Twintig parels per maand: juni 2017

Nu juni voorbij is, kunnen we genieten van de zomermaanden, waarin veel mensen vakantie nemen. Dat betekent ook meer tijd om muziek te luisteren. Om de vakantie alvast goed in te zetten, zijn hier de twintig parels voor juni:

1. Mountain Jan (live) - The Nits: we beginnen met een prachtig nummer van The Nits, die zeker op hun live-plaat Urk nummers bijeenbrengen die ik graag met de naam "artpop" benoem. Het zijn kleine popsongs, dat zeker, maar met een zekere artistieke toets
2. In tranen - Tröckener Kecks: de tristesse druipt van deze song. Zanger Rick De Leeuw heeft altijd al dat melancholische gehad in zijn stem en in dit nummer komt dit heel goed tot uiting
3. Pyramid song - Radiohead: op Amnesiac werkte Radiohead de sound van Kid A nog verder uit en dat leidde onder meer tot deze prachtsingle
4. Ono soul - Thurston Moore: met Psychic hearts bewees Thurston Moore dat hij ook zonder de andere leden van Sonic Youth mooie platen kan maken
5. Prayer to God - Shellac: Steve Albini werd bekend als producer, onder meer bij Nirvana, maar heeft ook zijn eigen band. Hun album 1000 hurts is niet alleen mooi vormgegeven maar is ook een muzikaal interessante plaat
6. Nervous energy - Unwound: Unwound is nooit verder geraakt dan cultstatus maar het verdient zeker de moeite om hun (vele) platen eens te beluisteren en pareltjes te ontdekken waarvan u het bestaan niet eens vermoedde
7. To think that I once loved you - The Drones: ik kende deze song zelf niet maar Spotify raadde me dit aan op basis van waar ik zoal naar luisterde, in hun "Discovery of the week"-lijst. Dit bleek alvast een voltreffer
8. Montana - Pierce Edens: van Pierce Edens besprak ik eerder deze maand zijn nieuwste plaat. Dit nummer is terug te vinden op zijn titelloos debuut uit 2012
9. Nothing on my radio - The Scabs: met Jumping the tracks bereikten The Scabs een ruimer publiek. De liedjes waren dan ook radiovriendelijker en popgevoeliger dan hun eerder werk. Toch kan ik er mijn gading op vinden, onder meer met deze song
10. Ever so lonely - Monsoon featuring Sheila Chandra: de Indische toets in dit nummer geeft het een lichtvoetigheid waar ik altijd vrolijk van word
11. Butterfly - Talvin Singh: Talvin Singh is een Londenaar met Indische roots die dat ook muzikaal laat doorklinken in zijn werk. Dit staat op zijn debuutalbum OK, een mooie introductie tot dance die teruggrijpt naar oosterse roots
12. Mouth wedding - Transglobal Underground: Tranglobal Underground is nog zo'n band die dance maken met invloeden uit de wereldmuziek
13. Alec Eiffel - Pixies: uit Trompe le monde, het album waarmee ik pas echt Pixies leerde kennen
14. The perfect me - Deerhoof: ooit werd ik door de hoes van Friend opportunity  zodanig geïntrigeerd dat ik de muziek van Deerhoof ging beluisteren
15. They are losing the war - Ikonika: deze band heeft net een nieuwe plaat uit maar het loont zeker de moeite hun ouder werk ook nog eens op de draaitafel te zwieren
16. Thorns - (Sandy) Alex G: uit de prachtplaat Beach music
17. Iris - Daby Touré: deze zanger uit Mauritanië maakt gewoon heel mooie popliedjes waaruit weliswaar zijn Afrikaanse roots doorklinken maar die, in het Engels gezongen, zo de hitparade in zouden kunnen duikelen
18. No dog jazz - Adrian Sherwood: Adrian Sherwood is een bekende producer en muzikant die zich vooral bezighoudt met dub en dat genre ook injecteert in andere muziek waarmee hij in aanraking komt
19. Skapate - Los De Abajo: deze Mexicaanse ska-band zag ik ooit eens op de Gentse Feesten
20. La sombra negra - Totó La Momposina: we eindigen met weemoedige Colombiaanse muziek

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Retro review: Massive Attack vs Mad Professor

In 1995 bracht Massive Attack No protection uit, een plaat waarop ze acht van de tien songs van Protection herwerkten samen met dub-producer Mad Professor. Wat daarbij opvalt, is dat de nummers niet alleen meer ruimte krijgen maar dat ze nog een hogere vlucht nemen dan triphopsongs van nature al doen.
Van hun debuutplaat Blue lines was ik niet meteen weg en het zijn de liedjes op Protection die me voor de band uit Bristol wonnen. Die snapte ik echter pas echt goed nadat ik deze herwerkingen op No protection had gehoord. De songs zijn meer uitgebeend en tot hun essentie herleid en dat maakt dat je kan rondstruinen IN de nummers, dat je alle hoeken ervan kan verkennen en dat je je vertrouwd kunt maken met de kleinste details. Zo klinkt Bumper ball dub (de herwerkte versie van Karmacoma) zoals de titel al aangeeft, als een bal die traag doorheen een ruimte doolt en tegen wanden opbotst, galmt en in het donker de ruimte zichtbaar maakt door een soort echolocatie. De stemmen zijn helemaal weg en je hoort gedetailleerd de opbouw. Tegelijk is dit niet alleen een vivisectie maar ook een herconstrueren, met een licht ander resultaat tot gevolg. Uiteraard herken je meteen Karmacoma en toch weet je dat dit niet helemaal meer hetzelfde is.
Hoewel de songs volledig doordrenkt zijn met een dubsaus, zit er meer leven in dan je misschien zou verwachten. Zo is Trinity dub, de herwerking van Three, een erg vitale song. Dat geldt ook voor Backward sucking, dat eigenlijk Heat miser onder water is.
Deze plaat leert je niet alleen beter het werk van Massive Attack begrijpen, het is ook een mooie inleiding tot een genre (dub) dat bulkt van de mogelijkheden.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 25 - 2017

Last straw - Fär

Fär is een duo uit Brakel. Naast An-Sofie De Meyer herken ik vooral Tim De Gieter, lid van Every Stranger Looks Like You (hun album reviewde ik hier). Hun muziek is dromerig vol elektronica-toetsen en deze single weet ongetwijfeld fans van Hydrogen Sea en Amatorski te bekoren.

Je kan het nummer hier downloaden voor een zelfgekozen bedrag.

Sam Amidon

Tweemaal al zag ik Sam Amidon optreden, éénmaal in een kerk en éénmaal in de Magdalenazaal in Brugge. En nu blijkt de man een nieuwe plaat uit te hebben. The following mountain is een wat stugge plaat, die zijn geheimen en charme niet meteen prijs geeft. Zo zijn Ghosts door de dissonante geluiden van de strijkers en afsluiter April met zijn free jazz-improvisatie allesbehalve erg toegankelijke nummers.
In schril contrast daarmee is de eenvoudige opener Fortune waarin Amidons kenmerkende stemgeluid meteen de hele ruimte lijkt te vullen. Of wat te denken van het heerlijk relaxte Juma Mountain? Blackbird zou een geweldige single kunnen zijn en Another story told illustreert hoe strijkers vaak de song overnemen. Bijwijlen klinkt de plaat daardoor soms wat druk. 
Toch is dit alweer een heel mooie plaat van de Amerikaan. Ze verleidt je weliswaar pas na meerdere beluisteringen, maar de magie ervan afschudden lukt daarna niet meer.

Beluister hieronder het volledige album:

Pierce Edens

Enkele jaren terug leerde ik me, vooral dankzij Roen, verdiepen in de rootsmuziek. Ik ontdekte muzikanten als Sam Baker, Roy Harper en Malcolm Holcombe (en nog een hele reeks meer). Zijn eindejaarslijstjes waren een baken op mijn ontdekkingstocht. De laatste twee jaren echter merk ik dat ik die muzikale weg zonder het al te goed beseffen wat afgedwaald was. Via de blog Music that needs attention las ik over een nieuwe plaat van Sam Baker die eind deze maand verschijnt én leerde ik ook Pierce Edens kennen.
Meteen komt mijn interesse terug want diens plaat Stripped down gussied up is van zo'n ongelooflijke kracht en bijwijlen rauwheid dat je als luisteraar gedwongen wordt in de zetel te gaan zitten luisteren met meer dan gemiddelde aandacht. Dat doet hij vaak met songs met een tempo dat je voet dwingt tot meestampen in het ritme. The bonfire is een heerlijk door rock bezwangerd folknummer. Body gaat ook al helemaal loos.
In Further down doet hij me denken aan hogergenoemde Sam Baker. Hier ligt het tempo lager. Dat maakt het verhaal dat verteld wordt indringender. Here jongleert met een stem die echoot en The bells of Marshall klinkt bedrieglijk zachtmoedig.
De singer-songwriter uit North Carolina speelt meesterlijk met de dynamiek van een langspeler. Dit vijfde album is slim opgebouwd en houdt je aandacht zonder moeite drie kwartier vast. Het bevat één cover, van Tom Waits: Mr Siegal. Daarna vormt It's allright, it's all wrong de perfecte afsluiter van een bijna perfecte plaat.

Beluister hieronder het volledige album:

Omar Souleyman

Het mag dan een spuuglelijke hoes zijn waarachter de Syriër Omar Souleyman zijn negende in het Westen verkrijgbare plaat verbergt, toch is To Syria, with love alweer een feestelijk album geworden. Enkele jaren geleden wist de man nog een hele Pukkelpoptent (en een deel van wie buiten stond mee te luisteren) op zijn kop te zetten met zijn mengeling van traditionele Syrische muziek en Westerse dance. Hij vervalt niet in eenvoudigweg een beat monteren onder de liedjes. De diverse genres versmelten echt bij Omar en dat maakt hem zo populair tegenwoordig.
Syrië wordt dezer dagen nochtans met weinig positieve zaken geassocieerd: Bashir al-Assad, de burgeroorlog, IS, vluchtelingen… Het leven is er geen pretje en al zeker niet in het noordoosten van het land, niet zo ver van de Turkse grens. Daar raapte Omar allerlei culturele invloeden op in het dorpje waar hij woonde. Koerdische, Arabische, Iraakse, Turkse,… muziek: het klinkt allemaal door in zijn liedjes. Hij startte zijn carrière als zanger op huwelijken en nam zo honderden platen op, die meestal aan het pasgetrouwde stel bezorgd werden en nadien gekopieerd en verspreid raakten. Wel, wij raden je voor de verandering op je huwelijk deze performer aan in plaats van de gebruikelijke lokale dj – je zal er geen spijt van hebben.
Het is immers verdomd moeilijk de voeten stil te houden op zulke opwindende deuntjes als Ya bnayya, een ritmische wervelwind, en Khayen, waarin wij enkele flarden van nineties hits menen te herkennen (Dr. Alban, iemand?). Enkel in Mawal gaat het tempo omlaag en horen we een klaagzang waar we weliswaar geen woord van begrijpen en ons desondanks naar de keel grijpt. Daarop zingt hij over zijn eigen vlucht uit zijn vaderland en de vermoeidheid die optreedt wanneer je nergens echt je thuis kan opbouwen. Voor een man die de actualiteit en politiek altijd uit de weg ging, is dit een uitzonderlijke inkijk in zijn beleving van de huidige situatie in Syrië.
Het leeuwendeel van de songs is aanstekelijker dan een brand op de Kempense heide en mikt rechtstreeks op je dansbenen. Zelfs wie geboren is met het gevoel voor ritme van een totaal ontregelde metronoom die free jazz imiteert, wordt gedreven door het gevoel van een polonaise op een trouwfeest als alle ladderzatte nonkels en tante er nog zijn. Ya boul habar is heel geschikt om rond het kampvuur gedanst te worden deze zomer en Aenta lhabbeytak weet met zijn wat complexere songstructuur ook de intellectuele feestganger aan te spreken.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 24 - 2017

I promise - Radiohead

In feite is dit nummer al 20 jaar oud, maar het bleef onuitgegeven tot Radiohead besliste de verjaardag van OK computer te vieren met OK computer OKNOTOK 1997-2017. Drie songs die de plaat niet haalden, zijn daar nu wel op terug te vinden. Dit is écht een liedje voor wie de vroegere Radiohead mist. Of gewoon voor wie van heel mooie songs houdt...

Je kan de plaat OK computer OKNOTOK 1997-2017 hier bestellen.

Lyrics:

I won't run away no more, I promise
Even when I get bored, I promise
Even when you lock me out, I promise
I say my prayers every night, I promise

I don't wish that I'm spread, I promise
The tantrums and the chilling chats, I promise
Even when the ship is wrecked, I promise
Tie me to the rotten deck, I promise

I won't run away no more, I promise
Even when I get bored, I promise
Even when the ship is wrecked, I promise
Tie me to the rotten deck, I promise

I won't run away no more, I promise

Sólstafir

Bij IJslandse muziek ben ik geneigd spontaan te denken aan verstilling, aan atmosferen die geschapen worden en weidsheid die past bij een ruw en uitgestrekt (en dunbevolkt) landschap. Niks van dat alles, zo lijkt het, bij Sólstafir, een drietal uit Reykjavik. Ze maken metal en toch hoor je een echo van al die andere IJslandse bands en artiesten in hun muziek.
De bandnaam betekent "stralende zonnestralen" maar hun mengeling van metal en postrock is vaak erg somber. Berdreyminn is al hun zesde studio-album. Het trio treedt vrijdag op op Graspop in Dessel en als hun set zo afwisselend klinkt als deze plaat, zou het wel eens één van de hoogtepunten kunnen worden van het festival. Zo verleidt Hula de luisteraar met slepende keyboards en een angeliek achtergrondkoor, terwijl Ambátt de rockregisters volledig opentrekt en daarmee dicht in de buurt komt van het soort metal dat in de jaren tachtig net niet wist door te breken wegens toch nog net te ondeugend voor het grote publiek. Met synths uit hetzelfde decennium weet Bláfjall de brug te slaan tussen metal en pop op een manier die we al lang niet meer gehoord hebben.
Muzikaal hoogstaand zou ik dit album niet meteen noemen, maar het luistert wel lekker weg en bijna een uur lang weten de IJslanders je plezier te geven op een pretentieloze manier. Soms mag dat volstaan op een warme lentedag.

Beluister hieronder het volledige album:

Bellemont

De Amerikaans-Belgische band Bellemont is een vijfkoppig ensemble met ex-leden van Red Zebra, The Wolf Banes, Betty Goes Green,... Dat is een stamboom om fier op te zijn. Erg bepalend voor de sound van deze groep is vooral zangeres Tracee Westmoreland. Die kan je kennen van haar acteerprestaties in o.a. Dirty mind, de film met Wim Helsen. 
De plaat is een dubbelaar. Dezelfde songs worden eerst live, in een rudimentaire versie gebracht, waarna op het tweede deel er een grondiger productie gevoerd werd en de songs meer uitgewerkt zijn. Soms is dat echter geen zegen, wanneer nummers een spaarzamer aanpak beter verdragen.


Je kan de plaat hier bestellen via Starman Records. Beluister ze alvast hieronder:

Gespot voor u: Coldcut x On U Sound

Coldcut stelt zelden teleur. Ik was dan ook enthousiast toen ik zag dat Coldcut samen met een reeks artiesten van het On U Sound-label een plaat heeft gemaakt, Outside the echo chamber. Veel dub dus, maar dat kan ik wel eens smaken. En opener Vitals (met Roots Manuva) is een geweldige song! Jammer genoeg blijkt het ook het beste nummer van de plaat en hoewel de plaat best te pruimen is, stelde ze me ook een beetje teleur. Toch leren meerdere luisterbeurten me dat dit zeker en vast een interessante plaat is en wie echt graag naar het genre luistert, vindt hier wellicht meer zijn gading dan ik.

Beluister hieronder het volledige album:

De zin en onzin van zin en onzin

Sinds Trump aan het lijstje newspeak "fake news" toevoegde (als term om aan te duiden dat het gaat om nieuws dat hem niet aanstaat), vallen we wel elke dag over berichten die al dan niet terecht als "fake news" bestempeld worden door deze of gene. Belangrijkste kenmerk blijkt dan niet zozeer het waarheidsgehalte, maar wel dat het gaat om nieuws dat de klager of zijn ideeën in een slecht daglicht plaatst, dat de klager liever niet ziet verschijnen.
Zelf vind ik een ander fenomeen nog veel erger dan "fake news". Let wel: onware berichten in een context presenteren die waarheidsgetrouwheid pretendeert, is erg (schadelijk). Dat kan dan gaan van als artikels vermomde (en steeds minder duidelijk als dusdanig aangegeven) reclame (de zogenaamde publireportages, die vaak eenzelfde lay-out gebruiken als de omringende redactionele content) tot regelrechte laster. Maar ik erger me feitelijk nog veel meer aan klakkeloos overgenomen meningen die als feit gepresenteerd worden en waar in hetzelfde artikel niet één kritische vraag, bedenking of commentaar bij geplaatst wordt. Staatssecretarissen die een perfect legaal huwelijk afwijzen "omdat we hem niets verplicht zijn" NIET confronteren met de uitgekraamde onzin maar die gewoon citeren zonder enige duiding errond, het is slechts één (zeer recent) voorbeeld. De media, en al zeker (zelfverklaarde) "kwaliteitsmedia" als De Standaard of De Morgen of deredactie.be, zouden dit soort onzin onmiddellijk moeten omringen met de nodige duiding. Maar in het kader van een laffe, enge invulling van "objectiviteit" (we mogen zeker geen politieke partijen kritisch benaderen zodat ze niet kunnen zeggen dat we niet objectief zijn) beperkt men zich meestal tot droge berichtgeving. Nochtans zou het allang duidelijk moeten zijn dat context o zo belangrijk is voor de betekenisverleningen. In deze postmoderne tijden lijkt me dat een evidentie. En online zijn de media nog veel schuldiger aan verzuim want HLN.be en De Morgen nemen gewoon (soms letterlijk) hetzelfde (Belga?-)bericht over.
Weet je wat zo erg is? Al dat soort onzin waar politici als Rutten (nettowinst, maar intussen wel voor velen méér kosten), Peeters ("privé-bedrijven hebben geen plaats in de daklozenzorg" maar in zijn Antwerpen keurt zijn partij dit wel gewoon mee goed), een hele hoop N-VAers (Bracke, Demir en Francken voorop) en vele anderen mee wegkomen omdat er geen duiding meer gegeven wordt (of sterk onvoldoende), krijgt zulk een forum dat de onzin als een sluipend gif gemeengoed wordt en iedereen het als een feit onthoudt... Interessante meningen die op een zeer onderbouwde, logisch correcte, op deskundige verworven kennis gebaseerde manier maatschappelijke fenomenen benaderen, krijgen daarentegen amper een plaats en er wordt al zeker geen rekening mee gehouden. Neem dit artikel (klik hier) van Bieke Purnelle over verkeersveiligheid: niemand wordt erin persoonlijk aangevallen, er wordt gewezen op een collectieve verantwoordelijkheid en een overheersende "ideologie" maar hoeveel mensen zullen dit gelezen hebben? En wie houdt hier in beleidsbeslissingen rekening mee?
In onze zogenaamde kenniseconomie wordt beleid vooral gedreven door een eenzijdige economische winstlogica en hebben wetenschappelijke inzichten enkel een plaats als ze de beleidsmakers goed uitkomen. Hoe vaak wordt een beslissing niet genomen die regelrecht ingaat tegen wetenschappelijke inzichten? 
Het wordt hoog tijd dat we met zijn allen wat kritischer omgaan met de ons overspoelende informatie. Ons onderwijs zou daar een mooie rol kunnen in spelen om ons dat te leren. En dan zouden we zin van onzin leren onderscheiden en informatie benaderen in een context, in een samenhang van logische inzichten en zouden drogredeneringen, kromredeneringen en andere wanargumenten veel minder kans krijgen...

Sufjan Stevens, Nico Mulhy, Bryce Dessner en James McAlister

Sinds James Brown in 2006 stierf, mag zijn titel “hardest working man in showbusiness” wat ons betreft gerust doorgegeven worden aan Sufjan Stevens. Amper een goede maand geleden bracht die een live-album uit met de songs van Carrie & Lowell, zijn twee jaar geleden verschenen plaat. Hoewel hij eigenlijk niet al te veel eigen albums uitbracht sinds zijn debuut in 2000, geeft hij voortdurend de indruk overal te zijn. Hij zet dan ook met sprekend gemak muziek naar zijn hand, getuige onder meer zijn verzamelingen kerstnummers of de live-cover van Hotline blin op de recent verschenen concertregistratie.
In 2011 al vroeg het Muziekgebouw Eindhoven aan componist Nico Muhly een werk te schrijven rond het zonnestelsel. Behalve Sufjan Stevens werd ook Bryce Dessner (van The National) erbij betrokken, evenals drummer James McAlister, met wie Sufjan al vaker samenspeelde. Op initiatief van de eigenzinnige artiest uit Detroit verschijnt nu pas een tot conceptplaat verbouwde studioversie die qua opzet herinnert aan Stevens’ Staten-platen Michigan en Illinoise. Zijn persoonlijke stempel is echter merkbaar kleiner op Planetarium. Het aandeel van de andere muzikanten was dan wellicht behoorlijk groot, al horen we in bijvoorbeeld de vervormde stem in Venus duidelijk de vingerafdruk van de Amerikaan.
Wat dit werkstuk zo anders maakt, is de electronica- en zelfs ambient-toets, die je onder meer heel sterk kan horen in Uranus. Luister ook eens goed naar het futuristisch aandoende Mars. Dat is, getuige de vele details en zinderende klanken, duidelijk gemaakt om in een akoestisch perfecte omgeving gespeeld te worden. Helaas is noch onze stereo noch onze mp3-speler of smartphone tot zulke topprestaties in staat, waardoor een deel van de kwaliteit ongetwijfeld verloren gaat. De composities zelf blijven dan wel intact, akoestisch-technisch zal de volle rijkdom van dit werk slechts een beperkt aantal toehoorders bereiken. Parels voor de zwijnen is niet helemaal een toepasselijke uitdrukking. Wij blijven wel met een hunkerend verlangen achter deze muziek te mogen aanhoren in perfecte omstandigheden. Ook in België en Nederland zijn er genoeg zalen waar dit mogelijk zou moeten zijn, en dan denken we eerder aan het Concertgebouw in Brugge dan aan Vorst Nationaal.
De ruimte is een erg weidse omgeving en dat hoor je aan de songs. Of het nu het filmische Pluto is of het tussendoortje Tides, steeds wordt er veel -ahum- ruimte gelaten in de muziek. Het maakt de 75 minuten die de plaat duurt niet langdradig maar integendeel lang genoeg om meegezogen te worden in het universum dat het viertal schept. Daarin is afwisseling, ook in ritme. Zo gaat het tempo aangenaam omhoog in Kuiper belt. De muzikale variatie houdt de plaat spannend tot de laatste noten van Mercury. Af en toe zit er singlemateriaal tussen: zo weet Saturn ongetwijfeld ook Drake-fans voor zich te winnen. Soms is het spek voor de bek van muzikale avonturiers: Black hole verzinnebeeldt met de aanwezige ruis de volstrekt-niet-leegheid van het niets dat een zwart gat op het eerste zicht lijkt te zijn.
Planetarium kent geen dieptepunten en dijt net zoals het heelal steeds verder uit in ons hoofd. Conceptalbums, het is een term met een erg beladen geschiedenis, die meestal alarmsignalen laat afgaan bij muziekliefhebbers. Sufjan en zijn vrienden zijn er echter in geslaagd het huzarenstuk tot een meer dan bevredigend einde te brengen en tekenen zelfs voor één van de meest interessante platen die dit jaar te horen zullen zijn. Nu trekken we ons met onze hoofdtelefoon terug achter onze ruimtetelescoop, om al dat bezongen moois in het echt te aanschouwen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 23 - 2017

Hands down - Trentemøller featuring Jennylee

De Deen Trentemøller is terug met een nieuwe single waarop hij de hulp krijgt van Jennylee (Warpaint). Het resultaat is een erg nineties klinkende song die me heel erg weet te bekoren.

Je kan de song hier kopen of streamen.

Ramona

De vrouwelijke singer-songwriter Ramona laat zich in haar band enkel door vrouwen omringen. Of dat een feministisch statement is, betwijfel ik. Omgekeerd denkt geen mens bij een band enkel bestaande uit mannen dat er een boodschap achter zit, dus we hoeven hier ook niets achter te zoeken. Wat wel aan te raden is, is gewoon genieten van de muziek.
Het album begint zacht en lieflijk met On my own. Die zachte touch blijft intact en herinnert me vooral aan Few Bits, al halen de songs van Ramona Verkerk (voorlopig?) nog niet dat hoge niveau. Tussen de weliswaar goeie maar niet uitzonderlijke songs zitten soms kleine pareltjes verscholen, zoals Fool dat je wiegt tot je in de muzikale wereld van Ramona verdwijnt. Disease begint leuk met een kindermuziekinstrument, dreigt de gimmick niet te overstijgen tot de samenzang in het refrein doorkomt. De blokfluit later in de song doet ons nog even twijfelen. Pluspunt is in ieder geval dat dit liedje kort gehouden wordt, iets meer dan twee minuten, niet meer. De dreiging in Straight on mag dan, met de cello, niet erg origineel klinken, dit nummer staat als een huis.
Ramona heeft zeker nog groeipotentieel. Momenteel houd ik het op "fijn plaatje", doch de verwachtingen nog meer te horen de komende jaren van deze singer-songwriter, zijn er.

Het titelloze debuut van Ramona is te koop via Starman Records. Je kan het hele album hieronder beluisteren: