Soms heb je én redenen om iets te willen én redenen om het niet te willen.
Vandaag zijn we voor de 2e keer verschenen voor de rechtbank en dus is onze scheiding nu definitief (het duurt nog 10 weken eer het allemaal officieel is, maar soit...).
Hoe kom je tot een besluit als je iets wil en tegelijk niet wil ? Je zet de redenen op een rijtje en maakt de balans op, zou de meest rationele wijze zijn. Maar kan dat wel ? En hoe weeg je elke reden ? Waarom is de ene reden meer doorslaggevend dan de andere ?
Vele redenen zijn inschattingen : inschattingen van toekomstige mogelijkheden. Sommige zijn in de voorbije maanden al "verkeerd" gebeleken en bijgesteld. Sommige redenen om weg te gaan, leken (nét door het besluit weg te gaan) ineens toch aan het wankelen gebracht : de dingen die ik miste, kwamen (tijdelijk, zo zou blijken, maar het valt nooit meer uit te maken of dat geen self-fullfilling prophecy was) ineens terug. En zij die de aanleiding (wat niet hetzelfde is als de reden) vormde om toch te besluiten weg te gaan, omdat ze me toonde dat er toch méér geluk mogelijk kon zijn voor mij, is intussen van de tandem afgestapt en rijdt nu op haar eigen fiets een pad ergens in de buurt, soms pijnlijk zichtbaar-maar-onbereikbaar. En alle pijn die ik anderen aandeed (en dan bedoel ik vooral mijn kinderen), kan die eigenlijk ooit de moeite waard zijn ? Maar is die pijn niet in de plaats van andere pijn, die blijven had veroorzaakt ?
Misschien (hopelijk!) krijgt ze ooit gelijk en word ik toch nog gelukkig en kan ik mijn kinderen opnieuw, anders gelukkig maken.
Scheiden : hoewel ik het wou om velerlei redenen, wou ik het eigenlijk ook niet, om velerlei redenen. Vandaag kan ik niet anders dan er nog even diep over nadenken als de vorige maanden : wanneer wéét je eigenlijk dat je de juiste keuze maakte ?
PS Grappige anekdote : bij het koppel voor ons dat ook voor een 2e verschijning kwam, droeg de man een T-shirt met daarop een picto van een bruid en bruidegom met daaronder de tekst "Game over". Hij had duidelijk nog een punt te maken...
1 opmerking:
Inderdaad, tegenstrijdige emoties zullen wel typisch zijn aan een echtscheiding. En een mens is dan graag behoudsgezind, liever de ellende die we kennen, dan de miserie die we niet kennen, of zoiets.
Je zal ondertussen wel al weten of het de juiste beslissing was of niet, hoop ik.
Een reactie posten