Lied van de week : week 21 - 2011

Pumped up kicks - Foster The People

Met wat vertraging, te wijten aan computerproblemen, alsnog het lied van de week van vorige week: dit nummer van Foster The People heeft een onweerstaanbaar refrein, dat eens het zich nestelt in je hoofd, er nog moeilijk te verdrijven valt. Ideale omschrijving van een "lied van de week", heet zoiets...

Je vindt dit nummer op debuutalbum Torches, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Robert's got a quick hand.
He'll look around the room, he won't tell you his plan.
He's got a rolled cigarette, hanging out his mouth, he's a cowboy kid.
Yeah he found a six shooter gun.
In his dad's closet hidden in a box of fun things, and I don't even know what.
But he's coming for you, yeah he's coming for you.

[Chorus x2:]
All the other kids with the pumped up kicks you'd better run, better run, outrun my gun.
All the other kids with the pumped up kicks you'd better run, better run, faster than my bullet.

Daddy works a long day.
He be coming home late, yeah he's coming home late.
And he's bringing me a surprise.
'Cause dinner's in the kitchen and it's packed in ice.
I've waited for a long time.
Yeah the slight of my hand is now a quick pull trigger,
I reason with my cigarette,
And say your hair's on fire, you must have lost your wits, yeah.

[Chorus x2:]
All the other kids with the pumped up kicks you'd better run, better run, outrun my gun.
All the other kids with the pumped up kicks you'd better run, better run, faster than my bullet.

[Whistling]

[Chorus x3:]
All the other kids with the pumped up kicks you'd better run, better run, outrun my gun.
All the other kids with the pumped up kicks you'd better run, better run, faster than my bullet.

AB concert : Explosions In The Sky

Met een nieuw album (Take Care, Take Care, Take Care) onder de arm zakte het Texaanse Explosions In The Sky dinsdagavond af naar de AB. Een uitverkochte zaal reageerde zeer enthousiast, en het concert werd ook nog eens via AB TV live gestreamd.

Voorprogramma Lichens mag snel vergeten worden. Eén langgerekt nummer : eigenlijk een soort electronische drone uit een tafeltje vol electronische apparatuur, en vanaf halfweg het nummer daar de zangstem doorheen gemixt van de man, die woordenloos zijn stem als klankinstrument gebruikte. Het zou ons verbazen als we hier later nog ooit van horen...
Een review schrijven van een concert van een post-rock band is niet eenvoudig. Het is enkel de die hard-fans gegeven om bij elk per definitie instrumentaal nummer te weten welk de titel is : je hebt geen tekst als aanknopingspunt en de nummers krijgen vaak prachtige, ronkende titels mee die echter niet zo makkelijk te koppelen zijn aan de muziek. Bij post-rock gaat het er om dat je muzikale ideeën uitspint en verkent, in een repetitieve experimenteerruimte en niet langer gehinderd door de traditionele songstructuur. Met enige zin voor overdrijving (maar we waren toch al aan het veralgemenen en simplificeren) zou je het de jazz van de rocker kunnen noemen. Tracht dan maar eens op te halen welke songs gespeeld werden en titels te plakken op de hoogtepunten.
Explosions In The Sky speelde bovendien de meeste nummers als haast naadloos in elkaar overgaande stromen muziek. In tegenstelling tot Smetana's Moldau (kijk eens aan : we moeten ons al bedienen van vergelijkingen met klassieke muziek) is die stroom geen natuurlijke waterloop die van bron tot monding steeds sterker wordt, maar is het een wisselend debiet, met nu eens rustige passages en dan weer watervallen van oorverdovend samenspel tussen 3 gitaren, een bas en drums.

Dit Texaans vijftal beheerst deze uitdrukkingsvorm tot in de puntjes, weet het publiek telkens mee te voeren zonder een moment te vervelen, en de fans in de zaal werden bij elk herkend nummer wildenthousiast. Ook wij blijven niet ongeroerd bij zoveel energie en kracht, afwisselend streng gedoseerd en uitbundig rondstuiterend.
Omdat we het toch niet kunnen laten om te verwijzen naar de groepsnaam : het was een concert met zorgvuldig opgebouwde en geplande ontploffingen temidden een lucht waarin het heerlijk zweven is op de wolken van herhaling.

U vindt deze review ook hier op Indiestyle.be

U kan het concert herbekijken op ABtv : klik hier

Setlist :

1. Last known surroundings


2. Yasmin the light


3. Catastrophe and the cure


4. The only moment we were alone


5. Postcard from 1952


6. Greet death


7. Your hand in mine


8. The birth and death of the day


9. Let me back in

Charlatan concert : Esben And The Witch (support : SX)

Even dachten we dat Anne Clark zou optreden, maar na die eerste noten bleek het toch gewoon het Kortrijkse SX te zijn, zaterdagavond in de Charlatan. Dit drietal won Vi.be on Air en staat hoog genoteerd in De Afrekening op Studio Brussel, en wordt bovendien beschouwd als één van de in het oog te houden Belgische bands. De verwachtingen van het publiek waren dus hooggespannen voor dit optreden. Synthesizers, een streepje gitaar en drums vormen de achtergrond waartegen de zangeres haar hoge stem aanschurkt. Live beweegt ze als een slang die rond een tak slingert en ze laat zich helemaal meeslepen door de muziek.

Toch raakten we niet helemaal overtuigd, al blijft Black Video natuurlijk een uitmuntende song, en het eighties-getinte slotnummer van de set had al bijna evenveel potentieel...
Ook het Britse Esben And The Witch heeft zo één song die met kop en schouders boven al de rest uitsteekt, en dat is single The Marching Song. Die zat al heel vroeg in de set en deed wat hij moest doen : het publiek inpakken.
Er werd vlot van instrument gewisseld, er werd op knopjes gedrukt, aan knopjes gedraaid, effecten aan- en afgezet en de set zal vol voorgeprogrameerde drums, waardoor op podium naast de bas en de gitaren één grote trom en één cymbaal (waaruit een stuk leek gebeten te zijn) volstond om te imponeren. Energie te over en inzet ook, daar ontbrak het allemaal niet aan. Anderzijds maakte het optreden dat (bisnummer meegerekend) net geen uur duurde, ook duidelijk dat deze band nog iets te weinig songmateriaal heeft als hoofdact. Ze leken zelf oprecht verbaasd dat het publiek hen terugvroeg voor bisnummers, en speelden één langgerekte bis waarin helemaal op het eind zelfs opnieuw een flard van The Marching Song te herkennen viel.

De bassist ging tijdens het optreden een half nummer gewoon temidden het publiek spelen en deed dat helemaal op het einde van de reguliere set nog eens over met de trom. De band slaagde er wonderwel in de dreigende sfeer het hele optreden vast te houden en hun tegen post-rock aanschurkende sound staat weliswaar als een huis, maar mist soms wat variatie. Werkelijk alle nummers uit debuutalbum Violet Cries passeerden de revue.
Beide bands toonden vanavond dat ze wel wat in hun mars hebben, maar tegelijk staan ze allebei nog pas aan het begin van de rit. Groeipotentieel is er genoeg : het wordt uitkijken of ze dit in de toekomst ook weten waar te maken...

Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.be

Lied van de week : week 20 - 2011

Don't sit down cause I've moved your chair - Arctic Monkeys

Joepie ! Arctic Monkeys hebben een nieuwe single uit, ter gelegenheid van Record Store Day. En zij maken ons ALTIJD blij met nieuw werk !

Je kan het nummer hier alvast bestellen.

Lyrics :

break a mirror,
roll the dice
run with scissors through a chip pan fire fight
go into business with a grizzly bear
but just don’t sit down cause I’ve moved your chair

find a well known hardman and start a fight
wear your shell suit on bonfire night
fit them a circular hole with a peg that’s square
but just don’t sit down cause I moved your chair

(ohhhh yeah yeah yeah)
(ohhhh yeah yeah yeah)

bite the lightning and tell me how it tastes
kung-fu fighting on your rollerskates
do the macarena in the devil’s lair
but just don’t sit down cause I’ve moved your chair

(ohhhh yeah yeah yeah)
(ohhhh yeah yeah yeah)
(ohhhh yeah yeah yeah)

Les Nuits Botaniques : The Tallest Man On Earth

"Francis is een meisje !" Het is niet een pesterige kreet op de speelplaats, het is de vaststelling op Les Nuits Botaniques bij het voorprogramma voor The Tallest Man On Earth. Niet zomaar een meisje trouwens : het gekke, warrige buurmeisje waarop je stiekem een beetje verliefd bent en tegelijk ook schrik voor hebt, waar je ouders voor waarschuwen dat je toch best uit haar buurt blijft en je vrienden bluffen dat ze al met haar uit zijn geweest. Zangeres Petra Mases (ondanks haar bloemenjurk is duidelijk wie in de band de broek draagt) zingt met een stem tussen Carol Van Dyk (Bettie Serveert) en Nina Persson (The Cardigans) hun aanstekelijke popliedjes waar ze in Zweden een patent lijken op te hebben.

Intussen heeft The Tallest Man On Earth al een stevige reputatie opgebouwd, na enkele prachtige concerten in ons land, en het publiek begroet hem dan ook zeer enthousiast. Hij geniet er zichtbaar van, gaat vaak in gesprek met het publiek (al is het soms meer luidop denken) en beweegt voortdurend over het podium als een danser in een nieuwe choreografe van Anne Teresa De Keersmaeker. Het huzarenstuk dat hij intussen uithaalt (enkel met gitaar en stem een heel Koninklijk Circus meekrijgen, laten meezingen, in vervoering brengen) is niet min en dan moeten we nog het eerste woord schrijven over de kwaliteit van zijn songs. Die plukt hij uit zowel zijn laatste album (The wild hunt) als de recente EP (Sometimes the blues is just a passing bird) en ouder werk. Live demonstreert hij met subliem gitaarspel wat voor een geweldig en imponerend een nummer als Troubles will be gone is. Of wat te denken van You're going back dat hij opdraagt aan voorprogramma Francis, een band waarop hij een overdreven lofzang afsteekt, maar wel één die hij ook nog lijkt te menen. En dan is er ook nog Love is all, dat hij nog ver boven het niveau op plaat weet uit te tillen en dat hij aankondigt als "here's a love song for you... but not a pretty one".

En dan blijkt dat zijn bewondering voor Francis niet gespeeld is, of enkel een obligaat duwtje in de rug van de hoofdact voor het onbekende voorprogramma. De drummer en bassist van Francis vervoegen hem op podium (en de bassist wordt meermaals haast doodgeknuffeld) en die extra mankracht levert vollere, nog meer overweldigende versies op van The dreamer en King of Spain. De reguliere set wordt ook nog afgesloten met een duet met zijn verloofde Amanda Bergman.
Voor twee extra nummers komt The Tallest Man On Earth nog terug, en hij bewijst vooral met de afsluitende banjo-versie van Kids on the run dat zijn concert heel wat toegevoegde waarde heeft bovenop zijn al fantastische albums. Na de laatste noten neemt hij nog de tijd om de fans te groeten, enkele meisjes op de eerste rij een stevige knuffel te geven en zelfs even tussen het publiek door te gaan.
Niemand doet Dylan als Dylan, maar The Tallest Man On Earth komt toch akelig dicht in de buurt...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Roy Orbison

Alle singles die Roy Orbison uitbracht voor het platenlabel Monument Records, zijn nu verzameld op The Monument singles – A-sides (1960-1964). Orbison was zijn carrière begonnen bij Sun Records, maar was het niet eens met de keuze van de platenbaas om hem vooral up-tempo nummers te laten zingen en kocht zich met het geld dat hij verdiende aan de voor The Everly Brothers geschreven hit Claudette uit. Na een korte passage bij RCA kwam hij terecht bij Monument Records, en zijn tweede single, Only the lonely zou zijn absolute doorbraak betekenen.
Zijn grootste hits zou hij trouwens scoren bij dit label, en het was pas bij zijn come-back in 1987 en zijn deelname aan The Traveling Wilburys (met George Harrison, Tom Petty, Jeff Lynne en Bob Dylan) dat hij opnieuw helemaal succesvol werd en bovendien een nieuw publiek wist aan te boren. Veel heeft “The Big O” (zoals zijn bijnaam gold) daar overigens niet van kunnen genieten, gezien hij al in december 1988. Postuum scoorde hij met zijn nieuw album en vooral de single You got it.
Nadat hij een groter contract had gekregen bij MGM (na de periode bij Monument Records), ging het echter bergaf, zowel wat betreft zijn carrière als persoonlijk. Zijn vrouw overleefde een auto-ongeval niet en twee jaar later brandde zijn huis af, waarbij twee van zijn zonen omkwamen. Het waren vooral covers van zijn liedjes (zoals Love hurts, door Gram Parsons en Emmylou Harris -en later ook nog door Nazareth-) die zijn naam nog enige bekendheid gaven.
Zeventien A-kantjes bewijzen dat Roy Orbison een songschrijver was die mooie composities in huis had, die helemaal gedrenkt zijn in de sfeer van de vroege jaren zestig (en ook nog van de jaren vijftig). De bekendste hits zijn natuurlijk het al eerder genoemde Only the lonely, Crying, Oh, pretty woman, In dreams, Blue bayou en in mindere mate Running scared, Lana, Working for the man en It's over. De periode bij Monument Records geldt niet onterecht als zijn beste periode, want ook minder bekende nummers als Let the good times roll en Uptown weten nog steeds te bekoren. Het specifieke stemgeluid van Orbison geeft zijn composities extra kleur, en vandaag roepen ze associaties op met een tijdperk dat velen onder ons vooral kennen van Grease en Happy days, en ontelbare YouTube-filmpjes met geruite rokjes en paardenstaarten, Cadillacs en jongeren die dansen naast een jukebox.
De smaakpolitie mag Roy Orbison bij periodes al in de ban geslagen hebben, maar zowel deze verzamelaar als de in 2008 uitgebrachte verzamelbox The soul of rock and roll bewijzen dat Orbison een uitzonderlijk getalenteerd muzikant en componist was, die te vaak ondergewaardeerd bleef. De zeventien singles en de drie bonustracks vormen een mooie inleiding voor een artiest wiens invloed te weinig belicht wordt.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Schommelstoelalternatief

Yenthe en haar schommelstoel op haar verjaardagsfeestje

Huisconcert : Birds That Change Colour + David Thomas Broughton

Normaal gezien telt Birds That Change Colour zes leden, maar enkel hoofdvogel Koen Kohlbacher en zijn gitaar (en enkele mondharmonica's) kregen we te horen in de huiskamer in Gent. Hij zette zijn set akoestisch in, om drie kwartier later te eindigen met een fel gespeeld en luidkeels gezongen nummer. Tussenin kregen we eigen nummers en covers van folknummers, met een bijzondere fascinatie voor de maand mei. Na een mei-song uit de rijke Britse folktraditie bracht hij immers een zelfgeschreven variant op het thema. Ook Robert Johnson werd muzikaal in de bloemetjes gezet, met het prachtige The devil and me.

David Thomas Broughton tapte uit een heel ander vaatje. Hij zette allerlei geluiden én zijn eigen stem in loops, zong daaroverheen met een stem die bij momenten erg dicht tegen die van Antony Hegarty aanligt en speelde daarbij ook gitaar. Hij maakte geluiden met zowat alles wat voorhanden was (plastic zakjes, de stoel, een wijnglas, een stylo,...), voerde allerlei capriolen uit met zijn stem en improviseerde erop los, zodat hij op den duur zelfs een hele strofe vulde met beschrijvingen van de huiskamer en zijn gedachten daarbij. Tegelijk maakte hij allerlei gebaren die als een soort mystiek, onvatbaar ritueel deel leken uit te maken maar waarvan de betekenis me volledig ontging (op allerlei manieren door zijn haar wrijven, op zijn trui wrijven, aan zijn buik scharten,...)

Dat alles resulteerde wel in een beklijvende, memorabele performance. De muziek zocht voortdurend het experiment, en de nummers vloeiden haast naadloos in elkaar over, zodat we één lange rush leken te ondergaan, waartussenin David Thomas Broughton geen applaus wou. Dat applaus viel hem nadien massaal ten beurt, en hij bleek voor iedereen ook nog eens een geschenkje meegebracht te hebben : een David Thomas Broughton-masker, waarmee we ongetwijfeld de sterren van het carnaval 2012 worden !

Handelsbeurs concert : Luka Bloom

Luka Bloom zelf kwam in de Handelsbeurs het voorprogramma aankondigen : Eefje De Visser, bijgestaan door haar vriend op orgel (en heel even ook trompet en xylofoon), was enkel gewapend met gitaar en stem, en Nederlandstalige liedjes. Die waren best aardig, en de toetsen orgel gaven het wel een extraatje mee, maar echt overtuigen deed ze toch niet. Daarvoor belandde ze net iets te vaak aan de verkeerde kant van het cliché : in het aan haar geëmigreerde vriendin gewijdde Schotland heette het dat ze de groene heuvels en de blauwe hemel in haar ogen zag... Op andere momenten dan weer klonk ze wel origineel, maar al bij al vinden we haar voorlopig toch nog een twijfelgeval.

Twijfelen doen we niet over de prestatie van Luka Bloom. De Ier, broer van folkzanger Christy Moore maar zelf minstens even bekend, speelt solo, maar heeft ook geen band nodig. Ooit zagen we hem zelfs de weide van Torhout/Werchter helemaal op zijn eentje inpakken...
Luka Bloom heeft een bijzondere band met ons land en treedt hier vaak op. Het optreden vanavond was het laatste van het huidige deel van zijn tournee (binnen enkele weken speelt hij in Australië) en hij illustreerde die band met België met anekdotes (over de Roma in Antwerpen, over Beveren en hoe Innocence niet over onschuld maar over onbevangenheid blijkt te gaan,...) en enkele Vlaamse zinnen. Bovendien had hij er vanavond erg veel zin in. Vanaf het begin moedigde hij iedereen aan om mee te zingen met elk liedje, hij was grappig en zelfrelativerend en had met het decor een ietwat huiselijke sfeer opgeroepen.

De set kon natuurlijk puren uit de vele albums die hij uitbracht sinds 1990, en we werden bediend met zulke uiteenlopende nummers als I am not at war with anyone, Tribe, Don't be afraid of the light that shines within you, Make you feel my love, City of Chicago. Het was af en toe meezingen geblazen, en dan was de kampvuursfeer die je soms met folk associeert niet zo heel veraf, maar Luka Bloom weet dat toch te overstijgen. Gaandeweg raakte het publiek ook opgewarmd, en zeker vanaf het drieluik uit het album The acoustic motorbike dat bestond uit You, de titelsong en Exploring the blue. Hét grote meezingmoment in de reguliere set kwam natuurlijk met Sunny sailor boy. Wat opviel, was dat hij vanaf het genoemde drieluik, de set minder onderbrak met anekdotes, maar de vaart die in het concert gekomen was, goed gaande hield. Na anderhalf uur, dat werkelijk voorbijvloog, nam hij een eerste keer afscheid.

De bisronde kondigde hij aan met de mededeling dat hij ineens beseft had dat hij nog enkele nummers had die hij vergeten spelen was, en hij zette alweer een reeks uiteenlopende, vaak erg meezingbare songs in. The fertile rock werd het tweede grote meezingmoment, en terwijl het publiek verderzong, verliet hij de zaal. Maar het publiek bleef verderzingen, en riep hem zo terug het podium op, en zo kregen we nog zijn cover van I need love van LL Cool J (waarvan hij het enerzijds een beetje pathetisch vond om dat als vijftigjarige nog steeds te zingen, maar anderzijds : ook oude mensen hebben liefde nodig !) en Be well, niet toevallig ook allebei uit zijn meest succesvolle album.
De bloemen uit de vaas in het decor schonk hij aan een dame in het publiek, maar Luka Bloom zelf had ons dan al allemaal met een boeket wondermooie songs uit een rijke carrière verblijd.

Deze review kan je ook hier lezen op Indiestyle.be

Lied van de week : week 19 - 2011

I love my harbour - Hundreds

Het begon allemaal met dit kaartje, toen ik bij Music Mania buitenkwam onlangs. Het zag er intrigerend uit en ik nam het mee naar huis. Ik vergat het helemaal, maar bij het opruimen kwam ik het opnieuw tegen en ik besloot naar de aangegeven website te surfen.





En ik raakte in de ban van de zacht knisperende electronica in de nummers, de verleidelijke stem en de raakvlakken met The Notwist en Lali Puna. En vooral dit nummer van Hundreds ging onder mijn huid gaan kruipen...


Je kan het debuutalbum Hundreds hier kopen.
Ik vond nergens de lyrics van dit nummer.

Jóhann Jóhannsson

Waar eindigt popmuziek en waar begint (moderne) klassieke muziek ? Het is een vraag die ons telkens overvalt als we naar de Ijslandse Jóhann Jóhannsson luisteren. Zijn albums, die overigens titels dragen die hedendaagse klassieke componisten ook zouden kunnen kiezen (Fordlandia, IBM 1401, a user's manual) en bevatten composities en een instrumentarium dat je niet meteen zou verwachten tussen reviews van indie muziek.
En toch... Ook op The miners' hymns, zijn nieuwste album, zijn er voldoende raakvlakken met soundscapes en post-rock (zoals in slotnummer The cause of labour is the hope of the world) om een bespreking op Indiestyle te rechtvaardigen.

Het nieuwe album ligt in de lijn van voorganger Fordlandia, al vertoonde dat nummer qua toon en instrumenten misschien iets meer variatie. Je kan natuurlijk ook stellen dat The miner's hymns een consistenter album is, dat een organischer geheel vormt dan wat we vroeger van Jóhannsson te horen kregen.
Het album hoort bij een film (die we -nog- niet zagen) van de Amerikaanse filmmaker Bill Morrison en waarvoor Jóhannsson gedurende 2 avonden de muziek opnam in een Engelse kathedraal, met hulp van een 16-koppige brass band, een kerkorgel, percussie en electronica. Zowel film als muziek moeten de sterke tradities van de mijnwerkersgemeenschap en de brass bands eren, en de titels liegen er niet om : behalve het hierboven al genoemde nummer zijn er nog Industrial and provident, we unite to assist each other en An injury to one is the concern of all.
Het album laat zich het best beluisteren in een donkere ruimte, met alle achtergrondgeluiden gedempt, genietend van een glas whisky of wijn. Enige innerlijke rust is aan te raden om er ten volle van te kunnen genieten, en mooi meegenomen is dat het dan je innerlijke rust enkel nog versterkt. Je zakt weg in de muziek als in een luize zetel of een hippe, comfortabele zitzak, en je droomt erbij weg naar oorden waar je 's avonds en 's nachts nog een echte heldere sterrenhemel kan zien die niet geruïneerd wordt door lichtvervuiling. In de verte ontwaar je zowaar terrills en mijnliften, of toch hun silhouetten tegen de maanverlichte nacht. De warme gloed van een brass band knispert als een haardvuur of kampvuur, afhankelijk van het seizoen waarin je deze nummers beluistert.
Een hitparadenotering is absoluut niet weggelegd voor deze Ijslander, maar ik vermoed ook niet dat hij daar om maalt. Vergelijkingen met Arvo Pärt en Steve Reich sieren zijn palmares, en worden ook door dit album gerechtvaardigd. Het is een album voor muzikale durvers, die de grenzen van pop en rock durven opzoeken, ook aan de kant van de rustige, haast klassieke muziek. Die durvers worden héél erg beloond !

Deze recensie verscheen ook hier op Indiestyle.be

Charlatan concert : Vessels

Onverwacht, na een goeie tip, belandde ik zaterdagavond in de Gentse Charlatan. Ik hoorde nog net anderhalf nummer van voorprogramma Bikinians, een Waalse groep die heel goed klonk, maar waarvoor ik voor meer info graag verwijs naar deze recensie van hun album.

Uit Leeds mochten we het enthousiaste vijftal Vessels begroeten, die het soort post-rock spelen waar we behoorlijk enthousiast over worden. Ongeveer gelijke delen repetitieve ritmes en gitaarakkoorden, afwisseling tussen zachtere, melodieuze stukken en hardere, ritme-gedreven lappen muziek : daar mag je altijd mee afkomen bij mij.

De groep genoot zichtbaar van de publieksrespons, ondanks het feit dat het -wellicht ook omwille van het warme weer- niet bepaald een grote opkomst was.

Setlist :

1. Intro


2. Monoform


3. Trap


4. Ornafives


5. Later than you think


6. An idle brain and the devil's workshop


7. Yuki


8. Art/Choke


9. All our ends

Lied van de week : week 18 - 2011

Riverside - Agnes Obel

Al in juni vorig jaar besprak ik hier de EP Riverside van Agnes Obel. Nu draaien ze het titelnummer, dat ook op het album Philarmonics staat, vaak op de radio, en ik ben nog steeds helemaal verkocht...

Je kan het album hier kopen.

Lyrics :

Down by the river, by the boats
Where everybody goes to be alone
Where you won't see any rising sun
Down to the river we will run

When by the water we drink to the dregs
Look at the stones on the riverbed
I can tell from your eyes
You've never been by the riverside

Down by the water, the riverbed
Somebody calls you somebody says
Swim with the current and float away
Down by the river every day

Oh my God
I see how everything is torn in the river deep
And I don't know why I go the way
Down by the riverside

When that old river runs past your eyes
To wash off the dirt on the riverside
Go to the water so very near
The river will be your eyes and ears

I walk to the borders on my own
Fall in the water just like a stone
Chilled to the marrow in them bones
Why do I go here all alone

Oh my God
I see how everything is torn in the river deep
And I don't know why I go the way
Down by the riverside
Down by the riverside

Gelukkige verjaardag

Voor mijn dochter, die vandaag 9 werd :

Everything she sees
she says she wants.
Everything she wants
I see she gets.

That's my daughter in the water
everything she owns I bought her
Everything she owns.
That's my daughter in the water,
everything she knows I taught her.
Everything she knows.

Everything I say
she takes to heart.
Everything she takes
she takes apart.

That's my daughter in the water
every time she fell I caught her.
Every time she fell.
That's my daughter in the water,
I lost every time I fought her.
Yeah, I lost every time.

Every time she blinks
she strikes somebody blind.
Everything she thinks
blows her tiny mind.

That's my daughter in the water,
who'd have ever thought her?
Who'd have ever thought?
That's my daughter in the water,
I lost everytime I fought her
Yeah, I lost every time.

Mijn vertaling voor haar :

Alles wat ze ziet,
zegt ze te willen.
Alles wat ze wil,
zorg ik voor dat ze krijgt.

Dat is mijn dochter in het water
Alles wat ze heeft, kocht ik haar
Kocht ik haar
Dat is mijn dochter in het water
Alles wat ze weet, leerde ze van mij
Alles wat ze weet

Alles wat ik zeg
Neemt ze ter harte
Alles wat ze neemt,
haalt ze uiteen.

Dat is mijn dochter in het water
Elke keer ze viel, ving ik haar
Elke keer ze viel
Dat is mijn dochter in het water
Ik verloor elke keer ik met haar vocht
Ja, ik verloor elke keer

Elke keer ze knippert,
slaat ze iemand met verstomming.
Elke keer ze denkt,
ontploft haar verstand

Dat is mijn dochter in het water,
wie had haar kunnen bedenken ?
Wie had haar kunnen bedenken ?
Dat is mijn dochter in het water,
Ik verloor telkens ik met haar vocht
Ja, ik verloor elke keer.

AB concert : Loudon Wainwright III

Rufus en Martha hebben niet echt een zetje meer nodig om hun muzikale carrière te lanceren, en dus is het op deze tournee de beurt aan Lucy Wainwright Roche om het voorprogramma van haar eigen vader te verzorgen. Ze leek aanvankelijk wat schuchter, maar wist met grappen en een gezonde dosis zelfrelativering het ijs al snel te breken, en haar luisterliedjes waren eenvoudig maar mooi geconstrueerd. Lucy zorgde alvast voor een mooi meezingmoment met een cover van Hungry heart van Bruce Springsteen en kondigde zelf haar vader aan.

Die vader, dat is natuurlijk niemand minder dan Loudon Wainwright III. Hij begeleidde zichzelf op gitaar, een enkele keer op banjo en enkele nummers op piano. Maar hij toonde zich vooral de meester van de kleine, grappige vertellingen, met nog meer zin voor zelfrelativering dan zijn dochter. Van bij de aftrap (met Being a dad) werd de toon gezet, zowel muzikaal als tekstueel. Thema's als vaderschap, familie- en gezinsrelaties, verval en aftakeling vormden de rode draad doorheen een set, die de zanger zelf een “family show” noemde. Lucy werd er voor enkele songs bijgehaald, en mocht duetten zingen met haar vader (You can't fail me now, All in the family en Needless to say, waarbij het publiek met een dreigement uitgenodigd werd mee te zingen).
Loudon Wainwright III kan uiteraard putten uit een rijk repertorium, en wisselde oude en bekende nummers af met nieuwe nummers (uit zijn meest recente album 10 songs for the New Depression of titelsong High, wide and handsome uit The Charlie Poole project). Bovendien wist hij wrange humor (Guilty conscience and a broken heart) mooi te kruisen met ontroering (Daughter), vertelde heel persoonlijke verhalen (ook in zijn songs) en is daarbij niet te beroerd om zijn eigen fouten uit het verleden te ontleden. Zijn afwezigheid als vader plaatst hij naast de eigen moeilijke relatie met zijn vader.

Verzoekjes mochten ook, en zo speelde hij Father to a son en in de bisronde The swimming song. Net voor de zaallichten aan zouden gaan, kwam hij nog snel even terug voor een nieuw nummer, duidelijk zelf met veel spelplezier vervuld.
In een rechtvaardige wereld zou je minstens wekelijks een nummer van Loudon Wainwright III op de radio horen, met zijn folkgitaar, zijn verhalen zonder schroom en zijn ontwapenende humor. In de AB kregen we meer dan een voorsmaak van hoe deugddoend dat zou zijn...

Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.be