Twintig parels per maand: februari 2015

Dit is de selectie voor deze maand:

1. Closing time - Semisonic: soms volstaat een simpel popliedje om je een goed gevoel te geven. Dit is er zo ééntje...
2. Long distance call - Phoenix: Phoenix is een band waarvan ik steeds hoor dat ze geweldig zijn in het maken van albums met eenvoudige doch goeie popsongs. Het komt er maar niet van eens goed naar hun platen te luisteren, maar deze single vind ik wel zeer geslaagd.
3. Bulletproof - La Roux: en ik blijf kiezen voor aanstekelijk pop!
4. She blinded me with science - Thomas Dolby: een popdeuntje dat al een pak ouder is. Thomas Dolby oversteeg in de jaren 80 al het typische geluid van toen. Eigenlijk is hij een fel onderschatte artiest.
5. I scare myself - Dan Hicks And His Hot Licks: dit werd bekender in de versie van de hierboven genoemde Thomas Dolby, maar al in dit origineel hoor je wat een fantastisch nummer het is. Ik heb het te danken aan Gert van The TraveLites, die ik eerder deze maand zag optreden, dat ik erachter kwam dat Dolby in feite een cover tot hit verhief.
6. How soon is now - Matthew Sweet and Susanna Hoffs: als we dan toch aan covers zitten, laten we er dan deze (origineel van The Smiths) er maar tegenaan gooien.
7. Please don't let me be misunderstood - Meshell Ndegeocello: Meshell Ndegeocello leerde ik kennen met haar prachtig debuut Plantation lullabies. Hoe ze dit nummer van Nina Simone en later The Animals naar haar hand zet, is ook niet mis.
8. Clockwork - Roots Manuva: groot geworden in dezelfde periode als Massive Attack en andere triphopgrootheden maar altijd in hun schaduw blijven staan, dat is zowat het verhaal van Roots Manuva.
9. Life from the itchy side - DJ Vadim featuring Skinnyman: het geweldige Ninja Tune-label herbergt onder meer deze Russische DJ Vadim, die vaak kiest voor abstracte hiphop die ik de moeite waard vind. De kans dat u hem al kende, is vrij klein, dus doe uw voordeel met zijn selectie voor deze maand en zoek zeker verder naar wat hij nog meer maakte.
10. Fun for me - Moloko: toen The TraveLites (zie hierboven) ook een cover speelden van Moloko, haalde ik nog eens hun debuutplaat boven, die ik op vinyl kocht. En jawel hoor, Fun for me blijft ook na al die jaren een dijk van een nummer.
11. Where's your head at? - Basement Jaxx: wil je helemaal uit de bol gaan en dansen, dan is dit één van mijn favorieten "to get the party started"
12. Kaokokokorobo - Papa Wemba: intussen ben ik zelf begonnen in Congo, een geschiedenis van David Van Reybrouck, maar mijn beste vriend las het al uit en vertelde onder meer over de rol van muziek in onze voormalige kolonie. De bekendste naam die viel, was die van Papa Wemba. Genoeg reden om hem nog eens op te zoeken...
13. The river - Geoffrey Oryema: als we in Afrika belanden, wil ik u deze Geoffrey Oryema niet onthouden. Dit liedje komt uit het album waarmee ik hem leerde kennen, Beat the border.
14. Girls on my mind - David Byrne: de voormalige frontman van Talking Heads zocht het in muziekjes van over de hele wereld en dat levert popmuziek op die heerlijk buiten de lijntjes kleurt.
15. The bike song - Mark Ronson: ik werd fijntjes gewezen op de succesvolle samenwerking van Mark Ronson met Bruno Mars (Uptown funk), maar geef mij toch maar nog liever dit klein pareltje.
16. Cold hands - Velojet: naar aanleiding van hun passage op Glimps in 2013 interviewde ik voor Indiestyle deze Oostenrijkse band. Ik vind deze single écht wel de moeite waard en ik hoop dat u dat ook vindt...
17. Upon the my o my - Captain Beefheart And His Magic Band: op zoek naar oudere nummers van Beefheart vonden we op Youtube dit filmpje waarin hij te gast was bij Sjef Van Oekel, een werkelijk hilarisch programma waarvan je je tegenwoordig afvraagt hoe zoiets ooit mogelijk was op een openbare zender. Captain Beefheart speelde er dit liedje en dat is, als je er goed naar luistert, een héél goede song.
18. Broken hearts are for assholes - Frank Zappa: het is eigenlijk maar een kleine stap van Beefheart naar Zappa, dus waarom zouden we het laten?
19. Ulakanakulot - Virgin Prunes: Virgin Prunes is de band waarin Gavin Friday vroeger zijn ei kwijt kon. Vandaag klinkt hun muziek niet minder bizar dan ze in de jaren 80 moet geklonken hebben.
20. Outshined - Soundgarden: voor de grungeband écht helemaal doorbrak met Spoonman, Superunknown en Black hole sun kende ik hen al van het op cassette gekochte Badmotorfinger. Op die plaat staat dat naast dit nummer ook Rusty cage, dat Johnny Cash nog zou coveren op zijn American recordings.

Handelsbeurs concert: Nordmann

Uiteenlopende muzikale voorkeuren koesteren loont, dat bewijst Nordmann. Hun mix van allerlei genres met jazz leverde hen een vrij onverwachte tweede plaats op in Humo’s Rock Rally. Ongeveer een jaar en een ep later presenteerden ze in de Gentse Handelsbeurs hun debuutalbum.

Alle songs uit de nieuwe plaat zouden uiteindelijk de revue passeren, al werd de reguliere set afgesloten met twee onuitgebrachte songs: Arrivals en Astronaut. Dat laatste nummer werd opgedragen aan Dirk Frimout en heette dansbaar te zijn mits enige creativiteit, maar eerder dan uitvoeringen van de funky chicken zagen we een publiek dat gebiologeerd als een koe ten tijde van de eerste treinen luisterde en keek. 

Die talrijke toehoorders hadden dan al een klein uur een wervelende luistertocht achter de rug waarin slechts af en toe de jazzinvloeden expliciet op de voorgrond traden. Hun muziek zouden wij immers omschrijven als het liefdeskind van jazz en (post)rock waarbij opvalt dat tussen de voorouders ook delen soul, surf en punk terug te vinden zijn. De prominent aanwezige tenorsax bepaalt heel vaak de toon al krijgen de basgitaar (Paling) en de drums (Jumanga) ook af en toe die rol toegeschoven. In Ohm krijgen de gitarist en de drummer elk ruim de gelegenheid te soleren. Wij horen daardoor echo’s van Bert Dockx van Flying Horseman en een onnavolgbare drumsolo die terecht applaus midden in de song oogst. Alarm brengt ons van drones die gezalfd en tegelijk versterkt worden door de tenorsax, naar het onbestaand gewaande kruispunt van surf, metal, rockabilly en pretpunk. Als volleerde dribbelaars verschalken ze het publiek door enkele malen te lijken stoppen om het lied nieuw leven in te blazen. De instrumentale muziek imponeert, meandert, verrast, verbluft, beklijft.
Voor de bisronde haalt het viertal uit Gent nog eens alles uit de kast. Nightwork start met een noise-jazzkabaal alsof drie Zappa-songs tegelijk gespeeld worden. Daaroverheen drapeert de sax tristesse die alle andere instrumenten langzaamaan tot bedaren brengt.

Setlist:

1. El nino
2. Jumanga
3. Pfut
4. Paling
5. The pedestrian
6. Ohm
7. Lights
8. Alarm
9. Arrivals
10. Astronaut

Bis: Nightwork

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 9 - 2015

Ballad of the mighty I - Noel Gallagher's High Flying Birds
 

Net als bij Oasis weet Noel Gallagher ook met zijn nieuwe band heerlijke singles uit te brengen, zoals deze. De inleiding tot de clip is overigens wel grappig en toont een vermogen tot zelfrelativering dat weinigen bij deze man vermoedden.

Je kan zijn album Chasing yesterday hier bestellen.

Lyrics:

I followed you down to the end of the world
To wait outside your window
A key to the rain, I’ll call your name,
But you just passed me by
You put me up like a fly on the wall
You’ll be to blame when the heavens fall
Give me a sign if you hear me call
You just passed me by
The colours around me are fading away

(Chorus)
And I’ll be in waiting, come what may I’ll find you
Yes, I’ll find you (Yes, I’ll find you)
If I’ve gotta be the man who walks the earth alone

I followed the stars and I sailed to the sun
And held it in my fingers
Alone on a beach on my own, out of reach
And you just passed me by
I’ll give you the world if you take my hand
But you left me alone in the sinking sand
Strike up the band for one last stand
You just passed me by
Show me the rules of the games you play

(Chorus)
And I’ll be waiting, come what may I’ll find you
Yes, I’ll find you (Yes, I’ll find you)
If I’ve gotta be the man who walks the earth I’ll find you
Yes, I’ll find you (Yes, I’ll find you)
Yes, I’ll find you (Yes, I’ll find you)
If I’ve gotta be the man who walks the earth alone

I followed you down to the end of the world
To wait outside your window
A key to the rain, I’ll call your name
but you just passed me by
Wherever you run, I’ll be on your tail
Wherever you’re hiding behind your veil

(Chorus)
I’ll find you, (Yes, I’ll find you)
If I’ve gotta be the man who walks the earth I’ll find you
I’ll find you (Yes, I’ll find you)
Yes, I’ll find you (Yes, I’ll find you)
If I’ve gotta be the man who walks the earth alone

Viet Cong

Het is vast niet zo verrassend dat ik het geratel van machinegeweren hoor in March of progress, één van de verrassend sterke nummers uit het titelloze debuut van Viet Cong. De associaties die de bandnaam al oproept, zullen daar niet vreemd aan zijn.
De Canadezen maken intelligente post-punk, waarmee ik bedoel dat ze niet netjes op de platgetreden paden van het genre blijven, maar juist actief op zoek gaan naar variaties en aanvullingen die hun plaat dat extraatje geven. Zo injecteren ze Bunker buster met een flinke scheut Joy Division (maar gezien wel meerdere bands dat doen, is dat natuurlijk nog niet zo bijster origineel) en klinkt percussie als die waarop Einstürzende Neubauten een patent heeft in opener Newspaper spoons. De sound klinkt heel vaak alsof in een kelder, live, opgenomen werd (Pointless experience is daar een mooi voorbeeld van). Silhouettes had tussen het beste van Bloc Party niet misstaan en voor afsluiter Death wordt ruim de tijd genomen: 11'17". Ik kan me nu al voorstellen hoe dit de ware climax van hun concerten wordt, alle elementen daartoe zijn reeds ruimschoots aanwezig.

Je kan hieronder het volledige album beluisteren:

Gelezen (69)

De vernedering - Philip Roth

In deze korte roman van Philip Roth overkomt de gevierde acteur Simon Axler de nachtmerrie van elke kunstenaar: zijn talent is ineens verdwenen. Zijn wereld stort in en wanneer er ineens toch een licht schijnt in de duisternis, in de vorm van de lesbische dochter van een vriend die verliefd wordt op hem, blijkt het onafwendbare uiteindelijk niet af te wentelen. Aftakeling en verlies zijn centrale thema's in een boek dat ik wel goed vind, maar ook weer niet tot het beste vind behoren wat ik al van deze auteur las.

Het behouden huis - Willem Frederik Hermans

  
We bevinden ons in deze novelle van W.F. Hermans in volle oorlogstijd. Dat blijkt ook voor zij die erin verwikkeld zijn, een verwarrende staat. Het hoofdpersonage doet zich voor als de eigenaar van een leegstaand huis in een net veroverd (of verloren) stadje. Net als in een echte Griekse tragedie leidt de ene leugen tot het volgende misverstand tot een noodlottige keuze die veeleer het nieuwe probleem vormt dan wel de oplossing. Onderhoudende kennismaking was dit voor mij met Hermans. 

 
Saabyes circus - Lars Saabye Christensen

Lars Saabye Christensen ken ik al langer, van het magistrale Yesterday. In dit boek, dat erg autobiografisch is, valt de auteur (die zelf het hoofdpersonage is), op het podium van zijn stoel tijdens een lezing. Eén lange flashback vertelt ons zijn avonturen als bloemenbezorger, een baantje dat hij aanneemt om zich een gitaar te kunnen aanschaffen.Wonderlijke personages bevolken deze roman, al kan hij niet tippen aan het eerder genoemde boek.

De geesten van de Andes - Mario Vargas Llosa

Van Mario Vargas Llosa, de Peruaanse auteur die enkele jaren geleden nog presidentskandidaat was  en in 2010 de Nobelprijs voor literatuur won, las ik nooit eerder iets en het was mijn vriend die me de weg wees richting deze Zuidamerikaanse literaire reus. In De geesten van de Andes moet korporaal Lituma (een naar blijkt vaker terugkerend personage) samen met zijn adjudant Tomás mysterieuze verdwijningen oplossen. Beiden bevinden zich in gebied waar Het Lichtend Pad, de extreem-linkse terreurbeweging, vaak toeslaat en tegen een achtergrond van angst voor terroristen en het bijgeloof van de Andesbewoners schildert Vargas Llosa liefdesgeschiedenissen en een bij wijzen magisch-realistisch verhaal. Het was voor mij, onbekend als ik ben met Zuid-Amerika, wennen aan de setting om helemaal in het verhaal te komen, maar dat bleek de moeite waard.

Funny girl - Nick Hornby

Sophie Straw, een mooi meisje dat weigert de overwinning als Miss Blackpool te aanvaarden, probeert in de voetsporen te treden van haar idool Lucille Ball. Humor door vrouwen blijkt in de jaren 60 geen evidentie. In een wereld van televisie, glamour en glitter schetst Nick Hornby, één van mijn favoriete schrijvers, in zijn nieuwste boek een prachtig beeld van de jaren 60 en 70 in een in wezen conservatief Engeland.

Zwart gat - Charles Burns

In deze graphic novel van Charles Burns blijken heel wat tieners aangetast door een besmettelijke ziekte waardoor ze aan de kant van de maatschappij terechtkomen. De allegorie gaat bij momenten wat verloren, de opbouw van het verhaal is weliswaar knap geconstrueerd maar niet altijd even makkelijk te volgen (dat sommige personages nogal op elkaar lijken is in een strip natuurlijk niet erg handig) en hoewel ik op het eind overwegend positief ben over dit boek, is het niet meteen iets waarvan ik zou aanraden het hoog op je verlanglijstje te zetten.

Mark Rotho - Annie Cohen-Solal

Annie Cohen-Solal heeft een heel degelijke biografie geschreven van Mark Rothko, de Amerikaanse abstracte schilder wiens doeken altijd een grote aantrekkingskracht op me hebben uitgeoefend. De concrete aanleiding om dit boek te lezen, is de tentoonstelling in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik slaagde erin het boek tijdig uit te krijgen vooraleer het bezoek aan die expositie, dus ik ben benieuwd of het me zal helpen om beter te begrijpen wat ik er allemaal te zien zal krijgen.

Gildenhuis concert: The TraveLites

In het Gildenhuis in Melle speelde gisterenavond The TraveLites, een coverband met onder meer Gert Torck (die je misschien nog kent van zijn Brel-covers en zijn optreden in de Hotsy Totsy waarover ik verslag deed op deze blog). Hun set, netjes verdeeld in twee delen, bevatte enkele verrassende covers en de mix van twee goede muzikanten en een zangeres met een uitstekende, mooie stem, zorgde voor een geslaagd optreden.

Hoewel we niet alle covers even geslaagd vonden (Nothing compares 2 U en When doves cry vielen een beetje bleekjes uit naast de originelen), viel er vaak wat te zeggen voor de eigenzinnige toetsen die bandleden legden. Get Lucky (met daarin een fragment van Around the world verwerkt) en Under the bridge bijvoorbeeld dreven erg sterk op de bas die heerlijk vet aangezet die leidende rol opnam. Hoogtepunt Beats of love schuwde niet te verdwalen uit de buurt van de oorspronkelijke versie en ondanks wat technische problemen bleek Ooit was ik een soldaat een meer dan verdienstelijk eerbetoon aan Luc De Vos. Driemaal werd Nick Cave gecoverd en dat is natuurlijk erg ambitieus. Mogelijks lag de lat wat te hoog met wat op zich al een ongelijke strijd is (Nick Cave is zulk een geweldige artiest dat zijn timing, zijn frasering, zijn stem,... allemaal evenzeer bijdragen aan de kwaliteit als de songs op zich) en in Into my arms moest dit trio ruimschoots de duimen leggen. Door in The weeping song te kiezen voor een langere brug tussen refrein en strofe werd alvast niet slaafs in de voetsporen van Cave gestapt.

Space oddity klonk verfrissend, I scare myself werd zo mooi op gitaar gespeeld dat je de rijkdom van het nummer ten volle kon horen, Personal Jesus werd alle eer aangedaan en The river klonk in Melle even actueel en prangend als in Amerikaanse arbeidersbuurten. I just can't get you out of my head was ontdaan van de glitter en glamour die het voor Kylie Minogue zo goed lieten werken, maar dat bleek voor deze band eerder een zegen dan een vloek omdat het nummer zo beter paste bij wat dit trio bracht.

Setlist:

1. Walk on the wild side (Lou Reed)
2. Where the wild roses grow (Nick Cave en Kylie Minogue)
3. Ooit was ik een soldaat (Gorky)
4. I scare myself (Dan Hicks And His Hot Licks / Thomas Dolby)
5. The river (Bruce Springsteen)
6. The weeping song (Nick Cave)
7. Nothing compares 2 U (Prince / Sinéad O'Connor)
8. I just can't get you out of my head (Kylie Minogue)
9. Into my arms (Nick Cave)
10. Space oddity (David Bowie)

------------------------------------------------------------------------------------

1. Master and servant (Depeche Mode)
2. Dancing queen (Abba)
3. Inbetween days (The Cure)
4. Beats of love (Nacht Und Nebel)
5. Rehab (Amy Winehouse)
6. Under the bridge (Red Hot Chili Peppers)
7. When the doves cry (Prince)
8. Pokerface (Lady Gaga)
9. Personal Jesus (Depeche Mode)
10. Sing it back (Moloko)

Bis:

1. Kiss (Prince)
2. Get lucky (Daft Punk)

C Plus Plus featuring Karmelloz

Een heel bijzonder plaatje, dat is het minste wat je kan zeggen over het album van C Plus Plus dat hij samen met Karmelloz maakte.Dylan Howe, de man achter het project, komt uit Portland, Oregon, niet toevallig de laatste jaren de uitvalsbasis van heel wat goeie muzikanten uit diverse genres. Zijn stadsgenoot Karmelloz heeft via zijn Bandcamp al talrijke albums in de aanbieding, die hij maakte sinds 2011.
De muziek op dit album klinkt als een kruising van lounge en jaren 80 hiphop, wereldmuziek en techno. Op papier, ik weet het, klinkt dat als een garantie op verschrikkingen, maar op de één of andere wijze slaagt dit duo erin om de muziek spannend te houden en interessant te laten klinken. Gunshot riddim brengt dubstep in voorheen onontgonnen gebied. Shatter mengt abstracte hiphop met field recordings die in het regenwoud opgenomen lijken. Cnidaria is dieper dan de nacht en wiegt je langzaam in slaap.
Cearà is een plaat geworden voor avonturiers. Niet elk moment boeit evenzeer, maar mijn globaal oordeel is toch wel dat dit een fijne ontdekking is.

Beluister hieronder het volledige album:

D'Angelo And The Vanguard

D'Angelo is de Prince van de 21e eeuw. De manier waarop de Amerikaan op Black Messiah, mijn eerste kennismaking met hem, funk, soul en al wat door Prince ooit hip werd gemixt, in de blender gooit, doet niet alleen denken aan zijn grote voorganger, maar het klinkt ook allemaal heel erg hedendaags.
Zijne Purperen Hoogheid mag dan vorig jaar op zijn nieuwe album zichzelf heruitgevonden lijken te hebben, dat ging zo ongemerkt intussen dat D'Angelo And The Vanguard met een pak meer aandacht gaan lopen. In opener Ain't that easy wordt meteen duidelijk waarom en dan gooit D'Angelo er ook nog wat gospel bovenop in het hypernerveuze 1000 deaths. Jazz krijgen we ruimschoots in Betray my heart of (in beperktere dosis) Really love. Zwoel is sowieso het overheersende woord voor deze plaat.
Tot mijn persoonlijke favorieten reken ik zeker The door, dat heerlijk lui wegwiegt, en afsluiter Another life, dat me aan Isaac Hayes doet denken.

Beluister hieronder het volledige album:

Pond

Al meteen vanaf de eerste twee nummers wordt duidelijk dat Pond op hun nieuwe album, Man it feels like space again, toegankelijker dan ooit klinkt. Wat meer klassieke jaren 70 rock krijgen we voorgeschoteld op Waiting around for Grace en Elvis' flaming star. Gelukkig verloochenen ze hun karakteristieke sound niet, zoals hoorbaar in Holding out for you en Heroic start, waarin de psychedelische gitaren waaieren als een ware voorjaarsstorm. De hagelbollen komen tot ons in de vorm van de wel erg bizarre intro's van Sitting up on our crane en Outside is the right side (bij deze laatste intro moeten we vooral aan Daft Punk denken).
Zo weten de Australiërs datgene te doen wat voor elke goeie band de opdracht is: jezelf blijven zonder jezelf te herhalen, evolueren zonder het verleden volledig achter je te laten. En daar slaagt Pond bijzonder goed in.

Herlees hier wat we vonden van het vorige album, Hobo rocket.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren:

Lied van de week: week 8 - 2015

No shade in the shadow of the cross -Sufjan Stevens

 

Sufjan Stevens brengt eind maart een nieuw album uit, Carrie & Lowell. Hoewel Sufjan Stevens een meester is in het toevoegen van toeters en bellen aan wat in wezen folk is, kiest hij op zijn nieuwe single ‘No shade in the shadow of the cross’ voor soberheid. Dat hoeft geen enkele garantie in te houden voor zijn later te verschijnen nieuwe album. Wat we daarop mogen verwachten, kan immers zeer divers zijn. Deze song echter voert ons naar een rustig plekje in het park, een oase in de drukte van alledag. Spontaan denken wij aan Conor Oberst of Bonnie ‘Prince’ Billy na het nemen van zanglessen. Tekstueel worden we opnieuw vergast op draken, vampieren, Casper het spookje (hallo, Daniel Johnston?) en ga zo maar verder. Een vrolijk liefdesliedje is het niet geworden, maar geldt voor kunst niet dat lijden de mooiste resultaten voortbrengt?

Je kan het album hier alvast bestellen.

Lyrics:

Now that I fell into your arms
My only lover
Give out to give in
I search for the capsule I lost

Drag me to hell in the valley of The Dalles
Like my mother
Give wings to a stone
It's only the shadow of a cross

I slept on my back
in the shade of the meadowlark
Like a champion
Get drunk to get laid
I take one more hit when you depart

I'll drive that stake through the center of my heart
Lonely vampire
Inhaling its fire
I'm chasing the dragon too far

There's blood on that blade
Fuck me, I'm falling apart
My assassin, like Casper the ghost
There's no shade in the shadow of the cross

Mijn mening over deze single maakt tevens deel uit van deze single-bespreking op Indiestyle.

Hypercolor

Wie ziet dat Hypercolor debuteert op het prestigieuze Tzadik-label, heeft al een vrij goed idee wat te verwachten van de band. De New Yorkers strooien zo kwistig met jazzrock dat we er bij momenten duizelig van werden. De luisterinspanning die we dienden te leveren, bleek gelukkig de moeite waard.
Tzadik is de platenmaatschappij die John Zorn oprichtte. Wat het label uitbrengt, pretendeert tot het beste van de avant-garde en experimentele muziek te horen. Niet alleen Zorn zelf, een jazzgrootmeester die zich vaak laat inspireren door de Hebreeuwse cultuur, maar ook Mededeski, Martin and Wood, Marc Ribot, Naked City en Pat Metheny brachten er al werk uit. Het trio weet zich dus omringd door illustere namen op de back catalogue. Het leidt tot ambitieus en springerig musiceren, waarin drums en gitaren over elkaar lijken te rollen. Het moge duidelijk zijn: we zijn hier ver verwijderd van enige drie-akkoordenpunk.
De luisteraar moet dan ook moeite doen om binnen te raken in de muzikale wereld die de Amerikanen scheppen. Af en toe lijkt de intro nog te voorspellen dat je oor wat rust zal gegund worden en dat je even relaxed achteruit kan leunen om de muziek tot je te nemen, zoals in het meer dan tien minuten durende Little brother. Maar voor je het weet vult de ruimte tussen je oren zich met gitaren à la Sonic Youth op zijn minst toegankelijke momenten en drums die het pad der regelmaat verlaten lijken te hebben. De houvasten uit onze platenkast (songstructuur, melodie, refrein-strofe,…) werden grotendeels overboord gegooid. Wat rest ons dan nog te doen behalve ons helemaal over te geven, ons te laten meeslepen door de maalstroom van Hypercolor en te hopen dat we het er heelhuids van afbrengen?

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Matrimonio

Enkele Spaanse kennissen deelden een link naar de anderhalf jaar geleden uitgebrachte titelloze EP van Matrimonio, een duo uit Barcelona. Wat deze man en vrouw brengen, is folk van een heel puresoort, met lieflijk gezang en een rustige gitaar. Intussen brachten ze in november ook hun debuutplaat uit.
Je kan ze allebei hieronder beluisteren en via hun Bandcamppagina kopen.

Lied van de week: week 7 - 2015

Sitting up on our crane - Pond

Pond heeft een nieuw album uit. Hier kan je nog eens lezen wat ik van het vorige, Hobo rocket, vond. Dit is alvast de eerste single uit Man, it feels like space again. Ook de clip is heel bijzonder.

Je kan het nieuwe album hier kopen.

Lyrics:

Sitting up on our crane, it always feels the same
When we're up high 'cause I feel like I fall and die
And I can't say goodbye to my friends
'Cause they're having a real good time
Get up on our plane, it always feels the same
When we're up high 'cause I feel like I crash and die
And I can't say goodbye to my love
She's been sleeping all our flight

And you know it's gonna get you feeling like you're gonna die
Just try to tell yourself, you know it's coming out
As your spirit towards the ground

Sitting up on our crane, it always feels the same
When we're up high 'cause I feel like I fall and die
And I can't say goodbye to my friends
'Cause they're having a real good time

And you know it's gonna get you feeling like you're gonna die
Just try to tell yourself, you know it's coming out
As your spirit towards the ground
Oh, it's gonna get you feeling like you're gonna die
Just try to tell yourself, you know it's coming out
As your spirit towards the ground

All I wanna do is get drunk and listen to Dennis Wilson
'Cause he's the man, oh yeah-yeah-yeah, 'cause he's the man, yeah-yeah

Aankondiging: verhalenbundel "Voorbij het licht"

Aandachtige lezers van deze blog kennen Jonas Bruyneel misschien al, als frontman van Uncle Wellington's Wives. Deze Gentse band kwam reeds enkele malen aan bod hier.
Bruyneel is tevens cultuurjournalist die schrijft voor onder meer Openbaar KunstbezitVlaanderen, Eos Memo, Filmmagie en Ex Situ. Voor enkele literaire magazines schreef hij al kortverhalen en die worden nu gebundeld, samen met een paar nieuwe. De Arnhermse uitgeverij aquaZZ brengt Voorbij het licht uit en je zal het boek onder meer via Standaard Boekhandel of via Jonas' eigen website kunnen kopen.
Uit het persbericht van de aankondiging onthouden we dat de zeven verhalen personages bevatten die zich in de schemerzone van de maatschappij bevinden (en dat kan evengoed in Polen of Kasjmir zijn) en het licht opzoeken. Wij zijn alvast erg benieuwd.

AB concert: Douglas Firs (voorprogramma: Astronaute)

Terwijl in de grote zaal van de AB Milky Chance een uitverkocht concert hield, mocht ook Douglas Firs zich woensdagavond verheugen op een volle AB Club. Onder zijn arm zat, weliswaar niet letterlijk, zijn tweede album, The long answer is no, dat hij de avond voordien al in Gent had voorgesteld.

De keuze van Myrthe Luyten om zich door een band te laten omringen, komt Astronaute absoluut ten goede. De muzikanten die ze om zich heen schaart, zijn dan ook niet van de minste: Gianni Marzo (Marble Sounds), Bert Vliegen (Horses) en Joshua Geboers (ex-Bearskin). De songs krijgen daardoor meer variatiemogelijkheden, meer diepgang en een rijker arrangement. Van opener Lighthouse tot afsluiter Lioness werd onze aandacht vastgeketend. De Limburgers gooiden er een nieuw nummer, Enough, tussen dat vreemd genoeg net minder teerde op de uitgebreidere bezetting.

Soms is het goed om nog eens te horen hoe een plaat die je niet meer zo vaak oplegt, toch wonderbaarlijk mooie songs bevat. Douglas Firs kwam dan wel zijn nieuwste muzikaal kind voorstellen, de songs uit debuut Shimmer & glow staan nog steeds als een huis. De titelsong, Pretty legs and things to do (waarin het voorprogramma mee de backings verzorgde) en Isn’t it weird? verdienen hun plaats naast het recentste werk. Op The long answer is no horen we resonanties van de trip die Gertjan Van Hellemont twee jaar geleden maakte naar de VS en Canada. Daardoor landt zijn muziek wat dichter bij de vroege Admiral Freebee en associëren we uitwaaierende songs nadrukkelijker met highways en uitgestrekte, onbewoonde landschappen. Summer's leaving is een aanstekelijk lied over het nakende einde van een relatie en het door Gertjan zelf als heel direct aangekondigde en solo gespeelde That kind of thing legt de vinger op de zere wonde in een alweer niet zo heel deugddoend partnerschap. Het meezingsmoment van de avond krijgen we in het door kwaadheid geïnspireerd Don't buy the house en de zelfrelativerende humor van Douglas Firs maakt de momenten tussen de nummers, zelfs als hij moet uithijgen, interessant. De gastmuzikanten, waaronder Senne Guns, Steven De Bruyn (The Rhythm Junks) en Bram Vanparys (The Bony King Of Nowhere), vervolledigen het gezellige feestje.

Setlist:

1. Caroline
2. Summer's leaving
3. Through watery eyes
4. Shimmer and glow
5. 22:22
6. When the day is over
7. Don't buy the house
8. Pigs in the sky
9. That kind of thing
10. Pretty legs and things to do
11. The long answer is no
12. Isn't it weird?
13. Can you tell her I said hi?

Bis: Your only friend
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 6 - 2015

Lately - Charlie Winston

Het klinkt als een vroege popsong van Blur, maar het blijkt Charlie Winston te zijn: een Britse, in Frankrijk wonende singer-songwriter die dit jaar al zijn vierde album uitbracht. Dient het nog gezegd dat ik dit nummer erg aanstekelijk vind en vooral het geschuifel de kers op de taart vind?

Je kan zijn album, Curio city, alvast hier kopen.

Lyrics:

Lately, I've been thinking,
This could be another soundtrack to your life
Seems like you know the script by heart
The curtains, haven't opened,
But I've been watching everybody play the part
Think I'll stick around to see what happens

Give an inch and you take a mile
Couldn't you have waited a little while longer
Was the feeling too strong?

Lately, you've been living on the outside lane
Frankly, I'm not letting you through (x2)
You need another car

Lately, I've been watching,
From the back seat seeing how the others drive
Funny how they love to take control till
Someting, isn't working
I see them loosing their minds trying to keep their pride
As they race for the first position

Give an inch and you take a mile
Couldn't you have waited a little while longer
With the feeling too strong?

Lately, you've been living on the outside lane
Frankly, I'm not letting you through (x2)
You need another car (x3)
Lately, you've been living on the outside lane
Frankly, I'm not letting you through (x2)

De Mens

We kunnen er ook niet aan doen: enkele maanden na de dood van Luc De Vos herinnert die andere grootheid van het Nederlandstalige lied, Frank Vander Linden, ons met de hoes van het nieuwe album aan Hij leeft. Gorki nam die namelijk op in Afrika en het beeld van de brommer met vier mannen op die een muur passeren had zo in Dakar kunnen genomen zijn. Toch is er van dit continent niets terug te vinden in de songs op Nooit genoeg van De Mens.
Het goede nieuws is alvast dat deze plaat ons meteen wist te bekoren. We horen ouder wordende mannen die niet altijd meer de nood voelen om stevig te rocken, al doen ze dat bij momenten nog wel (Pijn – dronkenschap – vriendschap, Vlinderhart en Een liefdeslied of misschien ook niet). Wat overheerst zijn mijmeringen en naar goede gewoonte sterke teksten waarin onze moedertaal gekoesterd, gestreeld, gekneed en geraffineerd wordt. De melodieën die erbij horen variëren van gewoon goed (Nooit genoeg van jou) tot hookwurms als onze favoriet Als je niets hebt. Laatstgenoemd lied mag zich nu al inschrijven in het canon van het beste van deze Brabantse band. Frank en zijn vrienden injecteerden een scheutje kleinkunst à la Jonas Winterland en het resultaat moet amper onderdoen voor klassiekers als Irene, En in Gent en Sheryl Crow I need you so.
De gastenlijst voor deze elfde plaat oogt bovendien indrukwekkend: Sarah Bettens, Gregory Frateur (Dez Mona) en Tijs Delbeke (Sir Yes Sir) mochten bijdragen aan wat tot het beste behoort van het trio. Zelf zijn wij niet zo onder de indruk van Bettens’ bijdrage en we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat een meer contrasterende vrouwelijke stem naast die van Frank Vander Linden dit nummer (Alsof we belangrijk zijn) meer deugd had gedaan. Angst, waaraan Herman Brusselmans meeschreef, doet ons ook alweer denken aan de Jonas Winterlanden van deze wereld. “Ik wil jou, maar zonder adem / Ik wil jou maar zonder kick / Ik wil jou, maar zonder vragen / Ik wil jou omdat je beter bent dan ik”: een tekst waar we kippenvel van krijgen.
Wie tussen de regels door kan lezen (en hier en daar schreven we het zelfs al expliciet), heeft het al begrepen: De Mens wordt waardig ouder en levert hier één van zijn beste albums af, onder meer omdat de interne samenhang erg groot is en de kwaliteit geen grote uitschuivers kent. Met twee prachtsongs die het potentieel hebben om uit te groeien tot (semi-)klassiekers, Als je niets hebt en Angst, verdient De Mens, om het in ‘Komen eten’-termen te zeggen, een “dikke vier” (op vijf).

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 5 - 2015

Coco - O.T. Genasis

Eind vorig jaar hoorde ik deze song van O.T. Genasis al eens bij Lefto op Studio Brussel en nu wordt het heel vaak gedraaid op de radio. Hoewel het nummer cocaïne lijkt te verheerlijken en ik het daar wel moeilijk mee heb, vind ik het anderzijds niet te weerstaan. Mijn lief daarentegen vindt dit vooral enerverend, maar laat je toch maar door mij overtuigen...

Lyrics:

I'm in love with the coco
I'm in love with the coco
I got it for the low, low
I'm in love with the coco

I'm in love with the coco
I'm in love with the coco
I got it for the low, low
I'm in love with the coco

Hit my plug, that's my cholo (mi amigo)
'Cause he got it for the low, low
If you snitchin' I go loco (go crazy)
Hit you with that treinta ocho
Niggas thinkin' that I'm solo
50 deep, they're like, "oh, no"
Heard the feds takin' photos
I know nothin', fuck the popo

Bakin' soda, I got bakin' soda
Bakin' soda, I got bakin' soda
Whip it through the glass, nigga
I'm blowin' money fast, nigga

I'm in love with the coco
I'm in love with the coco
I got it for the low, low
I'm in love with the coco

I'm in love with the coco
I'm in love with the coco
I got it for the low, low
I'm in love with the coco

36, that's a kilo (aqui)
Need a brick, miss my free throw
I'm in love, just like Ne-Yo
Bustin' shots, now he Neo
Free my homies, fuck the C.O (puto)
Fuck the judge, fuck my P.O (puto)
All this coke, like I'm Nino
Water whip, like I'm Nemo

Bakin' soda, I got bakin' soda
Bakin' soda, I got bakin' soda
Whip it through the glass, nigga
I'm blowin' money fast, nigga

I'm in love with the coco
I'm in love with the coco
I got it for the low, low
I'm in love with the coco

I'm in love with the coco
I'm in love with the coco
I got it for the low, low
I'm in love with the coco