Het Antwerpse Capsule is met Chronisch niet aan zijn proefstuk toe. Toch bleven ze tot nog toe een goed bewaard geheim. Wie kickt op getoonzette gekte, mag deze band echter niet uit het oog verliezen. De invloeden die we op deze plaat horen, zijn zelden Belgisch, en zo overstijgt Capsule de landsgrenzen met gemak.
De befaamde “ten seconds of techno” van het Gentse collectief CirQ/Bataclan lijken opgeslorpt in het door een saxofoon erg warme Strada, en wat Grimes aan plakwerk verricht met de moderne digitale technieken, lijkt Capsule op analoge wijze te verwezenlijken in Waiting. No beatnik drijft op synthesizers die weggelopen zijn bij Erasure om zich te verloven met de bongo die Mano Negra ooit bezong. Gesamplede stemmen uit oude films zitten verweven in Universe polka, nadat we al eerder een voorsmaakje kregen in de openingsseconden van dit album. Ramschlager is, niet in het minst door het gehanteerde Duits, wat Vive La Fête zou maken indien Danny Mommens enkel nog platen van Stereototal beluisterde. En mocht Think Of One zich echt eens helemaal laten gaan, zouden ze waarschijnlijk uitkomen bij Candide. Banshee werd besprenkeld met een vleugje Parliament. Zelfs op het eerste gehoor “normale” songs als Refugee en Ghost blijven niet gespaard van de drang uit de band te springen.
Het hele album vertoont daardoor evenveel samenhang als de inhoud van een knipselmap van een tiener die alles spaart waar het lettertype Arial voor gebruikt werd, al hebben we niet het gevoel dat ze daar bij Capsule erg mee inzitten. Het resultaat is zo vreemd, zo bijzonder én tegelijk zo verleidelijk, dat wij dit plaatje nog vaak, vermoedelijk vooral in de vroege uurtjes, aan onze platenspeler zullen toevertrouwen.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Het album bestellen kan hier, en wie wil, kan hieronder al eens proeven:
