Gisterenavond werd de zomervakantie passend afgesloten (want dit ene dagje tellen we voor het gemak even niet mee) met een huisconcert dat eigenlijk een kerkconcert was. In een grote Gentse kerk mocht de Canadese Erin Lang, slechts verlicht door 3 kroonluchters en de schemering die door de glasramen binnenviel, de spits afbijten. Een half uur lang zong ze haar (f)luisterliedjes, waarin haar stem kronkelde, fluisterde, zuchtte, zong, ondersteund door een grote, zwarte gitaar. Die gitaar, nogal groot voor de frêle verschijning die Erin bleek, had een mooie dienende rol voor haar zang (bij momenten herinnerde ze me heel erg aan Laura Veirs), en dat was slim gezien... Hoe mooi het ook was, ik bleef toch wat op mijn honger zitten.
Die honger werd meer dan gestild door Timber Timbre. De diepe, warme stem van zanger ... gooide me meteen vijftien, twintig jaar terug in de tijd en riep weer helemaal de sfeer op van de tijd toen ik Leonard Cohen leerde kennen. Maar in de muziek van Timber Timbre klonken ook veel echo's door van Nick Cave. Vooral de manier waarop gezongen werd (de frasering en teksten die hel en verdoemenis en de duistere kanten van de mens opriepen), had dat effect. De viool versterkte de macabere sfeer zoals Warren Ellis dat bij The Bad Seeds ook vaak doet. Cohen en Cave als referenties : je kan het slechter treffen natuurlijk. Met slechts verlichting achter hen en daardoor vooral silhouetten die zichtbaar waren in een al donkere kerk, droegen ze ook visueel bij aan die sfeer die hun liedjes zo goed opriepen. Ik had al veel goeds gehoord over Timber Timbre, en ze hebben me zeker en vast overtuigd !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten