenteel karakter en de manier waarop hij er, onder andere door de bondigheid van de songs, in slaagt om een idee net interessant genoeg te houden dat je de aandacht niet laat verslappen. Al moet ik toegeven dat het niet zo eenvoudig is om onderscheid te maken tussen de diverse nummers en dat discussies op concerten als "Was dat nu Lady Gaga, you once said in an interview that you write music for the fashion industry. Is fashion as important to you as music? of Joseph Beuys, it was you who said: democracy is so big one can only sing about it. You recently made your debut as a singer. Which democracy are you singing about?).
Die titels komen natuurlijk uit de (fragmenten uit) interviews met bekende personen die Jelinek gebruikt. Hij knipt en plakt de pauzes tussen de woorden en de non-verbale geluiden die de sprekers maken. Zo bouwt hij zijn minimalistische werkstukjes op. Het resultaat is dus een bevreemdende plaat, een geluidsexperiment dat net interessant genoeg is om heel af en toe eens naar te luisteren en waarvan ik me afvraag hoe dit live zou klinken en of het dan ook genoeg weet te beklijven.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 18 - 2018

Lord sleep - Elefant

Met leden van The Van Jets, Future Old People Are Wizards, The Arquettes, The Antler King en Drums Are For Parades oogt de samenstelling van deze band al behoorlijk indrukwekkend en Elefant laat dan ook nog eens deze fantastische krautrocksingle op ons los, als voorbode van hun nieuw album.

Het album Konark und Bonark komt uit op 11 mei en kan je hier alvast bestellen.

Jesus Jones

Het was in 1991 dat ik kennismaakte met Jesus Jones, de Britse band die vooral in dat decennium actief was. Na een EP twee jaar geleden is er nu, 17 (!) jaar na hun laatste reguliere album, eindelijk een opvolger. Passages duurt nog geen 40 minuten en de 10 nummers kunnen naadloos aansluiten bij het vroegere werk uit de nineties.
Doubt was het album uit 1991 dat ik best wel goed vond (het bevat uitstekende nummers en zelfs (bijna-)hits met Right here right now en International bright young thing) en zelfs opvolger Perverse kon me twee jaar later bekoren. Zoals reeds gezegd liggen de songs op de nieuwe plaat in het verlengde van dat werk, alleen ontbreekt hier een instant uitblinker, een song die boven de andere uitsteekt en die zich in je oor wurmt. In Fall wordt weliswaar een belangrijke rol weggelegd voor de bastonen waardoor dit nummer een lichte dubstep-toets krijgt, maar Chemistry leunt zo dicht aan bij hun radiohits dat het bijna plagiaat van hun eigen materiaal wordt.
Is dit dan een te verwaarlozen album? Niet voor nineties-nostalgici, want wat de band doet (recycleren van hun eigen sound uit dat tijdsbestek) doen ze goed. Enkel die ene song die nét dat tikkeltje meer heeft, ontbreekt, maar anderzijds is geen enkel liedje minder dan goed, en dat is op zich natuurlijk ook een verdienste.

Beluister hieronder het volledige album:

Eels

Het is altijd verwachtingsvol uitkijken als er een nieuwe plaat is van Eels. Zeker sinds ik het boek Things the grandchildren should know van frontman E (Mark Oliver Everett) las (hier lees je mijn bespreking daarvan), ben ik nog meer geïntrigeerd geraakt door de songs die bol staan van emoties waarvan ik sindsdien weet welk een levensgeschiedenis er achter schuilt.
The deconstruction is al het twaalfde reguliere album van de band (nadat E ook al eerder twee soloplaten uitbracht). Het is een typisch en daardoor ook zeer herkenbaar Eels-album geworden. Hoogtepunten staan er weer in meervoud op: de rustige opener/titelsong, het meer up-tempo Bone dry, het gezellig rockend Today is the day, You are the shining light en Rusty pipes dat als een tragere update van Your lucky day in hell klinkt. Niet enkel de stem van E maakt dat je meteen welke groep hier aan het werk is. Verrassend is deze plaat dus niet echt en door de vele trage nummers, waarin E je dwingt aandachtiger naar de teksten te luisteren, klinkt het bij momenten wat inwisselbaar. Zelf hou ik niet zo van zeer ingetogen songs als There I said it, Premonition of afsluiter In our cathedral. Mijn lief durft voor die liedjes zelfs het gevreesde woord "saai" in de mond te nemen en ik begrijp haar punt. 
Al bij al is dit dus alweer een goeie plaat, daar niet van, maar ze weet niet helemaal te bekoren of maakt althans niet zo veel enthousiasme meer bij me los. Ik besef dat we door Eels al verwend zijn op vlak van goeie platen, dus ja...

Beluister hieronder het volledige album: