Lied van de week : week 26 - 2011

How come - Avi Buffalo

Vorig jaar wist Avi Buffalo ons te bekoren met het prachtige What's in it for, en de nieuwe single is dan wel helemaal anders, maar we vinden het een charmant nummer, dat alweer zomers klinkt, zij het niet uitbundig zomers, maar eerder laidback, ideaal voor een zwoele zomeravond...

Je kan de single hier bestellen

Lyrics waren er nog niet te vinden...

Over "dwerghammertjes" en konijnen

In augustus verhuizen we. Dit huis is te klein geworden voor ons drietjes. Mijn twee kinderen en ik moeten er één slaapkamer delen, die meteen ook hun speelkamer is, en dat ging een tijdlang, maar nu zijn we er stilaan aan het uitgroeien, als een spin of slang uit haar vel.


In het nieuwe huis mogen we een huisdier houden. De eerste keuze was een kat, maar omdat hun moeder allergisch is aan katten, besloten we maar om een ander dier te kiezen. Als ze telkens vol kattenhaar naar hun moeder zouden gaan, zou dat uiteindelijk voor niemand leuk zijn.
En zoals er al vooraf veel gediscussieerd wordt over wie de "grote" en de "kleine" kinderkamer zal krijgen (in feite zijn ze wellicht ongeveer even groot, maar omdat de tweede kamer smaller is -en dieper-, oogt ze kleiner), is de keuze van een huisdier hier een hot item tegenwoordig.
Helemaal aan kop in de race ligt het "dwerghammertje" (zoals Mirko het diertje consequent noemt, en intussen heeft zijn zus die grappige naam al wat overgenomen). Een dwerghamstertje, zo redeneren ze, is zo klein, dat er gerust TWEE in ons huis kunnen (voor elk één). Bovendien krijg ik al enkele weken te horen hoe voordelig zo'n dwerghamstertje wel niet zou zijn in huis : hij vraagt amper werk, de kinderen zullen er zo dol op zijn dat zij hem helemaal gaan verzorgen en hij kan makkelijk in elke kamer een onderkomen krijgen...
Een konijn kan -als een dwerghammertje onverhoopt toch niet zou mogen- ook nog, zo vinden ze. Zo'n konijn is ook zacht en aaibaar, weliswaar groter en dus iets moeilijker (jaja, papa, knoop dat maar goed in je oren...). Maar eventueel is dat dus ook nog een mogelijkheid.
Ik heb mijn kinderen al duidelijk gemaakt dat we niet meteen vanaf de eerste dag een huisdier nemen. Eerst gaan we onszelf comfortabel voelen in het huis, en dan pas kan er een bewoner bij.
Ik vermoed dat ze na drie dagen (maximaal) al helemaal klaar zullen zijn voor gezinsuitbreiding...

10 platen die zijn leven beïnvloedden : Kris Bauwens

Kris Bauwens, een onderwijzer uit Gent, verzamelt cd's, vinyl platen en handtekeningen, smijt zich vol enthousiasme in de Lindy Hop en is sowieso heel veel met muziek en optredens bezig. We waren dan ook ontzettend benieuwd welke 10 platen het meest invloed hadden in zijn leven...

1. The final countdown – Europe

Zijn allereerste album ooit stond op een cassettebandje, dat ontelbare keren in de autoradio afgespeeld werd, daar aan zijn einde leek te komen maar gerepareerd werd door zijn vader en dat verloren raakte (en teruggevonden werd) en intussen aangevuld is door een vinyl exemplaar, gevonden op een rommelmarkt. Voor de achtjarige Kris waren de hairmetal-Zweden ongelooflijk opwindend. Met een mengeling van nostalgie en instemmend geknik op het titelnummer, Carrie en Rock the night, blijft dit hangen als het ultieme begin. Kris groeide op in een gezin waarin muziek niet erg belangrijk gevonden werd en waar weinig muziek gekocht werd. Enkele jaren later, tussen zijn twaalfde en zestiende, verdween muziek zelfs helemaal op de achtergrond voor hem.

Op zijn zestiende wordt Kris medewerker in één van de drie jeugdhuizen in Eeklo, De Media (de huidige N9). Programmator Jan De Boever maakt hem wegwijs in de diverse muziekstijlen die aan bod komen in de vooruitstrevende en alternatieve programmatie van het jeugdhuis, en één van de eerste ontdekkingen die Kris doet, is...

2. Third – The Soft Machine

“Hoort ge graag Pink Floyd ? Dan gaat ge dit ook graag horen !” Daarmee wees Jan De Boever de weg naar The Soft Machine, een groep met wisselende bezetting, voornamelijk rond Robert Wyatt (en ook in enkele bezettingen met Kevin Ayers). De groep maakt deel uit van de Canterbury scene, brengt psychedelische muziek (later ook evoluerend naar andere genres, om zelfs dichtbij jazz te belanden) en klinkt volgens Kris op zijn best op “Third”, een dubbel-LP met slechts 4 nummers. Vooral de stem van Wyatt intrigeert hem mateloos.

Twee jaren geleden, bij een trektocht door Engeland, trekt Kris zijn stoutste schoenen aan. Via een tip is hij aan het adres geraakt van Robert Wyatt, die teruggetrokken leeft in een klein Engels stadje. Hij belt aan om een handtekening te vragen, wordt door Wyatts vrouw (Alfreda Benge, die zijn hoezen schildert) binnen genodigd, want Wyatt zelf blijkt naar de supermarkt. Robert Wyatt is zeer blij met het bezoek, en een hele namiddag wordt er gepraat over muziek en geluisterd, vooral naar jazz. Wyatt maakte Kris wegwijs in zijn muziekkamer, waar Björk, David Gilmour, Nick Cave en anderen met hem opnamen.

De eigenzinnige programmatie in De Media in Eeklo en de platentips van Jan De Boever zorgen voor een ware muzikale ontdekkingsreis voor Kris in die jaren, en zo komt hij uit bij grootheden als Captain Beefheart en Frank Zappa

3. Hot rats – Frank Zappa

Natuurlijk heeft Frank Zappa (samen met zijn begeleidingsband The Mothers Of Invention) ontelbare wonderlijke, prachtige platen gemaakt, maar binnen zijn hele oeuvre met heel veel jazzinvloeden en ontelbare stijlwissels (zelfs binnen eenzelfde nummer) springt Hot rats er toch bovenuit. Kris noemt dit album één van de meest toegankelijke platen van Zappa, zonder dat aan kwaliteit ingeboet wordt.

Voor Kris Zappa leerde kennen, had hij al kennisgemaakt met Robert Crumb, de Amerikaanse striptekenaar die een ware cultstatus verwierf. Crumb maakte ook muziek, trad zelfs ooit op in De Media en leidde Kris zo naar Beefheart en dus ook Zappa.

De muziek van Frank Zappa, zo legt Kris uit, is als wiskunde. Ogenschijnlijk eenvoudige nummers die toch zoveel moois en ingewikkelds bevatten, waarbij het geheel meer wordt dan de som van de afzonderlijke delen. Bovendien is dit het soort platen waardoor Kris leerde om albums die hij niet meteen mooi vond, een kans te geven om te groeien, om eraan gewoon te worden en tenminste enkele keren te blijven proberen luisteren tot je (al dan niet) de klik kan maken en hoort wat de plaat zo goed maakt. Muziek beluisteren, het is niet altijd makkelijk en hapklaar...

4. The Velvet Underground & Nico – The Velvet Underground

Lou Reeds solowerk en het lezen van boeken over Andy Warhol en The Factory effenden de weg naar The Velvet Underground, waar Reed ook nog John Cale, Sterling Morrison en wellicht de eerste vrouwelijke drummer in een alternatieve rockband, Maureen Tucker, naast zich zag. De hele manier waarop Warhol erin slaagde van het debuut van de band méér te maken dan zomaar een album, de muziek die zijn tijd ver vooruit was en die toen niet aan de straatstenen verkocht raakte, en de onvoorstelbare invloed die The Velvet Underground hadden op de latere muziekscene, zijn slechts enkele elementen die Kris' interesse in de band opwekten. Alles eromheen maakt van deze plaat iets enigmatisch, en het toont voor Kris de vervlochtenheid van muziek met andere kunstgenres.

5. Way to blue : An introduction to... - Nick Drake

Zonder twijfel noemt Kris deze plaat de meest ingrijpende die hij ooit beluisterde. In een kleine platenwinkel in Eeklo, de Epoxy, waar ze vooral metal en gothic verkochten, maar daarnaast altijd wel onverwacht goeie (en vaak nog vrij onbekende) muziek uit andere genres hadden staan, kocht hij dit album. Hij had net over Nick Drake gelezen, en diens intrigerende leven en dood. Drake maakte slechts drie platen, maar wat voor platen ! Toen hij enkele dagen later in de tweehandsbak bij Epoxy dit album tegenkwam, werd hij helemaal betoverd !

Snel daarna kocht hij ook de drie reguliere platen van Nick Drake, hij begon blogs over Nick Drake te lezen en op fora in te loggen, kocht bootlegs en field recordings, verzamelde steeds meer van en over Nick Drake en zou uiteindelijk zelfs mee tributes organiseren.

Al in de bloemlezing in dit album, is duidelijk dat Nick Drake een heel sterk geheel weet te smeden van zijn teksten, zijn specifiek gitaargeluid (hij speelt met open tunings, waardoor live concerten moeilijk waren) en alles eromheen omtrent zijn leven en dood. Zo is er geen bewegend beeld van hem bewaard, behalve mogelijks een filmpje waarop je op een festival iemand op de rug ziet die Nick Drake zou kunnen zijn... Zo leek hij in veel van zijn teksten zelf al op zijn eigen dood te alluderen (debuut “Five leaves left” kwam vijf jaar voor hij zou overlijden).

Kris ging de biografie van Nick Drake lezen, luisterde naar muziek die Drake zelf goed vond, en ontdekte zo het ene pareltje na het andere. Samen met enkele Amerikanen vatte hij het plan op om in Tanworth-in-Arden (waar Nick Drake had geleefd) een fanevenement/tribute op te zetten. In 2003 werd dit voor het eerst georganiseerd. Twintig mensen, waaronder de zus van Nick Drake (het enige nog levende familielid) en Robert Kirby (die de string arrangementen verzorgde op de platen van Nick Drake), waren aanwezig. Er was een soort viering waarop zijn muziek gespeeld werd in de plaatselijke kerk.

Kris ging als een pelgrim Nick Drake achterna en bezocht alle relevante plekken uit diens leven, in Londen, Cambridge en Tanworth-in-Arden. In 2004 organiseerde hij een expositie met zijn collectie in het Concertgebouw in Brugge en in het Cultureel Centrum van Eeklo. Bruno Deneckere en anderen speelden er als tribute band.

Daarna had Kris echter het gevoel dat het verhaal zowat verteld was, wat Nick Drake betrof. Zijn gedrevenheid om alles rond Nick Drake te verzamelen en verder uit te spitten, doofde, al blijft Nick Drake de grootste muzikale inspiratiebron voor hem, en heeft hij de weg gewezen naar talloze singer/songwriters.

6. Sackcloth 'n' ashes – Sixteen Horsepower

Op 11 juli 1997 vond voor het eerst (en meteen ook voor het laatst) ter gelegenheid van de Vlaamse feestdag Rock Vlaanderen 2002 plaats op het Gentse Sint-Pietersplein. Tussen acts als Gorki, Cheap Trick, Osdorp Posse en Luka Bloom stonden ook de totaal onbekende Amerikanen rond Eugene Edwards geprogrammeerd. Ondanks het hondenweer bleven Kris en zijn vrienden nog even voor het begin van het concert, en dat zou hij zich geen seconde beklagen.

De intensiteit van Sixteen Horsepower, live maar ook op deze debuutplaat, sloeg hem met verstomming. Dit noemt Kris nu eens écht “nekvelmuziek”. Hij bleef de band volgen, was bij wat later hun laatste concert zou blijken in het Rivierenhof in Deurne, en volgt nog steeds Woven Hand, al evenaart Edwards nooit meer wat hij met de eerste albums van Sixteen Horsepower kon maken.

7. Ágætis Byrjun – Sigur Rós

Ook deze plaat vond Kris in de Eeklose platenwinkel Epoxy, en alweer zou het een ontdekking worden die amper ergens mee te vergelijken valt. Enkel op basis van de bijzondere hoes werd de plaat gekocht. Een hele nieuwe wereld (waarin hij post-rock en talloze Ijslandse artiesten zou ontdekken) ging voor Kris open.

Vooral de hele emotionele lading die in de nummers (en met stip in Svefn-G-Englar) waart, paste zo goed bij zijn toenmalige gemoedstoestand, dat hij er midscheeps door getroffen werd.

8. Rejoicing in the hands – Devendra Banhart

Op aanraden van een bevriende kunstenaar vond hij deze CD. Het artwork alleen al intrigeert. Banhart is een soort moderne hippie, die alles zelf wil doen en totale controle wil houden over zijn muziek. Hij is een erg bizarre figuur, die samenwerkte met artiesten die toen nog totaal onbekend waren, maar tegenwoordig binnen én buiten de new folk scene naam gemaakt hebben. Vashti Bunyan is zo'n artieste, die zonder Banhart waarschijnlijk voor velen een nobele onbekende zou gebleven zijn.

Ook hier opende deze plaat de poort naar een hele wereld aan muziek, met bijvoorbeeld Joanna Newsom, CocoRosie,... Wie het belang van Devendra Banhart onderschat, moet maar eens op zoek naar de compilatie die hij zelf samenstelde onder de titel The golden apples of the sun. Op die compilatie vinden we de toen nog onbekende Vetiver, Joanna Newsom, Espers, Iron & Wine, Scout Niblett, CocoRosie en Antony (jawel, van The Johnsons).

9. Best of... - Nina Simone

Lange tijd was jazz een genre waar Kris niet echt affiniteit mee had. Hij kocht voor zijn platenverzameling al wel eens jazzplaten, maar meestal omwille van de hoes, maar deze best-of van Nina Simone leerde hem echt naar jazz te gaan luisteren. Hij werd helemaal betoverd door My baby just cares for me, en begon allerlei muziek op het Blue Note label te beluisteren. Ook in de N9 in Eeklo (De Media was intussen verdwenen en de heropstart gebeurde onder een andere naam, en zou ook een wat andere inhoud krijgen) luisterde Kris naar jazzconcerten. En toen kwam de klik : een ongelooflijk brede waaier binnen jazz openbaarde zich aan Kris.

10. Complete jazz series 1929-1941 – Sam Price

Zo'n twee jaar geleden introduceerde een vriend hem in de wondere wereld van de Lindy Hop. Op vooral swing jazz wordt er gedanst en gefeest alsof het nog steeds de eerste helft van de vorige eeuw is (vooral de periode tussen begin jaren '20 en de jaren '50 zijn er erg populair). Een heel universum van stromingen en oneindig veel (vaak onbekende) artiesten opende zich alweer, maar Lindy Hop is meer dan het dansen alleen, en betekent voor Kris vooral een bron voor vriendschappen en samen-plezier (tot in het buitenland toe).

Het is niet zo eenvoudig om uit dat gigantisch aanbod één plaat te kiezen, maar voor Kris is dit toch een representatief staaltje van wat er te ontdekken valt...

Lied van de week : week 25 - 2011

Soldier - Amatorski

Come home, van hun debuut-EP, leverde Amatorski al eens een "lied van de week" op, en nu ze een eerste volledig album uithebben, laat ik me graag meevoeren naar hun wereld met de prachtsingle Soldier. Eigenlijk valt er niet veel over te zeggen, gewoon luisteren zou moeten volstaan...

Je vind het nummer op het album TBC, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Winter's falling
and he wants to row
like a soldier's heart
a screeching crow

What if I
found the guiding beat?
And found the card
to stop the beating heart

You'll find
a war for your calling side
and wait for the least for the calling card
wait
but you go
and your fight will fail
how rough are you
that you watched her fields

if I wait to go
and you love her more
and wait for her shields
then calling more
waiting to go
but your fight will fail
how rough are you
that you watched her shields

Lucy Wainwright Roche

Lucy Wainwright Roche, dochter van Loudon Wainwright III, mocht onlangs in de AB haar nieuwe album voorstellen als voorprogramma voor haar vader. Dat debuutalbum, dat er kwam na 2 ep's, bevat 11 songs en een bonus, Say Yes, een duet met Ira Glass.
Wat meteen opvalt bij Lucy Wainwright Roche is dat ze een hele heldere stem heeft, die haar nummers een warme folkgloed geeft. Ze klinkt helemaal als de “woman next door”. Ook in haar teksten weerspiegelt ze het alledaagse leven en de alledaagse liefde, met al haar problemen.
Absoluut hoogtepunt van de plaat is The Worst Part, een lied waarin Lucy zingt over hoe ze van de man die ze liefheeft niet krijgt wat ze wil en hoort te krijgen, maar desondanks niet kan stoppen hem te beminnen (lied van de week in week 23). Breekbaar als ze klinkt, bezingt ze hoe de ruïnes van die liefde niet los te laten zijn. De zangeres is een nuchtere vrouw met liefde te geef, zoveel is duidelijk. De arrangementen zijn sober gehouden, en daarmee omzeilt ze met verve de pathos die vele anderen in zulk een lied zouden leggen.
Op haar debuut wordt Lucy overigens bijgestaan door The Indigo Girls (in October), door Girlyman én haar vader Loudon Wainwright III (Early train) en The Roches, een trio zussen, waaronder de moeder van Lucy. Die laatsten zingen mee in de prachtige, rustige cover van America, dat we natuurlijk allemaal kennen van Simon & Garfunkel. Wat deze cover zo mooi maakt, zijn alweer die heldere stem en het sobere arrangement, alsook de subtiele samenzang met de drie dames.
Ook het extraatje is allerminst een afleggertje: dezelfde ingrediënten die we hierboven al roemden vormen de hoofdbestanddelen van dit alleraardigst liedje. Ira Glass, presentator van de radio- en tv-show This American Life, is niet bepaald de beste zanger, maar de combinatie met de mooie zangstem van Lucy Wainwright Roche geeft het nummer cachet.
Het siert Lucy Wainwright Roche, die co-producer was van dit album, dat ze haar gasten niet te prominent in de etalage zet, maar hun medewerking in dienst van de nummers stelt. Haar eigen stem, en daarmee bedoelen we niet alleen haar voornaamste instrument, maar ook haar figuurlijke stem, komt zo helemaal tot zijn recht, en maakt van dit debuut een plaatje dat misschien niet noodzakelijk is in elke zichzelf respecterende platencollectie, maar dat er anderzijds allerminst zal misstaan en dat de moeite meer dan waard is. Een streepje rust tussen al het muziekgeweld dat ons bereikt kan deugddoend zijn, en dan is dit een prima keuze.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Lied van de week : week 24 - 2011

Civilian - Wye Oak

Het nieuwe album van Wye Oak bevalt me zeer, en dit titelnummer in het bijzonder. Er zitten vleugjes in van elementen die ik graag hoor in muziek : een eenvoudig doch doeltreffend ritme, een kronkelende gitaarmelodie, opbouw van zacht naar een voller geluid en een prachtige stem.

Je vindt dit nummer op het album Civilian, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

I am nothing without pretend
I know my faults
Can't live with them
I am nothing without a man
I know my thoughts
But I can't hide them

I still keep my baby teeth
In the bedside table with my jewelry
You still sleep in the bed with me,
My jewelry, and my baby teeth

I don't need another friend
When most of them
I can barely keep up with
I'm perfectly able to hold my own hand,
but I still can't kiss my own neck

I wanted to give you everything
but I still stand in awe of superficial things
I wanted to love you like my mother's mother's mothers did
Civilian

Civilian

Vaderdag

Dit kreeg ik van mijn kinderen :

een humeurmeter van Yenthe

een radio van Mirko, met een cd-tje en een dvd-tje met daarop de "Paparap" :

Lied van de week : week 23 - 2011

The worst part - Lucy Wainwright Roche

Enkele weken geleden zag ik Lucy Wainwright Roche het voorprogramma verzorgen voor haar vader, Loudon Wainwright III, in de AB. Het was een fijn optreden, en deze week ontving ik haar album Lucy uit mijn brievenbus vissen, dat ik kreeg ter recensie voor Indiestyle (binnenkort daar en ook op deze blog te vinden).
Heel wat nummers herkende ik uit de set, en dit wist me net als toen het meest te bekoren : The worst part. Ook de tekst raakt me, trouwens...

Je kan het album Lucy hier kopen.

Lyrics :

honestly you were less than a prince
I could say that again
what we had was little more than a glimpse
of the things that we hoped for back then

no one wants to find the one who
they thought was lovely was a flash in the pan
survey the scene well the break was clean hell
that may be true and yet the losses were grand

and the worst part is oh the worst part is
oh the very worst part is I will always love you anyway

left myself sitting pretty and dumb
sitting right on the rails
the service train came and set us apart
although now I'm still getting your mail

you seem to have found a way to bring me down
to make me see just how the problem was mine
if you would like to be a person making me
feel worse well you can get behind me in line

and the worst part is oh the worst part is
oh the very worst part is I will always love you anyway

Scott Matthew

Als je vorige album de wel erg lange titel There Is an Ocean That Divides and with My Longing I Can Charge It with a Voltage That's So Violent to Cross It Could Mean Death meekreeg, is Gallantry's Favorite Son een wat tegenvallende titel misschien, maar waar het natuurlijk echt om draait, is de muziek op de plaat. Zet Scott Matthew de lijn verder waarbij zijn rijk georchestreerde muziek hangt tussen een wat ingetogener Jens Lekman en The Divine Comedy? Haalt hij opnieuw het hoge niveau van zijn voorganger? Weet hij ons nog steeds te beroeren en ontroeren?

Wat meteen opvalt bij de eerste nummers, is dat Scott Matthew heel wat spaarzamer omspringt met de muziek, waardoor piano en gitaar wat meer op de voorgrond treden, of zoals in Felicity het gefluit. Daardoor past hij zich wat meer in in de traditie van de singer-songwriters die tegenwoordig het mooie weer maken. Toch blijven het erg toegankelijke liedjes, die op een druilerige regendag niet zouden misstaan op de radio, om iedereen een klein beetje vrolijker te maken.

Ook de spaarzame toetsen in Duet maken een ingetogen indruk en de melancholie wordt nu wel heel erg dik in de verf gezet. Het klinkt allemaal Britser dan Jarvis Cocker of The Kinks, al zijn de teksten universeler dan dat. Erg veel zelfvertrouwen spreekt trouwens niet uit die lyrics, en over 's mans zelfbeeld zullen we het maar beter niet hebben.

Nadat met Buried alive enige tekenen van verveling beginnen opzetten, wordt gelukkig tijdig een ander register opengetrokken in Devil's only child waarin we zouden zweren dat Neil Hannon van The Divine Comedy de plaat gekaapt heeft. Daarna gaat het tempo weer wat omlaag, en de teksten worden er opnieuw niet vrolijker op. Bijna grijpen we naar anti-depressiva, maar kijk eens aan: Scott Matthew gaat ons overtuigen van The wonder of falling in love, en daarvoor duikt hij opnieuw in het register dat we al enkele keren hierboven beschreven. Wie eens een origineel nummer zoekt om zijn lief de liefde te verklaren, komt met dit nummer natuurlijk nooit bedrogen uit. Zeemzoeterig maar net niet óver de grens, zo durven wij stellen.

Seedling kan ons ook na enkele luisterbeurten niet overtuigen, en is trivialer dan Buried alive en mocht van ons gerust achterwege gelaten worden. Gelukkig wordt het gevolgd door Sweet kiss in the afterlife, waarin de zanger al uitkijkt naar wat na dit leven kan komen. Afgesloten wordt er met No place like hell waarin de geest (en stem) van Elvis Costello (de rustige versie, niet de angry young man) rondwaart.

Samenvattend kunnen we stellen dat Scott Matthew wat andere paden bewandelt dan op zijn fantastische voorgaande plaat, dat hij dat niveau niet weet te herhalen, dat het een erg wisselende plaat is geworden met genoeg mooie nummers en slechts een enkele tegenvaller en dat 'less is more' in dit geval toch niet opgaat...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Inleiding tot een nieuwe blogrubriek : 10 platen die mijn leven beïnvloedden

Een rondvraag op Facebook, Twitter en via mail leerde me dat nogal wat mensen in mijn omgeving, voor wie muziek een belangrijke plaats inneemt in hun leven (in meerdere of mindere mate), interesse hadden om hun licht te laten schijnen over de platen die hun leven (en hun muzikale keuzes) beïnvloed hebben. Zo ontstond het idee om, een beetje in navolging van de rubriek in Humo, een nieuwe blogrubriek op te starten waarin mensen de 10 platen die hun leven het meest beïnvloed hebben, toelichten.
Omdat de spits afbijten niet makkelijk is, doe ik het zelf, en zo wordt meteen ook een beetje duidelijk(er) wat precies de bedoeling is. Het gaat immers niet (noodzakelijk) om de beste albums, maar wel om diegenen die het meest invloed hadden voor jou persoonlijk...
Wie zich alsnog kandidaat wil stellen om deel te nemen aan deze rubriek, mag me gerust mailen...

En hier gaan we dan :

1. Gorky - Gorky


Het was 1989, mijn middelbare school was ten einde en ik deed mijn eerste vakantiejob (bij een bakker in Melle). Waar ik voorheen vooral luisterde naar Top 30-muziek en ik "fan" was van Duran Duran, leerde ik daar in de bakkerij dagelijks heel wat nieuwe muziek kennen op Studio Brussel (een zender waar ik voorheen nooit naar luisterde). In mijn herinnering is die openbaring vooral verbonden gebleven met de eerste single van Gorky, al kwam die pas in 1990 uit. Die single, Anja, balanceerde op de grens van muziek die (o.a. via mijn ouders) kende en de nieuw ontdekte muziek, en toonde bovendien dat zingen in het Nederlands nog op een andere manier kan dan wat Clouseau en Mama's Jasje deden, en wat aangezwengeld werd in programma's als Tien om te zien op het pas opgerichte VTM. Ik blijf tot op heden verzot op het schemergebied van kitsch, melancholie, alledaagsheid en rock waar Gorki (intussen met i) resideert, en Gorky was voor mij de wegbereider voor bands als Noordkaap en De Mens.

2. Trompe le monde - Pixies


Al bij al is dit album van Pixies (niet hun beste overigens...) misschien wel het meest invloedrijke album uit mijn leven. Bij de bakker in Melle (zie hierboven) had ik kennisgemaakt met de band dankzij Here comes your man, maar het uitlenen van de plaat Doolittle uit de plaatselijke bibliotheek liet mij toen nog wat verwarrend achter. De rest vond ik toch redelijk onbeluisterbaar, veel te druk. Met Planet of sound doken Pixies opnieuw op in mijn leven, en herhaalde beluistering op de radio en het vooruitzicht van hun optreden op Torhout/Werchter dat jaar (het zou mijn tweede editie van het festival worden), brachten een verandering in mijn mening over de band op gang. Ik kocht hun nieuwe album, en luisterde er thuis ontelbare keren naar, steevast met de koptelefoon op en het volume keihard.
En toen gebeurde iets wat ik nooit vergeet: het hoge volume en de "wall of sound" (een begrip dat ik net had leren kennen, maar nog niet tenvolle begreep) dwongen me op een heel andere manier te luisteren naar de muziek. Ik werd gedwongen om houvast te zoeken (en die zocht ik bij de melodie), en moest analytischer gaan luisteren. Ik filterde de "noise" eromheen en hield me vast aan de melodie, en beluistering na beluistering liet ik meer en meer toe van wat de groep eromheen breide. De filter liet ik gaandeweg achterwege, maar ik leerde wel in muziek op zoek te gaan naar houvast, naar melodie, en alles een plaats te geven in een song, een "analytische" benadering die me toeliet (en toelaat) zelfs de meest complexe muziek en de grootste teringherrie te beluisteren en te beoordelen.
Pixies leerden me luisteren naar (harde) muziek op een manier die mijn muziekbeleving totààl veranderde, en waardoor nooit meer muziek hetzelfde was als voorheen...

3. Haus der Lüge - Einstürzende Neubauten


Toen ik studeerde, ging ik heel vaak (meerdere keren per week) babysitten in de buurt, meestal via de Gezinsbond (toen nog Bond voor Grote en Jonge Gezinnen). Ik had een aantal vaste stekken, en bij één gezin in Ledeberg (ik weet nog heel goed waar ze woonden, maar jammer genoeg zijn ze intussen al lang verhuisd) stond een heel mooie verzameling muziek waartoe ik door de ouders uitgenodigd werd om ernaar te luisteren. Ik vond er The good son van Nick Cave And The Bad Seeds (die al kende van The weeping song), maar het meeste indruk maakte een Duitse groep waarvan ik de naam al eens vluchtig had horen passeren op MTV. De hoes met het rode paard en (naar ik later zou leren) het logo van de band als oog intrigeerde mij, en toen ik de CD begon af te spelen, was ik verbijsterd. Zoiets had ik nooit eerder gehoord, en het zou me bijblijven, in die mate dat ik enkele jaren dolblij als een kind was toen ik in een winkel de CD tegenkwam en ze kocht.
Overigens heb ik nog op wel meer "babysit-posten" muziek ontdekt die ik nog niet kende (b.v. het debuutalbum van J.J. Cale), en als de babysit komt voor mijn eigen kinderen, zeg ik altijd uitdrukkelijk dat ze mag beluisteren naar alle muziek die in mijn kast staat (en stiekem hoop ik dat zo het stokje mag doorgeven om jongeren muziek te laten ontdekken...)

4. The river - Ali Farka Touré


Vanaf begin jaren negentig werd ik een vaste klant van Music Mania, met voorsprong de beste platenwinkel in Gent, waar ik ook heel veel vinyl kocht. Ik maakte er kennis met drum 'n bass, met triphop (liet me zelfs blindelings door de verkoper, die me intussen al wat kende, The space between us van Craig Armstrong verkopen), met rootsmuziek, met dance en hiphop (Wu Tang Clan, Talib Kweli en Mos Def) en zelfs met wereldmuziek. Ik kocht er maxi's en remixes, en liet me soms gewoon door een hoes verleiden, of als ik iets gehoord had in Keineig of Crapuul De Luxe op Studio Brussel, spurtte ik op maandag naar de winkel om het te zoeken.Eén van de platen die ik kocht omdat ik geïntrigeerd raakte door de hoes en door het korte berichtje op een kartonnetje bij de plaat (geschreven door de verkopers), was The river van de Malinese zanger Ali Farka Touré. Ik had via het platenlabel van Peter Gabriel (Real World Records) wel al kennisgemaakt met wereldmuziek (zie verder), maar wat me het meest trof op deze plaat was hoe verbonden deze Afrikaanse muziek was met een genre dat ik wel al kende, namelijk blues. Dankzij de prachtige documentaire die Martin Scorsese maakte over de blues (Feel like going home) is dat verband me intussen natuurlijk zeer duidelijk, maar deze plaat van Ali Farka Touré wees me de weg, zowel naar meer traditionele blues als naar Malinese muzikanten en Ali Farka Touré's andere werk zelf uiteraard.

5. Passion - Peter Gabriel


Even terug in de tijd (nog voor de kennismaking met Ali Farka Touré) kom ik terecht bij de soundtrack die Peter Gabriel leverde voor The last temptation of Christ (een toen erg controversiële film). Die soundtrack kreeg de titel Passion mee, en die is om meerdere redenen erg toepasselijk. Peter Gabriel liet zich voor heel veel nummers inspireren door artiesten uit Afrika en het Midden-Oosten, werkte met hen samen en zou zijn bronnen later eren op een CD die hij ook op zijn wereldmuzieklabel Real World Records zou uitbrengen. Voor mij was het de plaat die mij helemaal warm maakte voor wereldmuziek, en die mij liet kennismaken met muziekidiomen die ik tot dan toe nog niet kende.
Ook op persoonlijk vlak had dit album een grote invloed (nuja...). Mijn intussen weliswaar ex-vrouw raakte helemaal gecharmeerd door deze plaat, en toen ik haar net had leren kennen, hebben we ontelbare avonden samen hiernaar geluisterd. Het is niet zo dat ik Peter Gabriel veel verdienste toedicht aan de kennismaking met mijn latere vrouw en aan mijn huwelijk en aan mijn kinderen, maar ergens heeft hij toch weten een voetnoot weten te bemachtigen in dàt verhaal...

6. The bends - Radiohead


Nooit meer vergeet ik het moment waarop ik, met een koptelefoon op, in het studiootje van een jarenlange vriendin, meezong met Street spirit (fade out) van Radiohead, mijn eigen lyrics eroverheen zingend, drijvend op mijn verdrietig gevoel (ik was net door het meisje waarop ik verliefd was, afgewezen), me niet bewust dat Lieve al terug binnen was van de nachtwinkel waar ze een fles appeljenever was gaan kopen (die we samen wellicht minstens half soldaat gemaakt hebben die nacht). Ik had haar uiteraard niet horen binnenkomen, en voelde me erg betrapt, al deed ze daar heel lief over (en zou ze het me later nooit -wat erg vreemd is, gezien onze manier van omgaan met elkaar- doorsteken dat ze me zo betrapt had).
Het hele album The bends is voor mij verbonden met mijn vriendschap met haar (ik ken haar intussen al zo'n 20 jaar) en het is zeker muziek die ons erg verbond met elkaar en die voor ons beiden een belangrijke plaats innam in ons leven.
Ik benoem deze plaat van Radiohead meteen als officiële soundtrack bij die vrienschap...

7. Puta's fever - Mano Negra


In 1990, het eerste jaar dat ik naar Rock Torhout ging, opende Mano Negra. Ze hadden net een hit met King Kong Five en ze wisten me o.m. met een cover van I fought the law en met een Arabisch nummer (Sidi h' bibi) te overtuigen en dus kocht ik hun CD. Nooit voorheen had ik zoveel muziekstijlen door elkaar horen spelen door één groep, zoveel verschillende talen horen gebruiken door één groep. Dit was een vorm van "buiten de lijntjes kleuren" die ik nog niet kende, en het maakte me ervan bewust dat je muzikaal integer écht alles kan verwerken en gebruiken, als je maar origineel uit de hoek komt en er je eigen ding van maakt en toch nog kwaliteit weet af te leveren.
En al vind ik soms dat Manu Chao soms wat teveel dezelfde muziekjes eindeloos uitmelkt in nieuwe nummers die wel heel erg op zijn oude nummers lijken, nooit zal ik Mano Negra beu raken...

8. Dubnobasswithmyheadman - Underworld


Terwijl ik via Studio Brussel vooral de rockmuziek had leren ontdekken, luisterde mijn broer vooral naar dance. Hij ging naar dancings als de Boccacio in Destelbergen en luisterde naar de Bonzai-compilaties, waarvan ik vond dat het hersen- én zielloze muziek was. Over heel wat muziek waar hij toen naar luisterde, denk ik overigens nog steeds hetzelfde, maar Underworld liet me wel inzien dat er ook heel wat goeie dance-muziek bestaat, die allerminst ziel- en/of hersenloos is. Ik ben nog steeds een grote fan van drum 'n bass, dubstep en consoorten, luister heel graag naar bands als Chemical Brothers, Faithless, Massive Attack, Underworld,...
Op dit album, met vooral die prachtige single Dark & long, weten ze elementen en structuren van rockmuziek te verbinden aan typische dance, waarvoor nog steeds mijn grootste respect.

9. Anthology of American folk music (edited by Harry Smith) - Various artists


Als ik me goed herinner, viel de naam van deze prachtige verzameling folkliederen voor het eerst (voor mij dan toch) in een interview met Jeff Buckley, die het als een belangrijke inspiratiebron vernoemde. Daarna dook het hier en daar op, vaak in interviews, en toen ik deze prachtige verzamelbox eindelijk ook in de winkel vond, kocht ik hem blindelings.
Maar liefst 84 liedjes, onderverdeeld in 3 grote categorieën, werden verzameld door het Smithsonian (een nationaal archief van de VS, als ik het goed voorheb) en vormen een perfectie selectie van wat de bakermat van veel van de hedendaagse muziek is. Bovendien vind je in de box heel veel informatie over de liedjes, over hun ontstaan, over hun invloed, over wie het nummer later nog gecoverd heeft,...
Ik denk niet dat er één verzamelbox is die zo mooi illustreert in woord en klank welke verbanden allemaal te vinden zijn tussen muziek en die de stamboom van de hedendaagse muziek (deels dan toch) zo mooi overzichtelijk maakt.

10. Nevermind - Nirvana


Eindigen doe ik met dé plaat uit mijn collectie, dé plaat die ik in mijn lijstjes met topalbums telkens en telkens opnieuw op 1 zou zetten. En al is het niet het album dat ik al het meest heb beluisterd (dat is zeker en vast OK Computer van Radiohead) in mijn leven, en al is het niet de bedoeling om het "beste" album te kiezen, dit is een absolute bom in mijn leven geweest.
In het academiejaar 1991-1992 zat ik een jaar op kot. Mijn ouders gingen net uit elkaar en ik had (vlak daarvoor, onder meer omwille van de frequente ruzies) besloten alleen te gaan wonen. Als student kon dat maar best op kot, en ik werkte elke middag in het studentenrestaurant, om zo mijn huur van mijn kot te kunnen betalen. Voor mezelf had ik uitgemaakt dat, om ook écht alleen te wonen, ik ook in het weekend op kot zou blijven, en niet van de gelegenheid (intussen waren mijn ouders ook effectief uit elkaar) gebruik te maken om in het weekend toch bij mijn moeder te gaan logeren. Vooral de zondagen waren soms eenzaam, en ik heb in die periode veel films gezien in de bioscoop, op zondagnamiddag.
Ook op zondagnamiddag had Studio Brussel toen een nieuw programma waarin een gast vijf liedjes kreeg voorgeschoteld en moest voorspellen of het iets zou worden of niet, en er zijn al dan niet deskundige mening mocht over geven. The Scabs waren ineens weer hot (dankzij hun succesvol album Jumping the tracks), en dus mocht Willy Willy of Guy Swinnen (ik weet niet meer zeker wie van beide) die bewuste zondagnamiddag zijn licht laten schijnen over 5 nieuwe singles. De andere 4 zou ik langs geen kanten meer weten, maar ineens was daar : Smells like teen spirit !
Ik ging rechter zitten om goed te luisteren en voelde meteen dat dit een buitengewoon nummer was. Alles wat ik in die minuten zelf voelde en dacht, werd nadien door de studiogast eigenlijk alleen maar beaamd. Er werd dit nummer (terecht, zo zou blijken) een grote toekomst voorspeld.
De volgende dag rende ik meteen na de les naar de platenwinkel (Bilbo, toen enkele straten van mijn kot, nu allang failliet), waar ik vaak singletjes kocht maar waar ze deze single (nog) niet in huis hadden. Wel hadden ze het album, zowel als CD als op vinyl. Omdat ik écht niet kon wachten tot de single binnen zou komen, kocht ik dan maar de hele CD. Die begint met de doorbraaksingle, dus daar heb ik eerst enkele keren keihard naar geluisterd. En toen naar de hele rest van het album: ... (sprakeloos was ik, Smells like teen spirit was niet eens het beste nummer!)Nooit meer heb ik een plaat gehoord die zo insloeg, die zo een monumentale impact had, die me zo van de eerste tot de laatste noot vastgreep, niet meer loste, waar geen noot te veel of te weinig op staat, waarbij je na beluistering meerdere keren opnieuw de héle maar dan ook de héle plaat opnieuw wil beluisteren. En dus is Nevermind met voorsprong de meest invloedrijke plaat die ik ooit al heb gehoord !

Lied van de week : week 22 - 2011

F.R.A.N.T.I.C. - Too Tangled

Bestaat toeval? Of is er een kracht die sommigen telkens opnieuw je pad opstuurt? Vorig jaar zag ik voor de ingang van Pukkelpop het Oost-Vlaamse duo Too Tangled een gelegenheidsoptreden geven om promotie te maken en in een gesprek kort nadien bleek een vriendin de zangeres te kennen (via haar werk). En nu het duo een album uitheeft, krijg ik deze single niet meer uit mijn hoofd...

Je vindt dit nummer op het album The magic got killed, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Don't step on your shadow
'cause shadows are cool
When you fake it I will break it
And redefine the rules
You're delicious, so suspicious
Is it true that you bite?
I'm hitched I'm fixed
By the flames in your eyes

I point my finger
To the maniac you are
I throw some stones, you're my target
But I need you alive
I pull out your hair
Just to see if you still bleed
If you don't behave you'll be placed
In an animal cage

You're F.R.A.N.T.I.C.
You're chi chi cool

Don't step on your shadow
'cause shadows are cool
I almost killed you with a smile
It is so honestly cruel
You're so gorgeous, so contagious
Leaving permanent stains
Your reflection of perfection
Is driving me insane

I love you when you're uptight
When you're so mysterical
So don't try to be serious
'cause I love you when you're so
F.R.A.N.T.I.C.
Chi chi cool

You're F.R.A.N.T.I.C.
You're chi chi cool

Huisconcert : Chris Brokaw (voorprogramma : I Do I Do)

Eerder zag ik I Do I Do al eens aan het werk, als voorprogramma voor Sam Amidon, en ik was toen wel gecharmeerd van de muziek. Dat was vrijdagavond nog meer het geval. Intussen heeft Stefaan Decroos een tweede album uit en het maakt zijn set gevarieerder. Net als vorige keer viel Rooftop observatory blues op als toch wel één van de sterkste nummers, en ook het instrumentale Carousel (over het plezier en verlangen naar de draaimolen van de toen driejarige dochter) mag gerust een hoogtepunt genoemd worden. Vooraan in de set zaten vooral gezongen nummers, nadien was het instrumentaal, maar enkel een kniesoor zou daarover klagen.

Setlist :

1. Baby, it ain't no lie (cover van Elizabeth Cotten)
2. More Light
3. Go Get That Gone
4. This Is Not America
5. Sunflower River Blues (cover van John Fahey)
6. Any Kind Of Blues
7. Rooftop Observatory Blues
8. The Great Invisible Spirit Of The Father Whose Name Cannot Be Uttered
9. Carousel
10.Kuu Ipo Onaona (cover van Ledward Kapaana)


Chris Brokaw speelde een gevarieerde set als afsluiter van zijn tournee, met zowel oude als nieuwe nummers en met gezongen én instrumentale nummers. Die zaten evenwichtig gespreid over de hele set. Hij speelde nummers van zijn vroegere groep Come en van zijn huidige groep Dirtmusic (met daarin ook Chris Eckman van The Walkabouts), en natuurlijk waren de meeste songs uit zijn solo werk. De liedjes die mij het meest konden bekoren, waren : Stories (uit de deze zomer te verschijnen gelijknamige EP -of éénzijdige LP, zoals hij het zelf noemde-), She's a fuckin' angel, How to listen (geschreven vanuit het standpunt van zijn rebelse jongste zus), de cover van Will you still love me tomorrow (bekend van The Shirelles), Stagger Lee (over wie wel meer artiesten al zongen doorheen de tijden) en Collisions. Als afsluiter werd Recidivist (een ouder nummer van Come) in duet gespeeld met Stefaan Decroos van I Do I Do, die zichtbaar genoot van het samenspelen en die vol trots gadegeslaan werd door zijn vrouw.

Setlist (met dank aan Filip Dejongh voor het uitvissen van de juiste volgorde):

1. Into the woods
2. Criminals
3. Exemptive
4. Stagger Lee
5. Stories
6. She's a fuckin' angel from fuckin' heaven
7. Sanguinary
8. Blues for the moon
9. Collisions
10. How to listen
11. Anacordia
12. Will you love me tomorrow
13. Crooked
14. X's for eyes
15. Recidivist
    

Domino Radio

Ik kreeg onlangs een mailtje in mijn digitale postbus waarin Domino Records (het platenlabel van o.a. Animal Collective, Arctic Monkeys, Bonnie Prince Billy, The Fall, Franz Ferdinand, Four Tet, Owen Pallett, Sebadoh, Tricky, Villagers en vele anderen) aankondigt gedurende een week (van 6 tot 12 juni) een independent radio station te laten uitzenden (zowel via FM in Londen als via internet), Dominoradio. Ze beloven een week lang non-stop muziek, gesprekken en good times.
Als (niet vanaf het begin geheel overtuigend) voorproefje kan je alvast luisteren naar een 88 minuten durende Amalgam mix.


Hieronder voeg ik hun persbericht alvast toe :

Domino Radio commences transmission on June 6th 2011, for a week of non-stop music, conversation and good times. Featuring shows by Animal Collective, Hot Chip, Franz Ferdinand, No Pain In Pop, Bobby Gillespie, Optimo, Dirty Projectors, Frieze Arts, Robert Wyatt and many others.

Just in time for your weekend we've released an amalgamix featuring snippets of some the shows made especially for Domino Radio at dominorad.io.

LISTEN TO THE 88 MINUTE "AMALGAMIX"

First is a slice of Four Tet, recorded in our Brooklyn office featuring some stone cold classics and recent findings from the streets of New York. Next is Alexis Taylor and Jon Coxon (About Group) with their show about the late great Alex Chilton and everything you need to know about Memphis southern soul. Then onwards to Louth UK, where we take tea with Robert Wyatt & his wife Alfie playing the records they’re currently listening to, mostly jazz, but don’t think this is a narrow theme, as Robert says, "the whole world is in there somewhere."

Smith Westerns breezed, parted their fringes and pulled down the shades; we suggest you do too. Milo from Merok found his true radio voice and used it to deliver inspirational sermons from Wu Tang’s book Tao Of Wu between some of the finest modern sounds around. Milo wants you listen to his show while getting home on the night bus, so stay out late (but take a friend).

Steve Mason and Dennis Bovell talk about dub’s contribution to the population boom boom. Listen in to hear the great DB hit those Silly Games high notes. Faris Badwan visited with his little black box full of the seven inch sounds of the girls group greats. We were crying lightning!

We'll be broadcasting live on 87.7FM in London and online at http://dominorad.io. In the build-up to June 6th keep track of all of the various hits and happenings at twitter.com/dominoradio

Verschuiving

Enkele maanden geleden ging ik (overigens veel te laat, toen de pijn al amper te harden was en ik niet meer rechtop kon stappen) eindelijk naar de kinesiste, die me sindsdien wekelijks één tot twee keer behandelt. De ergste rugpijn is al een tijd voorbij, maar de laatste maanden doet zich het wonderlijke fenomeen voor dat waarop gewerkt wordt, de week nadien fel verbeterd lijkt of is, maar dat een ander deel van mijn rug dan weer veel verslechterd blijkt. Nu eens de onderrug, dan weer de bovenrug blijken zo goed als muurvast te zitten, doen van zodra eraan gewerkt wordt ook behoorlijk pijn (tot véél pijn, zoals vanavond : nek, schouders en bovenrug). Misschien vertellen die verschuivingen wat ik eigenlijk al langer wist : dit schooljaar is al bijzonder slopend geweest, en het wordt tijd voor grote vakantie, zodat ik eindelijk eens écht kan ontstressen. Maar eerst nog enkele deadlines halen op het werk...