Twintig parels per maand: augustus 2014

Ook deze maand weer zet ik twintig parels op een rij, waarvan enkele al een mooie leeftijd bereikt hebben (en ouder zijn dan ikzelf).
Hier zijn ze:

1. All day and all of the night (at the BBC) - The Kinks: deze week besteedde Studio Brussel heel wat aandacht aan Britpop. De mosterd haalden die bands echter onder meer bij The Kinks, dus het is niet meer dan logisch dat we met deze klassieker beginnen.
2. Fire - Arthur Brown: nog zo'n klassieker waarvan ik heel blij was hem nog eens opnieuw te horen, op een verzamelaar met garage rock en dergelijke.
3. On a rope - Rocket From The Crypt: in 1995 zag ik Rocket From The Crypt op Pukkelpop. Ik was meer dan onder de indruk van deze band, die ik voordien nog nooit gehoord had. Deze song doet me het meest denken aan de energieke set die ze er toen speelden in glitterpakjes.
4. Undone (The sweater song) - Weezer: het is telkens weer lachen met de tekst van dit nummer van Weezer. In gekkigheid moeten ze hier niet onder doen voor Pavement.
5. Nellie the elephant - Toy Dolls: mijn kinderen vinden dit erg grappig. Ze begrijpen nog niet voldoende Engels om helemaal mee te zijn, maar dat belette hen niet om hier helemaal loos te gaan fantaseren hoe hele kleuterklassen meezingen in Engeland.
6. The city sleeps - MC 900 Ft. Jesus: toen ik ooit voor het eerst dit nummer hoorde, was ik er erg door geïntrigeerd. Ik kocht de week erna de vinyl single en in mijn collectie singles is dit er een eentje die regelmatig op de draaitafel belandt.
7. Bonnie and Clyde - Brigitte Bardot et Serge Gainsbourg: via de associatie met MC Solaar en Renegade Soundwave belandde ik bij het origineel waaruit ze beiden putten, van Serge Gainsbourg en één van de vrouwen in zijn leven, Brigitte Bardot.
8. La Buddha affaire - Indochine: tussen de eerste platen die ik ooit ontleende uit de bib in Ledeberg, zat 7000 danses van Indochine. Zo'n leenbeurt was vaak erg avontuurlijk, want ik liet me leiden door wat er aantrekkelijk uitzag, zelfs als ik de band langs geen kanten kende. Deze Fransen bleken een aangename verrassing waar ik tot op heden nog graag naar teruggrijp.
9. Zobi la mouche - Les Négresses Vertes: er is een lange tijd geweest dat ik vond dat de enige echt interessante Franse muzikanten in feite maar halvelings Frans waren, zoals Mano Negra en Les Négresses Vertes. 
10. Goon gumpas - Aphex Twin: Richard D. James, beter bekend als Aphex Twin, blijft één van de meest avontuurlijke muzikanten die er af en toe in slaagt een heel toegankelijk nummer te maken zonder zichzelf te verloochenen. Waar hij in Windowlicker de radiovriendelijkheid zelf nog saboteert, verbreekt hij de magie op deze song niet. Ooit, toen ik een lief dat voor kleuterleidster studeerde en een muziekmoment moest voorbereiden voor op stage, gaf ik haar dit mee om met de kleuters naar te luisteren en op te dansen...
11. Planet D (Portishead remix) - Sabres Of Paradise: Haunted dancehall is zo'n dance-album dat eigenlijk heel goed was maar intussen tussen de plooien der vergetelheid is gesukkeld. Tijd dus om het nog eens op te diepen.
12. Swamp thing - The Grid: met Swamp thing kende The Grid een bescheiden hitje, maar het hele album, Evolver, waarop dit terug te vinden is, bevatte eigenlijk verrassend goeie songs. Jammer genoeg is het niet te vinden op Spotify en heb ik me dus hiertoe moeten beperken, al maakt de banjo hier ook een opvallende dance-track van.
13. Rocks - Primal Scream: in november vorig jaar zag ik Primal Scream nog live aan het werk in de Gentse Vooruit. In 1994 zetten ze hiermee de dansvloer al in vuur en vlam.
14. Mouth for war - Pantera: Vulgar display of power is een albumtitel die weinig aan de verbeelding overlaat en zou mijn eerste kennismaking worden met Pantera. Ik was helemaal ondersteboven van de rauwe kracht ervan.
15. Vai toma no cu - Nailbomb: ooit heb ik de kelder in het ouderlijk huis geschilderd (ik moest me er een beetje bukken) terwijl een cassette op een kleine radio-cassettespeler het hele album Point blank van Nailbomb, een zijproject van enkele Sepulturaleden, uitbraakte. De mindere geluidskwaliteit en de slechte akoestiek maakten dat mijn moeder me gek verklaarde, maar ik genoot toch ten volle van de "arbeidsvitaminen".
16. Hold back - The Revival Hour: vorig jaar maakte ik bij DOK kennis met de band van DM Stith, wiens album Heavy ghost uit 2009 steengoed blijft. Met liedjes als dit lijkt hun bandnaam niet gestolen...
17. Missie how you let me down - The Richard Thompson Band: Richard Thompson is zo'n artiest die je altijd weer dreigt te vergeten, hoewel hij intussen al een indrukwekkend aantal topplaten heeft gemaakt. En dan wou ik ook niet kiezen voor zijn meest bekende songs, maar eerder voor dit klein pareltje.
18. Stairs - Emily Jane White: de grootste muzikale ontdekking van 2009 was misschien wel Emily Jane White, die ik op enkele straten afstand van waar ik toen woonde, live zag optreden in een zaaltje boven een café. Haar plaat Victorian America werd één van mijn favorieten. 
19. Song to the siren - This Mortal Coil: This Mortal Coil leerde ik kennen via hun single You and your sister maar ik koos toch voor dit dromerig liedje, dat overigens lange tijd gebruikt werd in een visueel erg mooie gemaakte reclame voor een parfum.
20. Do you really want to hurt me - Violent Femmes: en we eindigen met een bijzonder cover, door een band die best wat vaker mag gedraaid worden: Violent Femmes.

Beluister hieronder de hele lijst:

Lied van de week: week 35 - 2014

Had to hear - Real Estate

 

De New Yorkse band Real Estate heb ik al meermaals horen noemen als een band om in het oog te houden. Dit jaar brachten ze hun derde album uit, Atlas, dat ik na de kennismaking met deze single beslist eens wil beluisteren. Dit nummer heeft alvast de flow van de jaren negentig mee en kan zich ook beroemen op een zomerse tint hier en daar.

Je kan het album Atlas hier kopen.

Lyrics:

I'm out again on my own
A reflection in the chrome
Of an adding machine
It's been so long
My mind is drawing a blank
Don't know if I can go back
But to live out this dream
It's just my luck
I call you up

I had to hear you just to feel near you
I know it's not true
But it's been so long
I know it's wrong
I know

I don't need the horizon to tell me where the sky ends
Its a subtle landscape where I come from
I'm out again on my own
A reflection in the chrome
Of an adding machine
It's been so long
I call you up

I had to hear you just to feel near you
I know it's not true
But it's been so long
I know it's wrong
I know

Gelezen (64)

Pleidooi voor populisme - David Van Reybrouck

In het essay Pleidooi voor populisme onderzoekt David Van Reybrouck wat er achter populisme schuilgaat en waarom we zo negatief staan tegenover dit fenomeen. Hij legt bloot hoe vooral de groeiende kloof tussen hoog- en laaggeschoolden het probleem is, met steeds verder uit elkaar drijvende cultuursferen en referentiekaders. Gelukkig reikt hij ook aan hoe net het aanpakken van deze kloof een belangrijke hefboom kan zijn in het bestrijden van populisme.

Bridget Jones: mad about the boy - Helen Fielding

Het derde deel van de dagboeken van Bridget Jones brengt ons meteen een pak later, in 2013. Intussen is het hoofdpersonage geen dertiger meer, maar vijftig. Mark is omgekomen tijdens een missie en als weduwe heeft Bridget het niet onder de markt. Opnieuw zijn het gevecht tegen de weegschaal en tegen de eenzaamheid (en nachten zonder seks) een hoofdbestanddeel, maar ook de zorg voor twee kinderen, het verwerven van een positie tussen andere ouders op de school van de kinderen en de leeftijd zorgen voor vaak hilarische toestanden. Helen Fielding heeft nog altijd een zeer aanstekelijk gevoel voor humor en weet treffend de grappige kanten van het dagelijks leven in tijden van Twitter bloot te leggen. Ik heb me alweer uitstekend geamuseerd met dit boek.

Uw vaderen, waar zijn zij? En de profeten, leven zij voor eeuwig? - Dave Eggers

Van Dave Eggers las ik voorheen al Een hologram voor de koning en De cirkel, twee boeken zoals u via de links onder de titel nog eens kan herlezen, die ik erg graag las. In zijn nieuwste boek leren we Thomas kennen, die op een verlaten basis een astronaut gevangen houdt. Hij wil de man, die hij ooit op school ontmoette toen die nog een iets oudere leerling was, gewoon enkele vragen stellen. Van het één komt het ander en steeds meer mensen worden er gevangen gehouden. Thomas probeert de puzzelstukken uit zijn leven (in het bijzonder ook rond de dood van zijn vriend Don Banh, die neergeschoten werd door de politie) op orde krijgen en lijkt daar door de antwoorden van zijn gevangenen in te slagen. 
Het boek is het verontrustend verhaal van een losgeslagen individu in een maatschappij die aan sommigen weinig te bieden heeft en geeft op die manier enig inzicht in motieven die mee aan de basis kunnen liggen van schietpartijen in de VS waarover we vaak horen.
Ook in het verhaal over het neerschieten van Don Banh herkende ik heel wat parallellen met wat ik de voorbije week las omtrent het neerschieten van een onschuldige zwarte tiener in Ferguson. In een opiniebijdrage van een ouder van een blanke jongen die zo'n tien jaar geleden doodgeschoten werd in de VS (ongewapend en onschuldig) en de reacties daarop, las ik hoe onaantastbaar de politie er vaak is en hoe politiegeweld er toegedekt wordt (en ik herinner me dat heel levendig van het Rodney King-incident, dat voor mij als Belg onbegrijpelijk was: hoe kon er gewoon vrijspraak gebeuren voor flagrante en gedocumenteerde feiten van wangedrag?). Ook in dit boek is het erg herkenbaar en Dave Eggers slaagt er goed in de machteloosheid die dat bij burgers teweegbrengt te schetsen. 
Dit is alweer een aanrader van een auteur die stilaan tot mijn hedendaagse favorieten is uitgegroeid en waarvan ik ook alle andere boeken wil lezen.

The/Das

Berlijn heeft altijd een speciale aantrekkingskracht gehad op muzikanten en muziekliefhebbers. Sommigen trokken erheen om hun beste werk te maken, zoals David Bowie, anderen veroverden vanuit de Duitse hoofdstad stormenderhand de wereld. Zeker wie zijn dagelijkse portie noten graag gekruid ziet met blieps en elektronische geluiden, heeft de metropool allang toegevoegd aan zijn lijstje van hippe plaatsen op deze wereldbol.
The/Das is een duo dat precies daar te situeren valt en hun elektronische muziek past perfect bij het beeld dat we hebben van wat er zoal broeit. Op hun debuutalbum Freezer jongleren ze met pop en electronica als ware circusartiesten. Dat leidt soms tot songs waar je mond lichtjes verbaasd van opengaat (Parallel worlds), ander keren helaas tot inhoudsloos kijk-eens-wat-ik-kan geweld (Operation of change). Lichtvoetig amusement lijkt bij de Berlijners al eens flinterdun te worden zodat het dreigt weg te waaien bij het minste zuchtje wind. This place balanceert op de grens tussen beide categorieën: de bassen redden het van de ondergang. Miami waters, een vooruitgeschoven single, overtuigt maar daar tegenover staat dan een slaapverwekkende sof als Somebody is. Het afsluitende titelnummer betreedt wat minder vertrouwde paden en is best interessant.
Toch moeten we in ons oordeel streng maar rechtvaardig zijn: The/Das had selectiever kunnen omspringen met hun materiaal en een dijk van een ep kunnen releasen. Met deze full cd hebben ze zichzelf lichtelijk overschat. We zijn bereid het hen te vergeven als ze ons in de toekomst nog meer prachtigs als Miami waters schenken.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Festivalvooruitblik: La Truite Magique 2014

La Truite Magique is een tweedaags festival in Houffalize, dat gehouden wordt in de bossen in de vallei rondom La Truite d'Argent, een herberg waar al eens een concert georganiseerd wordt. Op vrijdag 22 en zaterdag 23 kan u er op twee podia een rits bands zien, waarvan hieronder telkens een nummer te beluisteren valt (behalve van Astronaute, waarvan geen nummers op Spotify terug te vinden zijn).

1. Seaside - Pale Grey
2. Mosquito - ID!OTS
3. Snowblind - Fernant Zeste featuring Bruno Deneckere
4. Stand up - Town Of Saints
5. Best friend - Mad About Mountains
6. I got skills - Mozes And The Firstborn
7. Medicine man - King Dalton
8. Green grass - Joana Serrat
9. The idealist - Yuko
10. Down with the moon - Pretty Lightning
11. Photographs - Marble Sounds
12. Morning news - The Epstein
13. Black hole - Blackie And The Oohoos
14. Blinds - Bed Rugs
15. Amphetamine - The Cannonball Johnsons
16. Three day road - Birth Of Joy

 

PS I Love You

Wanneer wij de naam Kingston zien opduiken, dwalen onze gedachten steevast richting Jamaica, waar de hoofdstad natuurlijk ook reggae oproept. PS I Love You, afkomstig uit Kingston in Canada, gooit het muzikaal zo uitgesproken over een andere boeg dat de zonnige fantasieën meteen verdwijnen en we eerder grungevisioenen krijgen dan in marihuananevelen gehulde dreadlockbeelden. Op hun derde album, For those who stay, klinkt het duo als een uit de kluiten gewassen band.
Advice is zo één van die songs op deze plaat die raast als Dinosaur Jr in zijn meest woeste dagen en Limestone radio koppelt het inventieve van Blood Red Shoes aan het leer van de vroege Soundgarden (denk Badmotorfiner). For those who stay toont zich van zijn toegankelijkste kant wanneer in Bad brain day de gitaar enige rust wordt gegund. Friends forever werpt ons helemaal terug in de vroege jaren 90 en door de tweekoppige bezetting lijkt ook Two Gallants niet echt ver weg. More of the same maakt zijn naam aanvankelijk waar en gooit een hoop feedback en verwrongen akkoorden naar onze kop. Wanneer niet lang daarna de kalmte neerdaalt, vinden we dat eerder jammer. Onze opluchting dat het slechts de stilte voor de storm blijkt, is groot.
PS I Love You heeft een cd afgeleverd die slim variatie hoog in het vaandel houdt en daardoor van meerdere walletjes eet. Het Canadese tweetal maakt indruk en wij zijn vooral benieuwd hoe ze ons live omver zullen weten te blazen.

Je kan de recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 34 - 2014

Greatest lovers - Luke Sital-Singh

Al enkele weken hoor ik dit nummer (vaak) op de radio en ik had telkens het gevoel dat het me niet helemaal onbekend in de oren klonk. Om één of andere reden ontging me telkens van wie het was, tot ik toch eens opving dat Luke Sital-Singh de zanger is. En toen viel mijn frank: eind vorig jaar postte ik hier al eens een nummer van de man.
Toen voorspelde ik dat hij op doorbreken stond. Het is uiteindelijk met de single erna gebeurd, maar ik ben wel een beetje trots dat ik hem toen al oppikte...

Je kan zijn debuutalbum The fire inside hier kopen.

Lyrics:

I can feel on my skin
all the hours we put in
Since my mind met your mind
I can see up ahead
there’s the mountain where you’ll say
you are mine you are mine
You feel the flames getting close your face
And I’m scared of the deepest night
And these winter trees, they are dancing with dreams
in their branches for you and I

We’ll become
The greatest lovers
The greatest lovers the world has ever seen

I can see a rushing river
running from here to forever
Hold on tight we’ll float together
And we’ll know we’re alright
Oh and once the moon’s arisen
We’ll have light to climb the mountain
We’ll be old and stronger within
I am yours and you are mine

These winter trees, they are dancing with dreams
in their branches for you and I

We’ll become
The greatest lovers
The greatest lovers the world has ever seen

Uitstap naar de Westhoek in het teken van W.O. I

Gisteren ging ik met mijn kinderen naar de Westhoek op uitstap. Gelukkig (en nu denkt mijn zoon dat ik magische krachten heb op Facebook) hielden de weergoden zich aan de "afspraak" die ik op sociale media met hen maakte om enkel regen te laten vallen als we in de auto zaten...
We bezochten volgende plekken:

- Mitrailleursnest (Pervijze): een oude pastorij, nu enkel een ruïne van waarop soldaten een goed zicht hadden op de omgeving. De erbovenop gebouwde bakstenen constructie die het eigenlijk mitrailleursnest vormt, bleek eigenlijk uit W.O. II

-  de Dodengang (Kaaskerke/Diksmuide): loopgraven waar de kinderen van onder de indruk waren en waar de zoon ook fijn kon rondsluipen en door allerlei gangen wou kruipen

- Onze-Lieve-Vrouwhoekje (Oud Stuivekenskerke): een tip van de medewerker bij de Dodengang leidde ons naar de uitkijktoren in Oud Stuivekenskerke

- Duits militair kerkhof (Vladslo): vooral het beeld Het treurend ouderpaar van Käthe Kollwitz weet mij telkens de imponeren. De kinderen waren iets minder onder de indruk, maar hadden wel duizendenéén vragen...

- The Brooming Soldier (Sint-Juliaan/Ieper): een imposant beeld van een Canadese soldaat die eer betoont aan de gevallen Canadezen

- Menenpoort (Ieper): vooral de hoeveelheid namen maakte indruk op mijn zoon en dochter. Ze zochten voor het eerst of er misschien toch ook een voorouder onder de slachtoffers terug te vinden was (nee dus)

- Mijnkrater (Sint-Elooi): via een toegangscode die je kan krijgen bij Toerisme Ieper kan je binnen op een klein domeintje waar twee kraters zijn. De kleinste is nu amper nog een vijver, de grootste is een duidelijke vijver. Die laatste was het gevolg van het tot ontploffing brengen van de grootste dieptemijn die in W.O. I gebruikt werd. Nu zie je daar niet veel van (al vonden de kinderen het verhaal erachter wel indrukwekkend en interessant), maar gelukkig staat er ook een bunker waar je in kan

- Polygone Wood Cemetery en Buttes New British Cemetary (Zonnebeke): in het Polygoonbos in Zonnebeke zijn 2 kerkhoven, één klein en dan het grotere Buttes waar vooral Australische soldaten liggen. Alleen al door zijn ligging is het erg de moeite waard. En voor ons is er ook een persoonlijke link: de grootvader van een zeer goeie vriendin was er ooit boswachter en zelf speelde ze er als kind...

- Tyne Cot (Passendale): heel bekend en het logisch sluitstuk van onze uitstap. Alweer zijn het de aantallen die een grote indruk maakten op de kinderen.

Church Of Ra

Church Of Ra is een samenwerking van een hoop bands rond AmenRa. Zijprojecten, bevriende groepen,...: ze doen allen mee en speelden samen in de Vooruit in Gent op 8 juni. AmenRa, The Black Heart Rebellion, Oathbreaker, Treha Sektori, Syndrome, Pieces Of Quiet, Hive Destruction, Sembler Deah en Hessian leverden elk één song die ontleed werd in kleine stukjes. Met al die deeltjes werden twee nummers samengesteld door Treha Sektori.
Het eerste, Corremixes01, duurt meer dan 20 minuten lang. Het lijkt één lange drone, waarin we fragmentjes drums herkennen. Af en toe steekt dreiging op als grijze wolken aan de horizon, dan weer lijken ze toch weer aan de einder te verdwijnen. Wanneer bijna halfweg gitaren meer melodie inbrengen, raken we pas echt geïntrigeerd.De opbouw blijft ook dan even traag, maar dat stoort niet. Even voorbij de helft wordt het weer over een wat andere boeg gegooid, maar ook nu blijft het uitgesponnen karakter van de muziek de constante. Voor sommigen kan het na een kwartier wat lang gaan duren, maar wie zich waagt te laten verdrinken in de poel die geschapen wordt uit zoveel brokjes van songs, kan ook wel echt hélemaal opgaan in de muziek.
Corremixes02 houdt het bij een flink stuk kortere tijdsspanne en klokt af na zo'n achteneenhalve minuut. Het recept is gelijkaardig, de ingedriënten verschillend. Het grote verschil met de voorganger op deze plaat is vooral dat één grondtoon de continuïteit verzorgt, waardoor het natuurlijk meer als één geheel klinkt, wat minder gevarieerd dus ook. Toch is ook dit een moeras waarin je meegezogen kan worden op een manier waar je van kan genieten...

Je kan dit album via Consouling bestellen.

Lied van de week: week 33 - 2014

Sleeping pills - Nick Waterhouse

Bij het uitzoeken van tips voor Pukkelpop voor iemand die me heel dierbaar is, stootte ik onder meer op Nick Waterhouse. Hem kende ik nog niet, maar ik was meteen gecharmeerd van zijn soulvolle stem en de retro-toets in zijn muziek. Hij ziet er een beetje Buddy Holly-achtig uit, vind ik ook. Dit is zijn meest recente single. Zijn Pukkelpopoptreden was vandaag.

Dit nummer komt van het album Holly, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Dreamt last night that I saw you again
And you were staring at me asking were we friends
You sat down in my seat
Drinking from my cup, oh
And you stood in the door
Wouldn't let me up

I counted sixteen pills
That you set on the desk
And you were grinning at me
At the bones in my fists

You kept talking through blood
Asking what you'd done
I said -
"Man you wrong just about everyone."
"There ain't a path you've crossed you ain't run amiss.", oh
Just a-smiling at me
Asking how I'd resist

I counted sixteen pills
In an open palm up
Just like tea leaves
In a china cup

I counted sixteen pills
In an open palm up
Just like tea leaves
In a china cup

I counted sixteen pills
In an open palm up
Just like tea leaves
In a china cup

Aankondiging: Snailking

Snailking is een Zweedse doomband. Op 15 september brengen ze hun tweede album uit, Storm. Vijf (en een extra op de cd) nummers lang brengen ze een stevige muur van gitaren waaroverheen gezongen wordt alsof iemand vanuit de verte over het muurtje heen of door de storm alsnog jou te bereiken. Binnenkort mag je op deze blog een uitgebreidere review van de plaat verwachten, overigens...
Vanaf vandaag kan u bij Consouling die nieuwe plaat van Snailking bestellen Die plaat is te bestellen in verschillende formaten, waaronder blauw vinyl (100 exemplaren). Bij de vinylreleases (ook de "gewone zwarte") zit overigens telkens ook de cd. Bestellen doe je hier.
En hieronder kan je alvast eens luisteren:

Festivalvooruitblik: Pukkelpop 2014

Net zoals in juli met Rock Werchter, heb ik opnieuw een Spotify-playlist samengesteld met 20 tips voor Pukkelpop, niet altijd de meest voor de hand liggende:

1. Free your mind - Cut Copy
2. Blue collar Jane - The Strypes
3. Wonderlust king (BBC session) - Gogol Bordello
4. Hurts - Mad About Mountains
5. Alison - Slowdive
6. New happy birthday song? - NOFX
7. XXX - The Bohicas
8. Fever to the form - Nick Mulvey
9. This is a game - Nick Waterhouse
10. Places - Shlohmo
11. The lion's roar - First Aid Kit
12. Wenu wenu - Omar Souleyman
13. Love me or not - Dub FX
14. Warp 1.9 - The Bloody Beetroots met Steve Aoki
15. Mexico - BRNS
16. Gooey - Glass Animals
17. All yours - Submotion Orchestra
18. Two weeks - FKA Twigs
19. Kalemba (Wegue wegue) - Buraka Som Sistema
20. Glory box - Portishead

Aankondiging: Nele Needs A Holiday brengt in september debuutalbum uit

Op 19 september brengt Nele Needs A Holiday, die u misschien kent van toen ze Iedereen Beroemd mocht afsluiten en die ik o.a. ken van dit optreden op de Gentse Feesten, haar debuutalbum uit, It's my party. 
Dit is alvast de hoes:

Diezelfde avond speelt de groep rond Nele Van Den Broeck trouwens in de AB in Brussel. Je kan hen al eerder en daarna ook nog live zien op volgende data en plaatsen:

• 15/8: Nijdrop, Opwijk
• 16/8: Paulusfeesten, Oostende
• 18/8: Rocco huis, Genk
• 18/9: Charlatan, Gent
• 20/9: Stadsschouwburg, Sint-Niklaas
• 4/10: CC Zwaneberg, Heist-Op-Den-Berg
• 18/10: De Schaduw, Ardooie
• 31/10: Rataplan, Antwerpen

Nordmann

Evident was het zeker niet dat een band die zo diep geworteld zit in jazz als Nordmann toch de tweede plaats kon wegkapen op Humo’s Rock Rally dit jaar. Wie hen nog niet kent of niet overtuigd is, krijgt met deze debuut-ep de kans kennis te maken met de veelzijdigheid die de Gentenaars tentoonspreiden. Post-rock en rock blijken immers evenzeer aanwezig in het bestreken domein waarin de drie songs meanderen.
The pedestrian vat aan als een behoorlijk rustig en laidback nummer, tot na iets meer dan 2 minuten het tempo spelenderwijs de hoogte ingejaagd wordt. De saxofoon neemt dan een erg dienstbare rol in doch kruipt langzaam wat meer naar voren. Een hoofdrol wordt door dit instrument wel meteen opgeëist in Delhi belly. Echo’s van Morphine zijn dan ook niet veraf. Ondanks de verwijzing naar Indië in de titel is het wat langer zoeken om ook de link met de muziek uit dat land te horen. Die is niet afwezig, al wordt meer gekozen voor subtiele hints dan voor opzichtig pronken. De gitaar herovert de song en wanneer alle instrumenten samen tot een climax komen, laten de ingenieuze opbouw en de gevarieerde arrangementen ons versteld achter. In afsluiter Rups is Morphine nadrukkelijker als invloed herkenbaar. Ook de jazzroots van het vijftal claimen hun rechten. Wie hen dit lied al live zag brengen, weet tot welke apotheose dit kan leiden. Het avontuurlijke oor wordt verwend.
In het voorjaar van 2015 zal Nordmann een volledig album uitbrengen. Deze kleine verzameling met drie voorbeelden van hun kunnen is al een mooie staalkaart geworden en doet ons uitkijken naar wat de Rock Rally-finalisten nog meer in petto hebben.

Nordmann kan je de komende maanden onder meer live zien in Gent (Jazz in ‘t Park, 07.09, info, gratis festival), Tilburg (Incubate, 19.09, info en tickets), Brussel (AB, 07.11 én 24.02, info en tickets), Gent (Handelsbeurs, 25.02, info en tickets) en Opwijk (Nijdrop, 02.04, info en tickets).  Voor een volledige kalender check je best ook de website van de band.

Album verdeeld door Consouling en De Werf

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Love is a bird to carry us: Instagramproject van T.E. Morris

Sinds 30 juni bracht T.E. Morris (wiens plaat And you were the hunter ik hier reviewde) elke maandag een song uit. Die zijn nu verzameld, met de bijhorende Instagramfoto's, onder de titel Love is a bird to carry us.
Beluister ze hieronder:


 
Je kan de verzameling in diverse formaten kopen via een speciale Bandcamp-pagina.

Gelezen (63)

Bon Iver. Good winter - Mark Beaumont

Op Goodreads zag ik dit boek bij iemand verschijnen, aangekondigd als het verhaal achter hoe For Emma, forever ago... van Bon Iver nu echt ontstaan is. Omdat ik het verhaal dat ik kende van Justin Vernon die zich een tijdlang teruggetrokken had in een boshut en daar zijn liefdesverdriet van zich afschreef, altijd intrigerend had gevonden, wou ik dit boek absoluut lezen.
Het bleek een stug en taai (en voorlopig nog onvertaald) werkstuk, waarin het lezen niet echt wou vlotten. Ik moest echt doorbijten en toen ik op een bepaald moment op het punt stond op te geven, las ik net nog het hoofdstuk dat voorafgaat aan zijn terugkeer naar Eau Claire, zijn geboortestad, waar hij zich even verderop in de "cabin" zou terugtrekken. De nieuwtjes en de link met Megafaun die ik daarin ontdekte, gaven me alsnog het zetje verder te lezen en uiteindelijk heb ik het boek dus toch uitgelezen.
Wat kennis van de muziek van Bon Iver lijkt me onontbeerlijk om van dit boek te kunnen genieten. Het verhaal dat geschetst wordt, vaak samengesteld aan de hand van interviews met Justin Vernon die elders verschenen (blogs, kranten, tijdschriften), eindigt na de release van zijn tweede plaat, Bon Iver, Bon Iver en de daarbijhorende tournee (toen ik hem in Antwerpen zelf ook aan het werk zag). De muzikale voorgeschiedenis en de vele samenwerkingen van Justin Vernon waren voor mij het interessants en meest nieuw. Ook over zijn manier van werken heb ik wel wat opgestoken.
Toch zou ik het boek niet meteen aanraden (tenzij er ooit een Nederlandse vertaling van komt, dat leest dan weer wat vlotter) omwille van de eerder vermelde taaiheid. Mark Beaumont vind ik nu niet bepaald de aangenaamst lezende schrijver en de verhouding tussen inspanning en wat je eruit haalt, balanceert nogal op het randje van "is dit wel de moeite waard?". Al bij al ben ik wel blij dat ik volgehouden heb, al vind ik dat vooral een pluim om op eigen hoed te steken.

Hieronder kan je beide albums en de ep Blood bank van Bon Iver beluisteren:

The National Jazz Trio Of Scotland

Een langspeler maken zonder dat één groepslid een instrument bespeelt, lijkt fictie. Toch is dat precies wat The National Jazz Trio Of Scotland doet op Standars vol III. Grappig detail is bovendien dat het “trio” eigenlijk bestaat uit vier leden: Bill Wells zorgt voor alle samples en Aby Vulliamy, Kate Sugden en Lorna Gilfedder nemen de zang voor hun rekening. Jazz is het evenmin.

Zulke weetjes zijn aardig maar de grote vraag is toch of we hier een goeie plaat voor onze neus hebben. En om meteen het antwoord te geven: goed is ze wel, meer ook niet. Alive and well vat het album rustig aan en weet te bekoren door de kalmte die als grootste wezenskenmerk naar voren treedt. Op het einde van het tiende nummer echter zijn we de tranquiliteit een beetje beu geraakt. Enige rimpeling op het wateroppervlak kan voor ons nooit kwaad. Hoe ingenieus de songs ook in elkaar zitten, hoe hoorbaar zuiver alle details een plekje krijgen, hoe helder de zang ook is, het geheel overstijgt jammer genoeg amper de som der afzonderlijke delen. Eigenlijk verdraagt deze muziek geen plek op de achtergrond terwijl je andere zaken doet. Intens luisteren laat je genieten, verdringen naar de tweede plaats verandert dit vooral in muzikaal behang dat de aandacht weliswaar niet verstoort van wat je nog aan het uitvreten bent.
Grote sterktes zijn de prachtige zang, de al eerder genoemde loepzuivere details, de precieze arrangementen en de consistentie. Het spitsen van de oren resulteert in lichte bewondering voor wat deze muzikanten weten te maken ondanks de afwezigheid van échte instrumenten (al zitten die natuurlijk wél echt in de samples). With me tonight, geschreven door Brian Wilson van The Beach Boys, krijgt een a capella aandoende bewerking. Wanneer we op hun Facebook-pagina merken dat ze in het verleden al eens in een kerk optraden, wekt dat weinig verbazing. De vocalen en het voorplan dat zij opeisen, passen immers uitstekend in zo’n omgeving. Liar voert ons terug naar de hoogdagen van de lounge.
Wanneer de sterktes nauw aanleunen bij de zwaktes van een plaat en wanneer de omstandigheden waarin je ze beluistert van grote invloed zijn op de beoordeling, is een quotering niet evident. Wij twijfelen dan ook tussen 3 sterren en ietsje meer. Als je dat extraatje ook wil horen, raden we je aan je terug te trekken in een stil en donker hoekje om de liedjes helemaal te absorberen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 32 - 2014

Princes - Oscar And The Wolf

Hoewel Belgisch klinkt Oscar And The Wolf erg Brits. Bovendien hangt over dit nummer een broeierige sfeer die mijn enerzijds aan The XX doet denken maar anderzijds ook aan The Streets. Hoedanook, dit is klasse die grenzen overstijgt en internationale erkenning verdient. Topsong!


Dit nummer vind je op het album Entity dat je hier kan bestellen.


Lyrics:


And I don't know what you're gonna do
Don't know about me
One, two, three, let's go
Tell me what you want me to
So get around me

So run for the gold, run for the money
Run for the infinity
We'll never return and be free
'Bout every time that I come around there's too many little things they know about us
No, I can't play

And I don't wanna be your friend, baby
But there's no other way
I'm the one so baby don't prentend
And I don't wanna make it bad
So there's no other way
I don't want you to make me mad

Got my boys in the water
Got my girls bending over. Tight.
Got my boys in the water
Got my boys in the water
Got my boys in the water
Got my girls bending over. Tight.
Got my boys in the water
Got my boys in the water


Then we fall in the replay
For the night calling
Where princes rule the world
The party ain't jumpin'
But we should get lost before you

So run for the gold, run for the money
Run for the infinity
We'll never return and be free
'Bout every time I come around there's too many little things they know about us
No, I can't play

And I don't wanna be your friend, baby
But there's no other way
I'm the one so baby don't pretend
And I don't wanna make it bad
So there's no other way
I don't want you to make me mad

Got my boys in the water
Got my girls bending over. Tight.
Got my boys in the water
Got my boys in the water
Got my boys in the water
Got my girls bending over. Tight.
Got my boys in the water
Got my boys in the water

And I don't wanna be your friend, baby
But there's no other way
I'm the one so baby don't pretend
And I don't wanna make it better
So there's no other way
I don't want you to make me mad

Got my boys in the water
Got my girls bending over. Tight.
Got my boys in the water
Got my boys in the water
Got my boys in the water
Got my girls bending over. Tight.
Got my boys in the water
Got my boys in the water

Mijn Bob Dylanjaar (10): Self portrait

OK, het is nu wel duidelijk dat ik langer dan één jaar ga nodig hebben om alle albums van Bob Dylan te bespreken hier op mijn blog. Nu ja, ik ga me daar niet schuldig over voelen en me daar ook niet voor excuseren. Het goede nieuws (of voor sommigen misschien slechte nieuws) is dat u nog lange tijd blogposts over Dylan zal te lezen krijgen.
Self portrait is de volgende etappe en die is onder meer interessant omdat vorig jaar, in het kader van The bootleg series de tegenhanger Another self portrait werd uitgebracht. Daarover hoorde en las ik overal dat het alweer een bewijs was van hoe slecht Dylan is in het beoordelen van zijn eigen werk en hoe hij soms de parels in de kast laat en mindere songs uitbrengt. Als ik echter beide albums vergelijk, hoor ik vooral dat het vorig jaar uitgebracht album dichter ligt bij wat we gewoon zijn van Dylan. Persoonlijk vind ik het originele Self portrait een erg intrigerend album omwille van de verscheidenheid en omwille van de heel andere richting die Dylan er inslaat. Al moet ik toegeven dat na de twee versies van Alberta de derde versie die op Another self portrait staat wellicht toch als de beste mag bestempeld worden.
Maar laten we ons concentreren op het album uit 1970. Dat begint alvast erg mooi met All the tired horses, dat me een beetje doet denken aan Didn't leave nobody but the baby dat Emmylou Harris, Alison Krauss en Gillian Welch zongen in O brother, where art thou? Verder valt op dat Dylan ervoor kiest om opnieuw heel wat liedjes te coveren én bovendien de lijn van de vorige plaat, met zoetere arrangementen, verderzet. I forgot more than you'll ever know bijvoorbeeld klinkt als bijna-stroperige country. Dan hebben we Alberta al een eerste keer achter de rug, dat helemaal op het eind nog zal hernomen worden. Days of 49, geschreven door Alan en John Lomax samen met Frank Warner, sluit dan weer meer aan bij de folktraditie waaruit Dylan natuurlijk kwam. Eearly mornin' rain (van Gordon Lightfoot) is pure pop zoals Neil Diamond er ook zou maken. In search of little Sadie loopt even voorop op Little Sadie. Beiden zijn versies van eenzelfde traditional, waarbij de tweede uitvoering een hoger tempo aanhoudt (en dus ook sneller eindigt) en mijn voorkeur wegdraagt. Tussenin covert Dylan Let it be me, dat we vooral kenden van The Everly Brothers. Niet alleen Neil Diamond maar ook The Carpenters lijken om de hoek te loeren voor wie het nummer nu hoort. Wat opzoekwerk leerde me trouwens dat een hele rij artiesten deze song coverde, waaronder Tom Jones, Petula Clark, Françoise Hardy, Leonard Nimoy (!), Elvis Presley, Nina Simone, Roberta Flack, Melanie, David Hasselhoff (!), Bruce Springsteen, Jackson Browne, Paul Weller, Neil Diamond (alweer hij) en George Harrison.
Met Woogie Boogie krijgen we een flinke injectie New Orleans jazz en na het voor Dylan vrij gewone Belle Isle worden we nog meer het zuiden van de VS ingetrokken met Living the blues. Laten we het erop houden dat dit niet het meest avontuurlijke bluesnummer is dat Bob ooit uitbracht. De live-versie van Like a rolling stone, opgenomen op het Isle of Wight-festival, weet me wel te bekoren daarentegen.
Eén van de hoogtepunten is Copper kettle, een song over het (illegaal) whiskey stoken die erg goed in het gehoor ligt, weliswaar ook een door strijkers flink gezoet arrangement meekreeg maar zo sterk staat dat Dylan hier eigenlijk alleen maar een heel sterke cover van kón maken. Gotta travel on, dat plaatsneemt in een hele rij covers die elkaar opvolgden, drijft het tempo weer wat op en klinkt erg aangenaam, maar intussen ook wel wat gedateerd. Blue moon, dat ik in een snellere versie ken, verteert het verlagen van het tempo goed genoeg maar zou ik toch ook niet echt tot de hoogtepunten rekenen. Na enkele beluistering maak ik me vooral de bedenking dat dit een zeldzame keer is op het album dat ik vind dat de grens van het honingzoete overschreden wordt. Opmerkelijk is wel de zangstem van Dylan, die ik in geen honderd jaar zou herkend hebben. Ook wat de viool op het einde doet, laat mijn wenkbrauwen eens serieus fronsen.
Geef mij dan maar de country-cover van The boxer van Paul Simon en Art Garfunkel. Hier blijft Dylan wél aan de goeie kant van de lijn, al kan ik me voorstellen dat zijn fans behoorlijk geschrokken moeten zijn door zijn keuze toen. En dan krijgen we nog één van mijn favorieten op deze plaat: The mighty Quinn (Quinn the Eskimo). Op basis van de titel had ik niet kunnen vermoeden dat dit me zo bekend in de oren zou klinken. Manfred Mann bleek het nochtans door Dylan geschreven lied al eerder uitgebracht te hebben. Ik houd wel van de "rambling" versie die hij er nu zelf van neerzet. 
Jammer genoeg volgt dan het soort country waar ik met een grote boog omheen loop en dat me nog het meest doet denken aan Please release me van Tom Jones: Take me as I am (or let me go). Snel doorspoelen dus naar Take a message to Mary, folk die flink ondergedompeld werd in poparrangementen. Na wat voorafging klinkt het als een lichte verademing, maar op zich is het niet bepaald een lied dat ik eruit zou pikken om te herbeluisteren. It hurts me too en Minstrel boy lijden een beetje aan dezelfde kwaal: allemaal niet slecht natuurlijk, maar we snakken stilaan toch wel naar wat steviger werk. En dat lijkt Dylan ook begrepen te hebben, want met She belongs to me (ook al live opgenomen) komt er weer mat meer schwung in de plaat. En Wigwam, dat een hit(je) werd, heeft een charme die ondanks het schlager-gehalte (het verbaasde me niet te lezen dat Drafi Deutscher er met zijn duitstalige versie ook een hit mee scoorde bij onze oosterburen) overeind blijft. 
Afgesloten wordt er dus met een herneming van Alberta en zo eindigt een plaat die de fans in 1970 tot wanhoop dreef (en dat kan ik wel begrijpen, want de koerswijziging is niet gering) maar die vandaag toch ook wel zijn kwaliteiten prijsgeeft.

Gratis download: Tom Waits cover door Neko Case

Via de site van Rollo & Grady stootte ik (nadat iemand op Facebook de link doorstuurde) op deze prachtige cover van Christmas card from a hooker in Minneapolis (Tom Waits) door Neko Case.
Je kan hem hier downloaden.

Gezien: A serious man

Eén van de films van de gebroeders Coen die me al enige tijd geleden aangeraden was maar die ik nog niet eerder zag, viel me toevallig op in de bib. Gisterenavond besloot ik dus na het werk en huishouden rustig in de zetel te genieten van A serious man.
Hoofdpersonage is Larry Gopnik, een docent fysica die de dingen nogal ondergaat: zijn vrouw wil hem verlaten voor zijn vriend, zijn broer woont bij hen in, hij heeft geen idee van waar zijn kinderen mee bezig zijn, de buurman schendt voortdurend het erfrecht en ook op het werk loopt niet alles even vlotjes. Bovendien komen ongelukken niet alleen en de ene na de andere rampspoed dreigt hem te bedreigen. Zijn consultaties bij drie verschillende rabijnen (in de rol van de jongste, rabijn Scott, herkende ik Simon Helberg, de acteur die Howard speelt in The big bang theory) zijn niet altijd even helpend, al probeert hij wel zijn weg te vinden met de kleine beetjes die hij aangereikt krijgt.
De regisseurs toonden in het verleden al vaker dat ze een voorliefde hebben voor de oerverhalen (zoals de Odyssee die verwerkt zit in O brother, where art thou?) en hier richten ze zich in een heel joodse context op het verhaal van Job, die ondanks de ene na de andere mokerslag van het leven blijft geloven.
De humor in deze film zit hem vooral in de details (de oude rabbi die raad geeft met lyrics van Jefferson Airplane) en in de schlemieligheid van de situaties. Het tempo van de film ligt laag maar dat is ook nodig om goed in het verhaal te komen. Al bij al was het toch wel een mooie film.