Twintig parels per maand: oktober 2017

Het is weer het einde van de maand maar niet getreurd want hier is weer een lijstje met 20 parels:

1. Love me again - John Newman: hiermee ga ik mijn lief alvast een groot plezier doen, want deze song maakt haar steevast weer vrolijk. Mooie moderne soul
2. She ain't a child no more - Sharon Jones and The Dap-Kings: Sharon Jones is een grote dame die soulmuziek tot grote hoogten leidt. I learned the hard way is mijn lievelingsalbum van haar
3. Heart of gold - Charles Bradley: mijn kennismaking met Charles Bradley was toen ik samen met mijn lief op een festival was in het noorden van Frankrijk. Zelfs zij, die nu niet meteen warm loopt voor soulmuziek, was uitermate gecharmeerd van deze man. En hoewel ze Neil Young maar niks vind, is deze cover van één van zijn nummers wellicht wél aan haar besteed
4. Maximum volume - Hell Razah and Ayatollah: Blaxploitation heet het album waarop Hell Razah en Ayatollah (van wie ik verder niks ken) enkele speciale songs releasten die heel sterk gedrenkt zijn in de funk en soul die hoort bij de soundtrack van dat soort films
5. Shaft's cab ride - Isaac Hayes: de ultieme blaxploitationfilm is natuurlijk Shaft, waarvoor Isaac Hayes de muziek schreef. Ik koos eens niet voor Shaft's theme dat genoegzaam bekend is
6. Miss world - Hole: van een heel ander kaliber is Hole, de band van Courtney Love, die uiteindelijk een soort professionele weduwe van Kurt Cobain werd. Toch is Live through this zeer de moeite waard en deze song daaruit is nog steeds een single die ik met plezier terughoor
7. Girls! Girls! Girls! - Liz Phair: Liz Phair weet mij het meest te bekoren op Exile in Guysville waarop dit nummer staat
8. Ladykillers - Lush: dit is een soort eerbetoon aan een vriendin (Lieve) die enkele dagen geleden verjaarde. Dit liedje was lange tijd een inside joke tussen ons
9. Little trouble girl - Sonic Youth: tussen al dat meisjesgeweld mag natuurlijk ook Sonic Youth met de geweldige Kim Gordon niet ontbreken
10. Strange - Wire: een band die te vaak uit het oog verloren wordt maar zelfs nu nog steeds goeie albums uitbrengt, is Wire. Van hen koos ik voor dit nummer uit Pink flag uit 1977
11. Tired of sex - Weezer: Weezer heeft net een nieuw album uit (beluister het zeker eens). Ik grijp hier graag nog eens terug naar de opvolger van hun meest bekende (blauwe) album en dat is Pinkerton
12. Kitty - The Presidents Of The United States Of America: ik heb nog nooit zo accuraat een kat horen nadoen door gitaren als in dit liedje van The Presidents Of The United States Of America. En nu vraag ik me af van er van hen geworden is trouwens...
13. Hey man, nice shot - Filter: ergens blijft dit liedje voor altijd verbonden met herinneringen aan vroegdonkere herfstavonden waarop ik ging babysitten en Studio Brussel dit nummer steevast speelde
14. The wolf is loose - Mastodon: van deze band kocht ik eerder dit jaar nog Emperor of sand. Deze song komt uit Blood mountain en is intussen al 11 jaar oud
15. Unspoken - Kylesa: vrij toevallig leerde ik ooit eens iets kennen van Kylesa. Ze weten me niet altijd geheel te overtuigen maar dit nummer uit 2013 weet me wel te bekoren
16. This is how we do things in the country - Slim Cessna's Auto Club: Slim Cessna's Auto Club maakt slimme muziek diepgeworteld in de Amerikaanse folktraditie. Cipher is het album van hen dat ik het best ken. Dit echter vind ik eigenlijk hun leukste liedje
17. Will you remember me? - The Pine Box Boys: lichtjes vergelijkbaar met Slim Cessna's Auto Club is deze band
18. Still drunk, still crazy, still blue - Scott H. Biram: neem zeker eens de tijd om het hele oeuvre van Scott H. Biram te ontdekken. Je zal versteld staan van de hoge kwaliteit. Voor mij was Something's wrong / Lost forever de plaat waarmee ik hem leerde kennen maar je kan eigenlijk om het even waar starten met je kennismaking om achterover geblazen te worden
19. Mutiny - William Elliott Whitmore: nog zo'n artiest die de moeite meer dan waard is, is William Elliott Whitemore
20. Baby, that's the creeps - Carla Bozulich: Carla Bozulich' band The Geraldine Fibbers is zo'n band waarvan ik ooit eens toevallig heel goedkoop een plaat op de kop tikte en hoewel ik hen/haar niet echt ben blijven volgen, is het af en toe fijn nog eens naar hen/haar te luisteren

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Curtis Harding

“James Brown is dead". Hoe voorbarig dat ook mocht klinken bij de aankondiging door danceduo L.A. Style in 1991 (de man zou pas in 2006 overlijden), intussen is het wel de waarheid geworden. Zijn reïncarnatie op aarde, Charles Bradley, legde in september het loodje. Soul an sich is gelukkig nog lang niet dood. Dat bewijst onder andere Curtis Harding, die samen met enkele andere jonge wolven het genre vers bloed levert en nieuwe adem inblaast. Tweede album Face your fear grijpt qua looks alvast terug naar de jaren zestig en zeventig, niet toevallig de hoogdagen van het genre
Nummer als On and on laten ’71 herleven met blazers, een soulritme dat Harding voortstuwt met zijn zoete vocalen en waarin de achtergrondzangeressen de klinkers o en a ten volle benutten. Tegelijk klinkt de productie zo kraakhelder en piekfijn dat je hedendaagse knoppentovenaars vermoedt. En jawel, Danger Mouse wist de juiste sound te verlenen aan de retrosoul van de Amerikaan. Beide heren kennen elkaar via gezamenlijke partner in crime Cee-Lo Green.
Het genre dat Harding in navolging van de eerder vernoemde Charles Bradley, Sharon Jones en Lee Fields wil opwaarderen, heeft natuurlijk diepe wortels in Afrika. In Go as you are voel je de zon branden vanaf de eerste noten, je voelt de vibe van blaxploitationfilms en Quentin Tarantino’s heerlijke eigen versie (Jackie Brown) en zowel Dr. John als Fela Kuti spoken erin rond. Als een voodooritueel met Halloween-achtige achtergrondzangeressen (het is die tijd van het jaar) brengt dit lied je in extase en kan je elke moment in een andere dimensie belanden. Meer Amerikaans én poppier daarentegen dan Till the end wordt het niet: is dit echt niet gewoon een verloren gewaande parel van Gnarls Barkley? De parlando waarmee de zang in dialoog gaat, tovert gegarandeerd een glimlach van oor tot oor op je gezicht.
De stem van Curtis is zwoeler dan de zomer van 1976 en doet heel soms zelfs even denken aan de grootmeester James Brown zelf (Need your love). De falset wordt met gepaste mate bovengehaald en als dit gebeurt (zoals in Dream girl), staat die mooi complementair tegenover het funky, diepe baslijntje. Hoe gepolijst Curtis ook kan klinken (Ghost of you), zijn stem raakt je Cupido-gewijs recht in het hart.
Afsluiter As I am vat het nog eens allemaal mooi samen. Tromgeroffel als stuwende kracht en een falsetstem, blazers en synthesizertoetsen die in het refrein een tandje bijsteken en een slimme opbouw van het nummer maken hier een perfecte synthese van. Zo wordt dit het proevertje voor de hele plaat, alsof Curtis Harding hier nog even met een promostandje in je favoriete supermarkt komt staan om hoogstpersoonlijk zijn waar aan te prijzen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Retro review: Lou Reed / John Cale

Het moet ergens halfweg de jaren negentig geweest zijn dat ik de vinylplaat van Lou Reed en John Cale kocht, zonder eigenlijk echt goed te weten welke kat in een zak ik kocht. Nu viel die kat méér dan mee, in tegenstelling tot echte poezen, waar ik echt niets mee heb.
Ik had Lou Reed leren kennen via zijn plaat New York en de box Between thought and expression: the Lou Reed anthology. Ik vond de man zijn muziek best wel moeilijk. Er was niet meteen een klik, maar tegelijk voelde ik meteen dat hier een ongepolijste diamant wachtte om door mij ten volle gewaardeerd te worden. En zo belandde ik dus bij deze plaat die ik me blindelings aanschafte (ook al omdat John Cale me wél meteen aansprak).
Ik leerde uit de liner notes dat Drella eigenlijk Andy Warhol was en dat deze plaat een hommage was van de twee bekendste leden van Velvet Underground aan hun grote inspirator. 
Meerdere luisterbeurten waren nog eer ik het album in zijn geheel naar waarde wist te schatten. Beide heren slagen er hier in hun sterktes te bundelen (al zouden ze naar het schijnt nog tijdens het maken van deze plaat hervallen in hun oude ruzie). En dat levert enkele prachtige songs op: Style it takes heeft de zachtheid van Cales oeuvre, Work koestert het ruwe dat vaak bij Lou Reed overheerst. 
Waarom deze plaat me vooral nauw aan het hart ligt, is omdat het een prachtige inleiding is tot de biografie van Warhol. Je ziet zijn leven door de ogen van twee bevoorrechte getuigen.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Gelezen (106)

De verrader - Paul Beatty

Met dit boek won Paul Beatty de Man Booker Prize en dat is volkomen terecht, als je het mij vraagt. In een hypnotiserende stijl (die als een goede vloeiende raptirade volzinnen in de proloog!), in een vol culturele en filosofische beschouwingen toch ook heel vlot leesbare stijl vertelt hij het verhaal van hedendaags racisme door het op zijn kop te zetten. De zwarte hoofdpersoon met de familienaam Me hersegregeert zijn gemeenschap, houdt (tegen wil en dank) een zwarte slaaf en stelt zo pertinente vragen over ras, racisme, gelijkheid en (on)recht. Het is het beste boek dat ik dit jaar al las, een werveling die de lezer niet meer loslaat.

Romain Deconinck {1915 - 1994} - Björn Rzoska, Johan Taeldeman, Jaak Van Schoot en Roel Vande Winkel

Een uitgebreid portret van Romain Deconinck, met uiteraard veel aandacht voor zijn theatercarrière, zijn levensverhaal en zijn film- en televisiewerk. Daarnaast wordt ook even dieper ingegaan op zijn rol als behoeder en voorvechter (en gebruiker) van het Gents dialect, al is dat stuk van het boek wat lastiger om lezen. Al bij al een fijn portret.

Hoe wiskunde de wereld veranderde: van de eerste getallen tot chaostheorie en verder - Ian Stewart

Ian Stewart legt op een bevattelijke manier de evoluties in de wiskunde uit. Hoewel een goede basiskennis van wiskunde (uit het middelbaar) toch wel nodig is, valt het ook als er formules in staan die je niet zo goed snapt, toch nog te volgen, omdat de focus op de historische ontwikkelingen én de toepassingen ligt. 

Schaaknovelle - Stefan Zweig

In deze novelle schetst Stefan Zweig een beeld van de ravage die eenzaamheid kan aanrichten in het hoofd van iemand. Het hoofdpersonage heeft in zijn hoofd leren schaken om de eenzame opsluiting onder de nazi's te overleven maar de prijs die hij daar voor betaalt, is zwaar...

Lied van de week: week 43 - 2017

M'isoler - MRS

"Mama is nummer één": het zijn niet meteen lyrics die je verwacht van een stoere, smoothe hiphopper. Toch is dat precies wat MRS rapt in M'isoler. Deze song van de Gentse rapper is best wel aanstekelijk.

Amenra

Er is geen Belgische band met een eigener universum dan Amenra. De Kortrijkzanen plaatsen daarin weliswaar de muziek centraal, al zijn er zoveel meer aspecten van bijna even groot belang. Strak regisseren ze de look en de feel die erbij horen, vanuit een diepgeworteld besef dat hun visie op leven en moraal de ware grondslag vormt. Als een rode draad doorheen hun muzikale output loopt de Mass-reeks, waarvan nu deel zes verschenen is.
De belangrijkste thema’s die de band aansnijdt, hebben altijd te maken met dualiteiten: geboorte en dood, licht en duisternis… Op Mass VI zijn die wederom prominent aanwezig, aangevuld met droefenis en troost. Die dualiteit zit overigens niet enkel in de teksten: ook muzikaal kristalliseren de ideeën doordat “echte” songs afgewisseld worden met declamaties van poëzie door frontman Colin H. Van Eeckhout. In Edelkroone wordt het lijden verheerlijkt, Spijt gaat vooral over vergiffenis en de eenzaamheid van de zondige. Beide intermezzo’s verlenen de plaat een extra spankracht. Laat het opspannen van de boog tot die net niet knapt de grote sterkte zijn van Amenra.
Slaan en zalven doet het vijftal eveneens muzikaal. Er wordt gezongen, gefluisterd, geschreeuwd, aanbeden en gesmeekt. Als een hogepriester die zijn gewaad openscheurt om de godheid alsnog gunstig te stemmen, scheurt Colin H. Van Eeckhout zijn stembanden haast aan flarden als zijn persoonlijk offer. Als ware flagellanten geselen de overige vier muzikanten hun drums en gitaren tot bloedens toe. Een voortstuwende, tot extase leidende muziekgolf is het resultaat. Logisch dus dat fans concerten als een totaalbelevenis van catharsis en reiniging beleven. Headbangen als gebed, het is eens wat anders dan stil geprevel van een steeds ouder wordende kudde gelovigen onder leiding van een al lang pensioengerechtigde pastoor. Wie dacht dat spiritualiteit een voortijdige dood gestorven was, heeft nog geen Amenra-concert ondergaan.
Dat nagenoeg alle songs de tien minuten benaderen of overschrijden, onderstreept hun dwingende kracht. Net als op voorgaande platen aarzelt de band uit Kortrijk niet om de regie schijnbaar uit handen te geven en tempo en ontwikkeling van de muzikale verhaallijn organisch te laten ontstaan. Nergens krijg je het gevoel dat Amenra de touwtjes in handen houdt. Het lijkt een extase waarin de band zich laat meevoeren en die gedicteerd wordt door wetten die buiten de ons bekende natuurkunde staan. Op die manier lijkt de band een heel moderne reïncarnatie van Hadewijch of Beatrijs, 13de-eeuwse vrouwelijke mystici die in hun teksten lieten ervaren hoe je God nog in dit leven kon ervaren en je dus niet hoefde te wachten tot het hiernamaals. De Kortrijkzanen dompelen zichzelf onder in een eenzelfde mystieke extase die hen de geheimen moet prijsgeven van leven en dood, van moraal, van spiritualiteit, van licht en duisternis, van de dualiteiten die zo sterk overheersen. En net als die middeleeuwse vrouwen beschouwen ze zichzelf als een instrument om die kennis door te geven.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

We Stood Like Kings

Wat een zalig concept is dat toch van het Brusselse viertal We Stood Like Kings om oude films van een nieuwe soundtrack te voorzien. De keuze van die films is overigens niet voor de hand liggend. Voor Berlin 1927 kozen ze voor Berlin: Die Sinfonie der Großstadt, een stille film van Walter Ruttmann. A sixth part of the world, een communistische propagandafilm van Dziga Vertov uit 1926, levert de beelden voor USSR 1926. Die film én live uitvoering zag ik in Brugge. En nu is er dus USA 1982. De hoofdstedelingen maken dit keer nieuwe muziek bij Koyaanisqatsi. Deze documentaire van Godfrey Reggio was oorspronkelijk al door Philip Glass voorzien van muziek, wat toont dat het kwartet dit keer wel erg ambitieus was.
Ik beluisterde de originele muziek, die gekenmerkt wordt door de strakheid van modern klassiek maar niettemin warm klinkt. Wat bij We Stood Like Kings meteen opvalt, is dat ze weliswaar bij de eerste pianonoten van opener Holy Ghosts die kenmerken benaderen, maar ze daarna toch een geheel andere weg inslaan. Zodra het nummer openbarst, overvalt ons een weelderigheid die bij Philip Glass minder aanwezig is. De piano blijft weliswaar ook nadien erg nadrukkelijk aanwezig, ze wordt telkens weer overstemd door de gitaren en drums die de post-rock van de band voluit op de rails zetten. Huzarenstuk en pièce de résistance is het meer dan tien minuten lange Nuages. Verder hou ik ook enorm van het dreigend aanvattende Grand illusion, het verrassend kwetsbare Machines en de in het eerste deel opensplijtende, maar alsnog rustig eindigende afsluiter Atlas centaur.
De film zelf zag ik (hoewel ik daar de kans toe had), nog niet omdat ik hem pas wil zien met live deze muziek erbij. Ik ben heel benieuwd naar de totaalervaring die dat oplevert. Dat kan onder meer morgenavond in Buda in Kortrijk, op 26/10 in De Klinker in Aarschot en op 1/2/18 in de Handelsbeurs in Gent. De volledige concertkalender vind je hier.
Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 42 - 2017

Second base - Sue Me Charlie

De Antwerpse groep Sue Me Charlie ken ik al heel lang. Dat lees je hier op deze blog. Na een lange tijd is er nu weer een nieuwe single. De band klinkt daarop een stuk volwassener. Hun geluid is subtieler geworden, ze beheersen de dosering beter en de samenzang laat groepsleden horen die elkaars sterktes en beperkingen beter kennen dan voorheen. De clip doet me een beetje denken aan Mexico van BRNS doch weet vooral te charmeren.

Liam Gallagher

Blijft de echo van The Beatles doorklinken in elke plaat van Paul McCartney (of, bij uitbreiding, van elk van The Fab Four)? Kan je dat verleden eigenlijk nog van je afschudden als je zo’n essentieel bestanddeel van een legendarische band vormde? Het zijn vragen die opkomen bij elke nieuwe plaat van Noel en Liam Gallagher. De Oasis-broertjes stelden hun groepsmaten in de schaduw en wat ze ook uitbrengen, altijd hoor je meteen dat de artistieke lijn van Oasis op een of andere wijze verdergezet wordt. As you were is, na probeersel Beady Eye, het solodebuut van Liam. Waar Beady Eye roemloos ten onder zou zijn gegaan zonder de afstraling van de faam van de frontman, mag As you were trots op zichzelf staan.
Acht jaar na de krachtige implosie van "Manchester’s finest" rakelt de jongste broer de sound van die band weer op, alsof niet Noel maar hijzelf het merendeel van de klassiekers schreef. En al wordt de broedervete nog steeds lang en breed uitgesmeerd, het siert Liam dat hij niet te beroerd is om impliciet de verdiensten van zijn oudere broer te eren. Wall of glass had zowel op een Oasis- als op een High Flying Birds-album kunnen staan en is een dijk van een single in de rijke traditie van (het niet-exhaustieve lijstje) Live forever, Roll with it, D'you know what I mean?,… Uit hetzelfde vaatje wordt getapt tijdens I get by en Come back to me.
De onvermijdelijke Beatles-invloed is het sterkst hoorbaar in You better run waarin Liam zelfs klinkt alsof hij al zijn hele leven lang een Liverpudlian is. De obligate “helter skelter” in de lyrics tovert bij ons een glimlach van oor tot oor. Gratuit is die – alweer – niet: The Beatles citeren wanneer je hun beste werk benadert, het mag. Ook For what it's worth had eind jaren zestig, begin jaren zeventig zonder twijfel de discografie van de vier bekendste inwoners van Liverpool gehaald. Gallagher junior maakt slim gebruik van arrangementen zoals McCartney en Lennon die ook graag bezigden.
Toch zouden we deze muzikant oneer aandoen als we elke song zouden herleiden tot een Beatles- of Oasis-kloon. Liam slaagt erin écht goeie songs uit zijn mouw te schudden die anders klinken dan wat zijn oudere broer produceert. Bold groeit naar het einde toe uit tot een genoegen voor het oor zonder de eigen twist te verliezen. Greedy soul hinkt op twee gedachten, en dat is jammer want de song bevat potentieel dat helaas onbenut blijft.
Het meest verrast Liam nog op rustiger songs als Paper crown, ongetwijfeld een aanstekers-in-de-lucht-moment tijdens optredens, en Chinatown, dat diepgang toevoegt aan een oeuvre dat misschien net iets te veel teert op de opgestoken middelvinger. Beide nummers overstijgen de gemiddelde rock-‘n’-roll-ballad ruimschoots door intelligente dosering.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 41 - 2017

Wednesday morning atonement - Curtis Harding

Sixtiesblues en vooral soul vormden het muzikaal menu waarop Curtis Harding opgroeide en dat hij als basis gebruikt voor zijn eigen muziek. Eind deze maand verschijnt zijn tweede album, Face your fear. Voor deze single werd alvast een visueel erg mooie en rustige (heel passend bij de song dus) clip gemaakt. Achter de knoppen bij deze single zat overigens producer Danger Mouse.

Je kan het album Face your fear hier alvast bestellen.

Fär

Fär, het had een zitmeubel kunnen zijn uit Ikea. An-Sofie De Meyer en Tim De Gieter doen op een heel andere manier aan binnenhuisinrichting: ze verzorgen de muziek voor de coolste en gezelligste woonkamers (en slaapkamers). De onderdelen waarmee ze aan de slag gaan op debuut Salute, zijn De Meyers stem en de electronica van De Gieter. Net zoals je de boutjes en verbindingsstukken bij Ikea voor meerdere meubelen kunt gebruiken, wordt bij het Gents-Brakelse duo alles vastgezet met schroefjes van Son Lux, Maya’s Moving Castle en Grimes.
Twee jaar na de eerste single van An-Sofie De Meyer (Lonesome boy) is Tim De Gieter, toen nog producer, geüpgradet tot lief en bandlid. Hij legt de hele plaat lang een knisperend bed van beats en verknipte ritmes waarop de zanglijnen gedijen als courgetten. Op die uitstekende ondergrond klinkt de zang zowel onheilspellend als betoverend. Als een ware sirene die de schippers naar de rotsen lokt, blijkt An-Sofie een onweerstaanbare uitwerking te hebben op al wie wil luisteren. Ze klinkt intrigerender dan de trailer van Blade runner 2049, dodelijker dan het geluid van een onze richting uitzoevend samuraizwaard en smachtender dan de beste Russische internetpornoster. We benijden Tim De Gieter als ze in (you belong) Here zingt “No one ever knew me the way you loved me / … / I will never be alone again“: zelden klonk een liefdesverklaring zo dwingend en zo onwrikbaar. In Last straw horen we een kwetsbaarheid én een verbetenheid die tegelijk een superheldenstatus rechtvaardigt én vraagt om een beschermende knuffel.
Eist de stem op indrukwekkende wijze de hoofdrol op, dan valt toch ook veel te zeggen over de muzikale basis die De Gieter als knoppentovenaar uit Brakel uitspreidt. Die vat meerdere decennia samen: de jaren tachtig in de intro van Alpha staat hand in hand met hedendaagse clicks en trippy beats en cut-ups (Umbra). We hadden het eerder al over de gelijkenissen met Son Lux, Maya’s Moving Castle en Grimes, om er maar enkele te noemen. Soms komt Fär in de buurt van I Will, I Swear (waar An-Sofie ooit als achtergrondzangeres begon) en Hydrogen Sea, al klinkt dit album ook een beetje harder, hoekiger, scherper. Portishead op zijn best en aan de amfetamines is misschien nog wel de meest treffende referentie. Er wordt voortdurend gelaveerd tussen sfeervolle, langgerekte klanken en precisiebombardementen van beats en toetsaanslagen die heel kort opduiken. Ze jagen het brave imago dat af en toe achter de hoek dreigt over te nemen, weg alsof Halloween dit jaar écht griezelig zal worden. Voorzichtige techno-toetsen (zoals in Lethargy) drijven ons richting dansvloer maar eerlijk gezegd, we weten niet zo goed wat we met onze voeten aanmoeten wanneer het ritme vrolijk gesaboteerd wordt.
De nummers die dit album voorafgingen, werden steevast goed onthaald en nu er eindelijk een volwaardige plaat is om te beoordelen, blijkt de groei die de voorbije twee jaar is doorgemaakt te leiden tot een niet te makkelijk ontmantelen geheel waarin beide groepsleden zo op elkaar ingespeeld zijn dat ze elkaar versterken. Hoe meer luisterbeurten je Salute gunt, hoe meer details je zal horen waardoor je omver geblazen wordt, hoe meer opvalt dat de puzzel precies in elkaar past en hoe meer je verbaasd wordt dat de schijnbaar eenvoudige montage een prachtig en onmisbaar deel vormt van je akoestische interieur.

Deze review kan je ook hier lezen op Indiestyle. Je kan het album hier bestellen via Consouling.Beluister het alvast hieronder:

Nordmann

De basriedel waarmee de tweede plaat van Nordmann opent, suggereert het al. De Gentse band die in 2014 onverwacht tweede werd op Humo’s Rock Rally, kiest op The boiling ground voor meer rock en minder jazz. Beide genres blijven nog steeds getrouwd, als is het nu wel duidelijk wie de broek draagt.
Opener Save the twos doet de eerste seconden nog denken aan het beste uit het debuut van Soulsister, maar naarmate de song zich ontvouwt steken de vier heren vooral Morphine naar de kroon. De combinatie van prominent aanwezige bas en sax maakt die vergelijking natuurlijk onvermijdelijk. Ook de sfeer van de song roept de geest van Mark Sandman op. Daartegenover staat broeierige postrock in Silver and black. Wat echter vooral overheerst, zijn nummers waarin de experimenteerdrang van de band alle ruimte krijgt om de wereld te verkennen. Dankzij het lage tempo in Üntercool of Joe leidt dat tot songs die de barkrukken opruimen in de kroeg nadat de laatste klant dronken wandelen is gestuurd.
Waar het kwartet op debuut Alarm! nog wild rondstuiterde, is de jongensachtige impulsiviteit ingeruild voor een bedachtzamere houding. Speels de grenzen opzoeken gebeurt weliswaar nog, al krijg je de indruk dat de groep zijn kwaliteiten en beperkingen meer beheerst en dus niet blindelings doodlopende steegjes in dreigt te lopen. Hercules is daar een mooi voorbeeld van. Terwijl de sax de notenbalk mag verkennen als een puppy die losgelaten wordt in de tuin, houden de andere muzikanten de lijn stevig vast zodat de songstructuur overeind blijft en niet door onbedaarlijk opspringen van de saxofoon omver gestoten wordt. Meermaals laat Nordmann de teugels pas echt vieren in de laatste minuten van een nummer. No holy feet en The king monden dan wel uiteindelijk uit in geordende chaos, het viertal waakt er wel over dat ze niet ontsporen door hen lang genoeg in het gareel te houden.
Als we één minpuntje moeten noemen, is het wel dat dit album slechts acht liedjes telt en nog geen veertig minuten duurt. Het smaakt vooral naar meer. Bij het debuut konden we ons nog voorstellen dat luisteraars na de laatste noot eventjes respijt nodig hadden. Dit keer zit de balans tussen rustmomenten en drukte beter waardoor best nog wel een song of twee extra te pruimen zouden zijn. Gelukkig kan je de plaat nog eens opnieuw herbeluisteren, zoveel als je wil.

Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 40 - 2017

Patterns - Public Psyche

Vroeger maakten ze muziek onder de naam Rape Blossoms, maar tegenwoordig heet deze band gewoon Public Psyche en ze hebben een nieuw album uit, No new violence. Daaruit komt deze single, die de jaren tachtig nog meer oproept dan David Hasselhoff en The A-Team samen. Op het eind klinkt het nummer bovendien behoorlijk psychedelisch.

Je kan het album No new violence hier kopen.

Gelezen (105)

Op weg door de nacht - Ludwig Hohl

De kortverhalen van Ludwig Hohl mogen dan wel mooi geschreven zijn, ze mogen dan wel leuke tafereeltjes beschrijven uit een tijd die voor ons zo moeilijk voor te stellen is (en zich afspelen in Holland, Zwitserland of Marseille), ze beklijven niet. Vorm is belangrijk, maar inhoud moet er toch ook wel zijn, en deze verhalen missen voor mij wat ziel om me echt aan te spreken.

Aan een onbekende god - John Steinbeck

 
Alweer is dit een prachtboek van John Steinbeck, die ik intussen zowat mijn favoriete auteur mag noemen. Zoals wel vaker spreekt uit het boek zoveel liefde voor landbouwers (en arbeiders). Steinbeck beschrijft de ziel van de landbouwer, zijn liefde voor het land, zijn verbondenheid met dier en plant en doet dat allemaal in een verhaal dat ondanks alle tegenslagen toch weet te ontroeren en mee te slepen. 

Notendop - Ian McEwan

 
Ian McEwan vertelt het verhaal van stukgelopen huwelijk en het bedrog van de vrouw met de broer van haar man en al het rampzalige dat daarvan komt vanuit het standpunt van het ongeboren kind in de buik van zijn moeder. Dat unieke standpunt maakt dat je en frisse kijk krijgt op een verhaal dat eeuwenoud is (en mij meermaals deed denken aan Hamlet). De mooie taal die hij hanteert, de prachtige vergelijkingen, de gedetailleerde beschrijvingen, ze dragen allemaal bij tot een heel aangename leeservaring.

Schateiland - Robert Louis Stevenson

Ik kende dit verhaal van Robert Louis Stevenson nog wel uit mijn kindertijd, maar ben toch erg verbaasd hoe goed ik het nu nog vond. Het is een meeslepend verhaal, een terechte klassieker en echt een jongensboek, dat ik met veel plezier in afleveringen 's avonds aan mijn zoon bij het slapengaan wil vertellen.

De eerste echte leugen - Marina Mander

In een heerlijke taal, vol associaties en precies op maat van het tienjarig hoofdpersonage, weet Marina Mander een ontroerend verhaal te vertellen van een jongentje wiens moeder overlijdt, maar die uit angst om naar een weeshuis te moeten, dat voor iedereen verbergt. Dit is een heerlijk boek door de virtuoze stijl en het verhaal raakt je zonder ooit zeemzoeterig te worden.

Oscar - Jan Siebelink

Oscar en Ide, twee docenten Engels aan het gymnasium in Den Haag, worden gemobiliseerd wanneer de Duitsers in 1940 Nederland binnenvallen en krijgen een bijzondere opdracht. Daarbij komt, zo blijkt, Id om het leven. Net na de oorlog vraagt Ids vrouw, Esmée, aan Oscar om de tocht (van de opdracht) met haar over te doen en te laten zien waar haar man gestorven is. Esmée was, voor ze met Id samen was, de minnares voor Oscar en die laatste hoopt haar nu terug te winnen.
Ik had Jan Siebelink onlangs in De Wereld Draait Door gezien en wou wel eens iets van hem lezen. Knielen op een bed violen is zijn bekendste werk, maar bij mij onbekende auteurs kies ik als introductie wel eens makkelijker voor een dunner boek, wat hier ook het geval was. Ik beklaag het me alvast niet: het verhaal wordt mooi opgebouwd en al voel je vanaf de eerste bladzijden dat er iets gebeurd is tussen Oscar en Id rond de tijd van diens overlijden, een vreselijk geheim waarvan Oscar én de lezer zich afvragen of Esmée erachter komt...
Dit is een mooi boek over de verwarring van de eerste oorlogsdagen, maar vooral over vriendschap, liefde, verraad,...

Luna

Het is altijd een grappig toeval als een band de naam draagt van iemand die je goed kent. In dit geval betreft het mijn oudste stiefdochter. En nog leuker zou zijn mocht ze intussen bands als Luna ook muzikaal weten te waarderen. Ik betwijfel het een beetje, echter, want ze richt zich tegenwoordig op "hardere" muziek zoals van Queens Of The Stone Age.
Soit, het New Yorkse viertal heeft een nieuwe plaat uit en via een andere blog ontdekte ik dat. Nu zei de bandnaam me maar vaag iets, maar enig zoekwerk leidde me naar de ontdekking dat het de band betrof van het album Pup tent, waarvan de hoes me al altijd heeft aangesproken. Jammer genoeg kan ik niet zeggen dat ik al veel geluisterd had naar de band.
Dan herhaal ik hier maar eerst even het geschiedenislesje dat ik zelf over hen ontdekte. In 1991 richtte Dean Wareham deze indiepopband op. Zelf kwam hij uit Galaxie 900, dat er net de brui aan gegeven had. Onder meer de drummer van The Feelies maakte er deel van uit. Na 7 studio-albums speelde het viertal een afscheidsconcert in New York in 2005. Dean trouwde met bandlid Britta Phillips, maakte met haar verder muziek en kondigde twee jaar geleden de reünie van de band aan. 
Laat ik alvast eerlijk zijn: deze plaat wist me zeker niet meteen te overtuigen. De tien songs klinken in zijn geheel me net iets te braaf in de oren. Natuurlijk hoor ik nergens een echt zwak nummer, anderzijds ontbreken songs die eruit springen en beklijven. Als ik dan toch een lied moet noemen dat wat langer blijft hangen en dat het beluisteren zeker waard is, dan ga ik voor (Walking thru' the) Sleepy city. Het is een heerlijk ouderwets popnummertje, zonder weerhaken en drijvend op de nazomer-feel die in deze maanden nog zo fijn kan aanvoelen. En er is het ook verrassend Brits klinkende Let me dream if I want to, een ode -zo lijkt het wel- aan The Kinks.

Beluister hieronder het volledige album: