Twintig parels per maand: september 2015

Zoals elke maand eindigen we ook september met twintig parels. Ik bied onderstaand divers palet aan:

1. Spirit ditch - Sparklehorse: na het fantastisch debuut Vivadixiesubmarinetransmissionplot was het moeilijk dat huzarenstukje te herhalen maar toch volgden nog een rits mooie albums tot Mark Linkous zelfmoord pleegde, vooral omdat de verlammingsverschijnselen en de dure verzorgingskosten (de ziekteverzekering in de US stelt echt niets voor) erg op hem drukten
2. Replenished - Vic Chesnutt: nog een artiest die er zelf een einde aan maakte om ongeveer dezelfde reden, is deze Amerikaan. Ooit zag ik hem optreden in de spiegeltent, toen nog aan Sint-Jacobs, tijdens de Gentse Feesten
3. Along the Menin road - Jim Boyes: Jim Boyes laat zich voor zijn muziek, meestal samen met Coopes en Simpson, inspireren door WO I en de poëzie die aan de loopgraven ontsproot
4. You dream flat tires - Joni Mitchell: deze dame koppelt jazz aan pop op een onnavolgbare manier. Dit nummer komt uit het prachtige album Travelogue
5. Ashes of my heart - Ralph Covert And The Bad Examples: een radiohitje dat nog steeds fris en interessant klinkt na meer dan twintig jaar
6. It's you - Talk Talk: het hoeft niet altijd één van hun bekendste nummers te zijn. Ook dit is een pareltje
7. Beat box (diversion one) - Art Of Noise: ooit werden ze bekend door hun cover van Princes Kiss samen met Tom Jones, maar natuurlijk heeft deze avant-gardegroep een hoop interessantere nummers gemaakt
8. Bond - 808 State featuring M Doughty: één van de minder bekende maar daarom niet minder interessante vroege electronica/dance-bands uit de jaren 80 horen we hier met een samenwerking met Mike Doughty van Soul Coughing.
9. Do me - Tiefschwarz: nog meer dance met dit Duitse duo
10. Missile - Boys Noize: Boys Noize zag en hoorde ik dit jaar op Pukkelpop en het was toch wel een belevenis. Hun dance is nogal verwant aan punk en rock en vormt bij momenten een (weldadige) aanslag op de oren. Wat hen zo goed maakt, is dat ze soms op een minimalistische wijze toch een maximaal effect weten te scoren, zoals ook in deze song
11. Da da da ich lieb dich nicht, du liebst mich nicht - Señor Coconut: een lichtvoetige Zuidamerikaanse lounge-versie van een Duitse jaren 80-klassieker, soms is er niet meer nodig om mij blij te maken
12.  C-h-i-c-k-e-n spells chicken - McGee Brothers: op de soundtrack van de bizarre film (een verfilming van ee graphic novel) vinden we dit oud pareltje van de bluegrass
13. Ever fallen in love with someone you shouldn't have - Yonder Mountain String Band: vrij toevallig ontdekte ik het album Black sheep van deze band, waarop deze cover van The Buzzcocks
14. Free fallin' - Tom Petty: nog steeds zowat de beste song van Tom Petty
15. Valerie - Steve Winwood: wie kent deze klassieker niet?
16. Friendly fire - Gary Heffern: hoe ik ooit met de Amerikaanse muzikant Gary Heffern bevriend raakte op Facebook, weet ik niet meer. Op de één of andere manier had hij mijn blog opgepikt, meen ik. Nu, af en toe passeert er wel een geweldige song die hij me leert kennen en zijn eigen muziek is ook niet slecht. Dit liedje komt van het in 2008 uitgebrachte Consolation
17. Superdeformed - Matthew Sweet: deze song was mijn eerste kennismaking met deze onderschatte artiest
18. It's the sun - The Polyphonic Spree: met maar liefst 23 leden zijn ze, deze groep, maar hun muziek is vaak toch zo mooi...
19. Cantus in memoriam Benjamin Britten - Arvo Pärt: mijn allereerste blogberichtje hier bevatte een compositie van deze Estse componist, die één van mijn favoriete componisten blijft
20. Spring 1 (Vivaldi, the four seasons, recomposed) - Max Richter: deze componist leerde ik dan weer onlangs kennen, dankzij zijn 8 uur durende Sleep, waarvan gelukkig ook een kortere versie als album uitgebracht werd en waarover ik onlangs nog blogde

Beluister hieronder de volledige selectie:

Lied van de week: week 39 - 2015

The sparkle in our flaws - Chantal Acda

Chantal Acda, wiens solo-debuut ik hier besprak, heeft een opvolger klaar. De titelsong daaruit doet het beste vermoeden voor de plaat, waar ik met spanning naar uitkijk.

Het album The sparkle in our flaws is net uit en kan je hier bestellen.

Leffingeleuren 2015 (zondag)

Ook zondag gingen we voor een beperkt maar haalbaar programma, en dat betekende uiteindelijk twee optredens. Gelukkig waren die beide goed: één zoals verwacht, één onverwacht.

Vorig jaar startte Het Zesde Metaal op Leffingeleuren hun tournee naar aanleiding van het toen nog te verschijnen Nie voe kinders, en zoals aangekondigd werd op het podium, was de cirkel daarmee rond. Het begon nochtans wat vervelend, met problemen met de microfoon van zanger Wannes Capelle. Hoewel hij er een beetje geïrriteerd door raakte, groeiden hij en zijn kompanen doorheen het optreden... 

Setlist:

1. Genezen
2. Nie voe kinders
3. In den plaaster
4. Dag zonder schoenen
5. Benauwd
6. Zet mie af
7. Ip min knieën
8. Niets doen is geen optie
9. Gie, den otto en ik
10. Verhus
11. Ier bie oes
12. Ik haat u nie
13. Toe nu maar

We pikten ook nog een deel van het optreden van Condor Gruppe mee. Dit Antwerps collectief bevat muzikanten uit Flying Horseman, Hitsville Drunks en Creature With The Atom Brain. Het eerste kwartier van hun show bestond uit een ode aan Moondog, die geëerd werd op deze editie van Leffingeleuren. De zeven muzikanten brachten zowel in dit deel als in bij hun eigen nummers een opzwepende mix van allerlei genres, diep geworteld in de psychedelica van de jaren 70, krautrock en filmscores uit de jaren 60 en 70.

Leffingeleuren 2015 (zaterdag)

Met het oog op de operatie aan mijn hart binnenkort besloten mijn lief en ik, die al heel vroeg weekendtickets hadden gekocht voor Leffingeleuren, het toch wat gedoseerd en rustig aan te pakken. Vrijdag lieten we aan ons voorbijgaan en voor zaterdag en zondag kozen we een deel van de concerten uit, zodat ik niet al te vermoeid zou raken.

Zaterdag zetten we onze festivaldag in met Isbells. Deze Belgische band heeft net een nieuw album uit, Billy, dat ze dan ook fier kwamen voorstellen. Het leeuwendeel van de songs kwam dan ook uit die nieuwste worp. Daarbij vallen twee zaken meteen op, althans in de live uitvoering (want het nieuwe album zelf heb ik nog niet gehoord). Ten eerste zijn de liedjes matuurder geworden, bedaarder maar fijner uitgewerkt. Er zit meer rust in de set, al blijven er zeker tijdens een optreden genoeg energieke momenten om een gebalanceerde set op te leveren. Ten tweede lijkt het me alsof deze set nog wat groei nodig heeft. Af en toe immers had ik het gevoel dat de opgebouwde spanningsboog weer wat inzakte. Misschien is het ook omdat zo'n festivalset wat korter is, dat het geheel nog niet helemaal overtuigde. Toch ben ik zeker niet ontevreden: mooie songs met hoogtepunten als Reunite, Hand on the chest en een niet-versterkte, mooi afwisselende zachte en krachtiger The night is yours waarin debutant-bandlid Niels (één van de twee blazers) mocht soleren en het publiek ook de kans kreeg een fluitsolo in te lassen.

Setlist:

1. Billy
2. Nothing goes away
3. I was told
4. I don't need any colour
5. Reunite
6. Elation
7. The sound of a broken man
8. The art of knowing
9. Hand on the chest
10. The night is yours

Torres kende ik enkel van naam, maar na al het goede dat ik over haar al had gelezen en gehoord, was ik zeer benieuwd. Van haar concert heb ik alvast geen spijt... Aanvankelijk leek de Amerikaanse, bijgestaan door 3 muzikanten, wat last te hebben van de zenuwen. Naarmate haar optreden vorderde, verscheen er meer en meer een glimlach om haar mond en ze stond ook steeds steviger op het podium. Het leidde tot hoogtepunten als Sprinter, Strange hellos en The harshest light.

Setlist:

1. Mother Earth, father God
2. New skin
3. Cowboy guilt
4. Sprinter
5. A proper Polish welcome
6. Son you are no island
7. Strange hellos
8. Honey
9. The harshest light

Ik reviewde hier vroeger al het album New wild everywhere van Great Lake Swimmers. De groep rond Tony Dekker maakt altijd goeie muziek, maar op hun platen mis ik die echt opvallende songs die een band wat hoger uittillen boven de rest. Hoewel ze nooit slecht werk afleveren, weten ze nooit een uitschieter te maken die een uitstekende single zou betekenen en die hen meer bekendheid zou kunnen geven.
Toch had ik al gehoord dat ze live zeer de moeite zijn. Ook daar echter bleek het schoentje op dezelfde plek te knellen: op Don't leave me hanging van het nieuwe album A forest of arms na, misten we liedjes die blijven hangen. De sfeer zat er goed in, de bandleden amuseren zich zichtbaar, het publiek wordt uitgenodigd mee te zingen (op I must have someone else's blues) en we hebben ons niet verveeld. Dat is niet min natuurlijk, maar het mag (in tegenstelling tot steevast bij de slager) gerust "ietske meer" zijn.

Lied van de week: week 38 - 2015

Wie ik ben en hoe ik heet - Jonas Winterland

Dat de vierde single uit Zwaartekracht en andere verzinsels van Jonas Winterland nu uitgebracht wordt, is geen toeval. Immers, met de Werelddag Dementie morgen in het verschiet, werkte de man samen met de Alzheimer Liga Vlaanderen. De clip toont jeugdherinneringen die af en toe flou in beeld worden gebracht en ook tekstueel sluit het nummer perfect aan bij de thematiek natuurlijk. Muzikaal valt vooral de lichte elektronische ruis op die het nummer spannend en hedendaags maakt en het extraatje levert dat dit een geschikt "lied van de week" maakt.

Je kan het album Zwaartekracht en andere verzinsels hier kopen.

Lyrics:

Op alle plaatsen waar ik ben geweest
Kon ik niet lang blijven
Als ik daar was zonder jou
Van alle dingen die ik heb beleefd
Wil ik alleen onthouden
Wat ik deed met jou
Maar als ik later ouder ben
Bestaat de kans dat ik niet langer weet
Wie ik ben en hoe ik heet

Vroeger kon ik dromen over niets
Eindeloos verlangen
Er was geen tijd tekort
Nu maak ik steeds lijsten in mijn hoofd
Van alles wat er zal vervagen
Als ik ouder wordt
Maar waarom zou ik ouder worden
Als ik na verloop van tijd vergeet
Wie je bent en hoe je heet

Heel ons leven lang doen wij ons best
Om sporen na te laten
Zo dat iemand ons mist
We schrijven onze namen in het zand
Waarna ze door het water
Worden uitgewist
En toch wil ik ouder worden
Maar alleen zolang je niet vergeet
Wie ik ben en hoe ik heet

Max Richter

De in Duitsland geboren Britse componist Max Richter componeerd een acht uur durend stuk, Sleep. Daarmee omspant het de duur van een goede nachtrust en de Brit vertelt op zijn website dat het bedoeld is al een slaapliedje voor volwassenen. Het gerenommeerde klassieke label Deutsche Grammophon brengt nu een selectie (samen goed voor iets minder dan een uur) uit als From Sleep. 
Zeven stukken uit het werkstuk vormen toch een mooi, rustig, post-minimalistisch geheel dat Richters verwantschap met bijvoorbeeld Nils Frahm duidelijk maakt. Deze plaat richt zich niet meteen tot de stevige rocker of de trippende dance-fanaat, maar elk avontuurlijk ingesteld oor spitst zich voor dit prachtig album. En... ik viel alvast niet in slaap.

Je kan het album hier kopen en hieronder volledig beluisteren. De volledige, acht uren durende versie kan je hier aanschaffen.

Nils Frahm

Late Night Tales is een reeks waarin een artiest (of een collectief) een mixalbum mag maken. Aanvankelijk leek het vooral een dance-gerichte reeks te worden, maar intussen wisten enkele creatieve curators het spectrum wijder te maken. Alles hangt natuurlijk af van wie de curator is: blijft die vooral binnen zijn eigen (sub)genre of etaleert die net een (soms onverwacht) brede kijk op muziek? De aankondiging dat ook Nils Frahm zou deelnemen, verhoogde alvast mijn verwachtingen.
En gelukkig worden die ook ruimschoots ingelost. De Berlijnse componist en multi-instrumentalist plukt uit een heel divers aanbod, al overheerst een gevoel van rust of minstens bedaardheid over het hele album. Zowel traditionele Afrikaanse folk als 78-toerenplaatjes uit lang vervlogen tijden krijgen er een plaats naast hedendaagse componisten en diverse groepen.
Een voordeel aan Spotify is ontegensprekelijk dat je heel snel de link kan volgen naar artiesten die Nils Frahm op dit album op een schoteltje aanbiedt ter ontdekking. Mij onbekende artiesten en componisten als Dictaphone en Dinu Lipatti worden afgewisseld met namen die ik wél al kende: Bibio, Boards Of Canada,... Er zit zelfs een fragment in van het wellicht intussen iedereen bekende The flight of the bumble bee. De compilatie wordt afgesloten met een letterlijke invulling van "late night tale": de Ierse acteur Cillian Murphy vertelt een verhaal. Voor mij is dat de enige selectie die niet had gehoeven...

Je kan het album hieronder beluisteren en hier kopen. De eerste track is de volledige mix, vanaf track 2 krijg je de invidiuele keuzes.

Low

Wie wil weten wat een opmerkelijk religieuze achtergrond én een leven on the road met je hele gezin doen voor een band kan dat nog het best uitvissen in de documentaire You may need a murderer, die de Nederlandse David Kleijwegt in 2007 mocht maken in het voetspoor van Low. Acht jaar later brengt de Amerikaanse groep, met als spil het gehuwd stel Mimi Parker en Alan Sparhawk, haar elfde studio-album uit. Ones and sixes werd opgenomen in de studio van Justin Vernon (Bon Iver) in Eau Claire, Wisconsin. Twijfel overheerst, en het donker in Sparhawk druipt na twee meer optimistische lp’s weer uit alle kieren en gaten.
Dan denk je natuurlijk meteen aan een terugkeer naar Drums and guns, de plaat waar Murderer huisde en waarnaar de vernoemde documentaire verwijst. Maar zoveel tijd later maakt een groep uiteraard niet meer hetzelfde werk. Het verklaart waarom we tussen herkenbaar trage, zwarte pracht ook zo vaak verrast worden. Volgens de zanger zelf is een belangrijke factor in hoe deze worp uiteindelijk werd vormgegeven het overlijden van zijn vader vorig jaar. Nu waren er al weinig fundamenten te vinden in het leven van deze man (diepgelovige Mormoon én drank- en drugsverslaafde), maar de enige resterende houvast, met uitzondering van zijn vrouw, verdween daarmee. Tekstueel gaat Alan dan ook weer heel diep. Rouw is nu eenmaal het bijstellen van je beeld van de ander, je beeld van je relatie tot de ander en ultiem ook het bijstellen van je eigen plaats in de wereld. Dat hoor je onder meer in afsluiter DJ.
De hoes van Ones and sixes toont een kale boom tegen een achtergrond van grijs. Het is eerder een minimalistisch silhouet dan een levend natuurelement en roept daardoor desolaatheid op. Heel toepasselijk is dan ook de sound van opener Gentle. Zoals het beeld van de bladerloze boom kristalhelder afsteekt tegen de egale achtergrond, zo klinken op het nummer alle instrumenten en vooral de melodie als hoofdtoon zuiver als bronwater. De zang lijkt zelfs ondergeschikt, waardoor we Low amper herkennen, maar woorden schieten tekort wanneer we lyrisch de lof willen zingen van deze song: hij steekt zelfs onze favoriet Murderer naar de kroon. Deze parel wordt gevolgd door een al even atypisch No comprende, waarin we wél uitdrukkelijk de vocalen van Sparhawk herkennen uit de duizend, maar dat muzikaal het slepende waar het trio om beroemd werd combineert met een gitaar die de ritmesectie aanvult, eerder dan dat ze een melodie ontvouwt.
Spanish translation is dan weer vintage Low en illustreert waarom de band het etiket “slowcore” maar niet afgeschud krijgt. “Everything always confusion / Things I could never explain”: algauw lijkt dit lied over echtelijk bedrog te gaan, maar bij Low weet je nooit en zit er vaak meer achter. Twijfel is nu eenmaal het centrale thema van deze plaat. Ook No end en vooral What part of me (met alweer een naar het hart grijpende tekst) en Lies dragen onmiskenbaar de stempel die hen onderscheidt van songs van eender welke andere groep.
Naar het einde zoekt het trio, dat naast het eerder genoemde koppel sinds 2010 ook bassist Steve Garrington omvat, de ruimte van langere nummers op. Landslide duurt bijna tien minuten, en wie vertrouwd is met hun eerder werk weet drommels goed dat Sparhawk, Parker en Garrington zich in die ogenschijnlijk onmetelijke muzikale ruimte perfect thuis weten. Wij zien dit lied alvast uitgroeien tot de climax op het einde van hun concerten. Het heeft alles om je gestaag op sleeptouw te nemen, je vast te binden en je de diepte in te gooien van de overweldigende chaos van alle instrumenten samen, tot de laatste dertig seconden verlossing brengen in een wegdeemsterende outro. Ook DJ eindigt met wegstervende noten en akkoorden tot de plaat geruisloos “aan het gaatje komt”, zoals dat vroeger zo mooi heette.
Een slecht woord over de discografie van Low zal je zo gauw niet van ons horen. Toch steekt deze plaat met kop en schouders boven meer dan de helft ervan uit. Ware het niet dat Things we lost in the fire, Trust, The great destroyer en Drums and guns (niet toevallig vier opeenvolgende platen) al zulke meesterwerken waren, dan zouden we ons wagen aan uitspraken als “hun beste ooit”. Nu houden we het erop dat Ones and sixes tenminste in dat illustere rijtje thuishoort.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 37 - 2015

No comprende - Low

Eerstdaags mag je mijn review (voor Indiestyle) verwachten van het 11e album van Low, Ones and sixes, en ik kan u al verklappen dat ik het één van de beste albums van het jaar vind. Opwarmen doen we alvast met deze single.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics:

You know you didn't understand me 
I didn't say it was a problem 
Before you start to make assumptions 
Let's try to cut to the solution 
You know we should have seen it coming 
You couldn't wait till it crossed that line 
Your hands were tied 
I know I do not know the language 
(our house is on fire) 
You keep me talking in a circle 
(house with desire) 
You can't just throw it in the trailer 
You've got to stack it so it's stable 
(our house is on fire) 
Got to wind up all the cables 
Couldn't wait to cross that line 
Your hands were tied 
To the last that you could find 
It breaks you everytime 
On fire (aooooooo) 
House is on fire (aoooooo)

IIVII

Josh Graham, ooit mede-oprichter van Red Sparowes (beluister zeker eens hun The fear is excruciating but therein lies the answer), heeft een nieuw soloproject onder de naam IIVII. De eerste plaat onder die naam, Colony, klinkt ongeveer zoals ze eruitziet. Het artwork werd overigens door Graham zelf verzorgd en toont futuristische, sci-fi impressies van een ruimtekolonie in de buurt van de planeet Saturnus.
De soundscapes op het album klinken rustgevend zonder in zweverige new age te vervallen. We horen geluiden van de wind (in de intro van opener Signals from home bijvoorbeeld) en van vliegtuigen (of in de verbeelding die opgeroepen wordt: vliegende tuigen). De muziek bouwt rustig op en vertoont weinig dissonanties. Dat maakt Colony een plaat die in vele omstandigheden lekker wegluistert: op de achtergrond of net gericht beluisterd. De openingstrack neemt overigens ruimt zijn tijd (meer dan elf minuten) om de sfeer te zetten. Naadloos haast sluit daarop Colliding horizons aan. Af en toe klinkt lichte verontrusting door, zoals in het met klokkengelui verrijkte On the shores of Markarian 335.
Ambient zoals IIVII ze brengt, slaagt er perfect in om de val van geluidsbehang ver te overstijgen en dat maakt Colony een erg te pruimen plaat.

IIVII speelt woensdag 16 september in de Kinky Star in Gent, op 17 september in The Palazzo in Antwerpen. Op 18 september volgt Magasin 4 in Brussel en op zondag 20 september tenslotte staan ze op het festival Incubate in Tilburg.
Het album wordt verdeeld door Consouling.

Lied van de week: week 36 - 2015

Summer's leaving - Douglas Firs

Hoe goed ik het optreden van Douglas Firs vond op Pukkelpop, kan je hier nog eens nalezen. En kijk, vandaag brengt hij toch wel een nieuwe single uit zeker! Mét clip en al!

Je kan het album The long answer is no nog steeds hier kopen. Mijn recensie van het album lees je hier.

Lyrics:

When I met her she was wearing something green I didn't like
She was showing me a lot of useless things I didn't have
I was telling her a story with a joke, but she didn't laugh
She just said "stay a little longer"

She told me all about how she wished that she was born in some other time
About everyone who didn't understand what she was like
All the dreams she lost while looking for some truth she couldn't find
And by the time I had my answer she was already gone

Oh, summer's leaving and she's about to do the same
Oh, I can't believe it, that we will let this slip away

While we tried to hide our faces from the wind, she got to me
She said "man, at times like these it all becomes so very clear:
There's a meanness all around us and a beauty to fear"
So I stayed a little longer

We found a bench on which a famous guy had spent his loneliness
So I asked her how she thought we got ourselves into this mess
She took some time to think, then answered "it's just growing up, I guess"
And by the time I had my answer she was already gone