Democrazy concert: Villagers (voorprogramma: Marco Z)

In de Handelsbeurs mocht Marco Z gisteren een avond waar ik met hooggespannen verwachtingen naar toegeleefd had, openen. De man wist vorig jaar nog met zijn radiohitje I'm a bird de harten te stelen van mijn dochter en jongste stiefdochter, die een gezamenlijk dansje bedachten waar de oudste stiefdochter rologend op reageerde en waar de zoon vooral het schouderophalen bij oefende. Al gauw bleek dat dergelijke liedjes de sterkte vormen van deze man, die voor de rest vooral matige liedjes bracht. Het was allemaal niet slecht (op een wel erg flauw Solar power na), maar de enige échte lichtpuntjes waren dat hitje en een even aanstekelijk spielereitje, getiteld This smile, dat ook dreef op de inbreng van de toetseniste. De cover van Pogo van Digitalism was niet van die aard dat we nu meteen op zoek gaan naar het origineel en de tweede single, Endlessly together, dat ingezet werd met een flard Revolution van The Beatles, overtuigde een pak minder live dan op plaat. Enkele van zijn nummers maakt hij overigens nog met zijn groep The Berriegordies, een tribute aan de oprichter van Motown.

Setlist:

1. Smalltown simplicity
2. Lonely neighbors
3. Inner voice
4. This smile
5. Pogo (Digitalism cover)
6. This ain't the town
7. Strong words for weak minds
8. I'm a bird
9. Solar power
10. Home with me
11. Endlessly together
12. Marketing song

Maar ik was vooral gekomen voor Villagers, dat met het tweede album {Awayland} voorlopig het beste album maakte dat ik al hoorde dit jaar. Van debuutplaat Becoming a jackal was ik meer dan gecharmeerd, van deze plaat ben ik helemaal wég! Conor O'Brien kwam helemaal alleen het podium op en zette Cecilia and her sister a capella in, om enkel met zijn eigen gitaarspel erbij de zaal helemaal stil te krijgen. Ik kende het nummer nog niet, maar alleen al de manier waarop het gebracht werd, was indrukwekkend. Voor Nothing arrived kwam er enkel wat spaarzame piano bij, waardoor de song een stuk ingehoudener klonk dan ik het van op het album gewoon ben. En al prefereer ik de albumversie, ik moet toegeven dat Villagers op deze manier wél de aandacht van het publiek vasthouden en bewondering afdwingen. Zes nummers uit het debuutalbum en op twee na alle songs uit het dit jaar uitgebracht {Awayland} kregen we uiteindelijk te horen, en persoonlijk vond ik dat de set pas echt helemaal in lichterlaaie stond vanaf  Passing a message. Vooral Earthly pleasures (mét gestotter) in een erg krachtige versie was subliem. Daarna volgde nog een erg sterk Ship of promises.
Voor de bisnummers herhaalde Conor O'Brien de krachttoer van het begin van de set, door helemaal in zijn eentje That day te brengen, er enkel zijn toetsenist bij te halen voor In a newfound land you are free en af te sluiten met de hele band met het titelnummer van de debuutplaat.
Opvallende kenmerken waren in ieder geval de vibrato in de stem van O'Brien en zijn héél heldere articulatie. Zelden zijn zangers live zo goed te verstaan...

Setlist:

1. Cecilia and her sister
2. Nothing arrived
3. My lighthouse
4. Set the tigers free
5. Home
6. Grateful song
7. The meaning of the ritual
8. Memoir
9. Passing a message
10. The bell
11. The waves
12. Judgment call
13. Earthly pleasures
14. Ship of promises

Bisronde:

1. That day
2. In a newfound land you are free
3. Becoming a jackal

Xiu Xiu + Eugene S. Robinson

Als luiheid des duivels oorkussen is, zal Jamie Stewart van Xiu Xiu er nooit zijn hoofd te rusten leggen. Nadat zijn groep vorig jaar het mooie album ‘Always’ uitbracht, vinden we hem in 2013 opnieuw in de platenbakken, in samenwerking met Eugene S. Robinson van Oxbow. Die laatstgenoemde band zal voor velen wellicht een vrij onbekende naam zijn. Dat Californische viertal is te situeren in de muzikale wereld van de avantgarde jazz, noise rock, hedendaags klassiek en blues. Behalve hun roots, hebben beide frontmannen een werkethiek om u tegen te zeggen én het schrijverschap gemeen.
Wellicht is ook Sal(vatore) Mineo een gezamenlijke interesse, want deze acteur verleende zijn naam aan het album dat zij ons schenken. Mineo werd vooral bekend voor zijn rol als tegenspeler van James Dean in Rebel without a cause, wat hem zijn eerste van twee Oscarnominaties opleverde. Bovendien bracht hij twee singles uit die beide in de Amerikaanse top-40 genoteerd stonden. In 1976 werd hij bij een mislukte beroving doodgestoken.
Drieëntwintig songs, variërend in lengte van nog geen halve tot drieëneenhalve minuut, experimenteren beide heren erop los. Soms, zoals in Strategic thermal unit, overheersen de geluidjes (dreigende drones versus bleeps), dan weer krijgen we een aan Tom Waits schatplichtig lied (The primary bell) en een andere keer ligt het gesproken woord gedrapeerd over grootstedelijke soundscapes (Sharp dressed man). De jaren ’80 komen al eens om de hoek loeren, onder meer in het korte Glass.
Het moge duidelijk zijn: dit is geen plaatje voor onervaren luisteraars. Avontuurlijke, getrainde muziekfans met een open geest en met de bereidheid alles wat ze menen te weten over Xiu Xiu achter zich te laten, worden getrakteerd op een niet altijd even consistente plaat, waarop quasi-toegankelijkheid bijna steevast gevolgd wordt door de moeilijkere happen. En zo maken ze het de luisteraar bepaald niet makkelijk, in een spel van aantrekken en afstoten. 

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 17 - 2013

Now is not the time - Chvrches

Een onmiskenbaar vleugje New Order hangt rond deze single van Chvrches, een Schotse groep waarover ik al heel wat goeds gelezen had in het Indiestyle verslag van hun optreden op Eurosonic Noorderslag eerder dit jaar. Mooie single!

Je kan hun EP, Recover, hier kopen.

Beluister ook eens hun remix van Hurricane van MS MR, die je overigens gratis kan downloaden:



Lyrics:

Vicious one how ever did you find me?
Time is wasted, words are cheap
Now it seems that we are not crazy
And lovers sow what lovers reap

Nothing now can ever come between us
As we hide and watch the city burn
There is much that I still want to tell you
But now is not the time to speak of love

Beckoning to me
More than memory
Words are useless here
Until you are near

Live in fear I cannot be your savior
There is no violence in your heart
Warriors are both time and patience
But you and I are worlds apart

We all, we all, we all saw the light
We are, we are, we are first and right

Nothing now can ever come between us
As we hide and watch the city burn
There is much that I still want to tell you
But now is not the time to speak of love

Beckoning to me
More than memory
Words are useless here
Until you are near [x2]

The Godfathers

In de jaren ’80 en ’90 bezorgde de Londense band The Godfathers ons enkele albums die voornamelijk de vergetelheid indoken, ware het niet dat tussen al hun muzikaal geweld ook de opgemerkte single Birth, school, work, death fonkelde als een eenzame ster in een verder bewolkte nacht. Enkele jaren geleden kwam de groep rond de broers Peter en Chris Coyne terug bij elkaar. In een wat gewijzigde bezetting intussen leveren ze dit jaar eindelijk nog eens een plaat met nieuw werk: Jukebox fury.
Twaalf songs lang brengen de Britten lekker ouderwetse rock. Een titel als Let your hair hang down liegt er niet om. Hoewel je hoort dat dit geen jonkies meer zijn, raak je zonder probleem meegesleurd door het enthousiasme en de drive van dit soort nummers. I can't sleep tonight, met zijn Duitse 1-2-3-4, lijkt een heropstanding van The Ramones, Mary baby is ouwe Kinks in nieuwe zakken en Theme to the end of the world bevat het soort westerngitaar waar Quentin Tarantino zo graag gebruik van maakt voor zijn soundtracks. Het enige buitenbeentje is Thai nights, niet toevallig ons minst favoriete lied op dit album. Geef ons maar de Rocket From The Crypt-pastiche I'm branded of eender welke scheurende lap pure rock die deze plaat rijk is.
Een meesterwerk is dit niet, en een single die het succes van hun enige echte (radio- en cult)hit kan evenaren, hebben we ook na lang zoeken niet ontdekt. Iets meer dan een half uur krijgen we echter genoeg adrenalineshots toegediend om daar met plezier een oogje voor dicht te knijpen.

Je kan deze albumrecensie ook hier lezen op Indiestyle.

Lied van de week: week 16 - 2013

Julie (Come out of the rain) - Josh Rouse

 

De rustgevende stem van Josh Rouse en het americana accent in de muziek maken van dit nieuw nummer, uit zijn album The happiness waltz, een aangenaam lied. Er is weinig opdringerigs aan en de kans dat dit nummer massaal opgepikt wordt, is bijzonder klein, maar het verdient wel een plaatsje op mijn blog.

Je kan het album The happiness waltz hier kopen.

Lyrics:

It's cold in San Francisco
It's California gray
One night on Telegraph Hill
We kept the wolves at bay
I wrote you a long letter
Some things you can't explain

Julie come out of the rain
It's cold and I can't wait forever
Julie, if you want me to stay
Why don't you show it?
 
I called a taxi for you
Your raincoat, it was blue,
Outside the wind was talking
Of how I felt for you.
You left your cigarettes and
A dozen other things.

Julie come out of the rain
It's cold and I can't wait forever
Julie if you want me to stay
Why don't you show it?

Give me a smile and say
Everything's ok
Oh it's California gray.
Oh it's California gray.

It's cold in San Francisco
It's California gray
One night on Telegraph Hill
We kept the wolves at bay

Julie come out of the rain
It's cold and I can't wait forever
Julie, if you want me to stay
Why don't you show me?

Give me a smile to say
Everything's okay
Look in my eyes and say
Everything's okay.
Oh it's California gray.
Oh it's California gray.

Democrazy concert: Isbells + Marble Sounds

Vorige week zette Democrazy Isbells, die stilaan het einde van hun tournee naderen, en Marble Sounds, die met een nieuw album onder de arm pas begonnen met touren, samen op het podium van de Gentse Vooruit. Ik was er voor Indiestyle (mijn korter en minder persoonlijk concertverslag kan je hier lezen), samen met mijn lief en een vriendin.
Wat ons alledrie toch wel opviel, en ook behoorlijk stoorde, was hoeveel er gebabbeld werd door het publiek tijdens het concert. Dat fenomeen is me niet helemaal onbekend, maar dat zelfs op de voorste rijen het getater en gesnater de muziek vaak overstemde (zeker tijdens het voorprogramma), valt (gelukkig) maar zelden voor. Ik snap het ook niet zo goed: wat ik wél snap, is dat je af en toe eens de ervaring wil delen met je vrienden en kort iets zegt, maar de hele tijd staan kletsen over vanalles en nog wat, daar ga je toch niet voor naar een concert? Stoort de muziek hen dan niet?

Soit, Marble Sounds, dat zijn tweede plaat (Dear me, look up) pas uitheeft, mocht openen. Dit is niet eens zo vreemd als je merkt dat de groep enkele leden deelt met Isbells. Zowel gitarist Gianni Marzo als Chantal Acda vulden de band aan. Opvallend in de set, waarin de nieuwe nummers de bovenhand hadden, was hoezeer elk lied gedragen wordt door een mooie melodie. En hoewel Sky high hun bekendste song blijft, was het niet het hoogtepunt van hun concert, wel No one ever gave us the right.

Isbells, dat vorig jaar zijn tweede album (Stoalin') releaste, bewees met een gevarieerde en krachtige set dat zij toch echt wel een divisie hoger spelen. Ze begonnen al goed met het titelnummer uit die plaat, maar het was eigenlijk pas vanaf Reunite dat ik het gevoel kreeg dat ze een echt fantastisch optreden aan het spelen waren. Daarvoor hadden ze al een mooi meezingmoment ingelast (dat frontman Gaëtan Vandewoude hun "Snoop Dogg-moment" noemde). Maar met Reunite legden ze de lat nog een pak hoger, en ze zouden daar eigenlijk niet meer onder duiken. We kregen een erg krachtige cover van Wolf like me, van TV On The Radio. Hun gloedvolle sound totdantoe, die associaties aan Sigur Rós opriep, werd ingeruild voor stevige indie rock, en de cover bewees dat deze band muzikaal een behoorlijk breed spectrum kan bestrijken. De knal met slingers en snippers breidde er bovendien een mooie apotheose aan.
Daarna kwam de groep vooraan op het podium plaatsvatten, netjes op een rijtje, en ze slaagden erin door akoestisch te spelen (en na een oproep om stilte van Gaëtan) het publiek inderdaad de gesprekken te laten verstommen. Na Baskin' volgde een prachtversie van As long as it takes (die je hieronder kan bekijken en beluisteren). Hoewel ik verwachtte dat ze het podium nu zouden verlaten om zich op te maken voor de bisronde, namen ze weer plaats achter hun instrumenten en we kregen nog een cover opgediend: Reason to believe van Tim Hardin. De reguliere set werd dan afgesloten met een alweer erg goed gespeeld Erase and detach.

Twee bisnummer kregen we nog, en de afsluiter brachten ze zelfs samen met Marble Sounds (tien muzikanten op het podium dus). Fantastisch concert, noem ik zoiets, en een geheide kanshebber om in mijn eindejaarslijstje érg hoog te eindigen. 

As long as it takes (live in de Vooruit, 11/4/13)

Setlist Isbells:

1. Stoalin'
2. Past back
3. Heading for the newborn
4. Heart attacks
5. Letting go
6. Maybe
7. Falling in and out
8. Illusion
9. Reunite
10. Wolf like me (TV On The Radio cover)
11. Baskin'
12. As long as it takes
13. Reason to believe (Tim Hardin cover)
14. Erase and detach

Bis:g
1. Ain't gonna go home tonight
2. Celebration! (samen met Marble Sounds)

Protection Patrol Pinkerton

Machu Pichu van The Strokes, dààr moeten we steevast aan denken als we single Future = our home horen van Protection Patrol Pinkerton. Het vijftal uit Tielt, of volgens sommige bronnen Gent, won vorig jaar De Beloften, het door Democrazy georganiseerde rockconcours, en had al een palmares met enkele mooie prijzen: winnaar Melkrockrally, publieksprijs Dé Vedette en finaleplaats Westtalent 2011. Bram Vermeersch van RifRaf koos hen voor zijn Vi.be On Air-selectie op Studio Brussel en de eerder genoemde single wordt op Eén en OP12 vaak gebruikt als soundtrack bij programma’s als Iedereen beroemd, Magazinski en Dagelijkse kost. Geen wonder dus dat de verwachtingen voor het debuutalbum bij Indiestyle niet bepaald bescheiden zijn.
Een zucht van opluchting mag weerklinken. De jonge wolven hebben een eerstgeborene ter wereld gebracht die gezien mag worden. En zoals het borelingen betaamt, klinkt hij niet volwassen of af, maar houdt hij vooral de belofte in dat we van dit kwintet nog zullen horen. Deze zomer bijvoorbeeld, verwachten we dat ze menig publiek in vervoering zullen brengen met hun zonnige melodietjes (Watching over you) en hun speelse aanpak (The Beatles songs are wrong). De jongelui slagen erin een evenwichtige combinatie te bereiken van luchtige deuntjes en harmonieuze samenzang. Wie referenties wil, bedienen we graag met de al genoemde Strokes, The Drums, Vampire Weekend en een vleugje Arctic Monkeys. De lente mag dan lang op zich laten wachten hebben dit jaar, met Protection Patrol Pinkerton lijkt de zomer al helemaal op zijn gemak een strandlaken veroverd te hebben aan de Blaarmeersen of het Zilvermeer. 

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Omnivore Recordings: RSD sampler gratis te downloaden

Ter gelegenheid van Record Store Day brengt Omnivore Recordings een gratis te downloaden sampler uit met nummers die gehaald werden uit de drie speciale RSD-uitgaven én een bonuslied:

1. In the street (Movie mix) - Big Star
2. Pressure Dome - Three Hits
3. Visiting hours (1996 demo) - Old 97's and Waylon Jennings
4. (Here on this) lonely night - The Knack

Je kan de sampler hier downloaden.

Lied van de week: week 15 - 2013

Mensen zijn gemaakt van dun papier - Jonas Winterland

Deze week kocht ik, nadat ik er al veel goeds over gehoord had, (eindelijk) het debuutalbum van Jonas Winterland. Deze 30-jarige Leuvenaar (oorspronkelijk uit West-Vlaanderen) maakte 10 mooie luisterliedjes, die erg dicht aanschurken bij wat ik "traditionele kleinkunst" zou durven noemen. Ik vind b.v. de klank nogal klinken als de kleinkunstplaten uit de jaren '70 (niet dat ik zoveel van kleinkunst ken, overigens). Het titelnummer is alvast een erg mooi nummer, waar nu ook een single van gemaakt werd, met bijhorende clip.

Je kan het album Mensen zijn gemaakt van dun papier hier kopen.

Lyrics:

het is niet dat ze alleen is
daarvan heeft ze weinig last
maar ze voelt zich opgesloten in een leven
dat haar niet genoeg verrast

in haar spiegel woont een meisje
veel te mager, veel te broos
om de schimmen te verjagen
als de lichten zijn gedoofd

en ik kijk naar hoe ze zucht
alsof ze elk moment kan scheuren
en ik hou haar vast
want daarom ben ik hier
als ik kijk naar hoe ze zucht
denk ik telkens weer hetzelfde
mensen zijn gemaakt van dun papier

geen idee waar ze bleef stilstaan
of welke trein ze heeft gemist
ze dacht lange tijd dat alles wel zou komen
misschien heeft ze zich vergist

en ik kijk naar hoe ze zucht
alsof ze elk moment kan scheuren
en ik hou haar vast
want daarom ben ik hier
en als ik kijk naar hoe ze zucht
denk ik telkens weer hetzelfde
mensen zijn gemaakt van dun papier
mensen zijn gemaakt van dun papier

The Happy

Zowel de albumtitel Guilty pleasure als de bandnaam The Happy laten al vermoeden dat we hier te maken hebben met pop, en we worden niet teleurgesteld. De songs op deze plaat klinken lichtvoetig en zijn vaak makkelijk mee te neuriën, of voor wie dat aandurft, mee te zingen.
Reinhard Vanberge, violist van Das Pop, verzamelde enkele vrouwen rond zich, waaronder de ravissante Isolde Lasoen (drumster bij onder meer Daan) en Naima Joris van Isbells. Het vijftal amuseert zich hoorbaar in deuntjes die elke bewolkte lentedag toch vrolijk laten klinken.
Eigenlijk is het niveau erg constant: geen enkel liedje valt er tussenuit, maar anderzijds is het niet eenvoudig om favorieten aan te duiden. Wishful thinking, wellicht niet toevallig geschreven door Isolde Lasoen, zou met gemak op een album van Daan terecht kunnen. 218 verpakt een leuk verhaal in een frivool melodietje. Moonshine dendert krachtig voort op een bluesrockriff en houdt het midden tussen ZZ Top en The Wolf Banes. Mister black is een getoonzette verzuchting, waarbij de achtergrondzang het geheel een pak meer diepgang bezorgt. No A&R maakt een grappige kanttekening bij het leven als muzikant: “All we need is music, music.” Opzwepender dan Life is amper nog mogelijk en Smile doet ons denken aan Lady Linn. Het titelnummer is als hidden track toegevoegd, hoewel het perfect past bij de rest.
De goede verstaander heeft allang begrepen wat we bedoelen. Bij de lenteschoonmaak past dit plaatje evenzeer als latex handschoenen, dweil en vloerzeep.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

't Ey concert: No Angry Young Man (voorprogramma: Montanaro/Cavez)

In Belsele, nabij Sint-Niklaas, liggen een deel van mijn roots. Mijn overgrootvader, de oudste van het viergeslacht waarvan ik de jongste telg was/ben, woonde er en hoewel hij kort na mijn geboorte overleed, herinner ik me toch nog wel het huis van mijn overgrootmoeder, zijn weduwe, en het huis, in dezelfde gemeente, van de tante van mijn vader. Méér dan 25 jaar moet het geleden zijn dat ik nog in Belsele kwam, en dat ik er naar een concert ging in een échte folkclub, 't Ey, zal hier en daar een wenkbrauw doen fronsen, vermoed ik.
Aanleiding voor mijn bezoek was het optreden van het Leuvense No Angry Young Man. Nadat ik al hun beide albums mocht reviewen, was het me nog nooit gelukt hen live aan het werk te zien, en dit keer was ik vrij en speelden zij niet àl te ver van mijn deur, dus toog ik Belselewaarts...

Het voorprogramma hoorde hélemaal thuis in het folknest dat 't Ey is. Het Franse duo Balthazar Montanaro en Sophie Cavez speelden er een instrumentale set met folkinvloeden uit Polen, Hongarije, Bretagne en wellicht nog veel meer plaatsen. Want ze maakten (in overigens behoorlijk goed Nederlands) duidelijk dat hun stijl er één is die een beetje buiten de traditionele folklijntjes durft te kleuren. Hij speelde viool, zij diatonische accordeon, en samen gingen ze echt in dialoog met elkaar. Dat viel niet alleen muzikaal op, ook hun mimiek en hun lichaamshoudingen straalden die gerichtheid op samenspel uit. Ook voor het publiek was de interactie tussen beide artiesten voelbaar, en met datzelfde publiek trachtten ze ook heen-en-weer communicatie op te bouwen. Het sympathieke, jonge duo speelde vooral uit hun tweede, vorig jaar verschenen album Escales en kreeg de aanwezigen moeiteloos mee. Ze mochten nog eens terugkomen voor één bisnummer, een "abstract" nummer waarin de violist op allerlei onconventionele manieren geluidjes uit zijn viool toverde om die mooi te integreren in hun muziek. Dit soort folk kan ik wel smaken...

No Angry Young Man was gekomen om de tweede cd voor te stellen, en dus lag het accent vooral op de nieuwe nummers, al passeerden er nog aardig wat liedjes uit hun debuut de revue. In de intro klonk de band voller dan op plaat, al viel in dit optreden vooral op dat de evolutie die ze op plaat doormaakte (meer maturiteit die zich uit in meer beheersing), ook herkenbaar is in de live-set. De songs die makkelijkst blijven hangen op plaat, werden in versies gebracht die nog iets meer ingehouden en meer ingetogen klonken. De kracht en uitbundigheid die het poppy geluid van de band mee kenmerkt, kwam daardoor niet altijd evenzeer tot zijn recht, maar een vreemd (of net heel begrijpelijk) effect was wel dat de hoogtepunten daardoor eigenlijk vooral die liedjes werden die op plaat niet het meest indruk maken, en die in de huidige live-vorm wél helemaal af klinken en waarin de balans gewoon goed zit. Zo is het titelnummer van het nieuwe album, Paris rains, niet het meest beklijvende nummer (in mijn hoofd eisen Caroline, Burden, No man's land en Counting stars méér de hoofdrol op), maar het was wel hét hoogtepunt van de set omdat hier de ingetogenheid én de kracht (vooral in het tweede deel van de song werd je als luisteraar gegrepen door de machtige kracht die zanger Jeroen Van Ham erin wist te leggen) perfect in balans waren. Ook Shake on, van het debuut, maakt live een pak meer indruk dan op plaat, net omdat de band erin slaagt om een evenwicht te bereiken dat het nummer volledig tot zijn recht laat komen. Daartegenover hoorde ik bijvoorbeeld in Caroline hoe het prangende wat baan moest ruimen voor het gevoel dat hier een man zingt die zich toch nog net beheerst, want "boys don't cry"... 

Evenzeer opvallend was hoe tijdens zo'n optreden de combinatie van de warme, diepe stem en de door Pieter Hulst bespeelde cello met haar warme klanken écht werkt. Het zijn op die manier beiden instrumenten die elkaar aanvullen. Het trio liet zich trouwens bijstaan door drie extra muzikanten. Je hoorde ook hier weer dat de beheersing, die de band zich eigen heeft weten te maken, functioneel is: alle instrumenten (inclusief zang) staan echt ten dienste van de songs, en zelden gaat één van de instrumenten te sterk de voorgrond opzoeken. 
De beide bisnummers die No Angry Young Man bracht, Generation failure (uit hun eersteling) en Alive, zetten de lijn die we al beschreven, verder. 

Setlist No Angry Young Man:

1. Intro
2. Caroline
3. Mary Jane
4. Burden
5. No man's land
6. Leaving town
7. Counting stars
8. Paris rains 
9. Before I sleep
10. Morning sun
11. Shake on

Bisronde:

1. Generation failure
2. Alive
 

No Angry Young Man kan je nog op volgende data en plaatsen aan het werk zien:
- 12/4, Archiduc in Brussel
- 3/5, Libertad in Leuven
- 2/6, Leireken in Londerzeel
- 9/6, CC in Zundert (NL)
- 16/6, Rozenfeesten in Mechelen

Je kan hier de recensie van hun nieuw album lezen, en hier mijn mening over hun debuut.

OMD

Méér jaren tachtig dan de opener van het nieuwe album van Orchestral Manoeuvres In The Dark (OMD) is quasi onmogelijk: een robotstem die lijkt weggelopen uit Clouds across the moon van Rah Band draagt je op verdere instructies af te wachten. Het wordt meteen gevolgd door wat klinkt als vintage Kraftwerk, waaraan een weinig geïnspireerde zanglijn is toegevoegd (Metroland). Het zou in het genoemde decennium halfslappe was geweest zijn, en in het huidige muzieklandschap is het al helemaal gedateerd.
Nu de jongeren van toen volwassenen zijn in hun midlifecrisis en hun nostalgie makkelijk te lenigen valt met gekochte romantiek en herinneringen, is dit precies de valkuil waar de bands van weleer in dreigen te vallen: de muziek van toen maken vandaag betekent niet dat je eenzelfde kwaliteit haalt als destijds. OMD loopt met open ogen in die val, moeten we helaas besluiten na beluistering van deze plaat. De synthesizers die we te horen krijgen, belichamen zowat het slechtste uit de eighties. Denk dan, maar liefst niet te lang, aan Modern Talking en konsoorten. Nu ja, de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat ze zelden zó laag vallen, maar wat OMD ervan bakt, is bij momenten ook wel een beproeving voor de luisteraar. Zo worden hetzelfde robotstemmetje en dezelfde Kraftwerkklanken bovengehaald in Kissing the machine. Our system is te traag om enige levenstekenen te vertonen. Korte niemendalletjes als Decimal en Atomic ranch voegen werkelijk niets toe en we halen (bijna) opgelucht adem met The final song, omdat het einde eindelijk in zicht is. Met enige inspanning kunnen we Helen of Troy een eenzaam lichtpuntje noemen, dat een beetje aansluit bij het historisch thema dat ook al Maid of Orleans inspireerde.
Deze plaat is een beetje als je oude lievelingsjeans terugvinden en tot de ontdekking komen dat die omwille van de vele gaten ondraagbaar is geworden. Voor dit soort nostalgie passen we toch liever.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.

Gezien: Linkeroever

In de Vlaamse film Linkeroever (uit 2008) belandt de beloftevolle atlete Marie na een inzinking bij haar nieuw lief Bobby op de Antwerpse Linkeroever. Daar blijkt er één en ander aan de hand te zijn met betrekking tot een oud middeleeuws ritueel en een verdwenen jonge vrouw. De thriller vermijdt een al te doorzichtig pad richting ontknoping, en dat is een sterkte waar we enthousiast om zijn. Vooral in het begin van de film komen er enkele vreemde shots, die ook nadien onvoldoende verklaard worden door het verdere verloop van de film, maar al bij al is het een leuke, spannende en ook wel goeie film.

Thatcher

Deze ochtend overleed de voormalige Britse premier Margaret Thatcher. U kan op het wereldwijde web meer dan voldoende informatie vinden over haar leven en haar politieke verwezenlijkingen, en het staat buiten kijf dat ze een bijzonder invloedrijke politica was die het aanzien van de wereld grondig heeft veranderd tijdens haar lange regeerperiode.
Lof daarvoor moet u van mij niet verwachten. Als psycholoog, werkzaam in de welzijnszorg, kan ik niet anders dan met treurnis en woede kijken naar de wereld die zij mee vorm heeft gegeven en waarin de zwakkeren (en dat zijn doorgaans de mensen voor wie ik werk) een steeds moeilijker plaats hebben gekregen. Veel beter dan ik dat kan heeft Paul Verhaeghe in zijn recente boeken de analyse gemaakt van de impact van neoliberalisme en kapitalisme op de geestelijke gezondheid, en ik kan me daar enkel bij aansluiten.
Met haar verzet tegen arbeiders, vakbonden en tegen herverdeling van rijkdommen plaveide ze de weg voor economische hervormingen die de huidige economische crisis, de bankencrisis, de afbouw van de sociale zekerheid en de publieke dienstverlening en de groter geworden kloof tussen arm en rijk hebben mogelijk gemaakt. Hoewel ik vrijwel overal lees dat ze in die mate integer was dat zijzelf daar niet persoonlijk rijker van wou worden en dat ze zich strikt hield aan haar politieke overtuiging; kunnen haar ideeën en de mijne amper verder uit elkaar staan. Haar politiek testament maakte mogelijk dat psychopatische persoonlijkheden de winners werden in de rat race van de beurzen en de verafgoding van de winst, zoals overigens perfect geïllustreerd in American psycho van Brett Easton Ellis, dat ik altijd als een aanklacht tegen haar en Reagan heb gelezen. Als psycholoog kan ik daarover enkel verbijsterd zijn, en het intriest vinden dat we gaandeweg de persoonlijkheidskenmerken van psychopaten zijn gaan vereren.
Staan juichen zoals sommigen omdat ze overleden is, daarentegen, zal ik ook niet doen. Niet alleen vind ik een overlijden zelden tot nooit een reden tot vreugde, bovendien haalt het ook niets uit. Haar overlijden zal aan waar we staan en waar we naartoe gaan, niets meer veranderen.

De hoes (7)

De laatste weken luister ik steeds meer naar mijn vinylplaten, en de voorbije week haalde ik zelfs weer heel wat cassettes boven (eigenlijk haalde ik ze van boven, uit de doos van de verhuis, naar beneden, waar mijn stereo staat). En zo herontdek ik heel wat muziek waarvan ik niet meer wist dat ik ze had.
Eén van de meest opvallende platen in mijn collectie kocht ik ooit toen lounge (even) hip was, en ik vond in de Gentse Music Mania menig weird album met muziek die ik anders nooit zou beluisterd hebben. Het is een plaat met een soort big band muziek die gemaakt werd voor de soundtrack van allerlei Duitse pornofilms, in de periode van 1968 tot 1972. De films dragen zulke aanlokkelijke titels als Mädchen Die nach München Kommen, Was Männer Nicht Für Möglich Halten en Die Dressiertre Frau. Ik heb de films nooit gezien (en zal dat vermoedelijk ook nooit doen), dus meer info moet u van mij niet verwachten.
De muziek van Gert Wilden & Orchestra is best wel leuk, en ik heb de plaat in de loop der jaren meermaals beluisterd, omdat het nogal vlot het oor binnengaat, een duidelijke sixties- en seventiesvibe heeft, met hier en daar een Hammond-orgeltje, en het roept herinneringen op aan de soundtracks van legendarische series uit mijn jeugd (en van voor mijn jeugd, want ik ben zelf pas in het begin van de jaren '70 geboren). Bij momenten klinkt het funky (Girl faces b.v.), en als ik de plaat zou opzetten zonder dat de hoes te laten zien of zonder informatie, is de kans groot dat iedereen gewoon mee staat te wiegen en zich laat meedeinen op de muziek.
En voor de vinylliefhebbers: 't is prachtig - ik zou bijna zeggen, maagdelijk - wit vinyl!

Hier is een fragment uit een documentaire over Gert Wilden (wel in het Duits):

Gert Wilden, die Schulmädchen und der ganze Rest from Studiengang Musikjournalismus on Vimeo.

En hier een voorproefje van één van de nummers (met beelden uit andere films):

En tot slot nog drie nummers die ik op Soundcloud vond:

Lied van de week: week 14 - 2013

Brennisteinn - Sigur Rós

Half juni komt het nieuwe album, Kveikur, uit van mijn favoriete IJslandse band, Sigur Rós. De vooruitgeschoven single weet me alvast heel erg te bekoren. Ook de bijhorende clip is erg mooi.

Je kan het album hier alvast bestellen.

I Do I Do: nieuwe clip

Ik weet het: u heeft nog steeds het verslag tegoed van het Ongeletterd Concert dat Everyman en I Do I Do gaven enige tijd geleden. In alle drukte is het er nog niet van gekomen om dat goed uit te schrijven en te voorzien van alle toeters en bellen (zijnde clips en setlists en dergelijke...). In afwachting alvast dit nieuwe clipje bij General Maczek's Shermantank van I Do I Do:

Procedurefouten

Het nieuws dat de retributies die gemeenten voor foutparkeren mochten innen, mogelijks onwettig waren vanwege een fout in hoe de wet tot stand kwam, leidt eens te meer op allerlei fora tot een gescheld op de overheid en het bejubelen van de man die zijn parkeerretributie betwistte. De man heeft niet betwist dat hij in fout was, maar hij argumenteert dat de gemeente het recht niet had hem daarvoor te bestraffen omdat de federale wet daarover eigenlijk geen juiste wettelijke basis had. Hij laat zich dus vrijpleiten omwille van een procedurefout. 
Velen van diegenen die nu die man toejuichen en de overheid beschimpen, zijn dezelfden (zo veronderstel ik toch redelijkerwijze) die wanneer in de rechtbank een man vrijgesproken wordt op basis van procedurefouten, diens advocaten aanvallen op diezelfde fora, het schandalig vinden dat een "bewezen" en niet-gecontesteerd misdrijf niet bestraft wordt en die (uiteraard) alweer vinden dat de wetgever in de fout gegaan is door toe te laten dat men vrijspraak krijgt wanneer de procedure niet gevolgd werd. 
Dat diezelfde procedures nét uw en iedereens rechtszekerheid betekenen en dus cruciaal zijn in een rechtsstaat en het verschil maken met een dictatoriaal regime, ontgaat hen dan meestal. Maar wanneer het gaat over het (auto)verkeer, dan vindt men ineens dat procedurefouten ontdekken een heldendaad is, want o, raak niet aan de automobilist, de zogenaamde "melkkoe" van de staat...