Lou Reed

In 1992 werd een verzamelbox van Lou Reed uitgebracht (Between thought and expression: the Lou Reed anthology) die focuste op de poëtische kant van Lou Reed. Tenminste, dat was wat ik toen las en hoorde, en waarom ik tot aanschaf besloot. Natuurlijk kende ik wel enkele nummers van Reed (vooral Walk on the wild side en Vicious waren me toen bekend). Ik zou pas later kennismaken met het mooie album Berlin en zelfs The Velvet Underground was toen nog niet meer dan een naam die ik al wel eens had horen vallen...

Ik ga zeker niet beweren dat Lou Reed één van mijn helden is. Daarvoor luister ik te weinig naar de muziek die hij maakte, en er zijn ganse lappen uit zijn oeuvre waarmee ik amper vertrouwd ben (Metal Machine Music : ik zou daar niets zinnigs kunnen over vertellen).
Ik genoot wel van Songs for Drella, de conceptplaat die hij samen met John Cale maakte ter ere van hun grote inspirator Andy Warhol, en ook Magic and loss vind ik nog steeds een erg beluisterenswaardig album, waarin Lou Reed het verlies van enkele dierbaren in korte tijd bezingt. En natuurlijk is er ook New York, wellicht mijn eerste kennismaking met de man, dankzij geweldige nummers als Romeo had Juliette, Dirty Blvd en Last great American whale, dat op een verzamelaar voor Greenpeace stond...
Het gekke aan Lou Reed voor mij is dat ik zeker vind dat hij prachtige nummers heeft geschreven, maar als hij ze zelf vertolkt, hoor ik er teveel de nukkigheid die hem schijnt te kenmerken, in. Het haalt vaak een beetje de charme weg uit het nummer.Neem nu Sweet Jane, een pracht van een song, fel ondergewaardeerd, en een persoonlijke favoriet van me, zij het wel in de versie van Cowboy Junkies. Want die laatsten zingen het dan weer zoveel mooier, met zoveel meer schoonheid en liefde, dat ik hun versie duizendmaal verkies boven Reeds eigen interpretatie.
Het verklaart wellicht waarom ik Lou Reed zo zelden in de CD-lade schuif of op de platenspeler leg. En waarom ik venijnige songs van hem wel graag hoor. Want daar past zijn stem en zijn manier van zingen dan weer wel heel erg bij. Dan is hij voor mij op zijn best.En terwijl ik dit allemaal typ, luister ik naar de verzamelbox, en bedenk ik dat ik eigenlijk ook wel houd van de ingetogen Reed van Sad song. En dat Caroline says (I én II) wel eens meer zouden mogen beluisterd worden hier... En...
Kortom, Lou Reed is zo'n artiest waaraan je moet wennen, en waarnaar je goed moet (leren) luisteren, om ten volle de rijkdom van zijn oeuvre te waarderen. En dan blijft het natuurlijk zo dat niet alles even fantastisch is (bij wie wel?) en dat anderen soms zijn songs beter coveren dan hij ze origineel bracht (ik verwijs met plezier naar wat ik al eerder schreef over Sweet Jane).

Op zijn website laat hij ons meegenieten van de repetities met zijn nieuwe band:

All thru the night (mp3)