Re:play (8)

Een echt one-hit wonder is deze groep : Mulu. Met het zomerse, aanstekelijke Pussycat hadden ze even een radiohitje te pakken, waarna nooit meer iets van hen vernomen werd. En ik merk dat ik dit nummer nog af en toe eens draai, gewoon omdat het écht wel leuk is...

Pussycat (edit) - Mulu (mp3)

Mulu turned out to be one of those "one-hit wonders" with their song "Pussycat" being played quite a lot on the radio before nothing was ever heard of them again. And yet I find myself listening to this song from time to time, just because it's so much fun to listen to...

Je kan het album Smells like a shark hier kopen / You can buy the album "Smells like a shark" here

Gezien : Looking for Eric

Films van Ken Loach hebben al altijd de gewoonte gehad me te raken, onder mijn huid te kruipen. Loach slaagt er immers in een kant van de maatschappij op zo'n mooie en accurate wijze te laten zien, terwijl we die anders amper te zien krijgen. Vanuit mijn werk heb ik al mogen zien hoe écht zijn verhalen zijn, en bovendien tonen die films ook de liefde en de schoonheid die zelfs tussen arme en gekwetste mensen aanwezig is. Ik kijk dan ook altijd uit naar de nieuwe film van Loach...

Zeker wanneer nu ook nog eens een icoon uit het voetbal deel uitmaakt van de film en zélf meespeelt, is de nieuwsgierigheid snel geprikkeld en dus kon ik het niet laten deze film in de bioscoop te gaan zien. Looking for Eric vertelt het verhaal van een postbode die door persoonlijke problemen (worstelen met de verloren liefdes, als alleenstaande zorgen voor twee tieners,...) helemaal geïmmobiliseerd geraakt en tot niets meer komt. Zijn werk loopt het in het honderd (hij gooit de brieven die hij moet bestellen niet over de haag, maar steekt ze in zijn kast...) en hij draait rondjes in zijn eigen hoofd zoals hij rondjes rond een rotonde blijft rijden in de openingsscène. Eric Bishop kan zich niet meer herinneren wanneer hij, ondanks de vele vrienden die hij heeft, voor het laatst gelukkig was. Hij leeft in een verleden, waarvan ook stervoetballer Eric Cantona van Manchester United (de postbode is een echte ManU-fan) deel uitmaakt. Wanneer Cantona plots -als in een magisch-realistisch tafereel- in zijn kamer staat en zijn persoonlijke coach wordt, neemt Eric (de postbode, het is soms wat verwarrend...) zijn leven weer in handen, met vallen en opstaan...

Je zal me zeker niet horen zeggen dat dit geen goeie film is, al zijn er twee redenen waarom ik minder genoot van deze film dan van andere Loach-films. Er is een meer persoonlijke reden maar wat het meest storend is, is de soms prekerige en belerende toon die in de film sluipt. Vooral in de scènes waarin Cantona gesprekken voert met de postbode (Cantona schakelt dan bovendien voortdurend tussen Frans en Engels), lijkt de ex-voetballer soms wel een levend zelfhulpboek vol Bond-Zonder-Naam-wijsheden. Vooral in het eerste deel van de film werkt dat al eens op de zenuwen (toch op de mijne...), maar gelukkig gaat het na een tijd beter met de postbode, waardoor dit soort semi-filosofische beschouwingen minder aanwezig worden in de film.

Wat het voor mij ook moeilijker maakte (en dat is dan de meer persoonlijke reden natuurlijk...) is dat deze film voor mij op dit moment behoorlijk confronterend was, door de thema's die ook aan bod kwamen : hoe omgaan met de breuk met iemand die je graag ziet, hoe ga je daarna met die geliefde om, hoe neem je je leven terug in handen, hoe kom je tot een evenwicht tussen verdriet en de taken die je moet opnemen en waarvoor anderen op je rekenen,... ? Dit zijn allemaal vragen waar ik de laatste weken ook mee worstel, en dus werd ik door deze film toch ook een beetje teruggeworpen tussen al mijn zorgen van de laatste tijd, en door de prekerige toon vond ik niet meteen helpende elementen in deze film voor mijn eigen leven. De manier waarop het allemaal nog behoorlijk vlot steeds beter wordt, was nu ook niet bepaald van die aard dat ik het gevoel had dat ik hier een spiegel voorgehouden werd waaruit ik ook kon leren. Een afloop zoals in de film lijkt me onwaarschijnlijk (er zijn trouwens ook genoeg verschillen in de verhaallijnen van de film en van mijn huidig leven) en wat voor de postbode werkt, daarvan heb ik niet het gevoel dat het voor mij echt zou kunnen werken.

Dit beïnvloedt mijn ervaring van deze film, maar is voor anderen wellicht minder een probleem. Dus als je het niet al te erg vindt dat het een tijdlang in de film wat prekerig en belerend is, kan ik je deze film wel aanraden. En voor elke voetbalfan is het sowieso meegenomen nog eens te mogen genieten van de mooiste voetbalmomenten van Eric Cantona bij Manchester United, die mooi geïntegreerd worden in deze film...

Kijken in de ziel

Vanavond start op Nederland 2 om 22u40 een zesdelige reeks "Kijken in de ziel", waarbij de documentairemakers aan de hand van gesprekken met psychiaters (onder wie Rutger Kopland en Anna Enquist) een zicht trachten te bieden op wat psychiatrie inhoudt.

Realiteit is sterker dan fictie

Twee berichtjes uit de actualiteit hebben hier toch voor enig wenkbrauwgefrons gezorgd...

Een postbode die honderden poststukken over de haag gooide (i.p.v. zijn postbodekap), is volgens de Raad van State onterecht ontslagen hiervoor, omdat De Post onvoldoende rekening had gehouden met het feit dat hij nog niet helemaal hersteld was van een zwaar ongeval. Als je het zo leest, liggen hier heel wat kansen om ontslagen aan te vechten, zelfs bij ernstige fouten (want een postbode die brieven over de haag gooit -niet eens van de bestemmeling-, dat kunnen we toch wel een ernstige fout noemen, dacht ik zo...).

Een nieuwe trend die het gevolg zou zijn van de crisis, is de jokvakantie. Het principe is eenvoudig : u liegt over uw vakantie, zoekt op Google mooie kiekjes van de zogezegde bestemming en Photoshopt uzelf erbij (en uw familie...) en u vertelt de mooiste verhalen mét foto's als bewijs. Zo hoef je je niet te schamen omdat je geen verre vakantie meer kan betalen. Als het zo makkelijk is om te liegen (met "bewijzen") over zoiets onschuldigs als je privé-vakantie, wat zegt dat dan over het waarheidsgehalte van alles wat we tegenwoordig met foto- en beeldmateriaal voorgeschoteld krijgen ? Kunnen we nog wel ooit iets geloven dat we niet zelf gezien hebben ?

Gentse Feesten : het "kinderprogramma"

Deze namiddag en (voor)avond heeft mijn zoon enorm genoten van ons dagje samen naar de Gentse Feesten. Op het programma stonden dan ook vooral kindvriendelijke voorstellingen op MiramirO, het straattheaterfestival.

Het begon met de "vouwkunstenaar" Paul-Henri Jeannel, die in zijn "voorstelling" Chapeau magique alle omstaanders leert om in een mum van tijd een stuk bruin inpakpapier om te toveren tot een vrolijk hoofddeksel. Met een klein beetje hulp en instructie van deze man vouw je al snel stevige én grappige papieren hoedjes.

Aan de Sint-Baafssite kon hij zich daarna uitleven op de Bootjesmolen en bij de Reuzeninstrumenten. Toen kon zelfs de regen hem niet deren...

We pikten even enkele momentjes mee van het drukbezochte Enfin tranquille (zie gisteren), maar er was teveel volk en hem de hele tijd (1 uur !) in mijn nek houden, is niet echt meer mogelijk. Wel genoten we enorm van de weliswaar door de regen onderbroken en ingekorte voorstelling Happy 4 nothing van Cirq'ulation Locale, waarbij kegels en diabolo's afgewisseld werden met grappen en grollen.

In het speeltuintje op het Spaanskasteelplein kon hij zich uitleven met een klasvriendinnetje en in de binnenstad is hij intussen een fervente toeschouwer geworden van straatartiesten (vooral als ze muziek brengen !).

Gentse Feesten : MiramirO - Enfin tranquille

Net achter de ruïnes van de Sint-Baafsabdij ligt het Spaanskasteelplein, al enkele jaren het centrum van MiramirO (het Internationaal Straattheaterfestival). Ook dit jaar vallen er weer pareltjes voor klein en groot te ontdekken, en vanavond genoot ik alvast van de voorstelling "Enfin tranquille" van het Franse gezelschap Mine de Rien.

Je ziet twee kleine huisjes (althans de achtergevel) met een klein tuintje, naast elkaar gelegen. In elk van de huisjes woont een oud vrouwtje. Zonder veel woorden houden beide buurvrouwtjes contact met elkaar, om de eenzaamheid en de ouderdom draaglijk te maken. Het leidt tot alledaagse, vaak grappige tafereeltjes, waarin de ontroering nooit veraf is. De dood van het vogeltje van het ene vrouwtje, de verjaardag van haar buurvrouw en hoe ze die samen vieren,... telkens weten beide dames (op het einde gaan de maskers af en zijn ze meteen 40 jaar jonger...) het publiek met herkenbare kleine gebaren het verhaal in te zuigen. En zo wordt dit staaltje straattheater al snel "het leven zoals het is".

Gentse Feesten : Gorki + Discobar Galaxie

Ik zit te drogen op mijn warme mezzanine na een vroegtijdig onderbroken bezoek aan Boomtown op de Kouter. Helemaal doorregend was ik, en bij de tweede (lange) stroompanne tijdens Discobar Galaxie op dik een halfuur tijd heb ik het opgegeven.
In een klein tentje (het Alles Kan-podium) werd de avond ingezet door een drietal uit West-Vlaanderen dat in hun dialect hiphop brengt, De Predikanten. Drie jongens van 18 tot 20 jaar (schat ik) brachten een vermakelijk halfuur, al hadden ze daarmee ook wel alles opgebruikt wat ze te bieden hadden. Aanstekelijke nummers hebben ze wel, en heel veel spelplezier straalden ze uit, maar na 30 minuten kreeg je het gevoel dat je het nu wel gehoord had...


Gorki heb ik al vaak gezien, maar vanavond gaven ze zeker één van hun betere concerten. Luc De Vos, die zichzelf soms het Orakel van Wippelgem waant, was ditmaal echt grappig en onderhoudend met zijn bindteksten, en wist het publiek heel goed te bespelen. Bovendien speelde de groep, die (als je de 2 versies -Gorky en Gorki- samentelt) 20 jaar bestaat, voor een soort best of-set. En die set vloog voorbij alsof het niets was. In de bisronde werd uiteraard geëindigd met Mia, dat door het publiek volledig werd meegezongen.


Intussen was het volop beginnen gieten en dat ging maar niet over. Discobar Galaxie slaagde erin met hun mix van oude en nieuwe nummers, van dance en eighties nostalgia, de doorregende toeschouwers meteen aan het dansen te krijgen. Adriaan Van den Hoof was weer als vanouds de ideale ceremoniemeester voor het feest, maar jammer genoeg viel de stroom al snel uit. Eens dat euvel verholpen, werden we getrakteerd op een typisch kwartet (Voodoo people - The Prodigy, Kids in America - Kim Wilde, Footloose - Kenny Loggins, Open Sesame - Leila K) waar je niet onbewogen bij kan blijven. Maar toen de tweede stroompanne kwam en ik doorheen al mijn kleren al helemaal nat was, besloot ik toch maar het erbij te laten.


En nu luister ik hier dan maar naar de CD's van Discobar Galaxie...

Gentse Feesten : Jeugdcircusfestival + Pierke Pierlala

Twee dagen Gentse Feesten met de kinderen brachten me onder meer naar het Baudelopark, waar we een stukje Jeugdcircusfestival meepikten, en naar het Huis van Alijn, waar poppentheater ('t Spelleke van de Folklore) met Pierke Pierlala dagelijkse kost is tijdens de feesten...

Rond een houten vloer is het rustig toeven in het gras van het Baudelopark, al kan je natuurlijk ook altijd kiezen voor een plekje op de kleine tribune. Achteraf gezien was ons plekje in het gras een uitstekende keuze. Eerst kregen we een halfuurtje accordeonmuziek voorgeschoteld van iemand die je daar in geen honderd jaar van zou verdenken als je hem zou tegenkomen ergens in Gent : Marino Punk. Deze man ziet eruit als het prototype van de kraker, inclusief roze hanekam. En toch, wie hem al jaren aan het werk ziet, weet dat hij best beminnelijk kan zijn. En geef hem zijn accordeon, en je krijgt zelfs Edith Piaf te horen... Het is niet écht mijn cup of tea, maar voor een half uurtje valt het best goed mee. Hij eindigde zijn optreden met een typisch circusnummer (waarvan ik de naam intussen al lang weer vergeten ben...).

Een stoet steltenlopers met een enorme sleep nam ons op sleeptouw naar een locatie enkele meters verderop, waar we meteen op de eerste rij belandden.

We zagen er een sjofele man, die zich dronken gedroeg, in het Engels vragen waar de artiest was en met die te verwachten artiest de draak steken. Al gauw bleek hij dat echter zelf te zijn. Zogezegd dronken besteeg hij de wel heel buigbare lantaarnpaal om er allerlei halsbrekende toeren uit te halen, boven het publiek te zwalpen en vervaarlijk dichtbij te komen, waarna je enkel wat water uit zijn veldfles over je heen kreeg. De New Yorkse acrobaat kreeg alle lachers in het publiek met gemak op de hand, en het kwartier (dat schat ik toch) dat hij vol maakte, was best een aardig tijdverdrijf gebleken.

Gisteren waren we te laat (uitverkocht !), maar omdat we dan maar tickets voor vandaag gekocht hadden, mochten we er vandaag wel in voor de alweer uitverkochte voorstelling van het poppentheater van Pierke Pierlala in het Huis van Alijn. Het was niet onze eerste kennismaking (je kan wekelijks een voorstelling meepikken...), maar het was alweer een aangenaam spel in het Gents, met genoeg verwijzingen voor jong en oud om iedereen in de ban te houden van wat op zich natuurlijk steeds een eenvoudig verhaal is (zelfs de allerkleinsten dienen geboeid te blijven). In 3 bedrijven mochten we als "vriendjes van Pierke" de schalkse schavuit helpen om 2 in spoken verklede mannen die de gouden sleutel hadden gestolen, te overwinnen en de burgemeester van Sleutelbekegem zijn topstuk uit de gemeentehuiscollectie terug te bezorgen. Grappen over de Mexicaanse griep, Vera Dua, de politie,... gingen er als zoete koek in bij de talrijk meegekomen volwassenen, maar ook de kinderen moeten steevast lachen met de grappige en ondeugende rijmantwoorden die Pierke zijn belagers (én zijn vrienden) geeft (genre : "Dat zal ier nie lang dure" "Ga noar de Coupure" "Wa moekik doen oan de Coupure ?" "Ga noar de friture" "Wa moekik vroagen in die friture ?" "Ne boterham mé confiture").

Na anderhalf uur ludiek vertier, openden de hemelsluizen zich en kregen we de eerste echte onweersbui over ons uitgestort (en neem dat maar héél letterlijk).

Lied van de week : week 30 - 2009

Laughing with - Regina Spektor

Ik herinner me nog heel goed welke impact One of us van Joan Osborne ooit had tijdens een bezinning (ik denk dat iedereen die daar bij was, zich dat nog herinnert...) en ik moest er onmiddellijk aan denken toen ik dit liedje van Regina Spektor voor het eerst hoorde. Net als het nummer van Osborne doet het je nadenken over hoe je God ziet, en hoe je je tot geloven verhoudt. En dat net als bij Osborne, is het een lieflijke stem die je daartoe verleidt, met een eenvoudige maar mooie melodie die blijft hangen.

Je vindt dit nummer op het album Far dat je hier kan kopen.

Lyrics :

No one laughs at God in a hospital
No one laughs at God in a war
No one's laughing at God when they're starving or freezing or so very poor

No one laughs at God when the doctor calls after some routine tests
No one's laughing at God when it's gotten real late and their kid's not back from that party yet

No one laughs at God when their airplane starts to uncontrollably shake
No one's laughing at God when they see the one they love hand in hand with someone else and they hope that they're mistaken
No one laughs at God when the cops knock on their door and they say "We've got some bad new, sir,"
No one's laughing at God when there's a famine, fire or flood

But God can be funny
At a cocktail party while listening to a good God-themed joke
Or when the crazies say he hates us and they get so red in the head you think that they're about to choke

God can be funny
When told he'll give you money if you just pray the right way
And when presented like a genie
Who does magic like Houdini
Or grants wishes like Jiminy Cricket and Santa Claus

God can be so hilarious
Ha ha
Ha ha

No one laughs at God in a hospital
No one laughs at God in a war
No one's laughing at God when they've lost all they got and they don't know what for

No one laughs at God on the day they realize that the last sight they'll ever see is a pair of hateful eyes
No one's laughing at God when they're saying their goodbyes

But God can be funny
At a cocktail party while listening to a good God-themed joke
Or when the crazies say he hates us and they get so red in the head you think that they're about to choke

God can be funny
When told he'll give you money if you just pray the right way
And when presented like a genie
Who does magic like Houdini
Or grants wishes like Jiminy Cricket and Santa Claus

God can be so hilarious

No one laughs at God in a hospital
No one laughs at God in a war

No one laughs at God in a hospital
No one laughs at God in a war

No one's laughing at God in a hospital
No one's laughing at God in a war

No one's laughing at God when they're starving or freezing or so very poor

No one's laughing at God
No one's laughing at God
No one's laughing at God
We're all laughing with God

Gentse Feesten : U-Roy + Pablo Moses

Polé Polé trakteerde ons vanavond op twee grote namen uit de reggae : U-Roy en Pablo Moses. Tonight at Polé Polé festival I was offered a reggae double bill with U-Roy and Pablo Moses.

Nu ken ik niet veel van reggae, en ik luister er niet bepaald vaak naar, maar ik kan het wel eens smaken bij tijd en stond. Bovendien staat Pablo Moses bekend als een grondlegger van dub, de "trage variant" van reggae (reggaefans schieten me nu waarschijnlijk door de kop voor deze vereenvoudigde voorstelling van de genres, maar kom...). En mijn kennismaking met dub (de dub-plaat die Primal Scream maakte van hun eigen album Vanishing point, Linton Kwesi Johnson, Massive Attack vs Mad Professor,...) was bijzonder aangenaam verlopen...

Eerst mocht de band U-Roy begeleiden (consequent verkeerd aangekondigd door de presentator als U-Ray, en ook zo afgekondigd nadien... tsss). Met een witte bolhoed en een grijsgestreept pak betrad hij het podium voor drie kwartier opzwepende reggae, en het publiek deed enthousiast mee. Hoewel ik geen enkel nummer ken (hoogstens leek ik in wat wellicht Oh Fred heet, iets te herkennen...), kon de man mij met zijn band de hele tijd blijven boeien.

Maar toen kwam er een wissel : U-Roy verliet het podium, er kwam een extra toetsenist bij en Pablo Moses mocht aan zijn set beginnen (met voor de rest dezelfde band als U-Roy). Deze man bracht tragere nummers (dub...), maar zijn présence was ongelooflijk, zijn communicatie met het publiek nog veel beter en het spelplezier en de intensiteit die hij uitstraalde, zorgde voor een haast uitzinnig publiek. Het was duidelijk dat Pablo Moses het meest bedreven was in het bespelen van het publiek, met muziek en met alles errond.

Fenomenaal was zeker ook de drummer van de band, die werkelijk schitterend allerlei tempowisselingen doorvoerde en de backbone verzorgde van een strakke set, en zo zorgden beide mannen (de één dus al meer dan de ander) voor een onvervalst topoptreden daar aan de Korenlei.

U-Roy, with a nice white hat, gave us some real good reggae vibes, assisted by a band in which especially the drummer performed very well. Although I have to admit I know little of reggae and am unfamiliar with all the songs he played (I though I might have recognised something in a song which might be called "Oh Fred", but that's all...), he succeeded in keeping my attention for the whole 45 minutes.

Then a change was made on stage : an extra keyboard player with real long hair entered, U-Roy left and was replaced by the more charismatic Pablo Moses. He played us some more laidback reggae and dub, and I must say he was the better in communicating with the public and his attitude really got the crowd going all the way, singing along every time he wanted it... His part of the show was by far the better, and that means something when the other performer was no one less than U-Roy...

Gentse Feesten : Walter De Buck

Dit jaar bestaan de (moderne) Gentse Feesten ('t is zoals met de Olympische Spelen : heel lang geleden bestond het ook, het verdween en iemand - in dit geval Walter De Buck- viste het idee opnieuw op en blies het nieuw leven in) 40 jaar.

De opening aan Sint-Jacobs van het programma van vzw Trefpunt besteedde daar gisteren heel veel aandacht aan. Opener was de pionier zelve : Walter De Buck mocht het eerste concert van deze editie geven, en werd daarbij geflankeerd door een muzikant op accordeon, een dwarsfluitist en een vervanger op controbas (zijn vaste arrangeur en contrabassist Clé Van Herzeele lag immers ziek in bed). Op het einde kreeg hij niet alleen bloemen omwille van de 40e verjaardag van de Gentse Feesten, maar ook voor zijn eigen 75e verjaardag onlangs.

Opvallend was hoe Walter De Buck meer dan andere jaren praatte tussen de nummers door. Vorig jaar kregen we bij welgeteld één nummer wat achtergrond informatie, nu werd haast elk nummer van enige uitleg voorzien. De set was opgebouwd zoals we dat al vaker gewoon zijn bij deze man : eerst vooral de meer filosofische liedjes, dan de politieke liedjes van Karel Waeri (Koevoet is beter dan boelie, Pater Klokkeluider, De 4 getouwen,...) om te eindigen met de "klassiekers" (In mijn straotje zijn 't amaol commére, 'k Zou zo gére willen leven, 't Vliegerke,...).

Wellicht begint de leeftijd te wegen, want we betrapten Walter meermaals op foutjes (zinnen die hij vergat, éénmaal zong hij 2 keer dezelfde strofe) en zijn stem klonk minder vast dan vroeger, soms werd het zelfs wat parlando. Je merkte ook dat de sfeer er bij het publiek maar langzaam in kwam, maar vanaf het tweede deel ging het beter en het afluisten gebeurde in de verwachte meezingsfeer, met als apotheose "'t Vliegerke" natuurlijk...

Een optreden van Walter De Buck blijft natuurlijk altijd een belevenis, en de Gentse Feesten zouden zichzelf niet zijn zonder de liedjes van hun pionier...

Na afloop werd een nieuwe traditie voor de komende dagen ingezet : met gans het plein wordt elke dag een "Gentse zangstonde" gehouden, met liedjes waarvan de tekst in het groot uithangt (De visserkes van de Leie en De veugelmarkt).

8tracks : Horse mix 2

En hier is het vervolg van gisteren...
Here's today's addition to yesterday's post...



Horse head - Sixteen Horsepower
A weary horse can hide the pain - The Low Anthem
Wild horses - Flying Burrito Brothers
Rocking horse - The Dead Weather
(Get off your) high horse Lady - Oasis
Counting horses - Masters Of Reality
I chose horses - Mogwai
I was her horse - mùm

8tracks : Horse mix 1

I don't have a thing for horses... For many reasons. Still, a lot of songs feature horses. They are somehow inescapable.

Ik heb niets met paarden. Ik heb er, eerlijk gezegd, zelfs een beetje schrik van. En toch blijven paarden geregeld opduiken in mijn leven : in mijn werk (paardrijden voor kinderen met autisme), in mijn vriendenkring (verscheidene vriendinnen hebben of hadden een paard), en tegenwoordig ken ik zelfs iemand die in therapie met paarden vanalles heeft geleerd over zichzelf (en haar relatie met mij). Nee, ik heb écht niets met paarden.
Heel wat muzikanten blijkbaar wel, vandaar deze (eerste) mix. Morgen volgt een tweede (en dan heb ik nog enorm geschift in het aanbod van mooie nummers met paarden in).



Feed the horse - Fagget Fairys
Horse and I - Bat For Lashes
Black horse - Gastr Del Sol
White horse - Scott Matthew
Fast horse - Tori Amos
Fetal horses - John Vanderslice
Who's gonna ride your wild horses - U2
Horse - Dead Man Ray

Gentse Feesten 2009

Volgende week is het weer zover ! Gans Gent staat dan op zijn kop en de Gentse Feesten (waar ik met plezier verlof voor neem) overheersen dan weer de hele stad. Telkens opnieuw prijs ik me gelukkig in de stad te leven dat zo'n mooi en divers stadsfestival biedt, met voor elk wat wils. Net als vorig jaar, geef ik jullie graag enkele tips mee :

• Heel wat optredens zijn natuurlijk meer dan de moeite waard, en de artiesten die je gratis kan zien, zijn niet te versmaden. Bij Sint-Jacobs zijn dat dit jaar onder meer Walter De Buck (18/7), Dijf Sanders (19/7), Sioen (22/7) en Luna Twist (23/7), op Polé Polé (een podium over het water aan Gras- en Korenlei) kan je genieten van U-Roy & Pablo Moses (19/7), The Glimmers (20/7), ABBA Gold (21/7), Selah Sue (26/7) en Ricardo Lemvo (27/7). Op het gratis openluchtgedeelte van Boomtown (dit jaar op de Kouter) kan je o.m. naar Gorki en Discobar Galaxie (22/7), The Black Box Revelation (23/7), The Hickey Underworld (24/7), Team William en Daan (beiden 26/7). In de Handelsbeurs kan je (voor 12 tot 16 euro) o.a. naar De Jeugd Van Tegenwoordig (18/7), The Bony King Of Nowhere (19/7) en Absynthe Minded (20/7).
• In het Baudelopark zijn er weer talloze dansinitiaties voor klein en groot en optredens in de Spiegeltent, o.a. van Ansatz Der Machine (20/7).
• Wie houdt van straattheater (geef het een kans, en je bent ongetwijfeld verloren) kan ook dit jaar zijn hart ophalen op MiramirO. Er zijn altijd wel leuke voorstellingen (gratis) te bekijken Bij Sint-Jacobs, op het Spaanskasteelplein, in de Veldstraat en op het Emile Braunplein.
• Op het International Puppetbuskerfestival krijg je nationaal en internationaal figurentheatertalent voorgeschoteld, tegen betaling in het Europees Figurentheater Centrum, en gratis en voor niets op het Emile Braunplein, in de Veldstraat en nog enkele andere locaties.
• Gent Jazz Festival is al bijna een week bezig en eindigt al komende zondag, maar aanraders die nog op het programma staan zijn zeker : Jamie Lidell (16/7), Lambchop en Rodrigo Y Gabriela (beiden 17/7) en Joe Jackson en Marianne Faithfull (beiden 18/7).
• Alle soorten dance komen aan bod op 10 Days Off in de Vooruit, met dit jaar o.m. The Subs en Slagsmalsklubben (17/7), Jazzanova (18/7), DJ Hell (20/7), Carl Craig (24/7), N.A.S.A. en Goose (25/7), Trentemöller (26/7) en Richie Hawtin, The Glimmers, WhoMadeWho en Nid & Sancy op de slotdag (27/7).
• Een traditie waar menigeen nog aan houdt, is natuurlijk de openingsstoet (Gentse Feesten Parade heet dat tegenwoordig).
• Daarnaast zijn er nog heel wat tentoonstellingen, theatervoorstellingen, variété- en cabaretvoorstellingen, kinderanimatie, wandelingen, debatten,... Het hele programma kan je altijd hier raadplegen.

Lied van de week : week 29 - 2009

Deze donkere jongen komt zo hard - De Jeugd Van Tegenwoordig

Bijzonder aanstekelijk is dit nummer zeker en vast, en nu al een heuse festivalhit : Deze donkere jongen komt zo hard van De Jeugd Van Tegenwoordig. De grooves zijn absoluut fantastisch, de lyrics deels onverstaanbaar en grotendeels onweerstaanbaar (en zéér politiek incorrect !) en het lef dat hiervan afspat, zo aanstekelijk dat je meteen een dans begint die zijn gelijke niet kent.

Je vindt dit nummer op het album De machine, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

jongens en meisjes
sletten en slettinnen
kijk 'm daar
kijk 'm shinen
jullie weten wie het is
hij komt naar je stad toe
jullie weten waar ik het over heb
de enige, de echte, boogie-boy
kip 20 willes, wiwa
daar staat ie dan!"

het is willie w
ik ben een baas
tik je vriendin aan
als je mij ziet staan op straat
staar me na
kwijlen maar
godverdomme ik kom zo hard dat je auw zegt
meisjes overal pokies bij de hand
willie is weer in je stad
kijk naar boven dan
hij wil dansen met je
hij wil sexen met je
wiwa is op zoek naar het meest flexe sletje

meisje kijk me aan en laat je tranen lopen
oog in oog met genialiteit sta je
hier had je toch niet op durven hopen
je gaat met wiwa mee want deze nigga komt zo hard
deze nigger komt zo hard
deze nigger komt zo hard

neem je vriendin mee
als je meegat
maak je borst maar nat
het wordt een lange nacht
dus maak je klaar
ik maak je klaar
godverdomme ik kom zo hard dat je auw zegt
meisje pak het vast
poppie wees niet bang
wiwa is weer in je stad
hij komt boven langs
hij komt langs je flatje
deelt je bedje met je
wiwa is op bezoek bij het meest flexe sletje

meisje kijk me aan en laat je tranen lopen
oog in oog met genialiteit sta je
hier had je toch niet op durven hopen
je gaat met wiwa mee want deze nigga komt zo hard
deze nigger komt zo hard
deze nigger komt zo hard

fab five faberyayo
bitches holler at a playa
kom met wiwa slets ik play
de flexste slet gaat naar beneden
ik kom die vrouw veroven
ik had 'r gauw voorover
ze keek me gouden lokken
ze keek me blauwe ogen
dus pak je ketting slet
en zet die bitch vast
ik mag het eigenlijk niet zeggen
deze nigga komt zo hard
dus pak je ketting slet
en zet die bitch vast
ik mag het eigenlijk niet zeggen
deze nigga komt zo hard

"geachte bezoekers
de game gaat over enkele minuten sluiten
gelieve uw tapes in de daarvoor bestemde vuilnisbakken te deponeren
en u richting de uitgangen te begeven
u wordt bedankt
nog een fijne dag"

Barkmarket

In 1994 I was blown from my socks by a band that sounds much like Tool, but was destined to become less famous and to last not that long... Barkmarket, with singer/producer David Sardy, sounded not only ominous but melodic and as dark as hell. Even the video to "I drown" seems very Tool-esque... This song, from the EP "Lardroom", struck me like lightning one late evening watching one of the few MTV shows in which they actually played alternative music. And even today, I still sense every bit of energy and anger in the song as I sensed it back then...

We schrijven 1994. Ik maakte net kennis met bands als Tool en Nine Inch Nails, en een nummer -het leek wel Tool- dat toen een enorme indruk op mij maakte, zag ik 's avonds laat op MTV, in één van hun weinige programma's waarin ze echt alternatieve, zware muziek brachten. De video leek ook vintage Tool, maar nee, I drown bleek van het mij totaal onbekende Barkmarket, de groep rond zanger en producer David Sardy (die behalve zijn eigen platen ook nog albums producete voor Atari Teenage Riot, Badly Drawn Boy, Johnny Cash, Cold War Kids, de Belgische bands Das Pop, Soulwax, Mauro Pawlowski -solo- en Evil Superstars, Slayer,...). De rauwe energie en woede in het nummer, onderlijnd door de immens dreigende sfeer van de video, blijf ik tot op heden voelen bij elke beluistering van dit nummer.

• I drown (mp3)
• Little white dove (mp3)

Je kan de EP Lardroom hier kopen / You can buy the EP "Lardroom" here

Amazing Baby

One new band I've been shown the way to by a friend, is Amazing Baby. Their music is full of light and noises, and you can listen to a stream of their album "Rewild" here on their site...
Also, you get one song for free ("Smoke Bros" - zip-file) and enjoy the video to their single "Headdress"

Het was een aangename kennismaking met de band Amazing Baby, dat kan ik je verzekeren. Muziek vol toeters en bellen (figuurlijk dan), een heel rijke sound en heel swingend en bij momenten behoorlijk stevig, is precies wat ik graag hoor. Je kan hun album Rewild hier in een stream voorbeluisteren en je krijgt van de band ook nog in zip-formaat een nummertje cadeaus (Smoke Bros). Geniet van de videoclip van hun single Headdress.

Je kan het album hier kopen / You can buy the album here

Discovery

Mix a part of Vampire Weekend with a part of Ra Ra Riot, and you're about to do a real Discovery ! Yeah, that's the band's name and their debut is great. You can listen to it in this embedded player... You can buy the album right here.

Rostam Batmanglij, toetsenist van Vampire Weekend, en Wes Miles, zanger van Ra Ra Riot, hebben de handen in elkaar geslagen als Discovery en hun debuut heet heel toepasselijk LP. Je kan het met de ingevoegde player voorbeluisteren en hier kan je het ook kopen. Fijn plaatje !

Lied van de week : week 28 - 2009

Bonkers - Dizzee Rascal and Armand Van Helden

Haast zo aanstekelijk als de beste nummers van Buraka Som Sistema is de single die Dizzee Rascal samen met Armand Van Helden maakte. Bonkers is zo'n dance-nummer dat er pal op is : alles zit werkelijk goed qua timing en qua sound, en op de dansvloer wordt iedereen een Duracell-konijn van zodra de DJ dit nummer oplegt...

Je kan het nummer hier kopen.

Lyrics :

I wake up everyday it’s a daydream
Everything in my life ain’t what it seems
I wake up just to go back to sleep
I act real shallow but I’m in too deep
And all I care about is sex and violence
A heavy bass line is my kind of silence
Everybody says I got to get a grip
But I let sanity give me the slip

Some people think I’m bonkers
But I just think I’m free
Man I’m just living my life
There's nothing crazy about me
Some people pay for thrills but I get mine for free
Man I’m just living my life
There's nothing crazy about me

Bonkers

I wake up everyday it’s a daydream
Everything in my life ain’t what it seems
I wake up just to go back to sleep
I act real shallow but I’m in too deep
And all I care about is sex and violence
A heavy bass line is my kind of silence
Everybody says I got to get a grip
But I let sanity give me the slip

Some people think I’m bonkers
But I just think I’m free
Man I’m just living my life
There's nothing crazy about me
Some people pay for thrills but I get mine for free
Man I’m just living my life
There's nothing crazy about me

Mmmmmmmm

I wake up everyday it’s a daydream
Everything in my life isn’t what it seems
I wake up just to go back to sleep
I act real shallow but I’m in too deep
And all I care about is sex and violence
A heavy bass line is my kind of silence
Everybody says I got to get a grip
But I let sanity give me the slip

Bon, bon, bon, bon, bon, bon, bon, bon

Some people think I’m bonkers
But I just think I’m free
Man I’m just living my life
There's nothing crazy about me
Some people pay for thrills but I get mine for free
Man I’m just living my life
There's nothing crazy about me

Lied van de week : week 27 - 2009

For what it's worth - Placebo

Hoewel ik hun volledige albums zelden draai (de skip-toets is soms een zalige uitvinding), ben ik meestal wel te porren voor de singles die Placebo uitbrengt. En ook de nieuwe single, For what it's worth, vind ik weer zeer geslaagd. Een stevige meezinger, zo zou ik het bondig omschrijven...

Je vindt dit nummer op hun nieuwe album, Battle for the sun, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

The end of the century
I said my goodbyes
For what it’s worth
I always aim to please
But I nearly died

For what it’s worth
Come on lay with me
‘Cause I’m on fire
For what it’s worth
I tear the sun in three
To light up your eyes

For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth

Broke up the family
Everybody cried
For what it’s worth
I have a slow disease
That sucked me dry
For what it’s worth
Come on walk with me
Into the rising tide
For what it’s worth
Filled a cavity
Your god shaped hole tonight

For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth
For what it’s worth

No one cares when you’re out on the street
Picking up the pieces to make ends meet
No one cares when you’re down in the gutter
Got no friends got no lover
No one cares when you’re out on the street
Picking up the pieces to make ends meet
No one cares when you’re down in the gutter
Got no friends got no lover

For what it’s worth
Got no lover
For what it’s worth
Got no lover
For what it’s worth
Got no lover
For what it’s worth
Got no lover
For what it’s worth
Got no lover
For what it’s worth
Got no lover
For what it’s worth
Got no lover
Got no friends got no lover

Eventjes...

Ik weet niet hoe lang, en ik kan hier ook niet zo goed uitleggen waarom, maar eventjes zal ik niet posten (of misschien nét wel posten, dat weet ik zelf helemaal niet).
Alles is overhoop gehaald, en wie weet wat dat met me doet...
We zien wel...

http://klikdegedachte.blogspot.com/2009/07/lossen.html