Intussen is het me al een paar keer overkomen met de platen van Bob Dylan: ineens moet je een meesterwerk van lang geleden beoordelen. Dat doe ik natuurlijk vanuit hoe ik vandaag naar het album luister, een andere mogelijkheid is er immers niet.
Blood on the tracks geldt dus ook al als één van de hoogtepunten in het sowieso rijke en indrukwekkende oeuvre van Dylan. En dat mag al meteen blijken uit opener Tangled up in blue. Bijna zes minuten lang onderhoudt de zanger ons op magistrale wijze over het sterven van verlangen, het uitdoven van liefde en de spoken van herinneringen uit het verleden. Vrolijker wordt het er evenmin op in Simple twist of fate. En waar in het vorige nummer de muziek nog opbeurend kan zijn, is dat hier niet langer het geval.
Het hoeft niet te verbazen dat de toon in dit album zo teneergeslagen is. Hoewel de man het zelf ontkent (en zegt dat de songs gebaseerd zijn op kortverhalen van Anton Tsjechov), wordt algemeen aangenomen dat de scheiding van zijn toenmalige vrouw Sara (de moeder van Jakob Dylan, die muziek maakt met The Wallflowers) het onderwerp vormt. You're a big girl now klinkt in dit licht natuurlijk ook als een pijnlijk maar welgemeend afscheid van iemand die je nog graag ziet, maar die je toch moet loslaten. De andere kant van diezelfde medaille is het venijn uit Idiot wind, waarin de sneren niet van de wind zijn...
Gelukkig klinkt de muziek niet altijd even depressief als je misschien zou verwachten. Zo zit er genoeg tempo in You're gonna make me lonesome when you go om wie niet naar de woorden luistert, om de tuin te leiden. Meet me in the morning druipt van de countrygitaren en klinkt lijziger dan de rest van de plaat. En dan volgt misschien wel mijn persoonlijke favoriet. Lily, Rosemary and the jack of hearts toont Dylan in zijn meesterlijke rol van verteller van verhalen en is dan ook een geraffineerd folkverhaal waarin je als luisteraar gezogen wordt. Alle elementen voor een haast klassieke Griekse tragedie zijn aanwezig: liefde, verlangen, bedrog, jaloezie,...
If you see her, say hello balanceert tussen verdriet en berusting, wat je ook meteen hoort in de muziek. Diezelfde evolutie naar aanvaarding van het verlies zet zich ook door in Shelter from the storm. Geen wonder dan ook dat de plaat eindigt met het uitdrukken van spijt en de volle confrontatie met het gemis in Buckets of rain. Dylan verruilt de complexe en met elkaar vechtende emoties uit de vorige songs voor een doorleefd en tot op het merg gevoeld verdriet en op deze manier vormt dit album dan ook een mooi afgerond geheel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten