The Boxer Rebellion

Het vierde full album van het uit Londen opererende The Boxer Rebellion heet Promises. Het viertal, dat behalve twee Britten ook twee Amerikanen in zijn rangen telt, zag zijn muziek opduiken in films, tv-series en games. Tien jaar na hun debuut-EP hebben ze een reputatie en een fanbase opgebouwd, die ze graag bevestigen met deze nieuwste release.
De grote vraag is natuurlijk of ze daarin slagen. Bij Indiestyle zijn we alvast erg te spreken over de gelaagde, vrij toegankelijke en toch mooi in elkaar geknutselde songs waarvan Fragile een mooi voorbeeld is. De basis voor dit lied wordt gelegd door U2-achtige gitaren, waaroverheen zang gedrapeerd wordt die ons ondanks de heel andere klankkleur toch aan Elbow doet denken. Het zijn referenties die we ook bij enkele andere nummers bovenhalen. De hoge stem van zanger Nathan Nicholson verhoogt de radiovriendelijkheid en het is ons een mysterie waarom deze band niet vaker de FM-frequenties mag berijden. Een lied als Low houdt precies het juiste tempo aan om ergens in het gebied tussen Coldplay en U2 (ineens vallen die Edge-iaanse gitaren weer in na het refrein) een eigen stek te veroveren en in de harten van luisteraars tussen 7 en 77 jaar gesloten te worden.
Hemelbestormers zijn deze mannen niet. Nu eens mogen de drums wat meer op de voorgrond treden (New), dan weer wordt uit een piano een ballad gewrongen (You) en vrijwel overal glijdt de muziek smooth je oren binnen. Drie kwartier lang is het aangenaam toeven in een vaak weids muzikaal landschap. 

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Gratis download: Sea Peoples

Dankzij Indiestyle (lees hun stukje hier) maakten we kennis met het Belgische Sea Peoples, dat een mooie eerste EP (Danuna) afleverde. Op hun Soundcloud-pagina vind je deze drie songs terug, die je bovendien tijdelijk gratis mag downloaden:

Gratis download: David Byrne & St. Vincent

Wanneer je in je mailbox zowel van David Byrne als van St. Vincent een berichtje krijgt om te melden dat ze op tournee gaan en dat ze als teaser een gratis EP aanbieden, mag je zoiets niet zomaar negeren... En dus doen wij hier graag kond van dat heuglijk feit.
Die EP van David Byrne & St. Vincent, Brass tactics, brengt ons één nummer dat net niet het album Love this giant haalde, 2 remixes van songs uit die plaat en 2 live-uitvoeringen. Je kan hier de EP downloaden mits opgave van je mailadres.
Wij selecteerden voor u alvast dit nummer:

Road to nowhere (live) (mp3)

Het duo komt na een Amerikaanse tournee ook naar Europa, en op zaterdag 24 augustus spelen ze in de Bozar in Brussel, en de dag erna in Utrecht.

Matt Belanger

De Brooklyner Matt Belanger heeft een leuke nieuwe single uit, Take me home, die je bovendien gratis mag downloaden:

De Zwerver concert: Two Gallants (voorprogramma: Mozes And The Firstborn)

Na een fel gesmaakte passage op Les Nuits Botanique mocht Two Gallants zich opmaken voor een publiek in De Zwerver te Leffinge dat hoge verwachtingen koesterde. Gelukkig weet het duo dat soort hoop doorgaans moeiteloos in te lossen. En ze hadden bovendien een perfecte opwarmer bij.

Lang geleden dat we nog een band zo fanatiek zagen optreden als Mozes And The Firstborn zondagavond. De Eindhovenaars benaderden daarbij niet zozeer de religieuze bezetenheid van Eugene Edwards dan wel de energieke driften die we ons herinneren van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Muziekinstrumenten werden (nét) niet stukgeslaan, gesprongen en gelopen werd er wel door de gitaristen. Naast de ontketende drummer was de bassist het toonbeeld van rust dat fel contrasteerde met de andere groepsleden. Ook de songs die ze brengen, zijn erg energiek en bevatten damn catchy refreinen, die je halfweg al moeiteloos kan meezingen. Na een stevige muzikale intro gingen we al bijna uit ons dak op Bloodsucker, dat klonk alsof we er al jaren naar luisteren. Andere hoogtepunten waren single I got skills en de Nirvana-cover About a girl, die ze opdroegen aan de crew van Two Gallants, want dit was hun laatste voorprogramma voor de Amerikanen. Muzikaal situeren we het Nederlandse viertal ergens tussen de surfmuziek van The Beach Boys, de garagerock van Fifty Foot Combo en de pure punkrock-‘n-roll van The Ramones.

Setlist:

1. Intro
2. Bloodsucker
3. Waiting for something new (mp3)
4. What's wrong momma
5. Peter Jr.
6. Time's a headache
7. About a girl (Nirvana cover)
8. Gimme some
9. I got skills
10. Wannabe

 
Dat Two Gallants met half zoveel personen erin slaagde om meermaals nog energieker over te komen, pleit voor het vakmanschap van het Californische duo. Gezien hun bezetting (drum en gitaar) roepen ze meteen associaties op met The Black Keys. Hoewel we daar eigenlijk gedurende de voortdenderende set amper tijd voor hadden, vroegen we ons tijdens hun optreden af waarom dit tweetal niet hetzelfde succes te beurt valt als het in herinnering gebrachte bluesrockduo. Eventjes dachten we dat het aan het ontbreken van minstens één onvergetelijk catchy nummer ligt, doch Steady rollin' logenstraft die hypothese. We blijven het antwoord dus schuldig.
Prachtig gitaarspel, overweldigende drums, een typisch stemgeluid van Adam Stephens en muziek die laveert tussen bluesrock, folkrock en alles wat maar enigszins in de buurt komt daarvan, bleken ook in Leffinge de troeven waarmee Two Gallants moeiteloos het publiek voor zich wint. Zelfs wanneer de gitaar ingeruild wordt voor keyboards en een rustiger nummer als Broken eyes gebracht wordt, imponeren ze nog. Intussen heeft de bands al meerdere albums om uit te puren en hun podiumpresence hoeft alvast niet onder te doen voor die van The Black Keys.

De fans wilden bisnummers en kregen wat weinig groepen aandurven. Drummer Tyson Vogel vroeg of het ok was als ze van het podium afdaalden “cause it’s weird to play up here”. En zo speelden de twee in het midden van de zaal, omringd door het publiek dat ze heel dicht bij hen hadden geroepen Crow Jane, uit hun debuutalbum, enkel met zang, akoestische gitaar en tamboerijn. Haast ademloos genoten de luisteraars. 

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Nieuwe clip voor Bearskin

In oktober vorig jaar hadden we het hier al over de eerste plaat van het Limburgse Bearskin. Deze week brengen zij een nieuwe clip bij debuutsingle Passive, één van de nummers waarin we de gelijkenis met The National treffend vinden. We herhalen nog even wat we toen over die parallel schreven: "Van alle vergelijkingen die op het internet circuleren voor deze Lommelse band, vinden we die met The National nog het meest op zijn plaats. De donkere stem van Sam Geraerts valt meteen op en vormt één van de meest karakteristieke elementen op deze plaat en van deze groep. Er zit een diepe, warme grom in die lijkt te twijfelen tussen grizzly en teddy en die fel herinnert aan Crash Test Dummies. De muziek lijkt in de meeste songs ook echt ten dienste te staan van die gloedvolle vocalen."

Geniet van de prachtige clip, waarvan de animatie gemaakt werd door William Ludwig:

Lied van de week: week 21 - 2013

This time - Protection Patrol Pinkerton

Het debuutalbum van Protection Patrol Pinkerton bespraken we hier al. We spraken ons toen niet expliciet uit over wat inmiddels de nieuwe single werd (This time), maar vele luisterbeurten op radio en in de cd-speler later zijn we er echt wel weg van...

Je kan het titelloos debuut hier kopen.

Lyrics:

You give that look again
I see you're trying to forget
Your memories are fighting in your eyes

Well this time it's too late to start
This time it's too late to start again
This time it's too late to start
This time it's too late to start again

You can run straight ahead
If you keep looking back you won't find anything
This universe
Sang it's alfa-lies

Well this time it's too late to start again
This time it's too late to start again
Again and again and again
(This time)
(This time)
(This time)
(This time)
(This time)
(This time)

Well this time it's too late to start
This time it's too late to start again
This time it's too late to start
This time it's too late to start again
This time it's too late to start
This time it's too late to start again

Bitterzoet concert: Come

In het interview met Stefaan Decroos van I Do I Do waarin hij de tien meest invloedrijke platen uit zijn leven toelichtte, liet hij me kennismaken met Come, een band uit Boston waar Chris Brokaw bij speelt. Chris Brokaw had ik al eens een huisconcert zien geven, waar I Do I Do overigens voor mocht openen (en waar Stefaan zelfs even mocht meespelen bij Brokaw).
Het is dus dankzij hem dat ik afgelopen maandag naar Amsterdam trok, om er in het fijne, kleine zaaltje Bitterzoet één van de weinige reünieconcerten te zien die de groep speelt in de VS en Europa, naar aanleiding van de reissue van hun debuutalbum Eleven:eleven. In de originele bezetting speelde het viertal er een verbluffend mooi concert, met grunge die dichter aanleunt bij (de vroege) Smashing Pumpkins dan Pearl Jam of Nirvana. Zangeres Thalia Zedek en gitarist Chris Brokaw blijven het uithangbord van de band, maar bij momenten was het drummer Arthur Johnson die de show stal. Van hem kreeg ik na afloop trouwens de setlist op een servet, waarvan  hij grapte dat hij er zijn neus in gesnoten had...

Ik was behoorlijk trots dat ik Submerge, dat bij de concertaankondiging op de website van Bitterzoet stond (of van Indiestad, het festival in Amsterdam waarin het concert plaatsvond), herkende. Na een fijne set kwam de band terug voor 2 bisnummers, die bij de heruitgave (waar ook nog een live-CD bijhoort) overigens als extra songs werden toegevoegd aan het album: Fast piss blues en de Rolling Stones-cover I got the blues. De band speelde trouwens naast voornamelijk nummers uit het 20 jaar geleden uitgebracht debuut ook nog songs uit Don't ask, don't tell en Sharon vs Karen (ook wel SVK getiteld), dat enkel te vinden is op de live-registratie Vermonstress, een op tape opgenomen concert uit 1992 dat in de reissue vervat zit.

Setlist:

1. Bell
2. William
3. Dead Molly
4. Brand new vein
5. In/out
6. Last mistake
7. Submerge
8. Car
9. Let's get lost
10. String
11. Off to one side
12. Sharen vs Karen

Bisnummers:

1. Fast piss blues
2. I got the blues (Rolling Stones cover)

Interview Equinox, The Peacekeeper

Nadat ik Wouter Buyst, de man achter Equinox, The Peacekeeper, live had gezien in een huiskamer (het verslag daarvan kan je hier lezen), sprak ik hem in zijn eigen huiskamer, waar muziekinstrumenten de muur sieren en waar een rustig muziekje op de achtergrond ons vergezelt.

Goeiemiddag Wouter. Kan je je eerst zelf eens voorstellen?

Ik ben muziek beginnen maken toen ik een jaar lang op reis was door Mexico, de Verenigde Staten en Canada. Na een tijdje begon ik er op straat te spelen om geld te verdienen. Eerst zong ik nummers van Dylan, Cohen,... en na een tijdje kwamen er eigen liedjes. Onderweg kwam ik dan ook mensen tegen bij wie ik mocht opnemen, onder meer in Californië. Dat was in 2004.

Toen ik terug was in België, heb ik mijn eerste plaat gemaakt. Dat ging allemaal heel traag: ik reisde tussendoor veel, en mijn home studio brandde ook nog eens uit. Eind 2009 was de plaat pas af. Omdat ik kort erna naar Colombia vertrok, mijn vriendin achterna, heb ik niet zo veel PR gedaan. De plaat kreeg wel een beetje airplay. Met deze nieuwe plaat, Birdsongs on the wasteland, wil ik dat allemaal wel doen, omdat ik het gevoel heb anders het potentieel niet ten volle te benutten.

Het meeste speel ik zelf in op mijn platen, en verder zijn er gastbijdragen van mensen die ik tegenkom, soms op reis. Dan maak ik field recordings die ik integreer in mijn songs. Dat vind ik een erg leuke manier van werken.

Voor deze plaat heb ik drie nummers al in Colombia opgenomen, en ook in India zijn verschillende liedjes opgenomen.

Wat is voor jou het belangrijkste verschil tussen je eerste album en dit?

Muzikaal is dit album lichter. Het is dan ook gemaakt in een minder zware periode in mijn leven. Mensen zeggen me ook dat deze plaat meer matuur klinkt.

Ook de productie is beter. Het album is afgewerkt in Londen en het mixproces was erg creatief, samen met Darren Allison (die al eerder met Efterklang, MyBloody Valentine, Spiritualized,... werkte). Zelf twijfel ik altijd nogal over de arrangementen, dus was het wel goed dat er nu iemand meedeed.

Welke ambitie heb je met dit album?

Mijn ambitie is vooral dat het verspreid geraakt. In de underground heb ik al een basis opgebouwd, die ik nu wil verbreden. Daarom heb ik nu ook een manager, die alles opneemt wat ikzelf moeilijk combineerbaar vind met het muziek maken zelf.

Met wie zou je graag ooit samenwerken?

Het liefst wil ik samenwerken met mensen waar ik zelf fan van ben, zoals Bonnie 'Prince' Billy. In Vlaanderen zou ik wel graag eens iets doen met Tom Van Laer (Admiral Freebee), als ik hoor wat hij productioneel doet.

Wie zijn je belangrijkste invloeden?

Ik ben door heel veel oude muziek beïnvloed: de Lomax recordings, Mississippi JohnHurt,... Daar zit veel gevoel en soul in, ik vind dat héél puur. Het ging ook heel vaak om mensen die op zich geen ambitie hadden, die gewoon muziek speelden na hun werk.

Zijn er ook invloeden waar men raar van zou opkijken, die men niet bij jou zou verwachten?

Electronische dingen als Aphex Twin of Mùm en dub uit de jaren '70 liggen wellicht minder voor de hand als invloeden. Maar eigenlijk is alles waar ziel in zit, goed voor mij.

Op welke manier hebben je reizen je beïnvloed en hoe is dat hoorbaar in je muziek?

Die invloeden zijn hoorbaar in de field recordings die ik maak, de instrumenten die ik gebruik en vaak vind je ook iets terug van de ingrijpende gebeurtenissen op reis in mijn teksten. Zo kan je een field recording horen van een man in Varanasi, aan de Ganges, die zong en die ik een plaats heb gegeven in Benares. De charango is een instrument uit Colombia, dat ik er kreeg en dat ik dan maar ben beginnen gebruiken. Op reis vallen je vaak erg intense gebeurtenissen te beurt, en die vormen de aanzet tot heel wat van mijn teksten.

In het interview met je op Indiestyle, las ik dat je vindt dat je teksten in de eerste plaats ook poëzie moeten zijn. Door welke gedichten laat je je inspireren?

Inderdaad, ik zing dan wel over dingen die me dwarszitten, maar een liedjestekst moet toch iets universeels en poëtisch hebben voor mij, zodat mensen erdoor geraakt kunnen worden. Ik wil niet vervallen in sloganeske songs. Bovendien kan een protestsong ook een protest inhouden tegen iets dat je in jezelf ontdekt, en zo wordt het misschien herkenbaar voor anderen.

Ik heb literatuur gestudeerd en zo veel Engelstalige poëzie gelezen. Voor mij blijft Leonard Cohen wel één van de grootste dichters. Ook Bob Dylan is iemand die zijn poëzie niet afzwakt om populair te zijn.

Een niet-Engelstalig publiek moet wat moeite doen, zo merk ik, om mijn teksten te bevatten, maar ik wil ze niet eenvoudiger maken zodat ze toegankelijker zouden worden. Ik krijg uiteindelijk ook wel goeie reacties voor mijn lyrics.

Jammer genoeg lijken veel mensen de kwaliteit van de teksten niet zo belangrijk te vinden bij muziek. Ik zorg er voor dat mijn teksten bij het album zitten, nét omdat ik ze zo belangrijk vind.

Ik ben overigens wel van plan om ooit zelf poëzie te schrijven, of een boek. Ik heb in de loop der jaren heel wat boekjes, post-itjes,... verzameld met ideeën daarvoor, die ik eens zou moeten bekijken. Het is een manier van werken, trouwens, die ik ken van Leonard Cohen. Ook hij brengt op zo om de 10 jaar eens iets uit in boekvorm.

Zou je ooit iets muzikaals willen doen met poëzie van anderen?

Ik heb daar wel al aan gedacht, ja. Zo vind ik Magic psalm van Allen Ginsberg erg melodieus. Ook de andere beat poets lijken me interessant om iets muzikaals rond te doen.

Wil je enkel in het Engels iets doen daarmee?

Ik heb ook al liedjes gemaakt in het Spaans, maar dat is toch wat moeilijker. Omdat ik daar beperkter in ben, ben ik gedwongen simpelere verwoordingen te gebruiken.

In het Nederlands vind ik nog moeilijker. Voor mij komen tekst natuurlijkergewijs in het Engels, en ik spreek ook nogal sterk met een dialect. Dat is iets wat ik wel nog eens zou willen proberen, in het dialect...

Wat is het mooiste compliment dat je al kreeg bij deze plaat?

Bij één van de huisconcerten die ik speelde om het album voor te stellen, kwam er een klein meisje naar me toe, dat zei: “Je muziek is zo mooi dat ik er van moest huilen. Eén mondhoek ging omlaag om te huilen, en één mondhoek ging omhoog om te lachen.”

En eergisteren zei iemand dat mijn muziek zalvend is, “als een lange omhelzing”.

Dat mensen troost vinden in mijn muziek, daar is het me om te doen. Soms verlies je jezelf een beetje in het muziekwereldje en ben je b.v. bezig met hoeveel “likes” je krijgt op Facebook. Maar uiteindelijk is het veel belangrijker wat iemand er persoonlijk aan heeft, aan je muziek.

Daarom ook kies ik voor huisconcerten. Ik vind dat zelf heel fijn, heel direct en het geeft me het gevoel terug te keren naar de roots van muziek: mensen die 's avonds samenzitten. Die sfeer kan je, als alles goed zit, opwekken met een huisconcert.

Wat vind je zelf de belangrijkste boodschap die je mee wil geven?

Als het over de boodschap gaat die ik tracht over te brengen, vind ik het erg belangrijk én ben ik blij met de evolutie dat steeds meer mensen hun mond opentrekken als ze zien wat er gaande is met onze aarde. Als iedereen dat op zijn eigen manier actueel kan houden en zijn steentje bijdraagt, hebben we alsnog een kans dat het goed komt. Met cynisme of te cool willen zijn, komen we in ieder geval niet vooruit.

Bedankt voor dit gesprek!

Je kan de beide albums hieronder beluisteren:





En dit zijn enkele clips:

Minding your own business

If you don't mind, I'm going home

How did you fall?

Je kan de albums hier kopen en hier lees je de review van het recentste album op Indiestyle.

Lied van de week: week 20 - 2013

Tuva - Uncle Welllington's Wives

Ik werd via Facebook benaderd door een groepslid van de Gentse band Uncle Wellingston's Wives, met de vraag hun eerste single eens te beluisteren. En hoor, het is best een knap nummer. Echt zo'n nummer dat blijft hangen...

Lyrics:

Can you freeze
when there is no one left to warm you
when the closest one to harm you
left his wildness to the light
Wotans wrath
Haakon leaves at half past seven
gave his weapons to the river
Nimue stood there trembling
The hight on your shoulders
the cold of your fright
take the hands of the ones that combine
the two crows
their godess
the songs that they might
compose on the tired roadside
When you try to hard
to exchange the stones you colect here
the wings that carried you
are stripped down to one feather
your wall were build with stones
no recognition
the partisan will dance into
the free mans coat
The hight on your shoulders
the cold of your fright
take the hands of the ones that combine
the two crows
their godess
the songs that they might
compose on the tired roadside

I can't breath
without the blowing of a close friend
it's way much easier to pretend
to be lovely
all the time
The hight on your shoulders
the cold of your fright
take the hands of the ones that combine
the two crows
their godess
the songs that they might
compose on the tired roadside

Je kan het nummer via hun Bandcamp-pagina helemaal gratis downloaden.

Zorgregie

Naar aanleiding van de motivatie die de 6 gebruikers en familieleden van gebruikers publiceerden voor hun ontslag uit de Regionale Prioriteitencommissie Oost-Vlaanderen, kan ik alleen maar hopen dat er eindelijk aandacht komt voor wat het systeem van de prioriteiten in de toekenning van zorg voor personen met een handicap in essentie inhoudt.

Ik werk zelf ook in deze sector, en wordt dus (bijna) dagelijks geconfronteerd met wat dit inhoudt. En ik zie behalve wellicht ook goeie bedoelingen van de overheid, heel wat tegenspraak en heel wat onlogische kronkels in de concrete uitwerking.
Bedoeling van het systeem van de centrale wachtlijst is -behalve het zicht krijgen op hoeveel mensen nu eigenlijk precies op een plaats aan het wachten zijn door geen aparte wachtlijsten per voorziening meer aan te leggen, waar ze dan (x-)dubbel op staan- om een transparanter middel te hebben om de doorstroming binnen de gehandicaptenzorg in kaart te brengen. Het prioriteitensteltsel werd vereenvoudigd, want voorheen kreeg toch iedereen een grote/grootste prioriteit omdat je anders werkelijk nergens binnenraakte en elke zorgvraag is voor die persoon natuurlijk wel belangrijk en prioritair. In het nieuwe stelsel krijg je slechts op enkele manieren de hoogste prioriteit, al de rest wordt gelijkgeschakeld. Die hoogste prioriteit krijg je als je voor eenzelfde zorgvorm (b.v. tehuis, beschermd wonen,...) gewoon een migratievraag hebt (je wil naar een andere voorziening, maar de zorgvorm blijft hetzelfde). Je krijgt die hoogste prioriteit ook als je van een intensievere naar een minder intensieve zorgvorm overstapt (b.v. van tehuis naar beschermd wonen, omdat je minder ondersteuning nodig hebt dan voorheen). Dan krijg je voorrang. Tot slot krijg je ook de hoogste prioriteit als de Regionale Prioriteitencommissie (één per provincie) je de status toekent nadat je dossier werd ingediend als PTB (Prioritair Te Bemiddelen: binnen die commissie wordt in overleg een plaats voor je gezocht waar je zo snel mogelijk naartoe kan). Er liggen echter wel quota vast over hoeveel PTB-dossiers er per provincie mogen zijn.
Bij opname moet een voorziening ook iemand met hoogste prioriteit opnemen, of als ze iemand anders willen opnemen, goed motiveren (per individu) waarom ze iemand met hoogste prioriteit niét opnemen en iemand anders wél. Opnames van personen zonder hoogste prioriteit worden uitzonderlijk(er) gemaakt en pas mogelijk nadat voldoende mensen met een zeer dringende, hoogst prioritaire vraag zijn geholpen. Bij volwassenen betekent dit in de praktijk dat vrijwel enkel nog mensen met hoogste prioriteit opgenomen worden (sinds het systeem anderhalf jaar geleden startte). Bij minderjarigen, waar opname in een MPI b.v. meestal nauw samenhangt met de keuze voor een school voor buitengewoon onderwijs, wordt door de overheid die koppeling met onderwijs echter allerminst als een evidentie beschouwd en werd er alvast geen rekening mee gehouden bij aanvang.
Daarnaast zijn er nog enkele andere maatregelen daaromheen, maar die veranderen op zich niet veel aan het verhaal dat ik hierover wil vertellen, en dus ga ik er hier niet verder op in...
Wat is nu het probleem? Een eerste tamelijk logisch probleem is natuurlijk dat je met dit systeem het tekort aan plaatsen niet oplost. De CRZ (zo heet die centrale wachtlijst) verandert weliswaar wie op welke plaats komt op de wachtlijst, maar zolang het aantal plaatsen hetzelfde blijft, zijn er evenveel "wachtenden vóór u" (tenzij u een plaats mag opschuiven): enkel WIE diegenen zijn die voor u staan, verandert... Enkel en alleen de CRZ lost dus de lange wachtlijsten niet op. Wat gebeurt er m.i. wél? Doordat diegenen die vroeger er maar niet in slaagden omwille van hun zéér complexe zorgvraag een begeleiding te krijgen en zij het gemiddelde omhoog trokken, en nu wél snel(ler) dankzij RPC en hun prioritaire status toch ergens "binnengeraken", zakt het gemiddelde daar. Voor vele zorgvormen was het gemiddelde toch snel 2 à 3 jaar wachttijd. Diegenen die vroeger wel snel ergens begeleid werden (en het gemiddelde dus omlaag trokken), moeten nu langer wachten, maar omdat het stelsel pas anderhalf jaar geleden startte, kunnen we het effect daarvan op het gemiddelde nog niet zien. Wél lijkt het een succes, want de langst wachtenden worden nu wél sneller geholpen...
Een ander pervers effect van dit systeem is dat je woonplaats van belang kan zijn. In onze voorziening begeleiden wij nogal wat jongeren uit de regio Waregem. Sommigen daarvan wonen in West-Vlaanderen, anderen in Oost-Vlaanderen. Het zou kunnen dat als je woont in een straat waarvan de even nummers in West-Vlaanderen gesitueerd zijn en de oneven nummers in Oost-Vlaanderen, je in jouw provincie nét niet binnen de quota valt (er zijn net iets te veel nóg schrijnender vragen in je provincie, een inschatting die gemaakt wordt door de RPC, dus door (vertegenwoordigers van) voorzieningen en gebruikers en het VAPH, Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap, zelf), terwijl aan de overkant van de straat, in de andere provincie, je nog nét wel "geluk" zou gehad hebben. Natuurlijk is dit een beetje bij het haar getrokken, maar de achterliggende kritiek mag duidelijk zijn: als er per provincie bepaald wordt hoeveel er schrijnend mogen zijn, is dat in essentie een willekeurig systeem.
Hoewel het de bedoeling is van de overheid om personen met een handicap zelf de regie terug te geven (onder meer via het toekennen van budgetten aan de persoon, zodat die zorg kan kopen, in plaats van aan de begeleidende voorziening), heeft de persoon met een handicap zelf géén plaats in dit stelsel. Een voorziening immers is contactpersoon voor de CRZ en moet dus de belangen behartigen van die persoon (maar natuurlijk niet van enkel die éne persoon, maar van vele anderen ook) en enkel de contactpersoon-voorziening heeft toegang om vragen te stellen. Blijkbaar hoeft de regie nu ook weer niet teveel bij personen met een handicap zelf te liggen? (nog los van het feit of dat voor handicaps als gedrags- en emotionele stoornissen, ernstige mentale handicaps maar ook licht mentale handicap,... in een ingewikkeld bos van regelgevingen wel überhaupt mogelijk is)
De kritiek die de gebruikers die nu uit de RPC stappen, hebben, is natuurlijk essentieel: hoe meet je immers de ene miserie af aan de andere? Wat is schrijnender dan andere schrijnende situaties? Welke maatstaven gebruik je daarvoor? Wel, in het werkveld zien we in ieder geval dat daarover géén, maar dan ook géén transparantie bestaat. Uit schrik dat voorzieningen de dossiers zouden "herschrijven" in functie van de criteria om de personen die ze begeleiden om hen méér kans te geven het felbegeerde ticketje te krijgen, mogen de voorzieningen geen inkijk hebben in hoe er beslist wordt en op basis waarvan. Er is hier al minstens een ernstige schijn van willekeur aanwezig, en vermoedelijk is het in de praktijk ook grotendeels willekeur, weliswaar wellicht goedbedoelde willekeur, maar toch...
Het verheugt mij dan ook dat gebruikers zelf nu zo sterk aan de alarmbel trekken en een systeem dat heel wat (onbedoelde, laten we hopen) negatieve neveneffecten heeft, in vraag durven stellen.

(Meer informatie over regelgevind en zo vind je uiteraard -zij het niet altijd even overzichtelijk- op de website van het VAPH)

Lied van de week: week 19 - 2013

Line of fire - Junip

Eerder deze week zag ik Junip op Les Nuits Botanique (het verslag kan je hier nalezen) en ik was er meteen weg van. Deze single illustreert perfect waarom...

Je kan het titelloze, tweede album van de band hier kopen.

Lyrics:

What would you do
If it all came back to you?
Each crest of each wave
Bright as lightning

What would you say
If you had to leave today?
Leave everything behind
Even though for once, you're shining

Standing on higher ground
When you hear the sounds
You realize its just the wind
And you notice it matters who and what you let under your skin

If put to the test
Would you step back from the line of fire?
Hold everything back
All emotion set aside it

Convince yourself
Someone else
Hide from the world
Your lack of confidence
What you choose to believe in
Takes you as you fall
Takes you as you fall

No one else around you
No one to understand you
No one to hear your calls
Look through all your dark corners
You're backed up against the wall
Step back from the line of fire

What would you do
If it all came back to you?
Each crest of each wave
Bright as lightning
Do the same as you

What you choose to believe in
Takes you as you fall

No one else around you
No one to understand you
No one to hear your calls
Look through all your dark corners
You're backed up against the wall
Step back from the line of fire

Les Nuits Botaniques: Ólafur Arnalds + Valgeir Sigurðsson + Will Samson

Twee IJslandse ambientsterren, en een Britse folkie die zijn genre een nieuw jasje aanmeet op Les Nuits Botaniques: daar komen hipsters na het nippen aan hun cactussapje en het aanmelden op Foursquare graag op af. Wie ook echt van muziek houdt en open oren en geest heeft, baant zich een weg doorheen de soundscapes die gebouwd worden en weet de soms minimalistische toetsen naar waarde te schatten.

Will Samson, die zijn maatje Ollie Loudon had meegebracht om aan zijn gitaar, effectpedalen en loopstation wat electronica toe te voegen, was zichtbaar gelukkig met zijn passage in het Koninklijk Circus. Meermaals dankte hij het publiek dat vroeg genoeg opdaagde om zijn korte set mee te pikken. De gespeelde nummers lijken heel eenvoudige composities. De opener van de avond slaagde er in ieder geval wel in om het publiek in de juiste sfeer te brengen voor wat nog komen zou.

Valgeir Sigurðsson bracht ook wat volk mee: een violiste en een cellist die stijlvol naast elkaar de helft van de veelkleurige klank mochten invullen, terwijl Valgeir wat verderop achter piano en laptop de rest inkleurde. Immers, dat was het meest opvallende kenmerk van ‘s mans performance: hij creëert een dialectiek tussen de strijkers, die soms heel klassiek, soms modern klassiek klinken enerzijds, en de modernere klanken die hij uit zijn laptop haalt. Zijn pianospel vormt daarin meestal het verbindende element. Een rijk klankbord van ambient tot dreigende post-rock werd op die wijze geserveerd in het Koninklijk Circus. Schuivende en knisperende geluiden werden op de achtergrond toegevoegd, waardoor bij momenten muziek ontstond die minstens even goed bij de films van David Lynch zou passen als wat Angelo Badalamenti componeert. Op andere momenten klinkt het resultaat net erg speels. De dialectiek die Sigurðsson gestalte geeft, werd het mooist geïllustreerd in de songs die respectievelijk gebaseerd waren op 16e-eeuwse IJslandse folk en op een 17e-eeuwse compositie. Je herkent doorheen alles de oude muziek, die een nieuw élan krijgt in de hedendaagse snit. En dat zelfs de lichtshow mee knettert en knispert, versterkt dat effect nog meer.

Prachtige muziek kregen we ook van Ólafur Arnalds die bovendien vanaf zijn entree op het podium het publiek voor zich won met warme humor en een interactief experimentje waarin de zang van het publiek in een loopstation werd opgeslagen. Zelf nam hij plaats achter de piano, en ook hij had (maar liefst 4) strijkers meegebracht. De set bevatte vooral nummers van het nieuwe album, For now I am winter. Aangevangen werd er met de beide openers van het intussen enkele jaartjes oude …And they have escaped the weight of darkness. Het pianospel van Arnalds doet heel sterk denken aan dat van Nils Frahm. De zaal was betoverd en het publiek bleef een uur lang muisstil. Minimalistische visuals en licht dat extra accenten legt, maken zich ondergeschikt aan de klanken. Zelfs een door één viool gebracht lied weet op die manier de aandacht strak vast te houden.

Op het einde van de set komt Arnór Dan Arnarson net als op de plaat meezingen, in de titelsong en in een op enthousiaste herkenning onthaald Old skin. Arnalds legt uit dat we getuige zijn van een uniek gebeuren, want de zanger doet enkel aan de eerste shows van deze tournee mee. Opzij gericht, en zich meer tot Ólafur wendend, drapeert hij zijn stem, die zweeft tussen rap en zang, over piano, strijkers en electronica, en we lijken een hergeboorte van triphop mee te maken. En zó, vermoedden we, zou Nitin Sawhney wellicht klinken mocht hij IJslandse in plaats van Indische roots hebben.
Met nog tijd voor één bisnummer komt Arnalds helemaal alleen terug op de bühne, en zet achter de piano een uiterst fragiel Lag fyrir ömmu in. Terwijl de piano langzaam dooft, horen we heel ver op de achtergrond strijkers, alsof die écht vanachter de coulissen komen.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Les Nuits Botaniques: Low + Junip + Barbarossa

Met elk een uur ter beschikking voor Junip en Low, valt eerder te spreken van een double bill dan van een voorprogramma-en-hoofdactverdeling woensdagavond op Les Nuits Botaniques. Erg mooi eigenlijk, want Junip is een band (mét José Gonzalez in de rangen) die behoorlijk wat buzz krijgt op het internet tegenwoordig naar aanleiding van hun tweede, titelloze album, en Low, dat ook net een nieuwe plaat uitbracht, telt als een gevestigde waarde.

Openen mocht de Brit Barbarossa, al een week op de hort met Junip, bij wie we hem later op de avond overigens in het personeelsbestand zagen opduiken. Met voorgeprogrammeerde percussie, allerlei synths en orgeltjes, een hoop elektronica en jammer genoeg bijwijlen clichématige lyrics wist hij niet echt de aandacht van het publiek te vangen. Voeg daar een vrij hoge stem aan toe, die momenten in de buurt kwam van Jimmy Sommerville van The Communards en die hij bovendien nét iets te veel door effecten haalde, en je snapt waarom we hem geen grootse toekomst voorspellen. Nochtans hoorden we af en toe echt wel goeie aanzetten tot ideeën die tot songs zouden kunnen uitgroeien. En laat ons nu alstublieft die niet-geslaagde cover van Wishing well (Terence Trent d’Arby) proberen te vergeten.

 
Op plaat is Junip een trio, live wordt de groep uitgebreid tot zes muzikanten, die in een halve cirkel rondom José Gonzalez opgesteld staan. Die muzikanten bouwen met een strakke ritmesectie en plamurende orgeltjes een soort wall-of-sound-equivalent voor lichtere muziekgenres, dat als achtergrond dient voor de zang en gitaar die de liedjes sterk bepalen. Werkelijk àlle details zitten goed. Overdrijven we als we zeggen dat wie zich afvraagt hoe The Band zou klinken mocht die legendarische groep in dit decennium debuteren, woensdagavond wellicht een mogelijk antwoord hoorde? Niet alleen luisterden de mannen van Junip goed naar het beste van de folk, ook Afrikaanse bluesinvloeden horen we terug, bijvoorbeeld in Always. Daaroverheen strooit de man achter Moog en orgeltje een sausje psychedelica dat voornamelijk The Doors in herinnering brengt. José Gonzalez intussen straalt rust, zelfvertrouwen en een zekere afstandelijkheid uit, waardoor de muziek en niet de makers de hoofdrol speelt. Elke song krijgt de nodige tijd om zich te ontwikkelen, en het uur is zo voorbij, blijkt wanneer Line of fire als slotnummer ingezet wordt.

Low putte in het begin van hun set uit het dit jaar verschenen The invisible way en zette goed in. Jammer genoeg bleek vooral een vermoeid of verveeld uitziende Mimi Parker er niet al te veel zin in te hebben. Ze wilde het optreden inkorten, maar dat gebaar werd door haar echtgenoot Alan Sparhawk niet opgepikt en hij zette Canada in. Voor het bisnummer (Goodnight) kwam hij verontschuldigend verklaren: “The boss says we do one more song”. Wanneer later in het optreden gekozen werd voor een selectie uit de eerdere platen, zakte het geheel toch langzaam wat in. Gelukkig had het drietal ons toen al op een erg mooi Monkey getrakteerd. De afwisseling tussen rustigere stukken en aanzwellende en soms ontploffende songs werkte ook vooral in de eerste helft erg goed, nadien klonk dat wat routineuzer.
En zo gebeurde het dat de eigenlijke headliner gisterenavond in het Koninklijk Circus overvleugeld werd door wie hen voorafging. In ons hoofd verbeeldden wij ons al een aflossing van de wacht.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Kurt Vile

Zelfs na meerdere luisterbeurten geraken we er maar niet uit of het nieuwe album Waking on a pretty daze van de Amerikaan Kurt Vile nu een uitstekende plaat is dan wel een tegenvaller. Het begint nochtans allemaal meer dan aardig in de titelsong. Samen met zijn band The Violators brengt hij daarin een soort gezapige rock waarin Tom Petty, Neil Young en zelfs een zweempje Bruce Springsteen doorklinken. Wat verder volgt, ligt vaak in dezelfde lijn.
Vanwaar dan onze twijfel? Dat is moeilijk te omschrijven, maar we doen toch een poging: wat Kurt Vile doet is niet helemaal origineel, niet helemaal hemelbestormend, niet helemaal laidback. Na een tijdje krijgen we al eens een licht gevoel van irritatie. Het is van alles een beetje, maar nooit helemaal iets waar we de vinger op kunnen leggen. Voor sommige luisteraars is dat onbestemde wellicht een reden om luidkeels “Geniaal!” te gaan roepen, en getuige de reacties die de plaat al uitlokte, is die groep niet onbeduidend klein.
Keren we even terug naar het openingsnummer. Zoals al aangegeven is dat een meer dan aardig lied, dat echter 9 en een halve minuut lang blijft meanderen en ons ergens ter hoogte van minuut 7 kwijtraakt. KV crimes zou niet misstaan op Arc/Weld van Neil Young, tot het als een soufflé inzakt. Ook Was all talk weet aanvankelijk te bekoren, vooral doordat het een injectie jaren ’80 kreeg die variatie belooft. Alweer echter laat Kurt Vile de song te lang voortkabbelen en wanneer de laatste noot na 7 minuten en 40 seconden gespeeld wordt, hebben wij al eventjes afgehaakt.
Wanneer de Amerikaan zich weet in te houden en de normale duur van een liedje niet overschrijdt, wordt duidelijk dat hij zich op het kruispunt van americana en grunge goed uit de slag weet te trekken (Never run away) en de weidse sound van Tom Petty een eigentijdse twist weet te geven (Snowflakes are dancing). Toch is het niet altijd zozeer de lengte die hem parten speelt. Zijn stem vormt deels het probleem. Zoals we ooit over Bob Dylan hoorden zeggen “the only obstacle to appreciate Dylan, is Dylan”, geldt voor Kurt Vile een beetje hetzelfde: als je de stem niet weet te appreciëren, wordt het erg moeilijk om van de plaat te genieten.
Wellicht zal je op het internet heel uiteenlopende meningen vinden over dit album, maar per slot van rekening kent het internet geen eensgezindheid, en uiteindelijk is “the proof of the cake in the eating”. Wie zich over de streep laat trekken, kan hier fijne dingen ontdekken, daar twijfelen we niet aan. Wie afhaakt, lijkt ook door meerdere luisterbeurten niet meer te overtuigen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 18 - 2013

Shut up - Savages

Over de band Savages had ik hier en daar al positieve geluiden opgepikt, en deze single is alvast een warme teaser voor hun album, Silence yourself, dat ik voor Indiestyle mag reviewen.

Je kan het album hier bestellen.

Lyrics:

Too many to convince
Too many to hire
And nothing you ever own
The world's a dead sorry hole
And I'm cold, and I'm cold
And I'm cold, and I'm stubborn
I'm sick to keep it open wide
And speaking words to the blind

Speaking words, to the blind
Speaking words, to the blind

And the soul of the pure
And the eyes of the lover
And the one who truly saw your soul
And the one who truly saw your soul

I'm the one, who truly saw your soul
I'm the one, who truly saw your soul

And if you tell me to shut up
And if you tell me to shut up
Did you tell me to shut up
Oh if you tell me to shut it
I'll shut it now

Young, just born
Fragile and trembling soul
You hold it to the light
That pours down the moon at night
You kept on holding it
You kept on holding it
It was a dangerous thing to do
But you did it when no one knew
When the eyes were closed
And the people asleep

Not an animal
Not a human
Not a soul
Not a soul

And if you tell me to shut up
And if you tell me to shut it
Did you tell me to shut up
Oh if you tell me to shut it
I shut it now

I am a breaker of ocean
Leaden like a bullet to the sun

I am a breaker of ocean
Leaden like a bullet to the sun, to the sun, to the sun...