Twintig parels per maand: april 2016

April eindigt en dus is het tijd voor de twintig parels van deze maand:

1. April's fool - Tracy Lawrence: de maand begon met de traditionele aprilvissen en dus mocht deze niet ontbreken
2. Oh God! doesn't work in Texas - The Reverend Horton Heat: alleen al voor de grappig titel moest deze erin. Ik kende de man trouwens al van een verzamelaar op het label Sub Pop die uitgebracht werd in volle grunge maar bewees dat deze platenmaatschappij echt wel méér in de aanbieding had
3. Pissed up a rope - Ween: op 12 golden country greats parodieert Ween op sublieme wijze het genre en met dit singletje heb ik me, toepasselijk, haast bepist van het lachen
4. You better run - Junior Kimbrough: gehoord in één van de eerste aflevering van seizoen 5 van The Walking Dead. Geweldig nummer
5. If you haven't any hay get on down the road - Skip James: eind deze maand bracht Paramount een collectie songs van deze bluespionier uit (Cherry ball blues)
6. Love attack - Konk: toevallig op gestoten deze maand en het nummer is blijven hangen
7. Ziggy Stardust - Pulled Apart By Horses: tijd voor een goeie cover, van een song van David Bowie
8. Crazy for you - Best Coast: een psychedelisch pareltje uit 2010
9. Revival - Deerhunter: uit datzelfde jaar komt ook dit liedje uit het geweldige album Halcyon digest
10. No aloha - The Breeders: bijna twintig jaar ouder maar niet minder bevreemdend is dit nummer, dat binnen het album Last splash in succes overschaduwd werd door Cannonball en Divine hammer maar evenzeer verdient in het collectieve geheugen een plaatsje op te eisen
11. I am a tree - Guided By Voices: soms moet je durven alle gêne overboord gooien, de vreemdste dingen zingen en toch de wereld (bescheiden) veroveren, zoals Guided By Voices op zijn best
12. Sally - Bibi Bourelly: deze dame doet me een beetje denken aan Rihanna. Ik kende haar absoluut niet maar dit liedje is gewoon onweerstaanbaar
13. Mary Jane - Rick James: de meesten kennen hem van Chic maar onder zijn eigen naam bracht hij ook interessante platen uit
14. Toy box - Sheila E: Prince stierf deze maand en dat was voor mij meer een schok dan het overlijden eerder dit jaar van David Bowie. Ook Prince zat muzikaal weer op het goeie spoor. Jammer genoeg valt van de man op Spotify niets terug te vinden en dus moeten we het stellen met dit nummer van zijn drumster Sheila E, die muzikaal vrij dicht bleef bij wat Zijn Purperen Hoogheid zelf in die tijd maakte
15. Changes - Black Sabbath: de soulman Charles Bradley viel pas op late leeftijd roem en erkenning te beurt en daar geniet hij nog steeds van. Zo'n sympathieke man gun ik dat met heel mijn hart. Uit zijn nieuw album wordt titelsong Changes heel vaak gedraaid en daarom vond ik het tijd voor een kleinde ode aan het origineel van Black Sabbath!
16. My baby's gone - Robert Belfour: en daar gooien we met plezier nog wat blues achteraan ook
17. Summertime blues - Brian Setzer: Brian Setzer mocht zich voor de soundtrack van La bamba helemaal uitleven op deze cover van Eddie Cochran
18. Super-fire - Girls Against Boys: nog eens helemaal uit de bol gaan, kan ook als luisteraar, en daar leent deze song zich uitermate goed voor
19. Drink it up - Negativland: op het album Dispepsi weet Negativland zijn maatschappijkritiek al in 1997 (maar die nog steeds actueel is) muzikaal mooi te verpakken
20. Silver needle golden nail (live) - Amenra: afsluiten doen we alweer in stijl met deze meer dan acht minuten durende live-versie. Als luisteraar moet je enkel je oren en je geest volledig openzetten om meegezogen te worden.

Beluister hieronder de twintig parels:

 

Rufus Wainwright

Loudon Wainwright III mag fier zijn op zijn kinderen die muzikaal ook iets betekenen. Martha is daar één van maar de bekendste is toch Rufus. In het jaar waarin William Shakespeares 400 jaar overleden is (aanleiding tot wel meer speciale herdenkingen), waagt hij zich met een rits aan gastmuzikanten aan een muzikale interpretatie van 9 sonnetten van de bard.
Dat deze plaat uitgebracht wordt door het hooggewaardeerde klassieke label Deutsche Grammophon hoeft geen verwondering te wekken. Er wordt vaak gekozen voor muziek die ook al 400 jaar oud lijkt maar tegelijk toch levendig klinkt, zoals When I most wink. Voor de luisteraar die iets minder vertrouwd is met klassieke muziek, is er gelukkig ook de medewerking van zeer hedendaagse artiesten zoals Marius De Vries. In Take all my loves word ik nog het meest betoverd door de percussie.
Ook Unpervect actor waarop schoon volk meezing als Helena Bonham Carter en Rufus' zus Martha, verdient een plaatsje in uw rockafspeellijst. En hoewel ik zeker geen fan ben van de stem van Florence Welch (van Florence And The Machine) kan ik haar bijdrage in When in disgrace with fortune and men's eyes zeer smaken.
De songs worden afgewisseld met voorgelezen gedichten en de dus meer klassieke muzikale aanpak en dat resulteert in een heterogeen maar ook verrassend en best wel te pruimen album.  

Beluister hieronder het volledige album:

Mogwai

Telkens de Schotten van Mogwai een nieuw album uitbrengen, kunnen mijn buren rook zien omhoogkringelen van het vreugdevuur dat hier ontstoken wordt. Slechts zelden tot nooit word ik teleurgesteld.
Het album vormt de soundtrack voor een documentaire over de atoombomaanval op Hiroshima en de erfenis daarvan. Toch hoor je niet meteen de beklemmende sfeer die je zou verwachten in opener Ether. De song klinkt net erg open en hoopvol, vind ik. Langzaamaan komt toch een wurgend gevoel de nummers binnensluipen. Het klinkt alsof Mogwai door de kracht van de atoombom met open mond toekijkt en de gruwel vermengd is met bewondering. Dat laatste hoor ik nog het meest in het erg aan Kraftwerk schatplichtige U-235. Hier overheerst de van emoties ontdane wetenschappelijke blik. 
Verrassend ook is hoe in Weak force de helderheid van het overheersend melodietje alle aandacht opzuigt waardoor je je als luisteraar op je gemak voelt. De violen in Are you a dancer? geven song, die al uitzichzelf erg rustig blijft, iets lieflijks en het contrast met de intro's van zowel Tzar als Fat man steekt net daardoor nog net iets harder.


Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 17 - 2016

If this tour doesn't kill you, I will - PUP
 

Na Teen Suicide (waarvan ik het album hier besprak) zwengelt ook PUP de slacker- of lofihype aan. Op 27 mei verschijnt hun album The dream is over en als die vol staat met nummers als dit, mogen we ons gelukkig prijzen.

Je kan het album hier alvast bestellen.

Lyrics:

If this tour doesn't kill you then I will
I hate your guts and it makes me ill
Seeing your face every morning
One more month and twenty-two days
If this tour doesn't kill you, I may
Counting down the miles 'til we leave the state
I'm counting down the minutes 'til I can't erase
Every memory of you

For a second, let's be honest
Nothing will clean your filthy conscience
Everything you do makes me wanna vomit
And if this tour doesn't kill you, buddy, I'm on it

Why can't we just get along?
Why can't we just get along?
Why can't we just get along?
Why can't we just get along?
You think you're so original
Why can't we just get along?
I can't wait for your funeral
Why can't we just get along?
Don't wish you were dead, I wish you'd never been born at all
Why can't everybody just chill?
I'm trying not to let you get in my head but every line and every goddamn syllable that you say makes me wanna gouge out my eyes with a power drill
If this tour doesn't kill you
If this tour doesn't kill you
If this tour doesn't kill you then I will

30000 Monkies

Horror is een filmgenre dat altijd al op de slappe koord heeft moeten dansen tussen dreiging en slapstick en het is af en toe gezond en interessant als iemand uitdrukkelijk met die grens speelt. Dat lijkt alvast wat 30000 Monkies doen als je nog maar de hoes bekijkt van I ate myself to grow twice as big. Na twee EP's is dit hun langspeeldebuut.
Die EP's droegen al namen als Womb eater wife beater en Somewhere over the painbow, dus dan weet je al een beetje waaraan je je mag verwachten. Hun sludge en doom bevat genoeg rockelementen om aan het vroege werk van Nirvana te refereren, maar ook echo's van Mclusky zijn niet veraf. En laat je vooral niet misleiden door de rustige intro van Coproliet: de mokerslag die deze song is komt er dus te harder door aan.
Je kan het album hier kopen via Consouling. Beluister het alvast hieronder:

PJ Harvey

Wie oud genoeg is om zich 1992 levendig te herinneren, geniet nog steeds na van de energetische mokerslag die Sheela-na-gig was. Sinds debuutalbum Dry bleef PJ Harvey productief, en we hoorden de jeugdige energie geleidelijk aan plaatsmaken voor een evenwichtiger balans. De kwaadheid is echter niet verdwenen, zoals te merken was op Let England shake. Vijf jaar later is er op dat vlak weinig veranderd met The hope six demolition project.
Het project waar de titel naar verwijst en dat bezongen wordt in opener The community of hope is slechts een van de vele redenen voor Polly Jean om verontwaardigd te zijn. Op haar reizen door Kosovo, Afghanistan en Washington DC werd ze geraakt door wat ze zag en hoorde, en dat gevoel tracht ze over te brengen op haar luisteraar. Daartoe verlaagt ze zich niet tot schreeuwerig pamflettisme zoals sommige grotesque pophelden of tot spuwende, boksende en wild om zich heen slaande muziek à la Rage Against The Machine. Een meezinger als Near the memorials to Vietnam and Lincoln is efficiënter om de boodschap onweerstaanbaar onder je hersenpan te krijgen.
Het resultaat is een flink gevarieerd album, dat zelfs voor wie geen bal geeft om lyrics keer op keer luisterplezier garandeert. Zo drijft The orange monkey niet alleen op een duidelijk herkenbare melodie maar weet de achtergrondzang net genoeg tegenwicht te bieden. En wie likkebaardend de liner notes verslindt, slaakt kleine kreetjes van opwinding bij de namen van medemuzikanten John Parish, Mick Harvey, Flood en gastmuzikanten als Linton Kwesi Johnson, Mike Smith (saxofonist bij Gorillaz, het Mali Music-project van Damon Albarn en op Think tank van Blur), ex-Bad Seed James Johnston en Alain Johannes, die Arctic Monkeys en Queens Of The Stone Age bijstond (onder meer op de Desert Sessions). Die keur aan goeie muzikanten hóór je in de perfecte ingespeelde nummers. Vakmanschap kan soms steriel uitvallen, al is dat een valkuil die hier gelukkig vermeden wordt.
Echo’s van oudere albums vinden we onder meer terug op eerste single The wheel dat niet misstaan had op To bring you my love. Het staccato dat in de muziek sluipt, versterkt de bezwering die nog steeds uitgaat van de Engelse. Nog zo’n song die als een een echte fakir hypnotiserend werkt, is het aan Morphine schatplichtige Chain of keys. Opvallend is ook hier hoe schijnbaar eenvoudig alles klinkt, zoals Medicinals dat elk moment dreigt te exploderen en dat uiteindelijk niet doet. Daardoor eindigt het nummer vrij onverwacht. Van een heel ander kaliber is dan weer The ministry of defence. Er bekruipt je een onbehagen dat door de combinatie van militaristische momenten en de in wezen verleidelijke stem van de zangeres verwarring zaait.
Echt intrigeren doet Harvey echter op afsluiter Dollar, dollar, een ingehouden lied dat met de saxofoonbrug tegelijk bluesy jazz en desolate verlatenheid oproept. Stemmen op de achtergrond klinken onbestemd en afhankelijk van je gemoedstoestand ervaar je ze als griezelig onheilspellend of hoopgevende stemmen van spelende kinderen, het beeld van hoop en vertrouwen in de toekomst oproepend. Het orgeltje in het begin is de scheut bluesgospel, de beheerste zang drenkt je ziel gelijktijdig in immens verdriet en verwondering om de schoonheid van eenvoud en de eenvoud van schoonheid. Muzikaal is het een anticlimax voor een plaat waarin het tempo zelden zo omlaag gaat en toch kan je er niet omheen dat geen betere synthese mogelijk was. Zulke tegengestelde, zelfs tegenstrijdige elementen verenigen in één song zonder compleet de mist in te gaan, het is wat PJ Harvey een topartieste maakt.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister het volledige album hieronder:

Lied van de week: week 16 - 2016

Changes - Charles Bradley

Zowel mijn lief als ik herinneren ons nog levendig hoe Charles Bradley op Les Nuits Secrètes het publiek (waaronder ons) op de eerste rij kwam bedanken, met tranen in de ogen. Hij begon net door te breken, op late leeftijd. Sindsdien maakt hij al enkele hele mooie platen en deze soulgrootheid/laatbloeier laat horen dat zijn muziek ook voor de hedendaagse jeugd relevant is.

Je vindt het nummer (origineel van Black Sabbath overigens) ook op het gelijknamige album dat je hier kan kopen.

Lyrics:

I feel unhappy
I feel so sad
I lost the best friend
That i ever had

She was my woman
I loved her so
But it’s too late now
I’ve let her go

I’m going through changes
I’m going through changes

We shared the years
We shared each day
In love together
We found a way

But soon the world
Had its evil way

My heart was blinded
Love went astray

I’m going through changes
I’m going through changes

It took so long
To realize
That i can still hear
Her last goodbyes
Now all my days
Are filled with tears
Wish i could go back
And change these years

I’m going through changes
I’m going through changes

We Stood Like Kings

De Brusselse band We Stood Like Kings heeft een soundtrack gemaakt bij A sixth part of the world, een film zonder geluid (uit 1926) van de Russische cineast Dziga Vertov. Daarmee waren ze vorig jaar overigens niet aan hun proefstuk toe. Debuut Berlin 1927 was al een postrock-soundtrack voor een andere stomme film, Berlin: die Sinfonie der Großstadt.
De piano speelt een prominente rol, wat niet zo verwonderlijk is voor wie beseft dat stomme films in die tijd wel vaker live begeleid werden door pianisten in de cinema. Toch klinkt deze soundtrack zeer eigentijds en dat heeft natuurlijk te maken met de andere instrumenten en het idioom van de post-rock. Duidelijk is dat de Brusselaars dat helemaal in de vingers hebben en al klinken ze niet zo stomend en dreigend (en groots) als Mogwai, we horen toch genoeg dat ons doet denken aan Explosions In The Sky, ook niet meteen de minsten in het genre...
Hoogtepunt voor mij is toch Are you a master too?. Die song verkent bijna zeven minuten lang alle uithoeken van het kunnen van de band zonder de consistentie uit het oog te verliezen. Maar de andere nummers hoeven er al bij al niet veel voor onder te doen. En of de piano nu op de voorgrond treedt of overstemd wordt door de gitaren, de band weet altijd een mooie balans te bewaren waardoor je als luisteraar de film niet hoeft te zien om te genieten van deze plaat. Al ben ik nu wel erg benieuwd naar hoe dit alles live mét projectie van de film overkomt... Naar het schijnt treden ze in oktober opnieuw op in Brugge, tot dan zijn ze enkel in het buitenland te bewonderen, zo leert ons hun concertkalender.

Je kan het album, dat je hier kan kopen, hieronder volledig beluisteren:

Lied van de week: week 15 - 2016

Harbour the feeling - Yak

Eind mei komt Yak naar Big Next Weekend in Gent. Afgaande op deze song mag ik me aan een potig optreden verwachten...

Je kan het album Alas salvation, dat op 13 mei uitkomt, hier bestellen.

Teen Suicide

Met It's the big joyous celebration, let's stir the honeypot neemt Teen Suicide ons terug naar de jaren 90, toen lo-fi met bands als Pavement, Sebadoh, Guided By Voices en The Folk Implosion zijn hoogdagen beleefde. Eenzelfde rommelige sfeer met als houding "kwaliteit komt uiteindelijk toch bovendrijven" kenmerkt immers ook deze plaat. Het lijkt bijwijlen alsof Daniel Johnston teruggekeerd is in de tijd en cassettes opneemt (luister maar eens goed naar titelsong The big joyous celebration). 
Fantasierijk en speels blijkt de band ook, getuige de bijwijlen hilarische en opmerkerlijke arrangementen, de toevoeging van instrumenten en franjes die ik (als ik in een band speelde) in geen jaren zou kunnen bedenken en songtitels als The stomach of the earth en It's just a popsong. Het levert een plaat op waar de vaart er goed blijft in zitten, de glimlach niet meer van mijn mond te branden is en de repeatknop versleten dreigt te raken.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren:

Exec

Het is griezelig hoezeer de stem van Exec op die van Antony Hegarty (nu Anohni) klinkt. Bovendien is de muziek die op The limber real te beluisteren valt, precies wat je van Antony And The Johnsons verwachtte. Ook Perfume Genius komt spontaan in ons op bij de beluisteringen.
De piano speelt een prominente rol op deze plaat als tegenhanger voor die stem. In The explanatory gap alludeert die op de heftigste passages van The piano waarvoor Michael Nyman de prachtige muziek schreef. In Hymn daarentegen word ik richting Nils Frahm en zijn breekbaar pianospel gestuurd. Full of knots is krachtig én repetitief en Peers klinkt dan weer erg speels, met een hint van Wim Mertens ten tijde van de soundtrack voor The belly of an architect. 
De veertien songs vormen geen evident geheel maar wie zijn gehoor de kost geeft en zijn geest helemaal open zet, wordt getrakteerd op één van de wonderlijkste platen die we vermoedelijk dit jaar te horen zullen krijgen.

Je kan dit album hieronder volledig beluisteren:

Gelezen (86)

Moresnet. Opkomst en ondergang van een vergeten buurlandje - Philip Dröge

Philip Dröge is erin geslaagd een bijwijlen absurd stukje geschiedenis helder en interessant uit te leggen. Neutraal Moresnet was tussen 1816 (verdrag van Wenen na de nederlaag van Napoleon) en 1920 (inwerkingtreding van het verdrag van Versailles, na WO I) een stuk land tussen Nederland (later België) en Pruisen (later het Duitse Rijk) waarvan de status vrij uniek (maar niet helemaal uniek was). Het neutrale gebied hoorde tot geen enkel land, maar werd theoretisch door twee landen bestuurd als voorlopige oplossing.
Het boek toont heel mooi hoe economische belangen (de zinkmijn) vaak doorslaggevender waren dan politieke of democratische overwegingen. Tegenwoordig is het gewoon een stukje België, trouwens...

Jheronimus - Marcel Ruijters

In deze graphic novel tracht Marcel Ruijters wat zicht te geven op het privé-leven en op de manier van werken van Jheronimus Bosch, de schilder wiens 500e verjaardag van zijn overlijden aanleiding is tot grootse tentoonstellingen (zoals in 's Hertogenbosch). Helaas springt het verhaal nogal van de hak op de tak (soms sla je een bladzijde om en snap je niet goed wat er gebeurd is tussen het laatste frame van de vorige bladzij en het eerste van deze) waardoor je als lezer wat de draad dreigt kwijt te raken. Bovendien zijn de dialogen niet bepaald vlot leesvoer: je zou ze mysterieus en zelfs hermetisch kunnen noemen. 
Wel leuk zijn de verwijzingen in de tekeningen naar het werk van Jheronimus Bosch zelf (en de toelichting achteraan het boek). Al bij al viel het me toch tegen.

Lied van de week: week 14 - 2016

Get out - Frightened Rabbit

Ik kende de Schotse band Frightened Rabbit enkel van naam, maar deze single maakt me alvast warm. De clip bevat ook een bevreemdende choreografie.

Je kan het album Painting of a panic attack hier kopen.

Lyrics:

[Verse 1]
I'm in the arch of the church
Between her thumb and her forefinger
I'm a worshipper
A zealot king, cursed, a devotee
Of the heady golden dance she does
She's an uncut drug
Find the vein and the pulse
Chased it and for a minute I was floating dead above myself
[Chorus] Get out of my heart
She won't, she won't
Get out of my heart
She won't, she won't
I saw a glimmer in the dark
And now I know she won't get out of my heart
She won't
[Verse 2]
I'm in your purse
Pull me out and throw me down
Stick me to your lip and draw a scarlet 'O'
There's a name on my chest in red
The embossing of a branded bull
And I don't want you to
[Chorus]
Get out of my heart
She won't, she won't
Get out of my heart
She won't, she won't
I saw a glimmer in the dark
And now I know she won't get out of my heart
She won't
[Chorus]
Get out of my heart
She won't, she won't
Get out of my heart
She won't, she won't
And there's a heavenly scar
That let's me know she won't get out of my heart
She won't

Azure Mortal

Ik word vrolijk van Waai, de speelse opener van Duivels, het eerste volledige album van Azure Mortal. Dat blijkt later bij beluistering van het album een wat unieke beleving, want de muziek van dit project van Dirk Swartenbroeckx (bekend van Buscemi) klinkt bijwijlen erg donker. Zo draagt de voordracht door Ernst Löw van de tekst in Nacht bij aan een sfeer die eerder in de donkere middeleeuwen past dan bij plaatjes van Buscemi of Squadra Bossa. 
Azure Mortal telt naast Swartenbroeckx ook nog twee leden van Nordmann (die dus al bewezen de grensgebieden tussen diverse genres als hun broekzak te kennen) en de gitarist van Fifty Foot Combo (tevens actief bij o.a. Gabriel Rios, Mauro Pawlowski, Arsenal,...). Zulk een verzameling uitstekende muzikanten moet wel indrukwekkende muziek opleveren, denk je dan. Toch is de ingetogenheid van het album misschien wel het meest opvallende kenmerk. Dit is muziek die geschikt is om te gebruiken bij exposities, performances, videobeelden,... en dat is ook precies hoe Azure Mortal ontstond.
Gelukkig wordt de donkere sfeer af en toe onderbroken, zoals door het speelse 3 piano piece. Ook Pompeii bevat lichtere (piano)toetsen. Het maakt de plaat ook in mijn huiskamer, waar ik maar zelden video-installaties, performances of choreografieën aanschouw, verteerbaar luistervoer.
Als toegift krijgen we nog vier live-uitvoeringen. Afro spirits klinkt als een musicologische field recording bij een net ontdekte stam. De overige nummers klinken als bezweringen, met Duivels als uitschieter. "Waarom is de rumfles leeg?", zingt de zanger en meteen waan ik mezelf in een donkere kroeg in de vroege uurtjes waar het orkest geen publiek meer te behagen heeft en dus volop kan experimenteren.

Je kan deze plaat hier kopen bij Consouling. Beluister hieronder alvast alle nummers van het album:

Gelezen (85)

Vijf grotesken - Paul Van Ostaijen

Paul van Ostaijen schrijft heerlijk modern proza waarin zijn taalvirtuositeit, bekend uit zijn gedichten, ook naar voren komt. Hij is ook lekker wrang en zo cultuurpessimistisch als Houellebecq op zijn best en dat levert al eens een heel goed verhaal op.
Het slechts nieuws: de vijf geselecteerde grotesken zijn wisselen van kwaliteit. Zo prikkelend als De stad der opbouwers is, zo nergens-heen-leidend is Camembert of de gelukkig minaar. En waar Werk en spaar! eindigt in een niet geheel onverwachte pointe na een uitstekende opbouw, schort er voor mij iets aan de manier waarop De gehouden hotelsleutel of de kleine, domme daad naar zijn niet minder voorspelbaar einde beweegt. Stijl wordt inhoud, schijnt het leidmotief geweest te zijn van van Ostaijen in zijn prozawerk, maar ik hou er toch meer van als de inhoud iets meer gewicht krijgt en vooral duidelijker naar voor komt en niet verdrinkt in die stijl...

Amerikaanse pastorale - Philip Roth

Bijna zo goed als de boeken van Steinbeck is dit eveneens een "grote Amerikaanse roman" waarin alles samenkomt wat de ziel inhoudt van Amerika zoals dat beleefd werd door de generatie die als kind de Tweede Wereldoorlog meemaakte en eigenlijk de intense veranderingen op het eind van de jaren 60 niet kon begrijpen. Philip Roth houdt duidelijk van zijn land, maar het is een kritische liefde en dat maakt zijn boeken zo de moeite.

China, per trein - Paul Theroux

Jammer dat ik er pas nu toe kwam om dit boek te lezen, want het geschetste beeld is natuurlijk dat van eind de jaren 80 en toen zag de wereld (en China in het bijzonder) er natuurlijk nog anders uit, maar toch een mooi en verrassend beeld gekregen van dat enorm grote land. Paul Theroux is een begenadigd schrijver (lees maar eens De muskietenkust) en zijn reisverhalen zijn altijd boeiend, niet in het minst omdat hij zijn kleine kantjes (hij schijnt niet de aangenaamste man te zijn om mee om te gaan) niet echt wegsteekt. Hij kan bijzonder kritisch uit de hoek komen, maar tegelijk kan hij de lezer ook enthousiast maken en dat maakt deze leeservaring zo prettig.

Daghraven

Hoort de engelen wenen, de opener van #1, is nog voor de eerste noot een statement over wat we mogen verwachten van Daghraven, het ambientproject van Kevin Imbrechts. Net als bij wel meer van deze bands op het Consouling-label maak ik me dan ook op om een duistere wereld ingesleurd te worden waarin de overweldigende soundscapes het hoofd omringen als donkere onweerswolken. De hoes bevat speelse elementen (gemaskerde kinderen) maar ik heb al geleerd me daar niet door te laten vangen.
De opener lost de verwachtingen alvast ruimschoots in. Het is een bezwerende en hypnotiserende song. De admiraal heeft geschoten weet te bekoren omdat het niet de in het genre platgetreden paden opschuifelt, maar net een frisse invalshoek verkiest. De tand des tijds klinkt een beetje als een oude, op zolder terugvonden hymne, zij het een pak beter dan de Champions League-hymne die me intussen al behoorlijk op de zenuwen werkt.
Of er humor mee gemoeid is, valt moeilijk te zeggen maar De zon schijnt toch ook voor u? tovert alleen al met zijn titel een grijns op mijn gezicht. De mooie opbouw van de song zorgt ervoor dat die blijft. 
Een buitenbeentje is Ten dans in tranendal, een klassiek aandoende compositie die op piano gebracht wordt en eigenlijk zo toegankelijk is dat we alsnog airplay op een radiostation verwachten voor Daghraven. Dat zal Op de laatste rij, daar zwijgt ge niet niet zo gauw overkomen, al bevat dit nummer echo's van de piano uit het vorige lied.
Afgesloten wordt er met het dertieneneenhalve minuut durende Ten halve gekeerd, ten hele gedwaald. Nu Kevin Imbrecht voluit de tijd neemt om zijn talent te etaleren, levert dat een episch einde op van de plaat. Wie dit jaar slechts één ambientplaat koopt, onthoudt best deze release. Ik vermoed dat ik niet zo vaak meer iets van hetzelfde niveau te horen zal krijgen in 2016.  

Je kan dit album hier kopen bij Consouling. Beluister de volledige plaat hieronder:

Kill Your Trout

De gekte op East coast contemplations in D-minor van Kill Your Trout is aanstekelijk. Het lijkt wel alsof Ween een plaatselijke afdeling in Heist-op-den-Berg heeft opgericht. De vier bandleden gaan in die mate loos op dit album, dat eigenlijk al in december verscheen, dat ik molenwiekend luchtgitaar spelend door de living dans.
Er is een flinke dosis punk(rock) en hardcore geïnjecteerd in de geschifte muziek en daardoor voel je de energie als een tsunami over je heen rollen. Soms, zoals in Gekapt, wordt gedold met de tegenstellingen tussen noise en stilte en in Estelle blijft een broeierige ondertoon nauwelijks merkbaar aanwezig. De band gaat voor humor op een erg Zappa-esque manier. Ik kan amper wachten om hen live aan het werk te zien, en dat kan alvast morgen donderdag in de Kinky Star in Gent.

Je kan deze plaat kopen bij Consouling en het album valt ook hieronder volledig te beluisteren:

Sainkho Namtchylak

Het is te danken aan het aprilnummer van Mojo, dat ik kocht voor een onverwachte treinrit waardoor ik mijn boek niet bij had, dat ik Sainkho Namtchylak leerde kennen. Deze zangeres uit de autonome Russische republiek Tuva (bekend van het Tuvaans keelzingen), net boven Mongolië, beheerst uiteraard die bekende zangtechniek maar klinkt op dit album ook vaak verrassend modern.
Zo start de nieuwe plaat (Like a bird or spirit, not a face) met Nomadic mood, waarin gitaren klinken als Westafrikaanse blues (denk aan Ali Farka Touré) en de zang eveneens gedrenkt is in bluesidioom. De keelklanken zorgen echter voor een verbluffend nieuw geluid. De vogeltjes die The road back aanvatten, staan in schril contrast tot de haast religieuze zang, de soundscapes en de ambientachtige opbouw van de song. 
De zang is wel het meest opvallende element van deze hele plaat. Soms lijkt het gekreun of andere vreemde geluiden die je niet meteen associeert met zingen, zoals in So strange! So strange! maar uiteindelijk, na het wennen, ontdek je een heel bijzondere plaat.
Vermoedelijk is het vooral de ingenieus opgebouwde muziek die je de moed geeft deze plaat te ontdekken en tot je te laten doordringen. Van prachtige Afrikaanse blues tot een soort triphop blijkt het album gewoon prachtige melodieën en interessante composities te bevatten.

Beluister hieronder het volledige album:

Biezen

Net zoals Dave Grohl bij de release van het debuut van Foo Fighters niet ontkwam aan vergelijkingen met de band waar hij voorheen in speelde (Nirvana), zo vergaat het ook Erik Van Biesen, voorheen bassist bij Gorki. De debuutplaat van zijn Biezen, The birds return, zal onvermijdelijk ook afgemeten worden aan die legendarische band. Net als Grohl binnen Nirvana vanzelfsprekend in de lange schaduw van Kurt Cobain stond, zo is het voor Erik Van Biesen 22 jaar een plaats in de achtergrond geweest bij Luc De Vos, een man die -of je hem nu graag hoort of niet- ontegensprekelijk indruk maakte en alle aandacht naar zich zoog. Voor zowel Cobain als De Vos liep dat uiteindelijk niet goed af en het zijn de overlevers die uiteindelijk het meeste uit het leven en de muziek kunnen halen, zeker?
Erik Van Biesen en bij uitbreiding Biezen afrekenen op Gorki is niet alleen niet eerlijk omdat je niet kan concurreren met een legende, maar evenmin om het muzikale parcours dat Erik al aflegde en behalve Gorki nog onder meer The Paranoiacs, Axelle Red's band, Dandy Davy en de groep van Freddy De Vadder bevat. En dus probeer ik hieronder de eersteling van Biezen een eerlijke kans te geven.
Wat meteen opvalt bij opener Hanging in is dat oosterse muzikale toetsen het nummer een bijzonder cachet geven. De zang brengt Dirk Blanchart in herinnering, het tempo is gezellig en de toegankelijkheid van het nummer hoog. Met dat laatste aspect en de radiovriendelijkheid zit het overigens wel snor op deze plaat. En met een mooie (maar niet memorabele) cover van Bring on the dead horses (Echo And The Bunnymen) levert de band een mooi visitekaartje af. De interpretatie die we hier vinden, is rustiger, meer bezonken, bezadigd en toont mannen die de jeugdige stürm-und-drang van Ian McCulloch en zijn kompanen al lang achter zich heeft gelaten. Naar het eind ervan bekruipt chaos de song maar dan eerder van het soort waar Swans zo goed in is.
Instant hits of classics bespeurde ik niet meteen, maar goeie songs als Jokerdance en het al bij al lieflijke Hiding from the sun (Few Bits overheerst door mannelijke vocalen) zijn als wijn die de krans van de hitparadebevestiging niet behoeft.
Biezen is erin geslaagd met een mooi, voor alle gelegenheden geschikt debuutalbum de basis te leggen voor een oeuvre waar ik wel benieuwd naar ben. 

Biezen kan je live aan het werk zien in De Vrijheid in Sint-Denijs (solo, 19/6, gratis). Hou zeker de concertkalender op de website in het oog.

Lied van de week: week 13 - 2016

Where are you now? - Royal Blood

Op de soundtrack van de prestigieuze HBO-reeks Vinyl (waar ik heel erg naar uitkijk, zowel de reeks als de soundtrack) vinden we deze nieuwe single voor Royal Blood.

Lyrics:

I was an honest boy, yeah
I was brought up right
Fell for an honest girl, yeah
We were so tight Luck was always on our side
You gave in all your secrets
Didn't give in mine
Nowhere to left run, no
We live to shine
If only love was on your side
And I was just a stranger passing by
 
You saw me driving my car
Like a dog running wild
Oh my hands were shaking
Singing, "where are you now?"
I wish I could go back somehow
Just tell me baby, where are you now?
Where are you now?
 
I've tasted every person, they don't taste like you
New tank top and a new shirt
Still we're drinking through
And I still don't know where you are and who you're talking to
When I think about it I can't move
Where are you now?
Where are you now?
Yeah!