Ik kan me amper voorstellen dat er dit jaar nog een plaat volgt die de nieuwe van Nick Cave And The Bad Seeds van de toppositie in mijn eindejaarslijst kan stoten. Niet alleen zou dat album dan immens goed moeten zijn, de emotionele impact ervan zou bovendien ook nog hier moeten boven uitstijgen.
Het verhaal is intussen genoegzaam bekend: tijdens het werk aan een opvolger voor Push the sky away uit 2013 stierf de 15-jarige zoon van Nick Cave. Hij viel van een rots in het Engelse Brighton. Nadien raakte bekend dat hij kort tevoren LSD had genomen. Het is niet moeilijk je voor te stellen hoe ingrijpend de dood van zijn zoon was voor de zanger en vele fans vreesden dan ook dat deze klap een abrupt einde zou maken aan de kwalitatief hoogstaande periode waarin de muzikant al enige jaren verkeert. Zowel zijn platen als zijn optredens worden immers al enige tijd met grote lof overladen.
Nu is er dus Skeleton tree, een album waarop het verdriet en de rouw zo hoorbaar aanwezig zijn als je mocht verwachten. In elke noot en elke zanglijn kan je voélen hoe erg het overlijden van zijn zoon erin gehakt heeft. Gelukkig voor de luisteraars blijft zijn gave om zowat de mooiste muziek te maken die je je kan voorstellen, intact. Al vanaf opener Jesus alone (vorige week nog lied van de week) wordt de luisteraar ondergedompeld in een omineuze, plechtstatige en overweldigende sfeer. In zekere zin doet het me denken aan The seer van Swans: eenzelfde meteen naar de strot grijpende brok muzikale magie die je met beide handen de plaat insleurt, waarbij verzet nutteloos is. Het parlando van Nick Cave boven de vrij minimalistische muziek spitst je oren zodat je geen woord mist van hoe hij zijn zoon aanroept, al overstijgt de tekst ook nu weer het particulieren van de gebeurtenissen.
Dat het geen intrieste, immens droevige plaat geworden is, merk je meteen in Rings of Saturn. Natuurlijk blijft Cave vooral uitblinken in een balanceeract in het donker. Het achtergrondkoor verleent dit nummer een soort lichtheid die ver verwijderd is van bubblegumpop natuurlijk, doch niettemin de song draaglijk en draagbaar maakt. De piano krijgt al vanaf de intro een mooi contrast mee in Girl in amber waardoor de evenwichtsoefening alweer een gouden medaille had opgeleverd in Rio bij het turnen op de balk. Ook hier is de achtergrondzang het element dat het zwaartepunt weer precies boven het steunpunt krijgt.
Magneto kent een lange intro waarna de zang sluipend binnenkomt, als een te late kerkganger die het enige plaatsje op één van de voorste rijen wil bereiken zonder storen of opvallen. Het schoorvoeten verdient alsnog je aandacht omdat er niets dwingender is dan het advies dat gegeven wordt door iemand die zelden spreekt en vooral luistert, en zo klinkt Magneto ook. In Anthrocene zit de onrust onderhuids, tot de drums ze voelbaar maken, en zichtbaar als een wippend been van je toehoorder die weliswaar zijn kalmte tracht te bewaren doch inwendig onmogelijk de onrust kan bedwingen.
De lamentatie I need you klinkt alsof ze doorheen de tranen heen gezongen wordt en zorgt voor een krop-in-de-keel-moment. Explicieter kan je nauwelijks zingen over rouw. Al heb ik al enige tijd geleden gekozen welk lied ik zeker op mijn begrafenis wil gespeeld hebben, dit lied verdient er ook een plaats.
Distant sky is van een breekbare zuiverheid die catharsis aankondigt. Daarvoor is het voor Nick Cave wellicht nog veel te vroeg. De dialoog in zang is er wellicht een eerste opstapje naar, maar de weg klinkt nog lang. Voor wie het immense verdriet niet moet dragen, is dit echter een bloedstollend mooi nummer dat wellicht het best tot zijn recht komt in een gewijde, immense ruimte als een kerk. Afsluiter (en titelnummer) Skeleton tree kan daar weliswaar niet aan tippen. Toch weet ook dit nummer de luisteraar bij de keel te grijpen en etaleert het nogmaals de enorme creatieve piek waarin Nick Cave nu al jaren verkeert.
Je wenst niemand toe wat de zanger heeft meegemaakt. Het is een wonder dat daaruit zulke schoonheid kan ontstaan. Natuurlijk had Cave wellicht ook zonder die tragedie ons alweer vergast op een fantastische plaat, maar de emotionele impact is zelfs voor de luisteraar zo immens dat het album Skeleton tree onder de huid kruipt en er nooit meer verdwijnt. Elke traan die ik in mijn leven nog zal laten, zal vermengd zijn met deze plaat. Elk verdriet zal begeleid worden door deze acht songs. Tot mijn eigen dood zal elke noot van The Bad Seeds op deze plaat resoneren bij elk hartzeer dat mij te beurt valt.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
2 opmerkingen:
iemand vertelde me - nadat ik de plaat al twee maal had beluisterd - dat de plaat al geschreven was vóór het tragische ongeval en verlies. Gek, want het voelt echt aan alsof hij die schreef naar aanleiding van dat verlies en het daarmee op een of andere manier een plaats probéért te geven.
Anyway: prachtige recensie, Sven
Ik dacht dat ze bezig waren aan de plaat toen het gebeurde, dat lijkt ook zo bij beluistering natuurlijk.
Bedankt voor het hele mooie compliment, Tom
Een reactie posten