Kevin Ayers

De laatste dagen luister ik opnieuw regelmatig naar Still life with guitar, een album uit 1992 van Kevin Ayers, dat ik toen kocht op basis van het intrigerende I don't depend on you. De tekst van dat nummer sprak mij enorm aan :

Radio's playing the blues

Somebody's making the news
And I'm rolling along in the way that I do
Saying I don't depend on you

Hearing the words that you say

Watching you walking away
Telling myself I'm just feeling blue
And I don't depend on you

Now you're all over there all alone in your chair
While I'm over here drinking wine
And I'm asking the sky won't you please tell me why
That woman could never be mine

It's getting late by now
I've got to keep moving somehow
Telling myself I'm just feeling blue
And I don't depend on you

Now you're all over there all alone in your chair
While I'm over here drinking wine
And I'm asking the sky won't you please tell me why
That woman could never be mine

It's getting late by now

I've got to keep moving somehow
Telling myself I'm just feeling blue
And I don't depend on you

Vooral de manier waarop Ayers het lied zingt, met zijn slepende stem, maakt het verlangen én evenzeer de gelatenheid heel erg tastbaar. Hij lijkt zichzelf zonder hoop op slagen en tegen beter weten in te willen overtuigen, enkel maar omdat je nu eenmaal op die manier kan overleven na een breuk...
Het hele album was een openbaring voor me, vooral omdat ik zelden zulke "laid-back" muziek had gehoord op dat moment, en omdat de muziek rust bood, maar de teksten toch ook vaak herkenbaar bleken.
Ook qua vormgeving was het album atypisch voor wat ik toen kende. Een heel sobere hoesfoto met een getekend lettertype dat niet helemaal goed inkleurd werd, het wekte een indruk alsof er heel snel nog iets in elkaar geflanst moest worden. En tegelijk klopt het qua charme helemaal met de plaat.
Nadien maakte ik kennis met ouder werk van Kevin Ayers, van wie ik verder niet veel vernam (ik zag op zijn website dat hij -geruisloos, zo lijkt het wel- 15 jaar later, in 2007, nog een album uitbracht : The unfairground). Maar voor mij blijft dit album mijn favoriete Ayers-plaat, omdat ze mij meteen wist te grijpen, en (al gingen er ook jaren voorbij waarin ik de plaat nog amper afspeelde) nooit meer echt losliet. En ook beluisteringen vandaag zijn vervuld van zulke behaaglijke herkenning en thuis-komen, dat ik ervan overtuigd ben dat ik Still life with guitar de rest van mijn leven voorzichtig en met mondjesmaat zal blijven koesteren...

Verhuizen

Ik haat verhuizen : het is altijd een heel gedoe, en de grote rompslomp zit hem in alle kleine dingen die je meteen ook moet regelen (en ervoor zorgen dat je niets vergeet). Bovendien is het een heel gesleur, uiteenhalen en ineensteken van meubels, herinrichten, alles een plaats geven,... en ontelbare vele dozen verslepen en hopen die binnen een redelijke termijn allemaal uit te pakken. En wat niet uitgepakt geraakt (zeker na meerdere verhuisbeurten), daarvan moet ik me misschien maar eens gaan afvragen hoe zinvol het is om het sowieso nog te bewaren...

En dat verhuizen waaraan ik zo'n hekel heb, moet ik dus de komende maand opnieuw doen. Vreemd genoeg kijk ik er ook (een beetje) naar uit. Het huidig huis is immers te klein geworden, met slechts één slaapkamer voor ons drietjes. Ruimte is hier trouwens toch al een probleem, in dit weliswaar gezellig maar smal huis.

Dat zal dus wel helemaal anders zijn in het nieuwe huis, amper een halve kilometer verderop, maar wel met drie slaapkamers, een ruimere koer, een volwaardige keuken, een volwaardige badkamer met ligbad en een ruimere living. En dan spreek ik nog niet over de kelder, en het berghok buiten.
In de voorbije drie jaren, sinds ik wegging bij mijn ex-vrouw, zijn we immers echt een gezin geworden : mijn dochter, mijn zoon en ik. En die extra levensruimte kunnen we dus heel goed gebruiken, want in tegenstelling tot toen (in hun gevoel kwamen ze -verplicht- op bezoek bij hun vader) wonen ze nu ook hier bij mij, in alle betekenissen van het woord. En al blijft hun moeder de eerste uitvalsbasis (ze zijn daar iets meer dan bij mij, en het is natuurlijk ook hun moeder, dus ik vind het maar normaal en heb daar nooit problemen mee gehad), ze hebben nu echt twee huizen. Dat is fijn, en het nieuwe huis -dat hoor ik aan hoe ze erover praten- zal ook echt hun nieuw huis zijn, met elk een eigen kamer en met het vooruitzicht van een huisdier...
Ik zal blij zijn als de verhuis voorbij is, uiteraard, want dan wonen we -hopelijk zeer lang- in ONS HUIS.

Susanne Sundfør

Internet en steeds meer gespecialiseerde muziekpers zorgen ervoor dat wie de platgetreden paden der hitparades durft verlaten, begin aan een eindeloze expeditie doorheen een zeer divers muzieklandschap. De parels die voor de zwijnen gegooid worden, zijn intussen niet meer te tellen. Zelfs binnen één welbepaald genre en binnen het Angelsaksisch gebied is het onmogelijk geworden om alle goeie releases te kunnen volgen, en hoe breder mijn zijn muziekspectrum kiest, hoe onoverzichtelijker het aanbod eigenlijk is. Voordeel is wel dat het met wat ervaring heel goed mogelijk is hele dagen naar muziek te luisteren en handig alle zwakke platen te omzeilen.

Tussen al dat boeiends zitten vaak ook gewoon goeie albums, die je voorheen gekoesterd zou hebben, maar die nu in de platenkast een beetje in de vergetelheid raken, omdat er zoveel te beluisteren valt dat nóg beter is... Dat lot is misschien ook wel Susanne Sundfør beschoren, want deze Noorse bezit voldoende klasse om op instemmend geknik van ons te mogen rekenen, maar anderzijds vrezen we dat ze temidden een rijke muzikale oogst niet veel meer dan “één van...” de goeie releases wordt.

De variatie op internationaal debuut The Brothel is zeker één van haar troeven, van een sprookjesachtig Black Widow tot een door synths en haastige drums voorgestuwd titelnummer. Aan strijkers is er geen gebrek in It's All Gone Tomorrow en er zijn de feeërieke belletjes in As I Walked Out One Evening. Over al die instrumenten heen wordt een lieflijke, bijna angelieke stem gedrapeerd, die bij momenten doet denken aan Agnes Obel.

Dit album zal niet misstaan in menige platenkast, zoveel is duidelijk.

Anderzijds vragen we ons toch ook af waarmee deze Susanne Sundfør buiten de rest uitsteekt en waarom we ook na enkele maanden nog zouden teruggrijpen naar dit schijfje. Want al is er op de hele plaat niet één tegenvallend nummer te horen en blijft de kwaliteit over de hele lijn goed, er zijn ook niet echt uitschieters te vinden op dit plaatje.

Of wacht... Na enkele beluisteringen onderscheidt Knight of Noir zich toch telkens weer een beetje van de rest, als de ene soldaat die zijn hoofd eventjes boven de loopgraven durft uit te steken. “I'm on a roll...”, zo zingt Susanne rustig over de pauken en de kabbelende piano heen, en onwillekeurig laten we ons telkens verschalken tot de gedachte dat het hier om een cover van Lucky van Radiohead gaat. Daar groeit het nummer langzaamaan van weg, om in 5 minuten op eigen benen te gaan staan, en ons helemaal over de streep te trekken.

Ons eindoordeel valt dan ook bondig samen te vatten als : goed plaatje, met één echte uitschieter die we met plezier op iPod of mp3-speler zwieren.

Deze recensie vind je ook hier op Indiestyle.be

Gentse Feesten : de laatste avond

De Gentse Feesten heb ik in stijl afgesloten, vind ik zelf. Het werd nog een toffe, zij het late avond.
Ik begon met een bezoekje (ditmaal zonder kinderen) aan BataMatiq. De vrolijke gekte en humor van Cirq werkt heel bevrijdend en je bent meteen bereid mee te doen aan frivoliteiten als het verdelen van het terras in 4 sectoren, waarna je van sector moet veranderen (enkele malen zelfs), of aan de "10 seconds of Decap".

Er was die avond behalve een try-out van Jesus (in de container ; niet gezien) ook een optreden van Gili, intussen bekend van TV. Er was een wedstrijdje tussen 2 kinderen (van hooguit 10 jaar, schat ik) die om ter snelst een blikje pils moesten uitdrinken (gerustelling achteraf: "Beste mensen, het was natuurlijk geen écht bier in de blikjes. Het was Cara Pils!"). De sfeer zat (ook dankzij de Sfeer-O-Meter) goed in, maar ik wou nog graag een concertje meepikken, dus op naar Polé Polé.
Daar bracht het Merdan Taplak Orkestar een mix van Oosteuropese volksmuziek en dance (techno, drum 'n bass en dubstep), en ik kan u verzekeren : dat geeft nogal een feestje ! Jammer dus dat ik enkel het einde van het optreden (nog zo'n 4 of 5 nummers, inclusief bisnummers) zag, maar ik was wel onder de indruk. En fantastisch trouwens hoe je een tuba de bastonen uit drum 'n bass kan laten zinderen !

Bij Sint-Jacobs kreeg ik nog een stuk mee van het optreden van Dolfijntjes, met Wim Opbrouck. Ze mengen allerlei liedjes door elkaar en maken er iets eigens van (b.v. met flarden Britney Spears, "Pass the Dutchie", "Koevoet is beter dan boelie",...), maar eigenlijk is het toch niet echt mijn ding. Na een kwartiertje begint het ondanks het overduidelijk speelplezier van Wim en zijn bende toch wel een beetje tegen te steken, ook al omdat al die muziekjes vermengd worden tot een vrij egaal geheel.
Met rock 'n roll en zelfs blues van R.L. Burnside sloot ik de Gentse Feesten dansend af op het Bal Populaire in het Baudelopark.
Jammer dat de regen zoveel roet in het eten strooide dit jaar, want het waren alweer fijne Gensche Fieste !

Lied van de week : week 30 - 2011

Weather of a killing kind - The Tallest Man On Earth

In mei zag ik The Tallest Man On Earth al eens aan het werk, en ik was toen danig onder de indruk. Nu heeft de man een nummer uitgebracht in de reeks van 10 singles die adultswim op hun website aanbiedt (zie hier). Het nummer past uitstekend bij het weer dat we laatste tijd zoveel mochten meemaken, denk ik, wanneer ik alleen nog maar de titel zie...

Je mag het nummer hier gewoon downloaden.
Geniet ook van onderstaande nummers van The Tallest Man On Earth, u zomaar aangeboden door platenlabel Dead Oceans :

• Burden of tomorrow (mp3)
• Like the wheel (mp3)
• King of Spain (mp3)

Lyrics :

Well I see the clouds, I see the shadow
It's rainin' wolves outside our door
We stand and watch through hesitation
'Cause they'll be spread out there forevermore

You said the sun's behind the fallin'
It's how the creature's heed their paws
And lay their hands on my decisions
And burn right through the books of somber loss

Now there is somethin' in the wild
Here is a weather of a killin' kind

Silently pass their sleeping jaws now
But I hold cymbals in my hands
Don't need no score to play this piece, no
Don't need no violins to lose a man

Now there is somethin' in the wild
Here is a weather of a killin' kind

I drink for something when I'm nothing
I drink for nothing when it's gone
And I feed the clouds, they are my shadow
'Cause I have raised the cubs my self alone

Now there is somethin' in the wild
Here is my weather of a killing kind

Gentse Feesten : Krema Kawa + Clement Peerens Explosition

Er stond verrassend weinig volk op Polé Polé gisteren. Maar dat lieten we niet aan ons hart komen, en we genoten van de Vlaamse reggae en ska van Krema Kawa. In een vorig leven waren ze de El Creme Glace Ques, en in die hoedanigheid speelden ze met Dimitri Leue mee op één van de beren-cd's van Kapitein Winokio. Geen Dimitri Leue dit keer, maar de muziek zat (doorgaans) goed, de sfeer werd er ingebracht en de zanger (die eruitzag en zich gedroeg alsof hij ooit nog in een boysband gezeten heeft) eiste een hoofdrol op.

Nederlands en Frans werden door elkaar gebruikt, en af en toe een Antwerpse variant van onze moedertaal. Tijdens de soundcheck hoorden we hen een leuke versie spelen van Back to black van Amy Winehouse (althans gedeeltelijk), en het was eigenlijk jammer dat ze die niet herhaalden in hun set. Voor de rest heb ik weinig opmerkingen...

Muzikaal is het allerminst subtiel wat Hugo Matthysen als zijn alter ego Clement Peerens brengt, en tekstueel nog veel minder. Het is het soort M!LF-achtige humor en het

totally over the top concept en de dik aangezette uitvoering die het hem doen, en zorgen voor telkens weer volop ambiance.

En daar gingen we voor ! En dat kregen we, met tonnen ! Of om het met groepslid Aertbeliën Sylvain te zeggen : "Respects for Clement!"

Gentse Feesten : De vliegende pinguïns

De Jeugddienst van de Stad Gent organiseerde in de Kammerstraat haar eigen Kinderfeesten, met heel veel kindertheater. Wij wonnen vrijkaarten, dus gingen we gisteren naar de voorstelling De vliegende pinguïns van Allemaal Theater vzw.
Twee pinguïns willen leren vliegen, want het ijs aan de Zuidpool smelt en straks kunnen ze er niet meer blijven leven. Het is het uitgangspunt voor een grappige voorstelling, waar de kinderen enorm van genoten. Grappen en grollen (met de klassieke rolverdeling tussen de "slimme" -nu ja- en de "domme" pinguïn) worden afgewisseld met serieuzere toelichtingen en enkele liedjes, en uiteindelijk slagen de pinguïns erin een manier te vinden om te vliegen (uiteraard). Er is veel interactie met de kinderen in het publiek, en al te opdringerige kinderen worden vakkundig genegeerd...
Wat het liedje over Roodkapje (waarop de ene pinguïn verliefd is) kwam doen in het verhaal is absoluut onduidelijk, en het is het enige echt bij de haren getrokken onderdeel van de voorstelling, die voor de rest afwisselend genoeg is en toch voldoende de verhaallijn bewaakt...

Gentse Feesten : van Wim Toucour tot William Sweetlove (maar dan in omgekeerde volgorde)

Het was een fijne dag met de kinderen op de Gentse Feesten vandaag.
Eerst zagen we in het klooster van de Augustijnen de eco-tentoonstelling van William Sweetlove: De ark van Noach. Allerlei felgekleurde, uitvergrote dieren staan opgesteld doorheen het klooster, een vreemd decor voor deze wezens. Bovendien zijn ze soms een tikkeltje anders dan we ze kennen: honden met sportschoenen aan de voorpoten en een soort raketlanceersysteem op hun rug, dat is allerminst alledaags te noemen. Vooral voor kinderen werken de grote sculpturen met een grote aantrekkingskracht.

Op MiraMiro zagen we drie voorstellingen, al zijn de eerste twee niet zozeer dynamische voorstellingen waarnaar het publiek kijkt, maar interactieve opstellingen.

El laberint van het Spaanse Companiya Itinerània is een doolhof waarbij je allerlei doorgangen kan openen door opdrachten uit te voeren of raadsels op te lossen. Kan je ergens niet door, dan kan je later opnieuw proberen, want er zijn heel wat mogelijke wegen doorheen dit labyrint, en eruit raak je sowieso makkelijk. Maar de uitdagingen blijken zeer aanstekelijk en uiteindelijke wil je alles minstens geprobeerd hebben (er zitten ook enkele moeilijke tussen hoor!).

Ook The insect circus museum is een opstelling: een wagen met daarin een tentoonstelling over het insectencircus, met de wespentemmer, de pissebeddenjongleur en andere fijne shows, allemaal fictief natuurlijk, maar toch knap uitgewerkt...

Het Franse Compagnie l'Eléphant Verte bracht met Le meilleur ami de l'homme een voorstelling in de Veldstraat, waarin een bazin haar drie "man-honden" uitlaat. Deze mannen zijn blijkbaar de volgende stap in de evolutie: de homo sapiens hondicus. Mannen met hondse manieren, dat betekent vooral heel veel humor en improsivatie en interactie met het publiek. We hebben enorm gelachen en heel erg genoten, zelfs de kinderen die door het Frans niet zo veel van de tekst begrepen...

Op het Laurentplein zagen we de groep Wim Toucour aan het werk. Zanger-gitarist Wim is een kennis van ons, die ik ooit aan het werk zag bij zijn vorige groep (Morabezza). Hij brengt nog steeds een soort kleinkunst die muzikaal breder durft te gaan, en leent uit wereldmuziek. Openingsnummer Oh Maria (het zou heel goed kunnen dat ik de songtitels mis heb) dreef op een Afrikaanse gitaarpartij die had kunnen weggelopen zijn uit een rustiger nummer van Vampire Weekend. Daarna volgde een eigen versie van Het dorp van Wim Sonneveld, verteld vanuit het standpunt van een Marokkaanse gastarbeider die uiteindelijk noch in Marokko noch hier écht thuis is... e ko no mie, ik kan nie mé kenden we nog van bij Morabezza, en blijft een grappig nummer dat de impact van de economie kritisch onder de loep neemt. In De bron van de Molenbeek blikt de zanger terug op zijn jeugdavonturen met zijn broer Koen, die samen de wijde omgeving van Ninove gaan verkennen en daarna toont Wim wat je met een boor en een gitaar kan in een eigen versie van Mexico (bekend van de Zangeres Zonder Naam). Geloof me, het klinkt erger dan het is... Na alweer een nummer dat we nog herkenden uit de Morabezza-tijd (Rust), waarin er rust gezocht wordt bij Joao en Jobim, noopten mijn vermoeide en door de kou aan hun benen overmande kinderen mij huiswaarts, maar het was een fijn concertje dat we nog meepikten zo, als afsluiter van de dag.

Gelezen (39)

Een korte geschiedenis van de tractor in de Oekraïne - Marina Lewycka

In dit bejubelde boek van Marina Lewycka is het verhaal van de oude man die trouwt met een Oekraïnse vrouw die op die manier haar verblijfsvergunning in Engeland én veel geld wil bemachtigen, wellicht vooral een voorwendsel om te kunnen schrijven over een familiegeschiedenis, die tot voorbij de Tweede Wereldoorlog terug reikt. Maar dat hoeft geen bezwaar te zijn, want het boek is vaak grappig en wisselt die grappige passages af met voldoende ontroerende stukken. Ook de verhouding tussen de twee zussen, die hun vader proberen te redden uit de klauwen van hun "stiefmoeder", wordt raak neergezet.
De grootste verdienste van de schrijfster is dat ze erin slaagt de verschillende verhaallijnen (er is ook nog de "korte geschiedenis van de tractor in de Oekraïne", een manuscript van het oude hoofdpersonage) op een organische manier bij elkaar te brengen, zonder te verwarren of zonder het ritme uit het boek te halen.
Een fijn boekje noemen wij dat dan...

Rave on Buddy Holly

Er is een prachtige tribute-cd (Rave on Buddy Holly) uitgebracht als ode aan Buddy Holly, die dit jaar 75 jaar zou geworden zijn, mocht hij niet tragisch omgekomen zijn in 1959. Bij dat vliegtuigongeluk kwamen overigens ook Ritchie Valens en The Big Bopper om... (zie ook de film La bamba uit 1987)

Buddy Holly tekende voor enkele erg mooie vroege rock 'n roll klassiekers (zoals Everyday, That'll be the day en Peggy Sue).



Tracklist van het album :

1. Dearest – The Black Keys
2. Every Day – Fiona Apple & Jon Brion
3. It’s So Easy – Paul McCartney
4. Not Fade Away – Florence + The Machine
5. (You’re So Square) Baby, I Don’t Care – Cee Lo Green
6. Crying, waiting, hoping – Karen Elson
7. Rave On – Julian Casablancas
8. I’m Gonna Love You Too – Jenny O.
9. Maybe Baby – Justin Townes Earle
10. Oh Boy – She & Him
11. Changing All Those Changes – Nick Lowe
12. Words Of Love – Patti Smith
13. True Love Ways – My Morning Jacket
14. That’ll Be The Day – Modest Mouse
15. Well…All Right – Kid Rock
16. Heartbeat -The Detroit Cobras
17. Peggy Sue – Lou Reed
18. Peggy Sue Got Married – John Doe
19. Raining In My Heart – Graham Nash

Je kan het album hier kopen.

Rave On Buddy Holly by concordmusicgroup

Die Essenz der Dinge

Schuilend voor de regen op de Gentse Feesten, belandden mijn kinderen en ik eerder deze week in het Design Museum. Om cultuur voor kinderen in de vakantie (en ook daarbuiten, vermoed ik) te promoten, is er daar voor hen een opdrachtenspel : De schatten van Vlieg. In dit museum is dat spel opgebouwd rond de tentoonstelling Die Essenz der Dinge.
Als ondertitel draagt deze tentoonstelling "Design en de kunst van het vereenvoudigen". Getoond wordt hoe design (zeker in economisch barre tijden) op zoek gaat naar reductie, om een maximaal effect uit een minimum aan materiaal te halen. Het is eigenlijk een gasttentoonstelling van het Vitra Design Museum uit Weil am Rhein.
Je ziet er onder andere deze ontwerpen :

We Seem To Have Misplaced Our Igloo

Ik zag We Seem To Have Misplaced Our Igloo al op Boomtown vorig jaar, en dankzij Urgent.fm won ik hun single Juno (met beide onderstaande nummers), dus maak ik met plezier wat reclame voor deze band uit Kortrijk. De groep klinkt bij momenten een beetje als MGMT, al moeten ze nog wel even groeien voor ze even goeie papieren kunnen voorleggen natuurlijk...

Je kan hun debuutalbum Science will bring us together hier kopen.

Juno by We seem to have

Vague by We seem to have

Lied van de week : week 29 - 2011

Can't keep Johnny down - They Might Be Giants

They Might Be Giants kent u misschien nog van Birdhouse in your soul en/of Istanbul (not Constantinople) uit 1990, maar de band bleef platen maken met zalige popmuziek. Ze brachten net hun vijftiende (!) album uit, Join us, en daarop staat dit prachtig nummertje, dat zomerser is dan het weer momenteel in Gent, en dat aanstekelijker is dan een polonaise op de Gentse Feesten...

Dit is de winnende clip van de wedstrijd die de groep uitschreef voor fans om bij het nummer zelf een videoclip ineen te knutselen :

Je kan het nieuwe album hier kopen.

Lyrics :

Outnumbered a million to one
All of the dicks in this dick town
Can't keep Johnny down
Men piled up in a towering mound
None of them once has found a way
To keep Johnny down

Spending days by myself
Remembering slights
I'm not a monument to justice
Plus which I don't forget a face

And they can't (down, down, down)
Can't keep Johnny down (down, down, down)
They haven't yet built the man (down, down, down)
That'll keep old Johnny down (down, down, down)

Some dude
Hitting golf balls on the moon
Bathroom in his pants
And he thinks he's better than me
I'm pointing a finger at my own face
They can't know what's in here
And they can't keep Johnny down

Beneath my dignity
To flip off the guy
When he pulls up alongside
To say my gas cap is unscrewed

And they can't (down, down, down)
Can't keep Johnny down (down, down, down)
They haven't yet built the man (down, down, down)
That'll keep old Johnny down (down, down, down)

And they don't (down, down, down)
Don't know what I've seen (down, down, down)
They can't know what's in here (down, down, down)
And they can't keep Johnny down (down, down, down)

Gentse Feesten : Puppetbuskerfestival + Boomtown: Avi Buffalo

We zagen enkele voorstellingen gisteren op het Puppetbuskerfestival...
Voor de optreden op de Koornmarkt startten, zagen we al op een grasperkje de voorstelling Le cercle van het Franse Cie Spirale, waarin de prehistorie met rudimentaire, prachtige houten poppen tot leven werd gewekt.

Het Italiaanse Cia Dromosofista bracht Historieta di un abrazo (Vertelling van een omhelzing), een mooie voorstelling waarin verschillende vormen van poppentheater elkaar afwisselden, met muziek erbij. Het was vooral vertederend, en met zoveel zichtbaar plezier gespeeld, dat de grijze regenwolken bijna verdreven werden. De vreemde voorstelling Dirk van het Nederlandse Electric Circus viel wat tegen : een robot-zwerver achter een winkelwagentje met een orgeltje, maar echt veel gebeurde er niet en er werd ook niet gesproken, zodat het niet langer dan een paar minuten kon boeien. De Chileen van Teatrapo hadden we vorig jaar of zo ook al aan het werk gezien met zijn grote pop Sophia waarmee hij enkele duetten zingt en grappig inspeelt op het publiek...

's Avonds stond een verscheurende keuze op het menu op Boomtown. Door een programmatiewissel stond Josh T. Pearson al op de eerste dag geprogrammeerd, en we hadden net Avi Buffalo aangestipt op het groot podium. Hun optreden vorig jaar op Pukkelpop was goed, al was de afwezigheid van de toetseniste toen een verzwakking. We hoopten dan ook op een klinkende revanche, en bovendien stelde Avi Buffalo heel wat nieuw materiaal voor van het later dit jaar te verschijnen tweede album. Jammer genoeg ontbreekt nog steeds een toetseniste (ze stapte ziek en moe van het touren uit de band), en die zou het optreden meer glans hebben kunnen geven. Immers, de hoge stem van zanger Avi Zahner-Isenberg gaat soms wat verloren in de hardere gitaarnummers, en we herinneren ons dat de keyboards de balans in de nummers beter maakte, waardoor ook zijn stem beter tot zijn recht kwam. Je hoort het in nummers waarin de gitaren minder hard gaan of er hogere noten gespeeld worden : dan is de groep op zijn sterkst, met een passend geluid bij de stem... En je hoort het in hun grote hit What's in it for, waarin de huidige balans in het geluid het nummer eigenlijk iets minder goed maakt.

Toch waren we bijzonder gecharmeerd voor de oudere en nieuwe nummers, en na een aarzelende start werd het een meer dan gesmaakt optreden.

Gentse Feesten : Pierke Pierlala + jeugdcircusfestival + BataMatiq

Maandagnamiddag hadden we geluk met het weer. Tijdens de hele voorstelling van Pierke Pierlala (dit keer in het avontuur over het ongehoorzame Flipke Flapke) in het Huis van Alijn viel geen druppel regen. Meer zelfs : de zon scheen! Het werd dus (klassiek) genieten van het poppenspel, de Gentse grapjes en de ambiance waarin alle kinderen de "vriendjes van Pierke" zijn die meehelpen het avontuur tot een goed einde te brengen.

Op het Jeugdcircusfestival in het Baudelopark zagen we een voorstelling die ik zonder de twijfel de beste durf noemen die we al ooit op dit festival (dat toch al aan de tiende editie toe is) zagen. Het Frans-Zwitserse gezelschap Cie un de ces 4 bracht Madame et sa croupe, waarin ze jongleren, acrobatie en diabolokunsten verweven met muziek (gitaar, viool en een geweldige persiflage op Bad romance van Lady Gaga) en humor, allemaal gebracht in een verhaaltje in een barokke setting (een hertogin en haar 3 bedienden). De acrobatieën en de diabolo-act waren verbluffend, én het geheel was goed uitgewerkt, grappig en er zat heel veel vaart in (na een zeer trage start weliswaar). Puik gedaan!

Cirq heeft behalve BataStrand ook nog in de Willem De Beersteeg haar vaste stek, waar ze BataMatiq presenteren : een ode aan allerlei automaten. Je kan er je kinderen laten omvormen tot Robokids, je kan de Sfeer-O-Meter in het groen fietsen, er is de klassieker 10 seconds of Techno en er zijn allerlei automaten waar je mits 20 cent in een gleuf een leuke verrassing krijgt van de Cirq-mannen achter het geheel (in dit geval zéér letterlijk te nemen).

Gentse Feesten : De Propere Fanfare

Op aanraden van een vriendin zag ik gisterenavond De Propere Fanfare, die ditmaal optrad in thuisbasis bij' De Vieze Gasten. In het prachtige gerenoveerde zaaltje (dat volgens de principes van het passiefhuis werd opgevat) bracht de voltallige bende anderhalf uur lang nieuwe en oudere nummers, met op de achtergrond soms projecties van eerdere voorstellingen in binnen- en buitenland.
De Propere Fanfare, bestaande uit meer traditionele fanfare- en orkestinstrumenten maar ook accordeons en gitaren, staat telkens garant voor ambiance. De meeste nummers zijn eigen composities, vinden hun wortels in diverse (muziek)culturen en zijn in die zin een perfecte afspiegeling van de diversiteit van de Brugse Poort, het Gentse stadsdeel waar De Propere Fanfare zo mee vergroeid is.
Het spelen van een thuismatch heeft zo zijn voordelen, en voor het publiek betekende het in ieder geval dat ze er helemaal voor gingen, met een aanstekelijk enthousiasme en in groeiende interactie met het publiek, dat mocht meezingen en uiteindelijk zelfs mocht meedansen. Want behalve de muzikanten zijn er ook heel wat figuren die voor de choreografieën en randanimatie zorgen.
Onderstaande foto's geven een mooi beeld van wat zo'n spetterend optreden wel behelst...

En we geven ook nog graag volgende mp3-tjes mee die ze aanbieden op hun website (en die je er ook kan voorbeluisteren, net als heel wat andere nummers trouwens) :

• Vélo (mp3)
• Luxemburg (mp3)
• Vanmoeten (mp3)

Holy Fuck

Geweldige muziek ! Instrumentale muziek, vaak experimenteel, dat brengt Holy Fuck. Vorig jaar brachten ze het prachtige album Latin uit, dat ik pas recent ontdekte. Wat een geweldige muziek is dit toch !

Download hier Latin America als mp3 :

Efrim Manuel Menuck

Efrim Manuel Menuck, frontman van Godspeed You! Black Emperor en A Silver Mt. Zion, heeft een solo-album uit : Efrim Manuel Menuck plays High Gospel. Je kan het hier helemaal streamen. Dan ontdek je dat zijn solo-werk (uiteraard) in de lijn ligt van eerder werk met zijn bands, maar dat maakt nét de pret natuurlijk...

Je krijgt alvast deze teaser mee :

Our lady of parc extension and her munificent sorrows (mp3)

Je kan het album hier kopen.


Plays "High Gospel" - EFRIM MANUEL MENUCK by Constellation Records

Lied van de week : week 28 - 2011

Try to sleep - Low

Dezer dagen luister ik met intens plezier naar het nieuwe album C'mon van Low, en opener Try to sleep is een onvervalst mooi Low-nummer, waarvan het telkens weer genieten is. Eigenlijk hadden ze amper een mooiere opener voor hun album kunnen kiezen. Langzaamaan kruipt het onder de huid, in je oren en raak je het niet meer kwijt. Natuurlijk is het hele album genieten geblazen, en ik raad het dan ook iedereen ten zeerste aan !

Je kan het album C'mon hier kopen.

Lyrics :

You try to sleep
Cause there's never enough
You try to sleep
But then you never wake up
Inside the dream
You take a step
You come to see
To see your debt

Try to sleep
Don't look at the camera
Try to sleep

You stretch your wings
You take a breath
You hide your feet
Embrace your head
A tragedy
No, there's never enough
You try to sleep
But then you never wake up

Try to sleep
Don't look at the camera
Try to sleep

But then you never wake up

Batastrand

Tijdens de Gentse Feesten zorgt CirQ alweer voor een oase van absurde humor en gezellige rust buiten de feestenzone, dit keer op de terreinen van DOK.

Daar organiseren ze na bataClan en bataKamp nu dus bataStrand :

Van 16 tot 25 juli, van 14u tot 24u, aan de splitsing van Koopvaardijlaan en Afriklaan in Gent.

Gentse Feesten 2011

Morgen beginnen de Gentse Feesten. Een greep uit het fijne en rijke aanbod :


- Op het Puppetbuskerfestival staan allerhande vormen van poppentheater op de agenda, en je kan altijd fijne ontdekkingen doen, niet alleen in het Europees Figurentheatercentrum, maar ook op locatie op de Korenmarkt, het Woodrow Wilsonplein (de Zuid) en in de Veldstraat... (van 16 tot 24 juli)
- Ook al zo'n klassieker op de Gentse Feesten is het straattheaterfestival MiraMiro : met gratis en betalende voorstellingen voor jong en oud, met het hart van de activiteiten nabij de Sint-Baafsabdij, maar ook Bij Sint-Jacobs en de Korenmarkt (enkele voorstellingen vanaf 16 juli, maar vooral van 21 tot 24 juli)
- Gent Jazz loopt op zijn laatste benen, maar er zijn nog fijne concerten van Agnes Obel, Absynthe Minded en Angus & Julia Stone (vanavond), Raphael Saadiq (zaterdag 16/7) en Daniel Lanois' Black Dub featuring Trixie Whitley & Brian Blade (zondag 17/7)
- Dance in alle vormen en maten vind je op 10 Days Off met onder meer Dr Lektroluv (15/7), Simian Mobile Disco (16/7), Carl Craig (18/7), Laserkraft 3D en Tocadisco (20/7), Richie Hawtin (21/7), 2562 en Martyn (22/7) en Moodymann (25/7) in de Vooruit
- Nog meer muziek op het Boomtownfestival op de Kouter en in de Handelsbeurs, met onder meer Gorki, Avi Buffalo, Love Like Birds, Deerhoof en Kiss The Anus Of A Black Cat (19/7), Low Vertical en Amatorski (20/7), You Raskal You, The Bony King Of Nowhere, Josh T. Pearson en 13 & God (21/7), Architecture In Helsinki (22/7), Intergalactic Lovers, Steak Number Eight en Drums Are For Parades (23/7) en Ólafur Arnalds die optreedt op 20, 21 én 22 juli !
- Wereldmuziek, reggae en aanverwante genres kan je natuurlijk vinden op het Polé Polé Festival (16 tot 25 juli) aan de Koren- en Graslei, met onder meer Kraak & Smaak (16/7), Internationals featuring Lize Accoe (19/7), Discobar Galaxie (20/7), The Glimmers (23/7), Krema Kawa, Buyse en TLP (24/7), Merdan Taplak Orkestar en Buscemi & The Squadra Bossa (25/7)
- verder fijne optredens van Flat Earth Society (Bij Sint-Jacobs, 18/7), Flip Kowlier (Sint-Baafsplein, 18/7), SX en The Sore Losers (Bij Sint-Jacobs, 20/7), Headphone (Bij Sint-Jacobs, 23/7) en No Angry Young Man (Groentenmarkt, 23/7) en Clement Peerens Explosition (Bij Sint-Jacobs, 24/7)

De rest van het uitgebreide programma, met theater, museumbezoeken, rondleidingen, foren en markten,... vind je op www.gentsefeesten.be

Mailachterstand

De voorbije weken was er na de drukte op het werk heel veel drukte privé. Niet noodzakelijk heel bijzondere dingen (al waren er enkele hele fijne momenten van drukte tussen...), maar gewoon : alles wat blijven liggen was de voorbije maanden, én de voorbereiding van de verhuis. En mijn kinderen waren de hele week bij mij, wat bijzonder leuk (maar dus ook druk en vermoeiend) was...
En zo was ik 's avonds vaak heel moe, en ik had ook weer veel last van rugpijn.
Mijn mailachterstand : die haal ik de komende dagen in ! Beloofd ! Dus als u nog geen antwoord kreeg, het komt eraan...

Lied van de week : week 27 - 2011

In want of something - School Is Cool

De bandnaam (School Is Cool) is zo uncool als maar zijn kan, maar dit liedje is best wel aanstekelijk. Bovendien hebben ze er een verrassend vreemde en zelfs lugubere clip bij gemaakt, en hey, ik betrap mezelf op het neuriën van dit liedje op de fiets, op het werk, tijdens de afwas,...

Lyrics :

Monday, back to school
life is boring without rules
Tuesday going out, all you gotta do is shout
lalalalalalaa

Wednesdays meet the guys, meeting girls is also nice
Thursdays see a show, all you gotta do is let me know
let me know.

we go from nothing
back to nothing
(and) in want of something
we fear the coffin

Fridays stay up late
tell me bout the stuff you hate
dance to me in that dress you love,
Saturdays are dull enough
lalalalalalaaa

we go from nothing
back to nothing
(and) in want of something
we fear the coffin