Twintig parels per maand: januari 2017

Het nieuwe jaar heb ik goed ingezet en om u te laten delen in mijn vreugde, is hier weer een (luister)lijstje met twintig parels:

1. Malmo - Chino Amobi: ik weet niet of hun Airport music for black folk een antwoord is op Brian Eno's bekende plaat, maar er staan wel heel interessante songs op
2. Warp 1.9 - The Bloody Beetroots featuring Steve Aoki: een echt goeie danstrack die ik graag eens op een fuif zou willen horen en waarop ik dan helemaal loos kan gaan
3. Black Beatles - Rae Sremmurd: fijne hiphop van vorig jaar
4. Pick up the phone - Young Thug featuring Travis Scott: ook al van vorig jaar, van één van de artiesten binnen de hiphop die zeker in de gaten te houden zijn
5. Hold on - SBTRKT featuring Sampha: dit is al uit 2011 en maakt me onder meer heel benieuwd naar het nieuwe solo-album van Sampha
6. Home - Gil Scott-Heron and Jamie xx: in 2011 werkte Jamie xx (van The xx) samen met oude krijger Gil Scott-Heron en dat resulteerde in het sublieme We're new here, een plaat die hun beider werelden in elkaar laat opgaan
7. Braakwater - Osdorp Posse: deze Amsterdamse nederhop-pioniers maakten zich behoorlijk kwaad op Extince (die een hit scoorde met Spraakwater), die ze verweten veel te commercieel te zijn. Het resultaat is een spuwende maar ook wel hilarische song
8. Fly on the wall - The Jesus Lizard: woede kan je ook kanaliseren in gitaren en drums en geschreeuw, iets wat The Jesus Lizard zo mooi bewees in de jaren negentig
9. Strange identities - Whispering Sons: deze Belgen (de enige in de lijst deze maand) zijn hoorbaar schatplichtig aan Joy Division, maar hen als een kloon afschilderen doet hun talent tekort...
10. Does your mama like to reggae - J.J. Cale: J.J. Cale is zo'n artiest wiens naam al te snel vergeten wordt in het rijtje grootheden, maar hij heeft zoveel goeie albums uit. Deze song met een grappige titel komt uit Grasshopper
11. Sacrifice - Robbie Robertson: na Music for the native Americans groef Robbie Robertson nog wat dieper in zijn roots en dat resulteerde in het prachtige album Contact from the underworld of redboy. In deze song hoor je Leonard Peltier, die nog steeds gevangen zit en ondanks uitdrukkelijke vragen om clementie toch niet vrijgelaten werd door president Obama in diens laatste dagen
12. Did somebody make a fool out of you - Tony Joe White: hij is vooral bekend van Polk sallad Annie maar dit is ook een prachtsong
13. Sam - Tim Knol: country uit Nederland bereikt ons zelden, maar het titelloze album van Tim Knol is eentje om te koesteren en ik ben heel blij dat ik de vinylversie heb
14. The angel's message to me - Chris Brokaw en Geoff Farina: in 2010 maakten Chris Brokaw en Geoff Farina een prachtplaat waarvan dit de titelsong is
15. Country death song - Violent Femmes: de vroege platen van Violent Femmes heb ik pas recent ontdekt en uit Hallowed ground (uit 1984) haalde ik dit pareltje
16. 1,000,000 kisses - Half Japanese: eerder deze maand recenseerde ik nog hun nieuwe album, dit is een ouder nummer van de band
17. Yesterday is here - Tom Waits: één van klassieke albums die ik eigenlijk veel te weinig beluister, is Frank's wild years
18. The caterpillar - The Cure: toen ik eindelijk mijn ouders kon overhalen om (voor mijn lessen Engels op school) naar de BBC te kijken, speelde The Cure dit nummer in Top of the pops. Ik wist meteen dat ik hen niet zo gauw terug zou kunnen overtuigen... Toch is dit een heel vernuftige liedje
19. Homecoming - Kanye West featuring Chris Martin: eigenlijk zou ik elke maand een song van Kanye West willen kiezen, maar ik hou me in. Deze maand kon ik het toch niet laten om deze samenwerking met Coldplay-zanger Chris Martin te selecteren
20. Too much information (Laolu remix) - Dele Sosimi Afrobeat Orchestra: begin deze maand hoorde ik deze passeren op de radio en ik wist meteen dat hij in de selectie zou belanden. Mooie afsluiter voor deze maand

Beluister de volledige luisterlijst:

Mark Eitzel

Vroeger was hij de frontman van American Music Club maar Mark Eitzel bracht, zelfs al toen de band nog actief was, intussen al meer solo-albums uit dan met die groep. Nu is er weer een nieuwe aanvulling op zijn discografie: Hey Mr. ferryman.
Het was van Caught in a trap and I can't back out 'cause I love you too much, baby uit 1998 geleden dat Eitzel erin geslaagd is me zo warm te maken voor zijn muziek. Niet dat de platen die hij sindsdien uitbracht, slecht waren, maar Eitzel is zo'n artiest waarvan elke plaat eenzelfde herkenbaar geluid lijkt voort te brengen en die je aandacht niet decennialang weet vast te houden. Dan heb je een album als dit nodig om terug alert te reageren op 's mans productie. Mijn oren waren alvast gespitst bij het nochtans niet meteen hemelbestormende The last ten years, de opener van de plaat. Daarin drijft de karakteristieke stem op een door de gitaren geweven dekentje.
An answer, dat helemaal op het eind nog eens terugkeert in een "alternative mix", bloeit helemaal open. Een andere persoonlijke favoriet is het aan Jason Molina opgedragen The singer (for Jason Molina). En wat dan te denken van het met leuke details opgefleurde La llorona. An angel's wings brushed the penny slots is even betoverend als zijn titel.
Wie Mark Eitzel uit het oog (en het hart) verloren was, kan zich aan deze plaat tegoed doen voor een aangenaam weerzien van een oude vriend.

Beluister hieronder het volledige album:

A Winged Victory For The Sullen

Bij de film Iris maakte A Winged Victory For The Sullen een soundtrack en zoals je kan verwachten van de band is die erg ingetogen. Des te verrassender zijn de bonus tracks die aan het album werden toegevoegd, waarin de band een andere kant laat zien.
Het soundtrackgedeelte van deze plaat wordt overheerst door soundscapes en strijkers en klinkt zoals filmmuziek dat hoort te doen: niet opdringerig, maar in dienst van de beelden. Die moeten we natuurlijk missen nu doch de muziek vertelt haar eigen verhaal.
Interessanter zijn voor mij de bonus tracks: waar The endless battle of the Maudlin ballade pt. 2 nog aansluit bij al het voorgaande, is de stijlbreuk enorm vanaf Chess. Niet alleen zijn er nu vocalen aanwezig, ook de elektronica eist een prominente plek op. Deze song draagt een kiem in zich van een lied van Anohni. E-mail from a beetle is zachte techno voor niet-technolovers. Het bevat genoeg dub om een boeiende mix op te leveren. Heart swing bevat de basis voor een hiphopsong en Two pills is misschien de meest opwindende want meest gevarieerde song. Tot slot keert The endless battle of the Maudlin ballade pt. 3 terug naar de oorspronkelijke sfeer van deze plaat. 

Beluister hieronder het volledige album:

Barst

Naar verluidt liet Barst zich inspireren door de schrijver William S. Burroughs voor zijn debuutplaat The western lands. Het toeval wil ik dat al altijd gefascineerd ben geweest door deze "beat poet". Dat startte allemaal met de song die Kurt Cobain ooit met de auteur opnam, "The priest" they called him.
Diens werk wordt gekenmerkt door bevreemding, wat niet zo vreemd is als je beseft hoeveel drugs de uiteindelijk pas op zijn 83e gestorven schrijver nam. Die bevreemding hoor je meteen ook in The threshold. Opvallend is ook hoe de drums langzaam de muziek vanuit de achtergrond overnemen, vooral wanneer de song langzaam overgaat in The rite. Vreemd genoeg brengt dat nummer bij mij herinneringen naar boven aan een muzikaal wel heel verschillende band: Tekton Motor Corporation. Het is eenzelfde repetitieve, bijna basale ritmiek die deze uiteenlopende artiesten verbindt. Het zijn dan wel weer de gitaren die de bovenhand nemen in The passage en een dreunende drone ten beste geven...
Ook op de B-kant worden diverse muziekgenres vrolijk doorheen elkaar gevlochten. Dat hoeft trouwens niet te verwonderen als je merkt dat Barst zich liet omringen door zulke diverse andere muzikanten als Dehn Sora (van Treha Sektori, met wie hij al eens samen een album maakte), percussioniste Karen Willems (van o.a. Inwolves), An-Sofie De Meyer (Fär), Nicolas Meirhaeghe (Empusae),...
Door deze plaat heb ik overigens weer zin gekregen om Burroughs te gaan lezen (wat ik na het wat tegenvallende Naakte lunch niet echt meer had...).

Beluister hieronder het volledige album:

Side A: The threshold / The rite / The passage
Side B: The western lands / The fields

Lied van de week: week 4 - 2017

Catharsis (Self-help) - Every Stranger Looks Like You

Eén of twee jaar geleden kocht ik het album Life in the abyss van Every Stranger Look Like You zonder de band echt goed te kennen. Het was een meevaller van formaat en het is dan ook met veel enthousiasme en ook wel behoorlijk wat verwachtingen voor het binnenkort te verschijnen album dat ik hun nieuwe single voorstel als lied van de week.

Het nummer zal terug te vinden zijn op Bluest shade of black, dat je kan bestellen door te mailen naar everystrangerlookslikeyou@gmail.com.

Lyrics:

This world I never chose or cared for
Will swallow me whole
These people I used to call friends
Are crushing my soul
Everyone keeps changing
Someone please save me
I’m still living in this cave
And it’s become cold and empty

Self help
My little corner of hell
Tomorrow’s a new day
But I know it will be more of the same
A penny for your thoughts
And a cloud for the pain

Put myself on a pedestal
Cause I’m all I’ve got
It all seemed so simple
Guess you forgot
And I’ve always worn gloves
So I’ll leave you as I am
Broken and down
In desperate need of friends

Nothing is lost
I just need something new
Another step forward and I’m still losing my mind
I wish we could meet but I ain’t got the time
No future friends, but I’ll be fine
I’m no longer weighed down by this heart of mine

Crush my soul

Gelezen (97)

Peter Greenaway's Prospero's Books: critical essays - Christel Stalpaert (red.)

De films van Peter Greenaway zijn, to say the least, geen hapklare brokken en dit geldt zeker ook voor dit boek over zijn film Prospero's books. Het was een taai boek, vol Engelstalige essays over de film, maar toch verschafte het me wat meer inzicht in de film. Toch is het Engels niet altijd even makkelijk en je moet behoorlijk goed op de hoogte zijn van de kunst en van het werk en de tijd van William Shakespeare om goed te kunnen volgen.

Schuberts Winterreise: een meesterwerk ontleed - Ian Bostridge

Dit boek van de professionele zanger (en in die hoedanigheid meervoudig uitvoerder van de cyclus) Ian Bostridge plaatst elk van de liederen in Winterreise (van Franz Schubert) in hun maatschappelijke, politieke, artistieke context en werkt daardoor heel verhelderend. Soms wordt een (gepopulariseerd) musicologische uitleg gegeven, soms persoonlijke bespiegelingen maar steeds weer leer je het werk en de componist beter kennen. Sommige stukken zijn iets te lang naar mijn gevoel, maar voor de rest kan ik dit enkel als een interessant en goed geschreven boek bestempelen. 

Het leven is vurrukkulluk - Remco Campert

Wat een heerlijke taal gebruikt Remco Campert toch in dit boek. Hij zet de spelling zo naar zijn hand dat de woorden soms met nog meer betekenissen beladen worden.
Dit verhaal schetst een zondag eind jaren vijftig, begin jaren zestig. De schaduw van de jaren veertig hangt nog boven de levens van de personages, al is het leven al duidelijk veel beter. Op het eerste zicht lijkt dan ook alles rozengeur en maneschijn doch algauw merken we dat ieders verhaal ook doorspekt is met triestige, soms ronduit zielige passages, behalve misschien dat van de zestienjarige Panda.
Een schitterend boek dus van een auteur waarvan ik wel meer wil lezen...

Half Japanese

Half Japanese is een art punkband die al sinds 1975 bestaat. De broers Fair, waarvan Jad de bekendste is (hij speelde o.a. in en met Teenage Fanclub, Yo La Tengo, Daniel Johnston,...), richtten de band op, die eerder al 15 regulieren albums uitbracht. Nummer 16 (Hear the lions roar) is vers van de pers en ik werd aangenaam verrast door de plaat, die overigens in de lijn ligt van de muziek van enkele van de hierboven vermelde artiesten/bands.

Het mooiste pareltje op deze plaat komt overigens helemaal achteraan: de charme van Super power is zo ontwapenend dat ik bijna (bijna!) poezenfoto's begin te posten op Instagram. Deze song klinkt als het enthousiasme van een tienjarige voor zijn favoriete superheld. En dan denk ik: klonken maar meer liedjes zo...
Met Wherever we are led en Attack of the giant leeches start het album behoorlijk rauw. De lo-fi aanpak van Half Japanese zorgt voor rafelige randen. Die geraken wat verloren in de rustiger songs (Of course it is en vooral het heerlijke relaxte The preventers). Het lijkt alsof we soms naar Pavement aan het luisteren zijn en hoedanook word je als luisteraar decennia teruggeworpen in de tijd. Maar mij hoor je daar niet over klagen...

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 3 - 2017

Star roving - Slowdive

Tweeëntwintig jaar zit er tussen het vorige werk van Slowdive en de nieuwe single Star roving. Dat is een behoorlijk lange tijd en de meeste bands verdwijnen in zo'n tijdsspanne in de vergetelheid. Slowdive is echter een cultnaam als een klok. Gelukkig bewijzen ze ook vandaag nog steeds shoegaze van de bovenste plank te maken.

Lyrics:

Give it away now, girl
Can't hold on to mine
Every black and white
Secrets of blinking light
And like flies on [?]
Said she's feeling warm for everyone tonight
Although possible
Said she's feeling good, said she's feeling good

Smiling beautiful
She says I'll make it bad
For everyone to hide
Twisting by my girl
Nothing left to lose
Nothing left to fight

Give it away now, girl
Can't hold on to mine
Every black and white
Secrets of seeking light
In a flash of time
Said she's feeling warm for everyone tonight
Smiling beautiful
She says I'll make it bad for everyone to hide

The Flaming Lips

The Flaming Lips zijn zo'n band waarvan je, nog voor je een noot gehoord hebt van hun nieuw album, al weet dat ze je zullen verrassen, dat ze je heen en weer zullen slingeren tussen verschillende muziekstijlen en (helaas) soms ook tussen bewondering en teleurstelling. De meest recente plaat die ik van hen beluisterde (With a little help from my fwends), wist me niet helemaal te overtuigen, althans: het is niet het soort plaat dat ik regelmatig zou opleggen/opgelegd heb.
Met Oczy mlody weet deze band me gelukkig wel weer te grijpen. Afwisseling troef, dat zeker, maar het niveau blijft wel redelijk constant. How?? bijvoorbeeld is tegelijk heel spacy én een mooie ballad. Op één of andere manier doet het me denken aan de Ziggy Stardust-plaat van David Bowie. En There should be unicorns (een titel waarmee ze misschien zelfs mijn dochter zouden tot een luisterbeurt verleiden) is zo geschift én zo geniaal dat ik die grijns vermoedelijk de komende week niet meer van mijn gezicht krijg.
In diezelfde categorie zit de song waarin -het lijkt Samson en Gert wel- meer in het liedje zit dan je denkt: One night while hunting for faeries and witches and wizards to kill. De donkere dreiging wordt hier niet middels drones uitgedrukt maar is even beklemmend voor wie bereid is onder te duiken in het geschapen universum.
De single The castle (eerder al lied van de week) past eigenlijk best wel goed op dit album en is één van de makkelijkst toegankelijke nummers (en dus een verstandige singlekeuze). 
Het hele album gaat mij nog veel plezier verschaffen en in tegenstelling tot de eerder genoemde plaat, is dit wel iets om regelmatig te beluisteren.

Beluister hieronder het volledige album:

9T Antiope

9T Antiope is een duo uit Parijs, maar beiden zijn afkomstig uit Teheran. Nima Aghiani en Sara Bigdeli Shamloo maken muziek met echo's uit het verleden (folk die teruggrijpt op middeleeuwse tradities) én met een elektronische inslag die hun songs net ook heel modern maakt. Ze hebben net hun eerste EP uit, Of murk and shallow water.
In tegenstelling tot Ash Koosha (ook een Iraniër) hoor in de muziek geen verwijzingen naar de muzikale traditie van het land van herkomst. Er wordt net teruggegrepen naar middeleeuws aandoende folk, zij het dat een heel modern instrumentarium en samples die tot stand brengen. De sfeer van de EP is de hele tijd grimmig, donker en verontrustend. Als luisteraar krijg je geen moment respijt. Het is alsof je op een gevaarlijke tocht door een diep woud trekt op queeste en letterlijk achter elke boom gevaar loert. De stem van Sara verhult ondanks de helderheid niet welke rampspoed je op je weg kan aantreffen. Als in het afsluitende Edax er allerlei geluidjes vanaf halfweg het lied opduiken, brengen die geen geruststelling maar zijn ze het moderne equivalent van de oehoe in films die zich afspelen in nachtelijke bossen.

Beluister hieronder de volledige EP, die je via hun Bandcamp-pagina kan bestellen:

Sohn vs The xx

Twee bands die tegelijk heel verschillend zijn en toch gelijkenissen vertonen, hebben net een nieuw album uit. Sohn bracht Rennen uit en van The xx is sinds vandaag I see you beschikbaar. Ik luisterde naar beide platen en tracht beide platen de plaats te geven die ze voor mij verdienen.
Met The xx heb ik een moeilijke relatie. Ja, ik zag ze (vooral om mijn lief te plezieren) al eens live aan het werk en net als bij hun platen was het gevoel dubbel: ik kan horen dat het heel goed is, heel goed gemaakt, knap in elkaar zit, maar behalve in een enkele single kon de band mij nooit écht raken. Er hing een soort kilte over hun muziek, een afstandelijkheid die maakte dat ik er niet echt verbinding mee kreeg. Dat had ik dan wel meer bij de plaat die Jamie xx maakte met Gil Scott-Heron (We're new here). Zijn soloplaat, zo moet ik bekennen, heb ik dan weer onvoldoende beluisterd.
De single On hold verraste me echter want die is niet alleen steengoed, ik wil er ook telkens opnieuw naar luisteren. Eindelijk weet het trio me te raken, weten ze binnen te komen. De verwachtingen voor het nieuwe album waren dus hoger gespannen dan ik zelf omwille van mijn voorgeschiedenis met de band zou gedacht hebben. Ik had namelijk al gehoord en gelezen dat On hold echt wel een voorbeeld was van de nieuwe richting die ze op deze plaat zouden uitgaan.
Ook I see you laat me achter met een dubbel gevoel (al is het nu anders). Enerzijds vind ik de plaat in feite minder goed dan vooral het debuut: de nummers zijn niet altijd even goed opgebouwd, de spanningsboog zit niet altijd goed, sommige nummers zijn gewoon minder goed dan wat we van de band gewoon waren. Anderzijds: er zijn songs die aansluiten bij het vroegere werk, maar ze hebben nu ook wel een aantal liedjes die me net als On hold iets doen. Opener Dangerous is daar een voorbeeld van: de kilte en afstandelijkheid is minder groot dan voorheen. Het is ook een heerlijk uptempo-song en blijkbaar is The xx niet meer bang er zulke te maken. Het zou een mooie volgende single zijn... Kunnen ook mijn goedkeuring wegdragen: Say something loving en Lips. Het zijn vooral de tragere nummers (zoals Performance) die aan het euvel lijden dat me nooit helemaal won voor The xx.
Waarin Sohn gelijkt op The xx, is dat deze band zich ook van een heel moderne muzikale taal (met bleeps en beats) bedient om goeie "pop- en rocksongs" te maken. Ook op Rennen klinkt daarin zo veel warmte door dat ik opnieuw helemaal overstag ga, net als met voorganger Tremors. Al vanaf opener Hard liquor zit alles goed en word je de muziek ingezogen. Conrad klinkt als het logisch vervolg en verder vallen nog parels te rapen: titelsong Rennen, Proof, Still waters,...
Het tragere Dead wrong weet in tegenstelling tot een rustige xx-song wel mijn hart te veroveren. Het is erg moeilijk om de vinger te leggen op wat precies maakt dat Sohn wél mijn emoties weet te beroeren, maar telkens opnieuw is het duidelijk zo dat voor mij Sohn slaagt waar The xx faalt.
Wanneer ik beide platen aan mekaar afweeg, weet The xx me weliswaar meer dan vroeger te bekoren, maar toch steekt de nieuwe plaat van Sohn er bovenuit.

Beluister hieronder beide platen:

Hersencellen

Hersencellen is het samenwerkingsproject tussen muzikant Butsenzeller en dichter Gert Vanlerberghe. Ze brengen hun debuut We ploegen voort uit op Jezus Factory in de vorm van een cassette (+ downloadcode).
De combinatie van poëtische teksten en bevreemdende muziek werkt uitstekend in songs als Kubisme en het jazzy Saxmeisje . Het meer dan negen minuten durende Alle dieren sterven is een doodsreutel ondanks het "we ploeteren voort" maar wel één waarop het nog eenmaal goed dansen is. Nog meer dansbaar is Diamanten. Voor wie vette gitaren wil, is er ook nog Saboteer. Afgesloten wordt er met het onder het vel kruipende Het woud waarin de muziek een griezelige soundtrack vormt voor het verhaal dat verteld wordt.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Retro review: Robbie Robertson

In 1994 werd ik van mijn sokken geblazen door dit album van Robbie Robertson, samen met The Red Road Ensemble, en dus bedenk ik het graag met een retro review:

Wie al zo'n muzikale nalatenschap heeft als lid van The Band maar nog jaren te gaan heeft, zoekt misschien een andere muzikale richting om te tonen wat hij in zijn mars heeft. De indianenroots van Robbie Robertson vallen niet te loochenen in dit prachtalbum. De Mohicaanse afstamming liet hij voor het eerst (maar niet voor het laatst, want hij zou op Contact from the underworld of redboy deze weg nog verder bewandelen) bepalend zijn voor zijn muziek, in dit geval gemaakt voor de documentaire The native Americans. Ook zijn zoon en dochter mogen gastrollen vervullen op deze plaat.
Een grote verdienste van dit album is dat ze de clichés die we hebben van de muziek van de "indianen" ver overstijgt. Heel mooie samenzang (luister maar eens naar de vrouwen in Mahk Jchi (Heartbeat drum song) of het achtergrondkoor in Akua tuta) overheerst. Ik kende Robbie Robertson toen eigenlijk (solo) enkel van zijn hit Somewhere down the crazy river, een song die me altijd geïntrigeerd en ook wel een beetje geïrriteerd had met die heel kenmerkende stem. Die vocalen van Robbie komen mooier tot hun recht in een lied als It is a good day to die.
Toch zijn het vooral de mooie composities waarvoor deze plaat beter verdient dan tussen de plooien van de muziekgeschiedenis gewoon te verdwijnen. Luister maar eens goed naar een klassebak als Words of fire, deeds of blood of het erg modern aandoende Skinwalker.
Music for the native Americans is zo'n plaat waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde, maar eenmaal gehoord liet de plaat me nooit meer echt los. Af en toe grijp ik er nog eens naar terug en ze heeft zeker mijn waardering voor Robbie Robertson in belangrijke mate beïnvloed.  

Beluister hieronder het volledige album:

Kassett

Gavin Vanaelst is een student illustratie aan Sint-Lucas in Gent met muzikaal talent. Dat talent spreidt hij onder de naam Kassett tentoon op meerdere releases en sinds vorige week is daar ook het album Ocean memory bijgekomen.
You mag dan al een aardige opwarmer zijn, het feest voor de oren begint pas echt met het oosters aandoende Charme, waarop RIN de Japanse tekst brengt tegen een achtergrond van pulserende beats en hoge tonen. Het oosters sfeertje blijft ook aanwezig, zij het wat meer op de achtergrond, in de titelsong. Kassett speelt met geluiden en vervormt vocalen om tot effecten te komen die je niet altijd zou verwachten. Zo is Touch verrassend rustgevend hoewel je dat niet zou verwachten bij het tempo dat aangehouden wordt. Reckless abandon drijft dan weer op een kinderpianootje zoals we allemaal wel kennen uit onze vroegste kinderjaren, terwijl B.413 abstracte hiphop is zoals ik die vooral van DJ Krush ken. In Yugo baby herken ik dan weer een andere Japanner, Takkyu Ishino. Een schitterende buitenbeentje op deze plaat is dan weer Helena, een song die zich soms openvouwt als een bloem om meteen weer te sluiten.
De rode draad doorheen dit album lijkt toch Japan te zijn, waarvoor we vermoeden dat Kassett een uit de hand lopende fascinatie heeft. Als dat echter ook leidt tot platen als deze, vergeven we hem dat met plezier.
Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 2 - 2017

Hard to admit - Tiny Legs Tim

Tim De Graeve, alias Tiny Legs Tim, is een jonge Gentenaar die prachtige bluesplaten maakt en binnenkort aan zijn discografie Melodium rag mag toevoegen. Dat is al zijn vierde langspeler en hij heeft intussen al ruimschoots zijn sporen verdiend. Je kan hem overigens regelmatig live aan het werk zien in Gentse cafés waar hij bluesimprovisaties speelt met bevriende muzikanten, of je kan ook naar één van zijn concerten gaan (zie hier).

Het album Melodium rag kan je hier alvast bestellen.

Gespot voor u: E

Ik ben altijd al gek geweest op Come, de band van Chris Brokaw, die ik ooit eens in Amsterdam live zag ter gelegenheid van de 20e verjaardag van hun album Eleven:eleven. Een ander belangrijk bandlid was Thalia Zedek, die net als Chris al heel wat muziek releaste na Come. Thalia Zedek heeft nu een nieuwe band, E, waarmee ze op tournee trekt en o.a. in de 4AD in Diksmuide te zien zal zijn. De band bestaat verder ook nog uit Jason Sanford (Neptune) en Gavin McCarthy (Karate).
Hun debuutplaat werpt me helemaal terug naar de tijd van gescheurde jeansbroeken, houthakkershemden en andere grunge-parafernalia, doch voegt er wat Tortoise-achtige math rock bovenop. Thalia klinkt een beetje als Kim Deal bij The Breeders. Deze plaat is een beetje verloren geraakt tussen de vele goie releases in 2016 doch is uw aandacht meer dan waard. Ordeel zelf en beluister hieronder het volledige album:

Gone Is Gone

Lang geleden dat we nog eens over een supergroep hebben mogen schrijven, maar dat is met Gone Is Gone zeker het geval. De band bestaat uit Troy Sanders, zanger-bassist van Mastodon, Troy Van Leeuwe, gitarist bij Queens Of The Stone Age, Tony Hajjar, drummer van At The Drive In en Mike Zarin, de stichter van het label Sencit Music. Na een ep vorig jaar hebben ze in de eerste dagen van dit jaar een debuutalbum op de wereld losgelaten: Echolocation.
De gitaren gaan hard, zeer hard, en wij schipperen tussen Kyuss en Soundgarden als voornaamste referentie om u een idee te geven van wat u mag verwachten bij beluistering. Ik kan alvast genieten van zowel het ingehouden Dublin als het helemaal uit zijn dak gaand Pawns. De band weet trouwens het hele album goed de afwisseling te bewaren tussen de verschillende ritmes en levert zo een evenwichtige plaat af.
Leuk detail: het album kan ook op cassette besteld worden...

Luister hieronder naar het volledige album:

Muzikale mailbox (13)

Buzz Rodeo

 

De Duitse artpunkrockband Buzz Rodeo brengt punkrock die herinnert aan de dagen dat ik het genre ontdekte langs de omweg van de grunge. Het trio doet me nog het sterkst denken aan bands als Fugazi en Shellac. Beluister hieronder hun meest recente album, Sports:

Jens Lekman

Over Jens Lekman schreef ik al eerder hier en hier. Deze Zweedse muzikant maakt muziek die het zoetste uit de pop naar boven haalt zonder aan de foute kant van de imaginaire lijn tussen kunst en kitch te belanden, wat toch een behoorlijke prestatie is. Eindelijk heeft hij een nieuwe single uit, What's that perfume that you wear? Op 17 februari verschijnt het album Life will see you now waaruit de song komt. Allerlei leuke weetjes over die plaat kom je hier te weten. De plaat alvast bestellen kan je dan weer hier.

Serge Bulot

Wie ervan droomt iets exclusiefs in huis te halen, kan zijn hart ophalen aan het slechts in 50 exemplaren beschikbaar cassettebandje van Serge Bulot, Les Légendes De Brocéliande. Wie minder elitair ingesteld is, kan het gewoon (hier) kopen omwille van de mooie muziek die je erop vindt. Deze cassette werd oorspronkelijk reeds uitgebracht in 1981 en is geïnspireerd op een mythisch bos dat ergens in Frankrijk zou moeten liggen, Brocéliande. Zijn aantrekkingskracht haalt het uit de band met koning Arthur. Serge Bulot componeerde en speelde elf (soms korte) liedjes die licht mystiek aandoen maar vooral eigenlijk nog best hedendaags klinken en tegenwoordig als soundscapes door het leven zouden gaan. Beluister hieronder het volledige album:

WRIP

Geen idee wiens idee het was om de debuut-EP te releasen op 31 december, doch qua in-alle-feestgewoel-niet-opgemerkt-worden kan dat tellen. De Californiërs van WRIP hebben op Easy swimmers vier songs verzameld die getuigen van een platencollectie vol surfpopplaten en van gitaarversterkers die vastgeroest staan op "echo" en "reverb". Vrolijk huppelt de titelsong voorbij eer we in Dirty laundry een verrassend bespiegelende band te horen krijgen. Ride the wave is als een roadtrip langs de Californische kust terwijl Space cowboy voorbijkruipt als een slak aan de marihuana. Het minste wat je kan zeggen van deze EP is dat het ritme erg afgewisseld wordt. De songs zijn best aardig en dus mogen ze uit de vergetelheid van oudjaar geplukt worden...

Beluister hieronder de EP die je kan bestellen aan een zelfgekozen prijs op hun Bandcamp-pagina:

Run The Jewels

Killer Mike en El-P doorzwommen al behoorlijk wat hiphopwatertjes vooraleer ze samen als Run The Jewels muziek uitbrachten. En ik geef toe, ik ben zware fan. Luister maar eens naar wat er al allemaal op het Definitive Jux-label verscheen waar minstens één van beiden de hand in had: Company Flow, Outkast,... Om dan nog te zwijgen van de andere acts op het door El-P opgerichte label: Aesop Rock, Cannibal Ox,... Ook de twee voorgaande platen van dit duo waren een schot in de roos. En er was hun bijdrage aan Nobody speak van DJ Shadow, vorig jaar nog een lied van de week. 
De digitale release van het album werd vervroegd naar de laatste week van 2016, de fysieke exemplaren verschijnen in de VS op 13 januari en bij ons de 20e. Gelukkig mag je de digitale versie gratis downloaden (hier) op hun website (of het album beluisteren op Spotify) zodat het al de hele week genieten is. Het gevaar bestond natuurlijk dat mijn verwachtingen te hoog gespannen waren. Gelukkig weet het tweetal me zelfs dan nog aangenaam te verrassen.
Klonk de band voorheen vooral militant ("Anger is an energy", zoals PIL al duidelijk maakte), dan lijkt er een vorm van humor en luchtigheid in geslopen. Het kan ook nuance zijn. Hoedanook worden de rhymes niet de hele tijd onze strot ingeramd. Nu ja, de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat dat voorheen ook niet de hele tijd gebeurde, zelfs niet in aanwezigheid van Zack de la Rocha van Rage Against The Machine. Maar opener Down, samen met Joi, glijdt naar binnen als een suppo: het medicijn gaat er zachtjes in om eenmaal binnen zijn krachtige werking tentoon te spreiden. Ook Thieves! (screamed the ghost) laat zich van zijn verleidelijkste kant zien. Tunde Adebimpe van TV On The Radio mag er als gast rondstruinen. 
Des te harder komen songs als Hey kids (Bumaye) (waarop Danny Brown zijn herkenbaar stemgeluid leent), Panther like a panther (Miracle mix) (wat een geweldige aanwinst voor deze song is Trina toch) en Oh mama aan. Gelukkig worden ze afgewisseld met meer speelse elementen in 2100! and Talk to me.
De derde langspeler van Run The Jewels is daarmee gevarieerder geworden dan zijn voorgangers en weet tegelijk de woede van de zwarte gemeenschap te kanaliseren via muziek die een breder publiek zou kunnen bereiken (en dus des te doeltreffender kan worden). Vergis u echter niet, deze motherf*ckers zijn nog steeds kwaad, ze brengen het nu alleen nog beter onder woorden (en muzieknoten).    

Beluister hieronder het volledige album:

Liefdadigheid

In mijn stuk over Music For Life had ik het er al even over, dat we steeds meer verglijden van een maatschappij die solidariteit als basisprincipe hanteert en zorg voor de zwakkeren structureel inbouwt, naar een liefdadigheidssamenleving. De caritas is terug van (nooit?) weggeweest en net als vroeger gaat die gepaard met een moraliserende houding. Kijk maar naar het "incident" met betrekking tot de zogenaamde ondankbaarheid die voedselbanken ondervinden.
Beter dan dit stukje op Sociaal.net kan ik het niet verwoorden, maar ik kan het niet laten om hier toch even mijn eigen gedacht te zeggen...
Als zelfs de middenklasse klaagt over een oneerlijk beleid dat de kosten voor de "nodige besparingen" (daarover valt ook nog hartig te discussiëren) afwentelt op steeds dezelfden terwijl de sterkste schouders ongemoeid gelaten worden, hoeveel meer hebben mensen in armoede dan niet te klagen. Bovenop een repressief beleid en een veroordelend discours waarin het hun eigen schuld heet te zijn en ze zelfs vaak weggezet worden als profiteurs, zien we armoede toenemen: de armen worden armer en er komen meer armen bij. Hun problemen worden geridiculiseerd of geminimaliseerd (racisme is relatief, u weet wel) of ze worden zelf gecirminaliseerd. Intussen is de belangrijkste verwezenlijking (nu ja) van de bevoegde minister voor armoedebestrijding, Liesbeth Homans (N-VA), de 1-euromaaltijd, een typisch voorbeeld van liefdadigheid. Dat we de minister die de problematiek hoort te kennen en zou moeten kunnen uitleggen aan de bevolking, nog niet gehoord hebben over de "ondankbaarheid" van de armen om die mensen te verdedigen, is natuurlijk omdat haar eigen beleid er vooral één is van liefdadigheid, waarbij armen "dankbaar" horen te zijn voor wat ze doet en wat zij krijgen. Dat ze haar andere bevoegdheden (zoals huisvesting) niet aanwendt als hefboom om armoede te verlichten of te verbannen, wie moet daar eigenlijk dankbaar voor zijn?
Liefdadigheid, zo leert de geschiedenis ons (en is de Grote Roerganger geen historicus meer?), gaat altijd gepaard met een enorm verpletterend juk van moraliseren en superioriteit. In de negentiende eeuw heette het dat de armen maar hun geld niet moesten verkwisten aan de drank en dankbaar moesten zijn jegens de fabriekseigenaren die hun werk boden (slechtbetaald, tot groot profijt van die fabriekseigenaars, maar dat vergeten we met gemakt) en tegenwoordig moeten de armen dankbaar zijn voor wat de voedselbank hen voorschotelt en de weliswaar stigmatiserende (maar hey, laten we daar ook maar even aan voorbijgaan, ze moeten maar niet arm zijn hé) gunsten die ze krijgen... 
Als de mate van beschaving af te lezen valt aan de zorg voor de zwaksten, dan toont ook dit weer dat we verontrustend snel de verkeerde richting aan het afglijden zijn...

Lied van de week: week 1 - 2017

Snap je? - Yung Internet

Wie ook de nederlandstalige hiphopscene wat volgt (en gelukkig zit er zo iemand in de Indiestyle-redactie), weet dat Yung Internet, een bende uit Amsterdam, behoorlijk geschifte hiphop brengt. Die wordt vaak gekenmerkt door donkere beats en teksten. Ik denk dat ik de volgende weken hun vorig jaar verschenen album Dixiland eens wat meer ga beluisteren. Op een in essentie housetune laten ze hun kunnen zien met Snap je?, dat tegelijk bevreemdend en herkenbaar aanvoelt.

Lyrics:

[Hook: Yung Mau]
Snap je me wat ik bedoel? (Snap je me wat ik bedoel?)
Snap je me wat ik je zeg? (Snap je me wat ik je zeg?)
Snap je me wat ik bedoel? (Snap je me wat ik bedoel?)
Snap je me wat ik je zeg? (Snap je me wat ik je zeg?)

[Verse 1: Yelli]
Clonazepam, George Clooney
Bood ik haar aan maar die domme chick hoeft niet
Chap ik m zelf, gooi 'm in m'n smoel
Ik gooi er een hele boel, snap je me wat ik bedoel?

Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?

[Verse 2: Yung Mau]
Snap je me wat ik bedoel?
Snap je me wat ik je zeg?
Snap je me wat ik hier doe?
Snap je me hoe ik het leg?
Meezy F is zo gewoon gebleven
Ik ben lijkbleek ik ben overleden
M'n hoofd lijkt alsof 'ie is overreden
In je wasbak aan het overgeven
Snap je me wat ik bedoel?
Snap je me wat ik je zeg?
Snap je me wat ik hier doe?
Snap je me hoe ik het leg?
Snap je me wat ik bedoel?
Snap je me wat ik je zeg?
Snap je me wat ik hier doe?
Snap je me hoe ik het leg?

[Hook: Yung Mau]
Snap je me wat ik bedoel? (Snap je me wat ik bedoel?)
Snap je me wat ik je zeg? (Snap je me wat ik je zeg?)
Snap je me wat ik bedoel? (Snap je me wat ik bedoel?)
Snap je me wat ik je zeg? (Snap je me wat ik je zeg?)

[Outro: Yelli]
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?
Snap, snap, snap je me wat ik bedoel?