Twintig parels per maand: januari 2016

Hier zijn ze weer: de 20 parels van de maand, voorzien van een klein beetje uitleg.

1. Irrlicht - Franz Schubert: we beginnen deze maand met een streepje klassiek. Daar luister ik niet zo vaak naar, maar als ik het doe, luister ik al eens graag naar de liederencyclus Winterreise van Franz Schubert, dat ik via Chantal Pattyn (toen ze de overstap van Studio Brussel naar Klara maakte) leerde kennen
2. Mirre - Innerwoud: vorige maand nog besprak ik zijn vier songs tellende album en intussen zag ik Innerwoud ook al eens live aan het werk. Het blijft indrukwekkend
3. O Paraíso (Buscemi's afro mix) - Madredeus: op een leuke remixplaat van de Portugese band staat deze fijne remix van een prachtige song, door de Belgische Buscemi
4. The obvious child - Paul Simon: na zijn "Afrikaanse" plaat Graceland ging Paul Simon aan de slag met Zuidamerikaanse (vooral Braziliaanse) muziek op opvolger The rhythm of the saints, met onder andere deze prachtige single tot gevolg
5. Black or white/Americanos - Caetano Veloso: de Braziliaan covert op rustige maar daarom niet minder mooie wijze een hit van Michael Jackson
6. Portrait of the young girl as an artist - Jenny Hval: knipoog naar James Joyce
7. Step into this room and dance for me - Madrugada: deze Noorse band blijft ver onderschat. Luister zeker ook eens naar het solowerk van Sivert Høyem
8. Something - The Beatles: nu The Beatles ook op Spotify te vinden zijn, konden ze toch niet ontbreken?
9. Wah-wah - George Harrison: in één van die nachten dat ik heel onregelmatig sliep, kwam ik toevallig terecht bij een documentaire over George Harrison, over zijn bij en na The Beatles. Dit nummer zat er ook in, ik kende het niet maar ik hou er wel van...
10. Govinda - Kula Shaker: Kula Shaker voegde een Indische toets toe aan de Britpop en deed dat op dit nummer het best
11. So young - Suede: deze helden van de Britpop brachten net een nieuw album uit, maar ik grijp toch nog het liefst terug naar hun debuut, dat hiermee start
12. Frozen twilight - God Is An Astronaut: prachtige en voor velen onbekende post-rock
13. Pick up the phone - The Notwist: Neon golden, de plaat waar je deze song kan op terugvinden, blijft volgens mij toch hun beste album ooit
14. Strings of life - Derrick May: we gaan helemaal naar Chicago voor één van de pioniers van de house
15. The flow - Model 500:ook Juan Atkins, de man achter Model 500, mag gelden als één van die pioniers
16. Wool - Earl Sweatshirt with Vince Staples: goeie hiphop te over tegenwoordig en dat bewijst ook Earl Sweatshirt. Als hij er bovendien nog eens die andere zeer getalenteerde rapper Vince Staples bijhaalt...
17. Drugs - Anderson .Paak: enkele dagen geleden al besprak ik op deze blog het nieuwe album Malibu van deze hiphopper. Dit is iets ouder werk
18. Desire - Joanna Weston: laat me als primeur al vertellen dat er in het voorjaar opnieuw een Ongeletterd Concert komt en deze dame zal dan optreden. Meer info volgt later
19. Rising of the moon - Myrddin: Myrddin De Cauter komt uit één van de meest muzikale families van Gent. Hij kent zijn weg niet alleen binnen de folk (zoals je hier kan horen), maar ook binnen de jazz.
20. Chips (TV series theme) - Francis Baker: en we sluiten af met een openingstune van een tv-serie uit de tijd dat ik nog een kleine jongen was. Wat wou ik toen toch graag op één van die motoren zitten als "zwaantje", iets wat me in Amerika veel cooler leek dan hier in Gent

Beluister hieronder alle parels:

Aroma di Amore

Voor wie dacht dat Aroma di Amore enkel in de jaren tachtig bestond, zal het misschien een openbaring zijn. Na Samizdat uit 2012 komt er alweer nieuw werk onze richting uit. Ze bezorgen ons Zin, een plaat waarop Elvis Peeters en zijn twee kompanen twaalf kakelverse songs ten gehore brengen.
De post-punk van het trio klinkt ook na al die jaren en decennia na de hoogdagen nog steeds relevant en aanstekelijk. Kwaad bericht is er een mooi voorbeeld van. Maar ook als het rustiger wordt, zoals in Het andere meisje krijgen we nostalgie op een bedje van electronica en gitaren. Naarmate het nummer vordert echter, overheerst de nostalgie. Mijmeringen over vroeger krijgen we ook bij Dansen op de korte golf maar dan enkel omdat de intro ons doet denken aan die van Time van Pink Floyd. 
Arbeid Adelt! klinkt nooit veraf en dat hoeft natuurlijk niet te verwonderen: tijdgenoten die ook in het Nederlands hetzelfde genre muziek maken. Maar waar Marcel Vanthilt en de zijnen mikken op absurdisme, weet de schrijver Elvis Peeters (ik ken hem onder meer van Wij, nog steeds één van mijn favoriete Vlaamse hedendaagse boeken) poëzie binnen te laten sluipen. Leef mij uit en T-shirt zijn daar perfecte voorbeelden van, evenals het al eerder genoemde Het andere meisje. Daaruit onthouden we voor altijd deze mooie zin: "Kijken naar het andere meisje / Hoe zij haar borsten draagt".
Als een verkenner in oorlogsgebied werd De nacht en zijn kwaad vooruitgestuurd als digitale single, voorzien van een clip. Dat was een goeie keuze, vind ik, omdat het nummer ook vandaag niet misstaat op de radio, genoeg tempo bezit en een staalkaart levert van waar Aroma di Amore voor staat.

Dit album wordt verdeeld door Starman Records. Het album wordt live voorgesteld in de AB in Brussel (27/2). Verder volgen nog concerten in de 4AD in Diksmuide (5/3), Het Depot in Leuven (11/3), KC België in Hasselt (12/3) en de Rataplan in Borgerhout (22/4).

Frie Maline

Vorige week bracht Frie Maline, het alter ego van zangeres Frie Mechele, een debuut-EP uit. De zangeres ken ik van Uncle Wellington's Wives en ik was dan ook zeer benieuwd naar het drie songs tellende kleinood.
Dat Frie vooral jazz zingt, kan je ook terughoren in het laidback If I'd wait. Met een stem die net iets minder krachtig klinkt dan die van Adele croont ze haar weg doorheen een sober met pianotoetsen en gitaarakkoorden doorspekte melodie. De bas in Synesthesia brengt ons meteen in de juiste stemming. Verder valt opnieuw op hoe de piano ingehouden meerwaarde toevoegt aan het nummer terwijl Frie haar prachtige stem alle vrijheid gunt. De slotzin uit dit lied wordt overigens acapella herhaald in Out in the open. De Gentse zangeres bewijst dat je met enkel stemmen als instrument evenzeer een mooie song kan maken.

Beluister hieronder de EP:

Anderson .Paak

In het algemeen zou ik niet durven beweren dat Kendrick Lamar de wegbereider is voor Anderson .Paak. Doch in het particuliere geval van mijn kennismaking met en appreciatie voor deze hiphopper, geldt de stelling wel. Het is dankzij de overtuigingskracht van To pimp a butterfly dat ik ook "mellow" hiphop ben gaan leren waarderen, en daarvan serveert Anderson .Paak (dat punt net voor het tweede deel van zijn naam hóórt daar dus) er veel en vooral heel goeie.
Opener The bird is alvast een heel mooie hommage aan jazzlegende Coltrane. De song wordt nog geschraagd door een koperblazer (waarvan ik me afvraag of het niet een sample is van de geëerde muzikant). Eenzelfde jazzloopje overheerst trouwens in Put me thru, dat bijzonder goed in het gehoor ligt. Het zijn vooral songs als Heart don't stand a chance, Room in here, Your prime en Silicon Valley die de nieuwe ik best kan smaken waar ik ze vroeger zou overgeslaan hebben. Tot slot wil ik nog even aanstippen dat Come down misschien wel het beste nummer is van de plaat: een geweldige funky onderbouw met raps die vinnig klinken.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 4 - 2016

Spectre - Radiohead

In afwachting van een nieuw album verblijdt Radiohead ons alvast met deze song, die uiteindelijk niet de soundtrack van de recentste Bondfilm zou halen.

Je kan het nummer hier gratis downloaden.

Lyrics:

I'm lost, I'm a ghost
Dispossessed, taken host
My hunger burns a bullet hole
A spectre of my mortal soul
These rumors and suspicion
Anger is a poison
The only truth that I could see
Is when you put your lips to me
Futures tricked by the past
Spectre, how he laughs

Fear puts a spell on us
Always second-guessing love
My hunger burns a bullet hole
A spectre of my mortal soul
The only truth that I can see
Spectre has come for me

De Kreun concert: Ansatz Der Maschine (voorprogramma: Innerwoud)

Zaterdagavond stelde Ansatz Der Maschine hun nieuwe album, Tattooed body blues, voor. In de Kortrijkse Kreun werden ze voorafgegaan door Consouling-belofte Innerwoud.

Innerwoud is Pieter-Jan Van Assche, met niet meer dan een contrabas en wat electronica om zijn muziek te loopen en te bewerken. Tot wat hij in staat is met zo'n "beperkt" instrumentarium kon ik al bewonderen op Mirre (lees hier zeker nog eens mijn review). En ook live weet hij te imponeren. Het lijkt alsof hij in een eigen wereld blijft, afgezonderd van het publiek. Niet zozeer in een worsteling, maar in een innige liefdesomhelzing bespeelt hij zijn instrument, terwijl hij haar liefdevol aankijkt. 

Ansatz Der Maschine is een poppier richting uitgegaan op tenminste een deel van het nieuwe album maar dat vertaalt zich live vooral in een steviger rockend geluid met de gitaar van Gianni Marzo meer op de voorgrond. Toch blijkt doorheen het optreden dat deze gitarist, die ik al bij heel wat bands zag meespelen (Isbells, Marble Sounds, Chantal Acda, Astronaute,...), zich ten dienste van de muziek weet te stellen. Frontman Mathijs Bertel dirigeert vanachter zijn keyboards, laptop en andere electronica met niet veel meer dan (gelukzalige) blikken de band waarin Sophia Ammann alle zangpartijen voor haar rekening neemt. Het meeste indruk maakt het zestal echter bij instrumentale nummers zoals SUN en de afsluiter van zowel album als de reguliere setlist Highlands.
Twee toegiften kregen mijn lief, ik en alle andere aanwezigen nog: het niet op plaat uitgebrachte The silent story en Kohn Denny (van het album Painting bad weather on her body). Met een glimlach die niet moest onderdoen voor die van Mathijs, verlieten we die avond de zaal...

Setlist:

1. Burning fuel 
2. Song X
3. Narodnaja
4. Woolf
5. SUN
6. Earth
7. Tattooed body blues
8. Cold
9. Highlands

Bisnummers:

1. The silent story
2. Kohn Denny

Tortoise

Het is geleden van Beacons of ancestorship uit 2009 dat we nog iets van Tortoise hadden gehoord, dus je kan je ons enthousiasme inbeelden toen we The catastrophist in handen kregen. Het enige teken van leven dat we dit decennium kregen van het vijftal uit Chicago was een obscure, vrij onopgemerkte soundtrack voor de film Lovely Molly. Er was dus niets dat ons enigszins kon voorbereiden op het veel meer door jazz beïnvloedde werk dat de post-rockers vandaag op de wereld loslaten. De alweer grotendeels instrumentale lappen muziek baden in een ontspannen sfeer. In Rock on mag zang uitzonderlijk contrasteren met een soort behang van grootsteedse achtergrondgeluiden. Ook het geinige en zeer korte Gopher island bezit een speelsheid die ons de oren doet spitsen.
Wie goed zoekt kan desalniettemin heel wat variatie ontdekken. Shake hands with danger is bijvoorbeeld een lied dat zich losweekt uit de softe toon van het album. Steunend op een geweldige ritmesectie wordt een jazzy melodietje ontwikkeld dat aansluiting vindt bij de totaliteit van de langspeler. Het is trouwens als vanouds de percussie die heel wat lof verdient voor de inventieve manier waarop de songs geschraagd worden. De vooruitgeschoven single Gesceap etaleert zoveel vrolijkheid dat het op de achtergrond dreigt te verdwijnen als een niemendalletje. Net als bij wel meer nummers op deze plaat moet je je oren echt spitsen en alle andere prikkels buitensluiten om de subtiele wisselingen en nuances in de song te registreren. Tortoise is nooit easy listening geweest en dat leken we even vergeten te zijn. Onder het oppervlakkige deken van geluidsbehang gaat een wereld van schakeringen schuil. Het lijkt wel alsof David Attenborough ons met nachtelijke opnamen moet wijzen op de microkosmos om ons bewust te maken van een schoonheid die aan ons oor onttrokken wordt.
Yonder blue is zowat het andere uiteinde van het spectrum op deze cd en illustreert dan weer waar de plaat haar overheersende vibe haalt. De zang stelt niet zoveel voor en het lijkt wel of Tortoise meedingt naar een plaatsje op een lounge-verzamelaar. Ook Tesseract en At odds with logic klinken als spielereien van Alex Callier en doordat deze drie songs het album afsluiten, overheerst de indruk dat de Amerikanen soft geworden zijn. Wie echter de tijd heeft om wat dieper te graven, ontdekt vast enkele details die eerst over het hoofd werden gezien.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 3 - 2016

Absence - The Yukon Club

The Yukon Club is een Nederlandse band die behoorlijk on-Nederlands klinkt. Met accentloos Engels klinken ze ergens tussen Elbow en electronicapop. Met Absence hebben ze nu ook mijn aandacht getrokken.

Dit is hun eerste single Je kan hem vinden op iTunes en Spotify.

Lyrics:

Though I keep myself 
from judging before 
But I'm constantly 

May our voices been heard 
And the silence been torn 
But were dying inside 
Unconsciously 

Running home 

And I know we'll all be 
Saviours on the run 
We back down for our reason 
Don't sort it out with (guns) 

The needless goodbyes 
The torment of loss 
Strikes tragically 

Our sweet little lies 
will cover the shore 
where we shed our tears 
where we started 

And I know we'll all be 
Saviours on the run 
We back down for our reason 
Don't sort it out with (guns) 

And I know we'll all need 
Our hands to heal 
And our eyes to see 

We don't care for a last thing 
Or another blessing 
That we need to bring

Marble Sounds

Vrolijkheid en jolijt zullen we niet snel met Marble Sounds associëren. Weemoed en melancholie zijn de meest gebruikte termen om de muziek en bijgevolg de band te omschrijven. Dat het vijftal ook opgewekt uit de hoek kan komen, bewees Dance Clarence dance al. Op het nieuwe album Tautou etaleren ze deze vaardigheid nog meer.
Tautou start met de vooruitgeschoven single The ins and outs, een verrassend olijk liedje voor hun doen en ook op The first try valt de zon binnen door een net gelapte ruit. Het haast kinderlijke enthousiasme is even hartverwarmend als toen we de eerste keer een brede glimlach ontwaarden op het gezicht van Mr. E. Marble Sounds doet trouwens geregeld denken aan de rustigere Eels-nummers. K.V. wordt gekenmerkt door eenzelfde evenwicht en balans en dat maakt het goed toeven tussen de songs op deze derde plaat. Pieter Van Dessel en zijn kompanen blonken al uit in het construeren van haast perfecte liedjes terwijl ze doen uitschijnen dat ze maar wat improviseren. Voeg daar de maturiteit aan toe die ze bijna tien jaar na hun debuut-ep verworven hebben en je snapt waarom Tautou zit als je vaste plek in je vertrouwde zetel.
Net als voorheen mocht de band beroep doen op de extra stem van Renée Sys en wanneer zij de taal van Voltaire in de mond neemt, voelen we ons omarmd door een fleece dekentje, genietend van een warme chocomelk die rijkelijk met slagroom werd afgewerkt. Van wentelen in zelfmedelijden zoals voorheen evolueren we als luisteraar mee naar knus wachten op het volgende sprankeltje zon waarvan we intussen overtuigd geraakt zijn dat het wel zal komen. Het leven slaat dan wel, het zalft evenzeer, zo leerde ervaring ons.
Een vleugje Sparklehorse siert Ten seconds to count down, waardoor het klinkt als een knisperende jeugdherinnering. De melancholie waar Marble Sounds zo om bekend is, stroomt als levenssap door (How it’s going to) end. Al klinkt het allemaal matuurder, berustender en ook een vleugje vrolijker, het vijftal verloochent zijn ziel niet. Pieter Van Dessel beheerst meer dan ooit de kunst en vaardigheid om zijn licht gekwetste ziel bloot te geven op een wijze die dankbaarheid voor zoveel luisterbereidheid van ons en een groeiend vertrouwen tentoonspreidt. Een vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt, zouden we het niet durven noemen. Wel lijkt hij ervan overtuigd geraakt te zijn dat als je de plussen en minnen optelt, je op het einde tenminste ergens rond het nulpunt uitkomt. En voor mensen als Van Dessel, Mr. E en ons is dat al een behoorlijk goed resultaat.

Je kan deze recensie hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 2 - 2016

Goud - Bazart
 

Heel soms slaagt een Nederlandstalige band erin om in hun songs de taal te overstijgen en universeler te klinken. Bazart is een zo'n groep en met Goud besef je eerst amper dat er in het Nederlands gezongen wordt. Dit zou wel eens een ruimer publiek, ook in het buitenland, kunnen bereiken.

Lyrics:

Eén dans geef me één dans met de duivel
Geen kans er is geen kans op nog twijfel
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
 
Neervalt als het neervalt op het einde
Oh geloof mij het feest duurt hier oneindig
Ik zie goud aan de rand van de zon
Ik ben te oud om te weten waarom
Mijn trein op het foute perron
Mijn trein zoekt nieuwe wagon
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
 
Neem dan lieve niet voorgoed verdwijnen
Oh alles wat ooit groot was is nu kleiner
Ik zie goud aan de rand van de zon
Ik ben te oud om te weten waarom
Mijn trein op het foute perron
Mijn trein zoekt nieuwe wagon
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
Liever snel naar de hel dan terug naar de hemel
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel
Oh liever snel naar de hel dan traag naar de hemel

My Baby

Eerlijk gezegd, ik had nog nooit over My Baby gehoord tot ik deze plaat in handen kreeg. Nochtans is Shamanaid al hun tweede album en toerden ze al met Seasick Steve en Henny Vrienten. Ze speelden ook al op Lowlands, Sziget en Glastonbury. Deze half-Nederlandse, half-Nieuw-Zeelandse band is een trio dat fingerpickin' gitaren, voodoo, funk, gospel, roots en blues met elkaar mengt.
Wat een interessante mix dat oplevert, hoor je meteen in opener Seeing red, waarin ze me wat doen denken aan Little Axe. Meet me at the wishing well drijft op een geweldige bluesriff en Uprising is zo'n bezwerende mengeling van een soort werelddance met bluesrock à la Black Keys dat ik er wild van word. 
Het is net die wil om alle genregrenzen te doorbreken die deze plaat en deze groep bijzonder maakt. Niet alle songs zijn even goed (persoonlijk hou ik niet zo van het te middelmatig Mary Morgan of het rustige Hidden from time) maar in zijn geheel swingt deze plaat als de beesten en dat belooft voor wat de band op een podium vermag. Afsluiter Panggajo bijvoorbeeld dipt zo diep in Indische muziektraditie met de tenen dat ik er live een heel sfeervol universum bij fantaseer.

Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (82)

Splinter the silence - Val McDermid

In het nieuwste boek van Val McDermid in de reeks over profiler Tony Hill is een voorgevoel de aanleiding voor een vreemd onderzoek naar zelfmoorden die niet helemaal kosjer zijn. Tony Hill vermoedt dat de zelfmoorden vermomde seriemoorden kunnen zijn en het nieuwe team rond Carol Jordan gaat aan de slag.
Al bij al is dit zeker niet het beste verhaal in de reeks en ik vond vorige boeken in deze reeks vaak meer uitgewerkt en zeker en vast meeslepender. Val McDermid wil soms te veel psychologiseren bij haar personages en dat steekt hier wat tegen. Toch is het een aangenaam tussendoortje.

Cavia's op proef - Ludvík Vaculík

Halfweg de jaren 70 schreef Ludvík Vaculík dit verhaal, dat zich afspeelt in Praag. Een medewerker van de Staatsbank schaft er cavia's aan voor zijn twee kinderen. Op zijn werk onstaat beroering wanneer de oude ingenieur, die als een zonderling beschouwd wordt, een opzienbarende hypothese lanceert i.v.m. de staatseconomie. Het hoofdpersonage raakt erdoor geïntrigeerd en langzaamaan verdiept hij zich er meer en meer in. In een leven waarin hij voor de rest maar weinig controle heeft op de gebeurtenissen, lenen de cavia's zich uitstekend tot het soort pathetisch machtsvertoon dat mensen al eens vertonen ten opzichte van zwakkeren wanneer ze zich zelf machteloos voelen. 
Het verhaal wordt gekenmerkt door een vreemd soort humor en leest aanvankelijk vlot en aangenaam weg, maar naar het einde toe moest ik toch moeite doen om het boek verder te blijven lezen.

Villagers

De voorbije jaren hebben we enorm genoten van de albums van Villagers. In 2013 was {Awayland} voor mij zelfs de op één na beste plaat van het jaar. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ik blij was te merken dat er een nieuwe plaat uit is.
Nu blijkt dat nieuw natuurlijk relatief, want het is een live-album. Toch horen we verrassend rustige versies van de songs. That day bijvoorbeeld klinkt een pak bedaarder dan we gewend waren. 
Op echt nieuw werk is het dus nog even wachten maar deze concertregistratie is alvast een aardig zoethoudertje.

Beluister hieronder het volledige album:

David Bowie

Het is een ongelooflijk toeval dat ik in mijn planning net vandaag de nieuwe plaat van David Bowie ging bespreken hier en dat deze ochtend bekend raakte dat hij overleden is. Mijn beluistering en beoordeling van het album beïnvloedt dat niet (denk ik toch), mijn inleiding wordt er natuurlijk door veranderd.
In feite ben ik allesbehalve een kenner van het werk van David Bowie noch een fan. Ja, ik ken zijn bekendste liedjes, ik heb een verzamelalbum én Earthling (bijzonder lang geleden dat ik dààr naar luisterde, zeg), zijn flirt met drum 'n bass. Ik was zelf helemaal wild van dat nieuwe muziekgenre en ik vond zijn diverse remixen van zijn eigen song Little wonder wel cool. Maar ik luisterde maar zelden echt bewust naar wat hij gemaakt heeft, er is immers zo veel goeie muziek en er was altijd wel iets wat ik liever wou beluisteren op dat moment. Ook vandaag ga ik niet krampachtig op zoek om verloren tijd in te halen...
Maar de voorbije dagen luisterde ik dus wel naar Blackstar, dat al meteen hier en daar benoemd wordt als een kanshebber om dé plaat van 2016 te worden (en toegegeven, die kansen zijn nu ook nog eens verhoogd, want zo werkt dat nu eenmaal). Het meest opvallende tijdens die beluisteringen was voor de voortdurende aanwezigheid van een ongelooflijke onrust, rusteloosheid die vooral door de drums gestalte wordt gegeven.
Al vanaf de titelsong, tevens opener, bewijst Bowie dat hij ondanks zijn leeftijd (hij werd net geen 70) relevante muziek blijft maken. Wie ruimte maakt in zijn hoofd voor de bezwerende song, komt in een mooie universum terecht. 'Tis a pity she was a whore lijkt opgebouwd uit 2 songs: één goed, zij het wat conventioneel rocknummer en een jazzsong die eromheen kronkelt. De saxofoon stuwt de song naar een terrein waar hij eerst wat onwennig lijkt. Na de drukte komt het tragere tempo van Lazarus niet ongelegen. Als ik het goed begrepen heb, past dit lied in een theaterproject dat David Bowie met Ivo Van Hove in New York op poten zette. Ook hier zorgen de jazztoetsen voor de rusteloosheid. 
Zoals al gezegd is dat trouwens het terugkerend thema op deze plaat: jazzinvloeden vooral vertolkt door de saxofoon die een onderhoudse spanning levend houden en eigenlijk geen echt rustpunt laten op de plaat. Helaas sneeuwt het naar mijn gevoel soms net iets te veel de nochtans goeie songs wat onder, zoals Sue (or in a season of crime). Enkel Girl loves me ontsnapt daaraan en dat maakt het voor mij uiteindelijk ook mijn favoriete song op deze plaat.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 1 - 2016

Backk - Id!ots

Een grappige (en ietwat "kiezige") clip en een kort en krachtig nummer: meer is er soms niet nodig om het tot "lied van de week" te schoppen. Voor mij had de band niet eens de bijkomende bekendheid van frontman Luc Dufourmont als Bevergem-acteur nodig want in deze post uit 2014 (n.a.v. het festival La Truite Magique) tipte ik Id!ots al eens via een playlist.

De song zal op ID!OTS II staan, het nieuwe album dat op 29 februari uitkomt.

Gratis download: Erased Tapes collection VII

Goed nieuws om het jaar te starten: Erased Tapes heeft opnieuw een gratis te downloaden compilatie klaarstaan met het beste uit 2015 dat bij hen verscheen én een nieuwe song van Douglas Dare alsook een nieuwe remix door Rival Consoles van Four van Ólafur Arnalds en Nils Frahm. Verder vind je er dus ook hoogtepunten van Lubomyr Melnyk, A Winged Victory For The Sullen en Dawn Of Midi.

Je hoeft enkel te registeren en dan kan je hier de hele compilatie downloaden.

Beluister hieronder alvast de remix van Rival Consoles: