Twintig parels per maand: juli 2015

Het einde van de maand betekent dit keer het midden van de zomervakantie, maar oordeel zelf maar of dat een zonniger lijst van twintig parels oplevert.

1. Victoria (2014 Buscemi remix) - Lavvi Ebbel: Buscemi remixte deze Belpopklassieker van de voormalige band van Lucas Vander Taelen die getuige hun verzamelaar Guns and crêpe flambée zeer de moeite waard is
2. But the blinds are down - Sue Me Charlie: deze sympathieke Antwerpse band speelde ooit in mijn huiskamer
3. Cornflake girl - Tori Amos: mijn kennismaking met Tori Amos en nog steeds één van haar mooiste nummers
4. That fierce cow is common sense in a country dress - Slim Cessna's Auto Club: met een songtitel als deze weet je natuurlijk altijd mijn aandacht te trekken en deze band maakt te gekke, maffe, opwindende muziek waarop je met moeite de benen stil kan houden
5. The day after - The Men They Couldn't Hang: lang, lang geleden leende ik het album Night of a thousand candles van deze folkgroep uit de bib en ik was meteen verkocht. Jarenlang lag de herinnering te bestoffen achteraan mijn hoofd tot ik toevallig hierop stootte op Spotify
6. Plastic Jesus - Roland Van Campenhout: ooit zag ik Roland, onze grootste nationale bluestrots, in een muziektheaterstuk van Josse De Pauw op het eind, spelend op zijn gitaar, neerdalen uit de lucht als een koning
7. Engler i sneen - Jonas Fjeld: deze Noor leerde ik kennen door het album Danko/Fjeld/Andersen dat hij samen met Rick Danko (The Band) en Eric Andersen maakte en waarop tevens een versie van dit liedje staat
8. La mujer del peso - Compay Segundo: Cubaanse muziek op zijn best, dat mag hier ook wel eens
9. Vieja luna - Omara Portuondo: en om dat te bewijzen, voegen we er ook nog deze diva aan toe
10. Returnal - Oneohtrix Point Never featuring Antony: wie mij al langer kent, weet dat mijn nieuwsgierigheid soms al gewoon geprikkeld wordt door bandnamen en dat is zeker ook het geval voor Oneohtrix Point Never. Deze song die ze samen met Antony Hegarty maakten, is een bijzonder mooie kennismaking
11. To a friend's house the way is never long - The Grubby Mitts: wat geldt voor bandnamen, gaat eigenlijk ook op voor songtitels. In mijn geval is deze titel overigens heel erg accuraat, met mijn beste vriend op een halve kilometer van mijn deur
12. The sentence - Kid Flicks: laat je gewoon meevoeren door de sfeer van dit nummer
13. Flowers on the wall - The Statler Brothers: uit de soundtrack van Pulp Fiction, dit geweldig bubblegumpopnummer
14. Born dead - Body Count: ik kan niet zeggen dat de passage van Body Count op Rock Torhout memorabel was om muzikale redenen (iedereen lijkt zich vooral te herinneren dat frontman Ice-T vanop het podium het publiek begroette met "Hello Amsterdam"), maar uit pure nostalgie is het af en toe toch nog eens heerlijk om dit liedje te herbeluisteren
15. State of the world address - Biohazard: dan vond ik deze New Yorkers een pak indrukwekkender toen ik hen ooit live zag op Pukkelpop
16. Het amusementsbedrijf - Arbeid Adelt!: Marcel Vanthilt en zijn kompanen zag ik als student toen ze naar aanleiding van het album ...des duivels oorkussen optraden in de Gentse Vooruit
17. If you don't mind (I'm going home) - Equinox, The Peacekeeper: in een huiskamer in Moerbeke zag ik deze aimabele man, die ik later ook nog interviewde. Het was lang geleden, maar onlangs herbeluisterde ik nog eens zijn platen
18. The rules of absence - Songs:Ohia: één van de mooiste projecten van Jason Molina was zeker Songs:Ohia. Luister maar eens goed naar dit nummer
19. 1936 - Mark Kozelek and Jimmy LaValle: ook Kozelek, van Red House Painters, is zo'n artiest die een enorme cultstatus opbouwde maar voor velen (onterecht) onbekend gebleven is
20. Daddy played the guitar and mama was a disco queen - Popa Chubby: bekijk foto's (hier bijvoorbeeld) van deze bluesman en je zal zien dat hij niet meteen het typische uiterlijk heeft voor dit genre, maar wat is hij goed!

Beluister hieronder alle twintig deze parels:

Gentse Feesten: dag 10

(foto: Gentblogt.be)

De Gentse Feesten sloten we af op zondagnamiddag. Zoveel geluk als we zaterdag nog hadden met het weer, zo ongenadig kregen we regen over ons heen.

(foto: Huis van Alijn)

En dat is natuurlijk extra jammer wanneer je een activiteit in open lucht (maar gelukkig wel onder parasols) bezoekt: poppentheater van Pierke Pierlala in het Huis Van Alijn. Het verhaal dat we voor de kiezen kregen, heette Pieter Petaeter en zoals steeds valt het makkelijk na te vertellen: een spook en een valse inspecteur van de federale politie stelen een beurs geld van Pieter Petaeter (die een opvallende kleine rol maar had in het verhaal) én de gouden sleutel van de burgemeester van het dorp. Met behulp van zijn "kleine en grote vrienden" (wij dus) weet hij de snoodaards uiteindelijk te verschalken en de buit te recupereren. Maar het leuke eraan (en de reden waarom we vrijwel elk jaar terug gaan) is dat je dezelfde mopjes elk jaar terug hoort, hetzelfde sappige Gents, eenzelfde soort grappen over de actualiteit, bedoeld voor de volwassenen in het publiek, vlak voor het eigenlijk verhaal begint. Het is een traditie en een traditie die in ere mag gehouden worden.
Dat vond het jong gezin aan onze tafel duidelijk ook. De vader van het driejarig meisje vertelde hoe hij als kind altijd kwam, thuis een cassette had met een verhaal van Pierke Pierlala dat hij helemaal grijsdraaide en als 18-jarige naar precies dié voorstelling is komen kijken van zijn cassette. En nu geeft hij de fakkel door aan zijn dochtertje. Hoe mooi is dat niet!

Lied van de week: week 30 - 2015

1 minuut stilte - Fatih
 

Fatih, wiens debuutalbum Contradictio in terminis voor mij een aangename verrassing van lokale hiphop was, heeft een nieuw nummer geschreven. Het is ingetogen en verlaat de clichés waar rappers soms zo gauw naar grijpen. Fatih laat ons nadenken. En dàt, meer nog dan de toepasselijkheid van een Gents nummer op deze laatste dag van de Gentse Feesten, is de reden waarom dit nummer verkoos.

De lyrics kan je gewoon volgen in de clip, hoe makkelijk is dat :-)

Gentse Feesten: dag 9

Na een hele dag regen schoof de zon de wolken opzij voor wat zich aankondigde als het hoogtepunt van de Gentse Feesten voor mijn zoon: het optreden van Kenji Minogue op Boomtown. Droog (en behoorlijk warm zelfs) veroverden we dan ook een plaatsje op de eerste rij.

Muzikaal stelt het allemaal niet zo heel voor natuurlijk, het is een soort vrouwelijke (nu ja) variant op Clement Peerens Explosition. Maar grappig is het zeker en vast: onzinteksten, vette beats en baslijnen en riffs die meteen goed klinken in al hun eenvoud. Bovendien stellen de beide dames en hun drie mannelijke muzikanten er een show tegenover die tegelijk gortig en hilarisch is, met uitzinnige outfits en een attitude die eigenlijk niet serieus te nemen valt. Voor veertig minuten kolder en plezier zaten we duidelijk goed.

Setlist:

1. Tippn
2. Veranda
3. Assantzelde
4. Gazastrook
5. Nomnom
6. Papa ben (? / nieuw nummer)
7. Akkemzie
8. Naam familienaam
9. Alwadamehetten
10. Danny

Gentse Feesten: dag 7

Op donderdagavond kuierden de zoon en ik wat door de stad, op zoek naar leuke straatartiesten. Op de Gentse Feesten tref je die in hoge concentratie aan in onder meer de Belfortstraat, dus daar wandelden we doorheen, in afwachting van het concert waarvoor we uiteindelijk de stad ingetrokken waren.

Helaas viel het een beetje tegen: twee meisjes, één op gitaar en één zingend, brachten Foo Fighters en Mia van Gorky, maar laten we het erop houden dat het niet meteen de beste versies waren die we al gehoord hebben. Om de haverklap kwam je muzikanten tegen, maar geen van hen kon bekoren, tot we helemaal aan het eind, voor het stadhuis, drie muzikanten van BAM zagen. Normaal zijn die met meer, maar de saxofonist en twee spelers op een gigantische xylofoon brachten fijne versies van onder meer Englishman in New York (Sting).

Trefpunt had de Nederlandse band Alamo Race Track naar het podium bij Sint-Jacobs gebracht. Nadat ik hen het voorprogramma had zien spelen van Jacco Gardner op Les Nuits Botanique (herlees hier het concertverslag), wou ik hen zeker opnieuw aan het werk zien. Overdag had ik hun recentste CD, Hawks, nog eens herbeluisterd. Opvallend is immers hoe de band erin slaagt erg catchy refreinen te schrijven. Het gekke is dat ze op podium eigenlijk erg bescheiden en "onderkoeld" hun ding doen. Met zijn petje doet de zanger me steeds aan Kurt Wagner, de frontman van Lambchop, denken. Hoogtepunten uit het optreden waren voor mij alvast Hawks, Everybody let's go, All I've got from this trip is another winter en The trail/All engines. 
Voor mijn negenjarige zoon is een concert van een band die hij eigenlijk niet kent wat lang en dus houdt hij het niet veel langer dan een half uur uit, wat natuurlijk begrijpelijk is. We slenterden nog even door het Baudelopark en fietsten toen weer huiswaarts.

Gentse Feesten: dag 5

Dinsdag, op de nationale feestdag, trokken we al vroeg naar de Gentse Feesten. Aanleiding was het concert als hommage aan Luc De Vos en Walter De Buck op het Laurentplein.

Mijn zoon is immers helemaal weg van de muziek van Gorky (want vooral het eerste album) / Gorki. Wim Claeys bracht met een kinderkoor liedjes van Walter De Buck en ook Mia en een liedje van de 100 jaar geleden geboren Romain Deconinck. In het laatste nummer werd hij bijgestaan door Erik Van Biesen ( vroeger bij Gorki en nu met zijn eigen band Biezen), Michel Goessens (Goes En De Gasten) en Lieven Tavernier. Daarna was het de beurt aan andere bandjes rond Gorki, maar omdat die gewoon eigen nummers brachten, bleven we niet langer.

Op MiraMiro, dat zijn laatste dag beleefde, waren we vroeg genoeg vooraleer de speeltuigen van "Les fonctionn'air", een creatie van het Franse gezelschap DUT, overrompeld werden en zo kon de zoon de meeste spelletjes eens spelen.

's Avonds startte ook Boomtown op de Kouter en ik ging er speciaal heen om Great Mountain Fire nog eens live te zien. Op het festival Les Nuits Secrètes was ik, nog het meest toen ze akoestisch speelden, geraakt door deze band en eerder dit jaar reviewde ik hun nieuwe album, Sundogs. Ik vond ze dit keer nog beter eigenlijk. Er zit meer variatie in de set, met nummers geplukt uit hun beide platen, en de catchy refreinen van If a kid en 5-step fever zijn superaanstekelijk. We kregen een fijne finale met de drie slotsongs aan elkaar.

Setlist:

1. Lapis lazuli
2. Cinderella
3. If a kid
4. Breakfast
5. Four-poster ride
6. The magic
7. 5-step fever
8. A gipsy father
9. Willy
10. Cap Melos

Gentse Feesten: dag 4

Maandagavond ging mijn lief mee naar de Gentse Feesten. Dat was niet toevallig, want ook zij was benieuwd naar de eerste keer dat we Uncle Wellington's Wives live zouden kunnen zien. 

De band die op deze blog al enkele malen aan bod kwam en waarvan ik hun debuut-EP hier besprak, is immers één van de deelnemers aan de wedstrijd Jonge Wolven. En dus mochten ze een (korte) set spelen in de Spiegeltent in het Baudelohof. Opvallend is deze groep live krachtiger klinkt dan op plaat. Het geeft de songs meer reliëf, zowel de rustige als de wat meer up-tempo liedjes. Mijn persoonlijke favoriet blijft toch I will handle it for now. En nu maar duimen voor dit vijftal dat ze mogen winnen...

Daarna trokken we naar MiraMiro. Op het Spaanskasteelplein zag ik nog eens de voorstelling "Rubbish rabbit" van Tony Clifton Circus. Het bleef grappig (al werd mijn lief van hun drukte ook wel wat nerveus).

We zagen ook "Scubabianci", een vreemde voorstelling van het Nederlanse EXOOT, waarin een klein Italiaans autootje rondtuft met een pop erin die zich tussen vissen bevindt, als een duiker. De periscoop maakt de toeschouwers af en toe goed nat, de motorkap gaat af en toe open en het rondrijden veroorzaakt heel wat hilariteit. Zoals mijn kameraad, die ook mee was, het formuleerde: het is goed dat dit soort voorstellingen ook gewoon kan op de Gentse Feesten.

's Avonds kan je ook beter binnenkijken in "Boite Tutu" van Stefaan De Winter en Kurt Defrancq. Dan krijg je een inkijk in de muziekdoos en wat daar gebeurt als de ballerina niet tevoorschijn komt.

Gentse Feesten: dag 3

Zondag gingen mijn zoon en ik pas tegen de avond naar Gent, want we wilden op het einde ook nog het vuurwerk meepikken en doseren is tijdens zo'n tiendaags stadsfestival natuurlijk ook belangrijk. Dat werd bevestigd in het gesprek dat we op een terrasje hadden met Frank, een mij voorheen onbekende man met wie we samen een pint dronken (mijn zoon Ice Tea, uiteraard) en babbelden. Ook zulke toevallige ontmoetingen die tot niets meer leiden dan een gesprekje met iemand die je daarna wellicht nooit meer terugziet, horen bij de Gentse Feesten.

Eerst togen we naar MiraMiro, aan het Spaankasteelplein en het Coyendanspark. We zagen een stuk van een voorstelling over toeval: "Ongekende evidenties" van Rode Boom. Het verhaal ontwikkelt zich via toeval. Een dame uit het publiek, gekozen door een rondtollende fles, gooit met een dobbelsteen en bepaalt zo bij elke tweesprong naar welke opdracht ze moet grijpen. We zagen hoe ze met een onbekende man die ze zelf uit het publiek had geplukt, een opdracht mee kreeg die ze samen moesten vervullen in de omliggende straten. Het leek heel intrigerend, maar omdat we een andere voorstelling in het Coyendanspark wilden zien, en mijn zoon een vriendje van op school wou spreken, gingen we voor het einde weg.

"Le P.U.F.: Produit Utile Aux Festivaliers" van Cirkatomik was een erg grappige parodie op de marktkramer die allerlei nuttige gadgets verkoopt. De twee Franse heren hadden voor alle ongemakken op festivals en evenementen de passende attributen, die ze aanprezen met veel zwier en humor: hakjes om over de grote persoon voor je in het publiek te kunnen kijken, een parapluhulpstuk zodat je bij regen het zicht van de mens achter je niet langer hindert, een censuurhelm voor als er dingen te zien zijn in de voorstelling die niet geschikt zijn voor je kind, een schouw om te verhinderen dat niet-rokers last hebben van je sigarettenrook,...

Op het Laurentplein, tijdens de Gentse Feesten omgedoopt tot Luisterplein, pikten we (een deel van) het concert van Jonas Winterland mee. Ik schreef al eerder over zijn debuutalbum en over zijn optreden op de Gentse Feesten in 2013. Intussen kan hij putten uit twee albums en hij had ook een celliste en een pianist meegebracht die sommige nummers wat meer kracht, variatie en diepte meegaven. Zijn teksten zijn nog steeds helder, poëtisch, ontroerend en zelden vrolijk, maar een mooi concert levert dat wel op. Het meisje uit het lied, over de vrouwen uit liedjes zoals Mia, Suzy en Irene, werd opgedragen aan Luc De Vos.
Jammer dat de lichttechnicus een grote voorliefde heeft voor blauw licht, waardoor ik geen mooiere foto's kon maken...

Zoals de voorbije jaren werd het traditioneel vuurwerk (meestal op de nationale feestdag, nu al enkele dagen vroeger) georganiseerd door MiraMiro. CBF Pyrotechnics verzorgden het vuurwerkgedeelte terwijl de soundtrack speciaal voor de gelegenheid geschreven was door Compact Disk Dummies, het jonge Westvlaamse duo dat Humo's Rock Rally won in 2012 en die ik live zag (en zelfs interviewde) in Haacht, zoals je hier kan lezen. Het vuurwerk zelf was spectaculair, de muziek was goed en de symbiose tussen beiden haast perfect. Geen wonder dus dat mijn zoon zéér onder de indruk was van deze voorstelling die de titel "Hanabi" meekreeg en er maar niet kon over ophouden onderweg naar huis...

Fragment uit "Hanabi"

Gentse Feesten: dag 2

Op de tweede dag van de Gentse Feesten werden we vooral gecharmeerd door enkele voorstellingen op MiraMiro. 

Vroeg in de namiddag al waren er de onconventionele clowns van Tony Clifton Circus uit Italië met "Rubbish rabbit". Drie niet als dusdanig meteen herkenbare clowns werden vergezeld van een vertaler, die hun Engels vertaalde naar het Nederlands ten behoeve van het publiek. Ook met zijn rol werd gedold (clown: "...and the stupid translator" vertaler (half verbouwereerd): "...en euh ik"). Ze kondigden hun act aan als een verzameling grappen en grollen die ze als kind al altijd hadden willen doen, maar nooit mochten en in hoog tempo kwamen inderdaad die dingen aan bod die je zelf als kind eigenlijk ook graag eens had gedaan: gooien naar mensen met een gigantisch knuffelkonijn, op die knuffel springen, dingen laten ontploffen (ananas, Barbie,...), met eieren gooien en tennissen, borden stukgooien op de grond,... Met een in tweeën gekapte vis en een in brand gestoken, half ontplofte, in stukken gehakte Barbie maakten ze "the most popular Barbie ever": zeemeerminbarbie. In de grote finale keerden ze de rollen van de scheerschuimtaart om en bekogelden iemand uit het publiek. Deze voorstelling is nog elke avond tot en met woensdag te zien op het Spaanskasteelplein, het is zeker een aanrader.

Fragment uit "Rubbish rabbit" van Tony Clifton Circus

 

Een andere leuke voorstelling in het Coyendanspark is "Tricycles and the little red riding hoods" van het Nederlandse Firmakodde. Vijf kinderen mogen met driewielers racen tegen elkaar. Die worden aangedreven door elektromotoren die hun energie halen uit het geschreeuw en gegil van de bestuurders in een conservenblikje dat als micro voor hun mond hangt, bevestigd aan hun rode helm. Wie het hardst schreeuwt en gilt, rijdt het snelst en wint de race. Bovendien wordt alles fantastisch aan elkaar gepraat en ingekleed.

Van een heel andere orde is de voorstelling "Transports Exceptionnels" van het Franse Beau Geste. Op prachtige operamuziek dansen een man en een graafmachine een duo-choreografie met acrobatie en elegantie. Het ziet er allemaal behoorlijk indrukwekkend uit.

Fragment uit "Transports Exceptionnels" van Beau Geste

Eerder in de namiddag gingen we ook naar het concert van Onrust in de Consouling Store. De split-cassette van Onrust en Monnik werd er voorgesteld (je kan die hier beluisteren). Onrust is een jonge vrouw die met een Venetiaans maskertje aan knoppen stond te draaien en haar apparatuur stond te bedienen. Hoezeer ik de muziek zelf wel kan pruimen, aan dit optreden viel jammer genoeg niet zo veel te zien, omdat de interactie met het publiek beperkt bleef tot heel af en toe eens iemand straks aankijken gedurende enkele seconden, en verder werden knopjes ingedrukt of omgedraaid.

Gentse Feesten: dag 1

Vanaf dit jaar starten de Gentse Feesten op vrijdagavond (en eindigen ze dus ook al volgende week zondag). Samen met mijn zoon, die het heel erg ziet zitten om dit jaar naar veel optredens te gaan, bracht ik al een eerste, nog bescheiden (want 10 dagen feesten, dat kruipt toch ook altijd een beetje in de kleren) bezoek aan het feestvierend stadscentrum.

We bleven vooral een tijd staan bij het tribute-optreden voor Walter De Buck, die vorig jaar op 21 december overleed. Traditioneel opende hij de Gentse Feesten bij Sint-Jacobs voor Trefpunt, maar dat kan dus nu niet meer. Geheel terecht brachten een hoop begenadigde artiesten een selectie uit zijn minder bekend en overbekend werk. Het begon allemaal met 2 nummers van het blazersensemble van Peter Vermeersch (ooit de stadscomponist van Gent). Daarna kwamen ook de andere muzikanten (waaronder een familielid van Walter, op de percussie) op het podium. Vier geweldige zangers mochten zich aan het oeuvre wagen: Wim Claeys (een cabaretier die de dagelijkse Gentse Zangstonde introduceerde en bezieler van de Boombals), Bruno Deneckere, Patrick Riguelle en Rembert De Smet (2 Belgen, Esta Loco). 
Omdat vooraan in het setlist toch vooral onbekende nummers zaten en mijn zoon het gezongen Gents niet zo goed kon verstaan, had hij er na een tijdje genoeg van en zijn we verder gewandeld. Maar niet getreurd: later deze week gaan we naar een tribute voor Walter én Luc De Vos, en daar spelen ze gegarandeerd vooral zijn "hits".

Lied van de week: week 29 - 2015

What went down - Foals

Ooit haalde ik in deze rubriek Foals al eens aan met Inhaler. Deze nieuwe single is minstens even spannend en intrigerend.

Je kan het album What went down alvast hier bestellen, de release is voorzien op 28 augustus.

Lyrics:

I buried my heart in a hole in the ground
With the lights and the roses and the cowards downtown
They threw me a party, there was no one around
They tried to call my girl but she could not be found

I buried my guilt in a pit in the sand
With the rust and the vultures and the trash downtown
So don't step to me, kid, you'll never be found
Cause while you were sleeping, I took over your town

When I see a man, I see a lion
When I see a man, I see a lion
You're the apple of my eye, of my eye, of my eye
You're the apple of my eye, of my eye, won't ya

I fell for a girl with a port-wine stain
I knew her initials but never her name
I tried and I tried and I was never the same
[?] and I'm forever changed

When I see a man, I see a lion
When I see a man, I see a lion
You're the apple of my eye, of my eye, of my eye
You're the apple of my eye, of my eye, won't ya
Give up my money, give up my name, take it away
I'll give it away, I'll give it away, I'll give it
When I see a man, I see a lion
When I see a man, I see a lion

When I see a man, I see a lion
When I see a man, I see a lion
You're the apple of my eye, of my eye, of my eye
You're the apple of my eye, of my eye, won't ya
Give up my money, give up my name, take it away
I'll give it away, I'll give it away, I'll give it
I'm a sycophantic animal, I'm a sycophantic animal, I'm a sycophantic animal
Break up the chain, I'll break up the chain, I'll break it
Give it away, I'll give it away, I'll give it
When I see a man, I see a lion
When I see a man, I see a lion
You're the apple of my eye, of my eye, of my eye
You're the apple of my eye, of my eye, won't ya
Give up my money, give up my name, take it away
Give it away, give it away, I'll give it
See you again, I'll see you again, I'll see ya
Give it away, I'll give it away, I'll give it
When I feel low, when I feel low, I feel it
When I see a man, I see a lion
When I see a man, I see a lion
You're the apple of my eye, of my eye, of my eye
You're the apple of my eye, of my eye, won't ya

Monnik

"De monnik speelde traag en ging weer": dat staat te lezen op het ronde cd-schijfje zelf, alvorens je dit twee songs tellende kleinood van Monnik de speler inschuift. Op de hoes van Vondeling roept de foto van een strooien hut desolaatheid, eenzaamheid, onrust en series als Vikings op.
Net geen tweeëntwintig minuten lang houdt Monnik je in een soort trance met het in zijn eigen huis opgenomen titelnummer. De trage opbouw bezweert demonen of zuigt je diep in een ondoordringbaar bos, afhankelijk van hoe je je voelt. Halverwege verandert de toon en zinken we af in een vergeetput in het Gravensteen. De Middeleeuwen zijn immers dreigend en doemend aanwezig tot een klein belletje verlossing lijkt te brengen. De zwaarte van de klanken maakt plaats, niet meteen voor lichtheid (en al zeker geen ondraaglijke lichtheid van het bestaan), maar voor ademruimte. De laatste minuten vormen dan ook een gelegenheid om weer op te duiken in een soort auditief ochtendgloren.
Het vlakke land duurt iets meer dan een kwartier en een stijlbreuk met het vorige nummer is het zeker niet. Toch sluit het vooral aan bij het einde van de titelsong. Etherische oliën van stemmen, zo zouden we het weinig opdringerig gezang op de achtergrond durven noemen: hoewel het niet de boventoon voert, is het een onmisbaar ingrediënt. Ook nu zet verandering zich door van ongeveer halfweg. We horen een soort ruis doorheen de muziek, een drukte die eerder op het achtergrondgeluid van autosnelwegen en spoorwegen in de buurt lijkt dan op het ADHD-neefje dat door de tuin raast op het familiefeest. De chaos gaat overheersen vooraleer langzaam weg te zakken in de slotminuten tot enkel nog de stilte overblijft en de replay-toets om gebruik vraagt.

Je kan het album hier kopen via Consouling of via de Bandcamppagina. Beluister hieronder alvast beide songs:

Lied van de week: week 28 - 2015

Ophelia - Marika Hackman

De Britse zangeres Marika Hackman, afkomstig uit Hampshire, weet de gevoelige snaar te raken met eenvoudige popsongs. Na enkele EP's mag ze dat nu bewijzen met een eerste album, dat zeker het beluisteren waard is.

Je kan het album We slept at last hier kopen.

Lyrics:

She who walks alone in life
She of sound mind
I am only as old as I've been told

Now I'm playing for time

Darling take me to the lakeside
Wash my body well
I am holy now the water's hit me
Broken from your spell

Cause I was on my hands and knees
Bending at the heart of me

We don't know the weight of all
The words we say now
In a few more years, with open ears
Would you still say them aloud?

They who walk alone in life
They are of sound mind
We can only get hurt by things we've heard
And lovers are unkind

But did you hear the sun go down?
Silent as a child I found
Hiding in the midnight of my soul
I am ready now to let her go

She who walks alone in life
She by herself
We are only as old as we've been told
And I'm not ready for the shelf

Darling take me to the lakeside
Lay my body down
I am holy now while skin is touching
Let the sun go out

I am on my hands and knees
Bending at the heart of me
Hiding in the midnight of my soul
Please don't break the shell that I call home

Mijn Bob Dylanjaar (15): Before the flood

Het zou een mooie compilatie kunnen zijn, dit live-album waarop Bob Dylan samen met The Band veel van zijn (en soms anderen hun) mooiste songs speelt tot dan toe. Bovendien zit de "feel" die je verwacht van een concertregistratie er uitstekend in. Dit klinkt als een concert waar ik graag bij had willen zijn. Maar tijd en ruimte maakten dat onmogelijk: in de VS ben ik nog nooit geweest en in 1974 werd ik pas in december 3 jaar.
Het begint allemaal al erg mooi op de eerste CD van dit dubbelalbum met Most likely you go your way (and I'll go mine). Een hoog, strak tempo sleurt de toehoorder meteen mee op een trip die zijn weerga amper kent. Van de concertopnames die ik uit die periode (jaren 60 en vroege jaren 70) al beluisterd heb van diverse artiesten, is enkel het dubbel live-album van The Doors nog beter.
Wat ook tot eer van de artiesten op deze plaat strekt, is dat er geen onnodig lange en uitgesponnen versies gespeeld worden. Zo blijft de vaart erin en krijg je het gevoel dat je echt de essentie van de songs gepresenteerd krijgt. De muzikanten van The Band zijn bedreven genoeg om elke song genoeg body en franjes mee te geven zonder uitvoerige solo's of megalange intro's of outtro's. Op de eerste plaat is enkel Up on Cripple Creek een langere versie toebemeten, zonder dat de plaat aan tempo inboet overigens. Daarna volgt immers het rustpunt I shall be released.
Mijn voorkeur gaat echter uit naar de tweede plaat, waarop nog meer parels bijeengebracht werden en leiden tot de climax die de vierde vinylzijde beslaat: All along the watchtower, Highway 61 revisited, Like a rolling stone en Blowin' in the wind. Enkel Like a rolling stone krijgt een echt lange versie mee, die boven de 7 minuten uitkomt, maar naar het einde van een concert, wanneer je de climax verwacht, is dat voor mij zeker geen probleem. Nochtans begint dit tweede deel van het album met een wat mindere song, Don't think twice, it's all right. Deze versie kan me eigenlijk niet echt bekoren. In Just like a woman zingt Dylan een beetje zoals Elvis Presley. De sneren naar de Amerikaanse president in It's alright, ma (I'm only bleeding) worden op stevig gejuich onthaald. De verbeten kwaadheid is zo duidelijk hoorbaar dat beelden van rondvliegend speeksel en spuugdruppeltjes tijdens het zingen zo voor de geest komen. Het is gezellig stampen op The shape I'm in. The weight blijft sowieso een heerlijk lied en dan begint dus het kwartet dat het concert afsluit.
Goed nieuws voor de niet-voetballiefhebbers trouwens: het anderhalf uur Bob Dylan is mooi gespreid over twee helften van 45 minuten (eigenlijk met 1 minuut blessuretijd erbij op het einde) en vormt dus een mooi alternatief voor als uw lief/man/vrouw/vader/... voor tv zijn/haar favoriete ploeg zit aan te moedigen.

Lied van de week: week 27 - 2015

Sagres - The Tallest Man On Earth

The Tallest Man On Earth heeft een nieuw album en daaruit komt dit prachtig nummer, eindelijk ook geschikt voor wie de vergelijkingen met Bob Dylan moe is...

Je kan het album Dark bird is home hier kopen.

Lyrics:

We were travellers, so blind

Went to where the world did end

ran a dozen ways till now

So this is when we walked away

And this sadness I suppose

gonna hold me to the ground

where I'm forced to find the still

in a place you won't be 'round

Was I ever part of knowing

with your hands in mine

little screams into the wonder

And, oh, I'll (?)

come on, come on

And so here I go again

Say I want my freedom, sure

but it's like end of all the dreams

Like in my life I needed more

and this madness, I suppose

Gonna haunt me with a lie

That I could drink until I sleep

through, oh, scarier times

Was I ever part of knowing

with your hands in mine

little screams into the wonder

And, oh, I'll (?)

Come on, come on

Now was I ever going to be more than these savages in me

And still we'll sing into silence, just to silence tears

now what is left in here?

It's not the staying to see this flickering life, no

It's not me knowing what's deeper than dust, no

It's not the reason those shadows that are gone, no

It's not me knowing I'm yet to see fire

It's just all this fucking doubt

come on, come on

And this sadness I suppose

Gonna hold me to the ground

where I'm forced to find the still

in a place you won't be 'round